Het Thomas Evangelie

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Adyashanti wordt b.v. door Tony Parsons 'n dualistisch leraar genoemd en dat zie ik ook.
Ik kan het dualistische duidelijk zien in Adyashanti en toch zie ik in Adyashanti Tony's boodschap terug. (en b.v. ook nog Steven Norquist)

Ra, ra hoe kan dat?

note: alle verlichten verklaren elkaar als fake.

Ja vanzelfsprekend is het fake. Alles waar zij en wij en ik en jij over spreken is 'bedacht' in de dualiteit en is per definitie fake, dus het maakt helemaal niet uit 'wie' er 'wat' zegt het is allemaal fake totdat je 'het' gerealiseerd hebt en dan praat je er niet meer over.
De veranderingen die te bewerkstelligen zijn bevinden zich in de dualiteit en daar en alleen daar zijn ze aan te pakken.
Je kunt in dualiteit leren doorzien wat je in de dualiteit bent en in de non-dualiteit niet kunt zijn. Dat is niet lullen maar werken.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Wat zijn emoties volgens jou dan?

Zoek dat zelf maar uit.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Wanneer alles werkelijk doorleefd is (emoties) wordt er niets verboden maar doet 't zich weinig meer voor omdat het doorleefd en doorzien is.

Heb je alles doorleefd en is het nu je ervaring dat er nog maar weinig emoties over zijn ?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Volgens mij kunnen Ramana Maharshi en Nissargadatta hun aller goedkeuring wegdragen maar alles dat daarna is gekomen NIET.

Wat kan het jou verotten 'wie' 'wat' zijn goedkeuring kan wegdragen

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Zoek dat zelf maar uit.

Nou ja zeg, moet ik in jou gaan zitten graven? Hoe had je dat bedacht?
Zo te zien neem je wel de moeite om de interpretatie van een ander 'gelul' te noemen, maar als er dan iemand vraagt hoe het volgens jou zit, geef je niet thuis.
Lekker ding ben jij.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat kan het jou verotten 'wie' 'wat' zijn goedkeuring kan wegdragen

Verotten?
Waarom gebruik je verotten en niet 'schelen' ?
Of zie je misschien het verschil in woordkeuze niet?

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Zoek dat zelf maar uit.

Gevonden!
Jij schreef eerder:
Renoir: Door de serieusheid van de beoefening van behoud van dat zelfbeeld laat het niet met zich spotten en zijn mechanismen zoals emoties ingeschakeld het aangesproken en beledigd voelen te detecteren. Het zijn effectieve middelen ter zelfbescherming. Kortom je hebt je ware ik niet gerealiseerd wanneer je mechanismen werkzaam ziet zijn die je ego beschermen. Dat wil helemaal niet zeggen dat er geen emoties zijn, je kunt het onderscheid leren maken of verdriet een jammerlijk, betreurenswaardig of beklagenswaardige ego betreft of dat het het leed van de wereld betreft.


Ik zie idd die 'mechanismen' werken bij mezelf en zie ook dat behalve zelfbescherming ook zelfkennis vergaren het doel daarvan is.
Toch, als ik dat dan zo zie, neemt de frequentie af om vervolgens te verdwijnen.
Het lijkt wel een strijd die op zo'n moment geleverd wordt. Tussen het ego en het bewustzijn van dat ego.

Wat is het verschil tussen het leed van het ego en het leed van de wereld?
Lijd het ego dan niet onder het leed van de wereld?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Wat is het verschil tussen het leed van het ego en het leed van de wereld?
Lijd het ego dan niet onder het leed van de wereld?

Het ego lijdt alleen aan zichzelf. Wanneer er bekommernis over het leed van de wereld is lijdt het plaatsvervangend en is daarmee eveens weer lijdende aan zichzelf.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Het zou kunnen Naadje, dankjewel voor je antwoord.
Ik weet het niet.
We hadden het hier eerder ergens over, weet ik wel opeens.
Ik weet alleen dat boosheid, pijn, verdriet, angst, blijdschap (het zijn er zomaar opeens vijf :-) echt en heel oorspronkelijk kunnen zijn.
Gewoon authentiek menselijk zoals je ook wel eens ziet bij heel jonge kinderen van nul tot ongeveer twee/drie jaar, maar dan op een volwassen wijze. Misschien...zoiets...geen idee...veel voelen...weinig weten...
'k Ga nu lekker douchen...alles door het afvoerputje...wegspoelen...verdampen zie ik nog niet zo snel gebeuren...

Het begint natuurlijk al met de vraag, wat is nu onze oorspronkelijke natuur? Ben op dit moment een boek over tao?sme aan het lezen, waarin e.e.a. heel mooi verwoord wordt en ook heel helder en duidelijk omschreven. Zo spreekt men in de Tao over: haat en verlangen, vreugde en woede, droefheid en geluk, als zijnde de zes knopen in de Te.

In het tao?sme gaat het erom op de eerste plaats te begrijpen (in het eigen lichaam te ervaren) wat gevoelens zijn, waardoor ze veroorzaakt worden en wat hun effect is op het organisme. Ze kunnen biologisch uitermate doelmatig en nuttig zijn, maar ze eisen hun tol in de zin dat het het verbruik van het organisme omhoog schiet. Wij zouden dat hier energieslurpers noemen. Kijk maar hoe uitgeput je kunt zijn van een fikse huilbui bijvoorbeeld. Dat gekoppeld aan onze neiging ons vast te zetten in onze gevoelens waardoor ze van binnen blijven knagen en het energielek is compleet, zogezegd.

Bij (jonge) kinderen is dat nog anders. Denk aan de uitspraak: Jantje huilt, Jantje lacht. Kinderen kunnen heel snel switchen waardoor gevoelens zich niet gaan vastzetten.

(Heftige) emoties brengen je (het organisme) nu eenmaal uit balans. Of die emoties nu positief of negatief geladen zijn, doet er niet toe. Het is m.i. simpelweg altijd het beste om in het "blije midden" te vertoeven.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Het begint natuurlijk al met de vraag, wat is nu onze oorspronkelijke natuur? Ben op dit moment een boek over tao?sme aan het lezen, waarin e.e.a. heel mooi verwoord wordt en ook heel helder en duidelijk omschreven. Zo spreekt men in de Tao over: haat en verlangen, vreugde en woede, droefheid en geluk, als zijnde de zes knopen in de Te.

In het tao?sme gaat het erom op de eerste plaats te begrijpen (in het eigen lichaam te ervaren) wat gevoelens zijn, waardoor ze veroorzaakt worden en wat hun effect is op het organisme. Ze kunnen biologisch uitermate doelmatig en nuttig zijn, maar ze eisen hun tol in de zin dat het het verbruik van het organisme omhoog schiet. Wij zouden dat hier energieslurpers noemen. Kijk maar hoe uitgeput je kunt zijn van een fikse huilbui bijvoorbeeld. Dat gekoppeld aan onze neiging ons vast te zetten in onze gevoelens waardoor ze van binnen blijven knagen en het energielek is compleet, zogezegd.

Bij (jonge) kinderen is dat nog anders. Denk aan de uitspraak: Jantje huilt, Jantje lacht. Kinderen kunnen heel snel switchen waardoor gevoelens zich niet gaan vastzetten.

(Heftige) emoties brengen je (het organisme) nu eenmaal uit balans. Of die emoties nu positief of negatief geladen zijn, doet er niet toe. Het is m.i. simpelweg altijd het beste om in het "blije midden" te vertoeven.

Ik ben wéér die voorstander van het laten gebeuren wat zich voordoet. In het blije midden vertoeven vind ik te gekunsteld, het riekt naar jezelf daarin terughouden, niet toestaan.

Ik denk dat emoties je bezoeken als energie en je weer willen verlaten door ze uit te leven. Ik vrees dat ze alleen door het niet uiten zich juist gaan vastzetten aan iets binnenin, cellen, organen oid.

De huilbui is een treffend voorbeeld van juist eerder vastgehouden energie en de uitputting is tengevolge van dat energieverlies.