Wat is beter dan ik

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Je hebt gelijk. Toch als je zandkorrels telt.

Gelijk is voor dummy's. (het denken)

Als je je zandkorrels hebt gezien tel je ze ook niet meer.
De mijne zijn onderzocht en gezien. Nu de jouwe nog.

Iona zegt het goed, dit forum is er uitermate geschikt voor om dat te gaan doen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Van bij de aanvang dat ik aan dit forum deelnam heb ik met belangstelling het onderzoek naar ego gade geslagen. Ik heb hier vele malen een soort opgeruimdheid gevonden dat met huiselijkheid werd bedeeld. Hier zijn verhalen verteld van verre uitstapjes die altijd de weg naar dit forum hebben teruggevonden. Hier kon je twee-ikken hebben en deze fantasie als het absurde wezen opvoeren dat hier ego wordt genoemd.
Hoe dartelend wij ook over het land van waarheid dolden, de ikken bleven strak aangelijnd en zij waren er, nu eens om te flaneren dan weer om tot inkeer te komen.
Met niets was deze fantasie te verjagen en hadden wij het gevoel er bij te horen, samen naast elkaar tot ontdekking te komen en aansluiting te vinden.
Wij ontkenden steevast deze fantasie en dat wij die ikken maar niet konden kwijt raken en wij er dus maar beter eens naar konden kijken om erover te beschikken naar goodwill en vermogen.

Dat is geruime tijd zo gelopen tot het lijntje brak en de lucht uit mijn ikken mij de vreemdste kapriolen deed verzinnen. En nu, nu ben ik ik verloren en daarmee ook mijn plaats naast u. Ik kan niet meer samen tot ontdekking komen omdat die fantasie als mij, als ik is weggegaan.

Wat is beter dan ik.

Het is beter als jij, ook is er daar geen fantasie meer over, beseft dat niet iedereen jouw aanwijzingen op prijs stelt.
Ook in 'onschuld', en zonder een 'fantasie meer te hebben' over een 'ik', kan jij nog steeds een ander geweld aandoen, door midden van opdringen van aanwijzingen.

Ik vind het fijn dat je terug schrijft, Dorje wilde met jou in gesprek.
Ook zou ik fijn vinden als jij de subtiliteit zou ontdekken waarin iemand je aanwijzingen wilt krijgen en wanneer niet.
En het besef hebben dat wanneer dat niet gewenst is, een vorm van geweld kan aannemen, die vervolgens op dezelfde manier beantwoordt wordt.
Bij deze, om te voorkomen dat het mogelijk nog niet duidelijk is, ik heb geen behoeften aan je aanwijzingen, ik wil ze niet, ze betekenen voor mij niets.
Het voelt voor mij steeds alsof iemand mij ongevraagd en onnodig sturing wilt geven.
Ik heb innerlijke sturing, ik ben zelf, zoals jij ook bent, de verteller. Ook de luisteraar, naar degene die ook luistert.
Dus jouw versie bewaar het voor degene die het wilt lezen, ik heb er niets mee..
Als je mij met rust laat, geen aanwijzingen meer opdringt, heb ik er geen reden om jouw letters te beantwoorden, of aan te vallen...mogelijk lees ik het, maar meer dan dat ook niet...

Wat je ook doet, als je blijft, of als je zwijgt,

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

En nu, nu ben ik ik verloren en daarmee ook mijn plaats naast u. Ik kan niet meer samen tot ontdekking komen omdat die fantasie als mij, als ik is weggegaan.
Het land van waarheid is verdwenen en niets brengt een herinnering.

Dat is een mooie aanwijzing: het ik moet verloren worden en daarmee ook zijn plaats naast de ander en het gebeurt nu.

Als de wijze is opgegaan in zijn ik-loosheid en de leerlingen verdwaasd achterblijven, is er toch nog aanwijzing: de wijze zelf.

Zoals alles verwijst naar de werkelijkheid, zonder iets aan te wijzen, verwijst de wijze ook naar de werkelijkheid zonder iets aan te wijzen. Hij verwijst naar dat wat ik werkelijk is: werkelijkheid. In werkelijkheid is er geen wijze, geen ik, geen ander, en toch verwijst werkelijkheid door schijnbare verscheidenheid naar zichzelf, altijd nu, in onmiddellijkheid.

En door deze verwijzing heeft leerling geen wijze nodig, want zoals de wijze verwijst naar werkelijkheid, verwijst leerling ook naar werkelijkheid die onmiddellijk is.

Bedankt werkelijkheid!

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Hoewel je literaire aard van schrijven me soms boven mijn pet gaat zoals bv deze bijdrage, ontgaat me iets niet.
Dank.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het is beter als jij, ook is er daar geen fantasie meer over, beseft dat niet iedereen jouw aanwijzingen op prijs stelt.
Ook in 'onschuld', en zonder een 'fantasie meer te hebben' over een 'ik', kan jij nog steeds een ander geweld aandoen, door midden van opdringen van aanwijzingen.
Als je mij met rust laat, geen aanwijzingen meer opdringt, heb ik er geen reden voor om jouw letters te beantwoorden, of aan te vallen...mogelijk lees ik het, maar meer dan dat ook niet... Wat je ook doet, als je blijft, of als je zwijgt, Peace

'Het ik is naar de kloten gegaan,' zeggen ze hier, waarmee gezegd wordt dat er geen woorden meer voor zijn en alle voorkomen ervan is opgegeven. Er wordt geen antwoord meer verwacht want woorden dragen geen zorg voor wat niet is.
Ik kan ervoor kiezen om te zeggen wat in het gemoed opkomt en zo voelt als het gezegd wil worden. Maar dan maken wij elkaar evengoed af, alsof dat vanzelf gaat zoals dat Amerikaantje gelooft en opvoeders wil bewapenen. Erger nog wij beschuldigen dan geen feiten maar gedachten die nog vluchtiger zijn dan zij kunnen uitgesproken worden.

'Wat niet is wordt niet gemist.' Ik ben de vijfendertig al gepasseerd en weet dat dit mijn laatste ambitie is om 'wat is beter dan ik' te realiseren. Ik zie het aan mijn haar en huid die al wijder om mijn lichaam hangt, aan de kleur ervan die bleker en valer haar uitstraling verliest, als in een gedempt licht zoals dat een kamer verdonkert wanneer de gordijnen worden toegeschoven. Eilaas ! Was ik maar beter dan ik.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

de buitenwereld en het innerlijk

Wat is het ik een schat van een deugniet. Hij speelt zo overtuigend in zijn rol voor wie en waar hij wordt geboekt. Het glansrijk acteren speelt hij met een hartstocht, ja met passie voor het spelen zelf. Keer op keer weet hij het publiek te overweldigen door een zachte band zoals een goede spreker met de lippen zijn toehoorders in zijn woorden spint.

Vandaag speelt hij in de rol van zoeker naar een innerlijk en zit daar voorovergebogen in de grond te staren.

Het podium is in duisternis gehuld en de figuur, die met moeite wordt gezien, is in een blauwig dampend licht dat uit de grond kringelt in het midden neergezet. Als een berg zit hij daar massief van duisternis te wezen en alleen zijn uitsteeksels vangen het zwakke licht dat als door kieren en spleten uit hemzelf is weggelekt.
Zoals de stilte in gebergte voelbaar is en bijna aan te raken is als wijde stilte, zo is de duisternis rondom vol van stilte die de adem stokt. Dit ophouden is geen wachten maar een luisteren, een luisteren naar wat door licht wordt voortgebracht en uit die spleten daar als uit een innerlijk een stem doet spreken.
Zonder de minste beweging van het gebergte dat daar plompverloren zit, stijgen en zweven woorden uit het blauwig licht. Woorden die eerst zonder betekenis daar als natte druppels hangen en zich uit die damp wringend losmaken en wierrewarrelend de duistere, dikke stilte indringen naar het oor dat aandachtig door fijne haartjes weg en weer bewogen alles nauwgezet wil horen.
Een stem als uit de grond gesproken komt eerst onzeker maar weldra uit een diep gemoed tot woordenvloed:
'Luister hoe versteend of troosteloos de buitenwereld zonder liefde is en daar als levend lijk aanwezig is.
Luister van zodra ik, als een licht van klaarte is, komt de wereld als een ik verschijnen met een innerlijk waar ik en zelf verbonden zijn.
De liefde voor het zelf is de eerste liefde die in dit echte huis verwarmen doet.
Luister en daal af in die benauwende schacht van tuimelende gedachten naar het innerlijk waar ik als levend wezen tril en zinder om de wereld zelf te zijn.'

Na deze woordenvloed is het blauwig licht als damp die in zichzelf verdwijnt en in die poos van wachten schuiven traag de koorden de toneelgordijnen dicht.


Onvolprezen is het ik dat ik zag spelen. Op een keer voor een intieme gelegenheid bijeen gekomen liet hij een gedicht naar hem uitspreken, één die hijzelf van zijn schrijvershart had genomen.
Het zijn woorden van al zolang geleden dat ik ze zelf uit die oude spelling voor nu heb rechtgezet. Luister naar dit fragment en kijk hoe hij door het spreken van zijn geliefde voor zichzelf wil goedpraten en goedmaken wie hij die dag verwaarloosd heeft:

"Mijn hartelief, ik zag dit lichtje dagen,
Treurig daagde het, want ik zag
In jouw ogen niet één dag,
Ik zie het ginds al naar de einder jagen,
Het licht waardoor ik leef, mij niet eens bestralen mag."

(Naar: Willem Bilderdijk, Minnedichten - Aan Odilde. Verschooning, 1786?)

Het is om van omver te vallen van genot en van geluk wat en hoe ik kan beminnen. Want waarlijk alles wat een ik zo dienstbaar is, is de liefde dat bij uitstek. De liefde die het hart vervult van wellust en het lichaam doet uitzetten van warmte. De liefde die de geest omhoog duwt en met veerkracht alles gaande maakt. De liefde die bescheiden is in denken om aan het geliefde zelf verkleefd te zijn.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De dag dat ze inzien, ieder voor zich dat zij er niet zijn..., die dag zijn ze er...

Zou het ik bij tussenpozen in de hersenen wonen om daar met verstand het rentenieren aan te nemen en door hart en longen aan te sturen zo het lichaam als zijn kapitaal bezien? Een lichaam dat onder arbeid gebukt zijn laatste adem leeft en uitblaast over zijn bezit.
Ook Shakespeare stelde vast dat alles draait om zijn en niet-zijn. Hij is beroemd geworden om de uitspraak zelf en niet om het inzicht waarmee de uitspraak zich bemoeit.
"Laat toch dat getater," hoor ik deze schrijver zeggen "En loop niet achterna wat dat grauw chagrijn van inzicht uit alles inzien weet te draaien!"

Jammer dat ik jouw noch iemand anders een aanwijzing kan geven. Ik ben mijn ik verloren en ben naar daar gegaan waar 't beter is dan ik. Daarom dat ik deze schrijverij beoefen als het kijken naar een struik berijmde bloemen die nog, nu de winter diep is ingetreden, daar zijn blijven staan.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

@Marie:...
Jammer dat ik jouw noch iemand anders een aanwijzing kan geven.

Rob schreef eergisteren iets gelijkaardigs...

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

@Tine:...
Dat is jammer dat het je interesse verloren heeft.

En Laurens schreef al eerder dat hij moe is van aanwijzingen te geven die niet gerealiseerd worden...
Hoe komt dat toch?
Jaah, we kennen het verhaal, ego wil zich niet overgeven.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door mihaela

ik heb innerlijke sturing, ik ben zelf, zoals jij ook bent, de verteller.

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

jaah, we kennen het verhaal,

.................
................

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Niemand kan gecorrigeerd worden.. Dat is uitgesloten! Correctie daagt spontaan waar een doorpakken is op gedegen zelfonderzoek.

Ik kijk bij gelegenheid naar de opschriften waar eens de plaats van ik zichtbaar was en nu nagenoeg verdwenen is, niet voor de onhebbelijkheid van de gedachte die alweer rondwaart maar omdat kritiek en weerstand leveren een gewoonte is van ik.

Ik luister hoe de woorden van de criticaster daar uitgesproken zijn en als uitgezogen borsten naar de grond van het gedachte hangen; waarop andere woorden daarop traag voortschuivend zich verslepen in steeds dezelfde herhalingen.
Op andere keren zijn die woorden beesten die veel te lang op stal zijn vastgehouden en in een uitbraak wild stampend het kot uit dansen om in hun eigenzinnig kabaal de grond tot vertrappeld zand omwoelen.
Zo een tirannie kan niemand corrigeren en moet anders worden aangepakt.

Ik ga vannacht op mooie dromen glijden en lees dat van de lijnen op het glas waar een naaiwerk van ijsbloemen zich van naad naar naad vergroot over het venster in deze koude en stil verlaten werkkamer. Ik sta hier graag een ogenblik te kijken over het lage pad waar nu in deze lucht geluid bevriest en als puntig stof in de avondrust komt neerdwarrelen.

'Wat is beter dan ik,' komt daar uit mijn mond gerold. Woorden die op mijn lippen geslepen zijn en in het vriesweer opstijgen over het broze gefantaseer daar aan mijn vensterglas.

Het is waar zoals de quote laat lezen dat ik zijn plaats spontaan verlaat. Zo heb ik dat verdwijnen zien gebeuren. Eerst overkwam het mij dat ik in die tijden van ontrouw mijn ik terugvond in dat eigenwijze aardje dat ik voorheen nooit had opgemerkt.
Maar op een dag gebeurde het dat de plaats van ik verlaten was. Ja, ik ben nog drie dagen mijn ellendig wezen lopen zoeken en vroeg mij af waarin ik zomaar kon verdwijnen om zonder zelf te leven. Ik wilde achterbaks door mijn verleden mijn oude ik terug tot ik vandaag en in dit nu ik mijn verlies doorzie.
Subiet, zonder voorbereiding ben ik tot weten genaderd en zie mijn ik verloren, in woorden opgesloten en met geen taal meer te bevrijden. Zo weet ik in deze eindeloos lange dag te luisteren naar hoe een ander voelen, een ander ervaren te gelde wordt gemaakt.

Moet ik van mijn vreugde schrijven? Moet ik jouw voorzien van weten? Weten dat traagheid van verstand, dat dofheid van begrip en luiheid van gevoel weet uit te bannen en als een zachte band een sterke teugel is tegen verdeeldheid en losbandigheid?
Weten is beter dan ik.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

het ik moet verloren worden en daarmee ook zijn plaats naast de ander en het gebeurt nu.

Op net dezelfde aanwijzing ben je rechtop gaan staan en die keer is niet meer weggegaan.
Waaruit komt aanwijzing dus aangewaaid als de taal niet is geleerd om na te doen?
Weten wordt niet nagedaan maar uit zichzelf gebracht tot werkelijkheid.