Ietsepietsje's

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Onbewust gaat een vader of moeder er van uit dat hij eerder dood gaat dan zijn kinderen. Ik denk dus dat bij het leven van de kinderen die voorwaarde gewoonweg niet aan de orde is. Het komt niet bij je op.

Onvoorwaardelijke Liefde houdt in dat je letterlijk geen voorwaarden stelt.
Maar in de praktijk kan je natuurlijk nooit alle voorwaarden na zitten te gaan.
Als mijn zoon een zware misdaad zou begaan, zou ik de misdaad afkeuren.
Ik zou wel van hem blijven houden. Dat soort dingen kan je wel bedenken.

Maar de dood? Nee, daar had ik nooit over nagedacht. Ik heb de optie over het hoofd gezien. Nu hou ik van hem zoals hij is: dood. Ik ben verliefd geworden op zijn dood, hoe moeilijk dat ook voor mij was. Dat doe je niet op een achternamiddag.

Bijzonder om te horen hoe je er mee omgaat,....

Ik vind/vond mij te schijterig om überhaubt aan kinderen te beginnen, laat staan om de dood van een kind mee te maken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Ik realiseer me dat. Als je geen onvoorwaardelijke Liefde hebt ontvangen is het moeilijk voorstelbaar dat dat mogelijk is. Dan blijft 'onvoorwaardelijke Liefde' een holle kreet. Maar het blijft een moeilijk begrip. De liefde voor mijn zoon was ook niet onvoorwaardelijk. Ik stelde de voorwaarde dat hij zou leven. Pas toen ik die voorwaarde los kon laten, kon ik weer onvoorwaardelijk van hem houden. Bij zijn leven had ik nooit een seconde nagedacht over die voorwaarde, dus toen was mijn Liefde wel onvoorwaardelijk.

Mijn oma heeft zelf 4 van de 6 kinderen verloren voor mij was het daarom nooit vanzelfsprekend dat je je kinderen overleeft. Heb haar altijd bewonderd het is (was dus eigenlijk) zo een lieve, sterke en fantastische vrouw.

Voor mij houdt het bij de dood ook niet op. Maakt niet uit wie het is. Ze leven gewoon verder maar gelijkertijd realiseer ik mij dat het ook een illusie is of kan zijn want ik weet niet werkelijk of ze er nog zijn als energie. Toch voelt voor mij zo. Ik denk dat ik dan ervaar dat er geen tijd bestaat. Ik heb vaak de gelegenheid gehad te ervaren hoe het zou zijn als mijn kinderen eerder zouden gaan en heb gemerkt dat er voor mijn geen verschil is. Ze zijn er gewoon ook als ze er niet zijn. Eigenlijk voelt het voor mij niet veel anders dan dat ze ergens ver weg zitten en er geen aards contact is. Wel apart want ik zie vaak dat mensen dat niet zo ervaren dan ik dat voel. Maar ik heb dat dus met iedereen die is overleden. Ze zijn er ook al zijn ze er niet.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Bijzonder om te horen hoe je er mee omgaat,....

Ik vind/vond mij te schijterig om überhaubt aan kinderen te beginnen, laat staan om de dood van een kind mee te maken.

Ik zou het onmiddelijk weer overdoen, ook als ik van tevoren zou weten hoe het eindigt. Zowel de geboorte van mijn kind(eren) alsmede hun opgroeien alsmede de dood van een van hen is een enorme verrijking geweest.

Maar dat zeg ik met de kennis/ervaring van nu. Met de kennis/ervaring van voordat ik kinderen kreeg zou ik ook te schijterig zijn geweest om er aan te beginnen als ik zou weten hoe het (kan) eindigen.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Mijn oma heeft zelf 4 van de 6 kinderen verloren voor mij was het daarom nooit vanzelfsprekend dat je je kinderen overleeft. Voor mij houdt het bij de dood ook niet op. Maakt niet uit wie het is. Ze leven gewoon verder maar gelijkertijd realiseer ik mij dat het ook een illusie is of kan zijn want ik weet niet werkelijk of ze er nog zijn als energie. Toch voelt voor mij zo. Ik denk dat ik dan ervaar dat er geen tijd bestaat. Ik heb vaak de gelegenheid gehad te ervaren hoe het zou zijn als mijn kinderen eerder zouden gaan en heb gemerkt dat er voor mijn geen verschil is. Ze zijn erg gewoon ook als ze er niet zijn. Eigenlijk voelt het voor mij niet veel anders dan dat ze ergens ver weg zitten en er geen aards contact is. Wel apart want ik zie vaak dat mensen dat niet zo ervaren dan ik dat voel. Maar ik heb dat dus met iedereen die is overleden. Ze zijn er ook al zijn ze er niet.

Ik ervaar hetzelfde als jij. Maar met (bijvoorbeeld) de dood van mijn vader had ik niet zo veel problemen. Omdat de man al op leeftijd was had ik zijn dood al lang al ingecalculeerd. Mijn liefde voor hem kon onvoorwaardelijk zijn omdat ik 'in leven zijn' niet als voorwaarde stelde. Dan is er alleen wat verdriet omdat je het persoonlijke contact mist.

Dus wat jij beschrijft kan alleen plaatsvinden in die onvoorwaardelijkheid.
Bij mijn zoon moest ik dat eerst ontdekken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Als mijn zoon een zware misdaad zou begaan, zou ik de misdaad afkeuren.
Ik zou wel van hem blijven houden. Dat soort dingen kan je wel bedenken.

Zeer herkenbaar, ik zou ook niet anders kunnen. Er zijn meer omstandigheden (geen misdaden) waarin menig ouders het zou laten afweten maar ook dat heb ik nooit gekund. Met niemand niet. Of je houdt van iemand of niet. Daar doet boosheid over de daden niets aan af. Want dat is niet dat waar het om gaat. Het gaat om de mens die verbonden is met je in Liefde. En uiteindelijk wordt dat steeds meer voelbaar naar iedereen in je omgeving. Je voelt de Liefde, ook al passen je elkaars jasje misschien niet. Je bent toch hetzelfde.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Zeer herkenbaar, ik zou ook niet anders kunnen. Er zijn meer omstandigheden (geen misdaden) waarin menig ouders het zou laten afweten maar ook dat heb ik nooit gekund. Met niemand niet. Of je houdt van iemand of niet. Daar doet boosheid over de daden niets aan af. Want dat is niet dat waar het om gaat. Het gaat om de mens die verbonden is met je in Liefde. En uiteindelijk wordt dat steeds meer voelbaar naar iedereen in je omgeving. Je voelt de Liefde, ook al passen je elkaars jasje misschien niet. Je bent toch hetzelfde.

Aanvankelijk denk je er niet zo over na. Maar door het leven loop je tegen zaken aan. Het heeft ook te maken met bezitsdrang. Als je in staat bent tot onvoorwaardelijke Liefde dien je je geheel los te maken van bezitsdrang.
Er loopt geen mens rond op de aarde die bezit (op wat voor manier dan ook) is van mij. Mijn kinderen zijn vrij om te doen of laten wat ze willen. (en dat willen kan dus ook betekenen stoppen met leven) Soms stellen ouders als eis dat hun kinderen 'van ze houden'. Complete waanzin natuurlijk. Het gebeurd echter wel. Liefde kan alleen gedijen in absolute onvoorwaardelijkheid. Anders zal het altijd resulteren in gemankeerde liefde.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Aanvankelijk denk je er niet zo over na. Maar door het leven loop je tegen zaken aan. Het heeft ook te maken met bezitsdrang. Als je in staat bent tot onvoorwaardelijke Liefde dien je je geheel los te maken van bezitsdrang.
Er loopt geen mens rond op de aarde die bezit (op wat voor manier dan ook) is van mij. Mijn kinderen zijn vrij om te doen of laten wat ze willen. (en dat willen kan dus ook betekenen stoppen met leven) Soms stellen ouders als eis dat hun kinderen 'van ze houden'. Complete waanzin natuurlijk. Het gebeurd echter wel. Liefde kan alleen gedijen in absolute onvoorwaardelijkheid. Anders zal het altijd resulteren in gemankeerde liefde.

Ja zie en ervaar ik ook zo en werkt alle kanten op.
Een hechte band ontstaat niet onder dwang maar juist in alle vrijheid.

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Onbewust gaat een vader of moeder er van uit dat hij eerder dood gaat dan zijn kinderen. Ik denk dus dat bij het leven van de kinderen die voorwaarde gewoonweg niet aan de orde is. Het komt niet bij je op.

Onvoorwaardelijke Liefde houdt in dat je letterlijk geen voorwaarden stelt.
Maar in de praktijk kan je natuurlijk nooit alle voorwaarden na zitten te gaan.
Als mijn zoon een zware misdaad zou begaan, zou ik de misdaad afkeuren.
Ik zou wel van hem blijven houden. Dat soort dingen kan je wel bedenken.

Maar de dood? Nee, daar had ik nooit over nagedacht. Ik heb de optie over het hoofd gezien. Nu hou ik van hem zoals hij is: dood. Ik ben verliefd geworden op zijn dood, hoe moeilijk dat ook voor mij was. Dat doe je niet op een achternamiddag.

Hier heb je mij een mooi inzicht verschaft, in voorwaardelijkheid/onvoorwaardelijkheid.

Ook ik wist wel hoe het zat, maar nu is er toch een verschuiving in mij bewerktstelligt.

Dat IS de "reden" dat ik hier nog ben op dit forum.
Zo'n subtiele verschuiving, nog op te merken bij mezelf.

Dankjewel, ook al weet je waarschijnlijk niet waarvoor
Die achternamiddag is voor mij NU.

Natuurlijk bezien, vanuit praktijkervaring anders zou het alleen maar in mijn mind getransformeerd zijn.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door moi

Hier heb je mij een mooi inzicht verschaft, in voorwaardelijkheid/onvoorwaardelijkheid.

Ook ik wist wel hoe het zat, maar nu is er toch een verschuiving in mij bewerktstelligt.

Dat IS de "reden" dat ik hier nog ben op dit forum.
Zo'n subtiele verschuiving, nog op te merken bij mezelf.

Dankjewel, ook al weet je waarschijnlijk niet waarvoor
Die achternamiddag is voor mij NU.

Natuurlijk bezien, vanuit praktijkervaring anders zou het alleen maar in mijn mind getransformeerd zijn.

Ik denk dat ik wel enig idee heb. Achternamiddagjes kunnen soms lang duren, maar soms komt er zomaar een einde aan. Mocht je ergens mee zitten, dan weet je mij vast wel te bereiken. Theorie in praktijk omzetten vergt ook nog heel wat.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door DatWatIkBen

Hij is al dood. Tot het moment van dood gaan hield ik onvoorwaardelijk van hem. Toen het moment van dood gaan aanbrak eindigde mijn onvoorwaardelijke Liefde. Ik stelde (onbewust) de voorwaarde dat hij zou moeten leven om van hem te houden. Pas toen ik dat inzag kon ik weer terug naar onvoorwaardelijke Liefde.

Wow, dat lijkt me heftig. Voor jou En zonder iets af te willen doen aan jouw beleving/ervaring mbt onvoorwaardelijke Liefde, of misschien bedoel je het ook wel anders (of juist hetzelfde) als dat ik het begrijp, maar ik geloof niet in het eindigen van onvoorwaardelijke Liefde. Daarmee bedoel ik dat ik me niet kan voorstellen dat de Liefde voor jouw zoon ooit weg is geweest of aan voorwaarden gebonden is geweest. Laat ik het anders zeggen, ik zou het niet zo omschrijven, ondanks dat ik denk wel te kunnen plaatsen hoe jij het bedoelt.

Ik kan me zomaar voorstellen dat de omstandigheden jouw genoopt hebben tot een Zelfonderzoek zoals Renoir dat hier voorstaat. Eigenlijk geheel in de lijn van advaita dus. Je hebt al je aannames en overtuigingen daaraan moeten onderwerpen, dat kan haast niet anders onder dergelijke omstandigheden, dunkt me zo. Je hebt je beperkingen, zo je wilt voorwaarden, onder ogen moeten zien. Hiermee bedoel ik de beperkingen die je nu eenmaal hebt als mens in dit lichaam. En daardoor noodgedwongen aan die beperkingen moeten ontstijgen.

Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? (Deze vraag stel ik vanzelfsprekend, in eerste instantie, aan mezelf. ) Het heeft in feite niks met de (al of niet) onvoorwaardelijke Liefde voor je zoon te maken, maar met die voor/van jezelf. Of voor wie je jezelf tot dusver gehouden had. En dit schrijvende realiseer ik me dat dit mijn verhaal is dat ik nu op jou en jouw situatie projecteer. Vraag me niet waarom. Het zat de hele dag al in mijn kop en moest er blijkbaar uit. In Liefde......