maries gedachtenwereld

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Instinct is een 'direct genetisch/biologische.. herinnering, onafhankelijk van 'persoonlijke' voor of afkeur. Instinct kleurt het primair 'ervaren van één soort.
Wat blijft er over van het instinct zonder.. herinnering?

Ik zou niet zeggen dat instinct steunt op herinnering, ik verkies het te zien als iets dat in ons DNA opgeslagen zit...
Maar nu met ons verstand gericht op dat instinct, kan het ons wel klaarder doen zien... Kan het ons dichter bij dat Leven dat wij allemaal Leven brengen...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wij hebben het nu over de periode dat wij in een spanningsveld geraakt waren. Het heeft dus niets met jouw manier van schrijven.
Jij noemde het toen zelfs, als ik me goed herinner, dat jij mij op mijn plek wilde zetten. Ik deed vervolgens hetzelfde, en jij voelde jij je door gekwetst. Ik vond je toen irritant, en ik wilde je dat laten voelen. Dat jij schreef dat jij mij op mijn plek wilde zetten, was ook niet bepaald vredig bedoeld.
Dus voor beiden was actie en reactie, en spanning en trriggers, waaruit wij reageerde, en vervolgens de ander op haar plek wilde zetten, in plaats van naar onszelf te kijken.

Alsnog, als jij je gekwetst gevoeld hebt, was het aan jou om het te onderzoeken, zoals ook aan mij was/is om bij mezelf te raden te gaan, als ik me geïrriteerd voel, of gekwetst voel door de benadering van wie dan ook.

Dat ik jou gezegd zou hebben dat ik jou op je plek wilde zetten??? Ik kan het niet afstrijden, maar dat zou mij, mij kennende toch wel verbazen...
Maar ik vind het niet nodig om die tijd terug op te rakelen en ik denk dat wij die beter achter ons laten... Jij zegt dat je veranderd bent en ik waarschijnlijk ook... zo dus.

Wat mij bij jou opvalt is de dramatiek rondom afhankelijkheid. Daarom ook dat het woord zuigen lading heeft voor jou (meen ik op te merken)..

Je maakt er een halszaak van.

Dan is dat iets om op dieper op in te gaan, vind je niet?
Als je nu terug op kijkt, kan jij de gelegenheid gebruiken om iets te delen over wat bij jou getriggerd werd? Is het iets wat voor jou steeds terugkomt in contacten?
Sta jij jezelf toe om afhankelijk te zijn/voelen?

Dat zuigen kwam van Nowee, waar ik een antwoord op gaf.
Vrij zullen we niet zijn zo lang we leven; want het leven zelf legt beperkingen op... Ik kan vb. niet vliegen.
Maar als ik over vrijheid spreek heb ik het vooral over de vrijheid van geest, niet gebonden door vooroordelen, indoctrinatie, geloof...
Je kunt opgesloten zitten in een cel en je vrij voelen en je kunt vrij rondlopen en je gevangen voelen...

Ik hou niet van het woord triggeren en ik zal ook niet proberen om iemand anders te triggeren... Kan het zijn dat ik mij soms verontwaardig voel omdat men mij verkeerd begrijpt en ik dus in het luchtledige gediscuteerd heb...
Men maakt er hier maar al te dikwijls en al te gemakkelijk van dat ik gefrustreerd zou zijn... en dat mijn zogenaamd 'ego' dan ook nog overgroot zou zijn...

Dat klinkt mooi Marie. Kan jij dit anders uitleggen, of een voorbeeld geven?
Wat was vroeger in de kiem? Een beleving, gedrag,houding, of heb jij het over het Leven zelf?
hoe beleef jij dat nu?

Ik heb het over het Leven zelf...
Als je achterom kijkt naar je leven dan zie je de weg die je afgelegd hebt...

Ik leef op dit ogenblik wel in een begenadigde toestand...
De kinderen zijn de deur uit; mijn man en ik zijn op pensioen; na de kanker heb ik mij enorm veel meer vrijheid kunnen verschaffen... Ik doe practisch alleen nog wat ik wil en ik en ook mijn man, de kinderen en de mensen waar ik mee in contact kom, voelen zich daar alleen maar beter en beter bij...

Het is niet iedereen gegeven om te kunnen zeggen dat ze gelukkig zijn met wat ze hebben en dat ze echt niet weten wat ze meer zouden willen...

Heb jij een idee wat hij hier mee bedoelt? Zou het ook kunnen kloppen dat jij bepaalde zaken niet wilt/kan onderzoeken? Misschien begrijp je niet goed wat ze werkelijk bedoelen?

Ik denk vooral dat we op verschillende golflengte zitten te praten...

Zou het kunnen dat jij iets anders begrijpt, en dat ze toch iets anders mee bedoelen?
Wat Nowee en vrienden preken vind ik eigenlijk aannemelijk. Op zo een soortgelijke wijze zoek ik ook bij mezelf, maar ik gebruik de opgeklopte woorden niet.

Ik vind de houding van Nowee bv. opdringerig, en daar ageer ik op.

Op mij komt over als:Marie( of wie dan ook) heeft dorst, zou ik haar water door de keel gooien. Vervolgens gooien ze een emmer water door je strot.
Dat water goed is als men dorst heeft, is een feit..

Misschien mis jij de boodschap omdat de boodschappers dat met geweld tot je verstand willen brengen?
Zo ervaar ik de manier van Nowee en vrienden, maar misschien hindert het jou helemaal niet hoe hun het doen, maar kan jij jezelf simpelweg niet in de boodschap vinden.

Het stoort mij niet en ik ben zelfs blij als ze in geprek, discussie met mij willen gaan, ik ben dikwijls de eerste die verwonderd is over waar alles begint en waar het eindigt...

Is er iets wat jij meent dat anders moet/kan? Ben je nog op zoek naar iets?

neen, ik laat mij leven en ik bestudeer mijzelf...

Wat kan het gebeuren als jij dat in twijfel trekt?

Bedoel je : wat kan er gebeuren als ik mijzelf in twijfel zou trekken...
Sinds gisteren heb ik het onderzocht en heb ik erover geslapen en twijfel is er niet omdat ik van oordeel ben dat wij niet op dezelfde gofllengte praten en dat ik wel degelijk gedegen zelfonderzoek heb gedaan en ook dat ik het afgerond heb... maar spijtig genoeg zie ik hun eindpunt slechts als een nieuw beginpunt...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Onmiddellijkheid is zoals uit onderzoek blijkt als van ander begin. Je kunt het geen bestaan toekennen of uit het onderzoek afleiden dat onmiddellijkheid iets nodig heeft. De tegenspraak is het toekennen van onderwerp aan onmiddellijkheid en het als iets dat bestaat behandelen. In taal kan het aangewezen worden en dat is het.
Het gedegen zelfonderzoek is geen zoektocht naar iets of niets. Het is een aanwijzing om het zelfonderzoek te doen en af te ronden, vast te stellen als van onmiddellijkheid. Je hebt het gedegen zelfonderzoek tot nog toe, in al die jaren, niet opgemerkt, niet doorzien. Je blijft bij de onderwerpen die je voor jezelf zo koestert en ter harte neemt. Zo zij het met alle respect.

Ik blijf bij het LEVEN dat geleefd moet worden en dat nooit afgerond zal geraken want anders zou het geen LEVEN meer zijn...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Marie, ten principale trekt gedegen onderzoek ieder idee, iedere gedachte, in twijfel. Het is een onderzoek aanvankelijk nog gericht op de subjectief beleefde waarheid/werkelijkheid en allengs begint, al eliminerende van wat voor waar was aangenomen, zich iets als "waarheid' (met een hoofdletter vanwege dat de subjectiviteit eruit is verdwenen) af te tekenen.
Daarbij schuwt het niet om ook de belangen van ego kritisch te onderzoeken en wel omdat ego altijd argumenten weet te vinden om dat gedegen zelfonderzoek niet te doen.
Het gaat namelijk ten langen leste aan zichzelf ten onder en dat heeft ego niet graag want het is in zijn essentie een veel te makkelijk te doorziene opgeblazen ballon die eenvoudig is door te prikken en het wil absoluut niet aan zichzelf verliezen. Dus iedere weerstand om iets van een ideeën op te geven kan in het licht van dat ego worden bezien en dat is heel begrijpelijk, iedere gedegen zelfonderzoeker krijgt daarmee in een vroeg stadium al te maken.

En zoals iedereen krijgt iedere gedegen zelfonderzoeker daar vanaf de eerste dag mee te maken en zal iedere serieuze zelfonderzoeker daar van de eerste dag komaf mee maken en zich niet laten vangen aan zelfbevrediging...

Maar, nu ik erop terugdenk, heb ik wel nooit geweigerd om te onderzoeken wat mij gelukkig maakte en waarom dat mij gelukkig maakte en heb ik bewust die gevoelens trachten op te roepen en te verdiepen... Maar altijd bewust en met mijn ogen wagenwijd open en ik kan je verzekeren dat dat heel diepe resultaten heeft meegebracht...

Laurens, serieus en zonder bijbedoelingen, ik geloof gewoon dat we naast elkaar door spreken en dat we misschien niet meer naar elkaar luisteren... Alles wat ik zeg wordt, naar mijn gevoelens, anders begrepen en anders uitgelegd... Men valt dikwijls over woorden ipv de zin achter de woorden trachten te begrijpen, want geeft toe dat als je op het terrein terecht komt waarvan jullie denken dat er niets over gezegd kan worden dat het wel heel moeilijk is om in onze taal nog voor iedereen begrijpbaar te praten...

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad Leven is geen verschijnsel, maar Leven uit zich wel in een miriade aan verschijnselen...

Elk verschijnsel is een conditionering, die conditionering is weer onderhevig aan wetmatigheden die weer een oorzaak vinden in de conditionering van het een of ander.. Conditionering uit zich in conditioneringen. Conditionering is oorzakelijk aan wat we bestaan noemen, Leven.. is niet het bestaan.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

het Leven, dat we zelfs Leven... te herkennen.

wat herken je dan?

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Kan ik zeggen wat het is...? Kan ik het omschrijven...? Neen, maar ik kan het wel voelen en er totaal in opgaan...

De (ego) gevoelsambitie tot omvatting sterft in de verruiming..

Oorspronkelijk geplaatst door marie

en ik kan, mensen onder elkaar, misschien vertellen wat het met mij doet, sommige ingevingen meedelen die andere mensen kunnen helpen...

Vertellen over allerlei (Geestelijke) sensaties heeft nog nooit zoden aan de dijk gezet..

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Als het wel mogelijk was om gewoon te zeggen wat dat Leven zou zijn, dan zou het al eeuwen lang opgeschreven staan en dat is het niet...

Wat heb jij er dan nog over vertellen?

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik zou niet zeggen dat instinct steunt op herinnering, ik verkies het te zien als iets dat in ons DNA opgeslagen zit...

DNA is.. herinnering.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Maar nu met ons verstand gericht op dat instinct, kan het ons wel klaarder doen zien... Kan het ons dichter bij dat Leven dat wij allemaal Leven brengen...

Het instinct als conditionering heeft geen hulp nodig.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En zoals iedereen krijgt iedere gedegen zelfonderzoeker daar vanaf de eerste dag mee te maken en zal iedere serieuze zelfonderzoeker daar van de eerste dag komaf mee maken en zich niet laten vangen aan zelfbevrediging...

Maar, nu ik erop terugdenk, heb ik wel nooit geweigerd om te onderzoeken wat mij gelukkig maakte en waarom dat mij gelukkig maakte en heb ik bewust die gevoelens trachten op te roepen en te verdiepen... Maar altijd bewust en met mijn ogen wagenwijd open en ik kan je verzekeren dat dat heel diepe resultaten heeft meegebracht...

Laurens, serieus en zonder bijbedoelingen, ik geloof gewoon dat we naast elkaar door spreken en dat we misschien niet meer naar elkaar luisteren... Alles wat ik zeg wordt, naar mijn gevoelens, anders begrepen en anders uitgelegd... Men valt dikwijls over woorden ipv de zin achter de woorden trachten te begrijpen, want geeft toe dat als je op het terrein terecht komt waarvan jullie denken dat er niets over gezegd kan worden dat het wel heel moeilijk is om in onze taal nog voor iedereen begrijpbaar te praten...

Marie ik reageerde op je

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik snap alleen jullie voortdurende verwijzing naar gedegen zelfonderzoek niet..

met een beschrijving over hoe dat onderzoek in z'n werk gaat in de hoop dat je daarmee zicht krijgt op het waarom van die verwijzing.
Ik wil wat betreft je quote alleen maar inhaken op je gevoel dat we langs elkaar heen praten. Het valt me op dat je de door mij in algemene zin geuite bemerkingen (oftewel niet alleen voor Marie bedoeld) naar je toetrekt alsof er door mij over jou is gesproken. Je trigger is verontwaardiging over dat men jou niet begrijpt en je schiet daarbij niet zelden in de verdediging met de opmerking dat het door mij geschrevene bij jou helemaal niet het geval is, dat verklaart voor mij nu ook je opmerking dat we langs elkaar heen praten. Dat in de verdediging schieten is egostuf en komt aan bod bij gedegen zelfonderzoek, waarna dat geen rol meer speelt. Verder is mijn rol in uitwisselingen nooit die van gedachten uitwisselen, het begrijpen of onderzoeken van de diepere betekenis van de woorden of het begrijpen, verklaren en benoemen van het achterliggende gevoel maar slechts het blootleggen daarvan als dwingelandij (om bevestiging) van ego. Als zodanig zitten we niet op een lijn.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Marie ik reageerde op je met een beschrijving over hoe dat onderzoek in z'n werk gaat in de hoop dat je daarmee zicht krijgt op het waarom van die verwijzing.
Ik wil wat betreft je quote alleen maar inhaken op je gevoel dat we langs elkaar heen praten. Het valt me op dat je de door mij in algemene zin geuite bemerkingen (oftewel niet alleen voor Marie bedoeld) naar je toetrekt alsof er door mij over jou is gesproken. Je trigger is verontwaardiging over dat men jou niet begrijpt en je schiet daarbij niet zelden in de verdediging met de opmerking dat het door mij geschrevene bij jou helemaal niet het geval is, dat verklaart voor mij nu ook je opmerking dat we langs elkaar heen praten. Dat in de verdediging schieten is egostuf en komt aan bod bij gedegen zelfonderzoek, waarna dat geen rol meer speelt. Verder is mijn rol in uitwisselingen nooit die van gedachten uitwisselen, het begrijpen of onderzoeken van de diepere betekenis van de woorden of het begrijpen, verklaren en benoemen van het achterliggende gevoel maar slechts het blootleggen daarvan als dwingelandij (om bevestiging) van ego. Als zodanig zitten we niet op een lijn.

Oké, daar zeg je iets... Alles wat gezegd wordt trek ik inderdaad naar mij toe... Indien iemand aan anderen iets verwijt zal ik mij afvragen of dat ook op mij kan slaan of niet... Alles zal inderdaad door mijn persoonlijke zeef over wat hoort of niet hoort moeten gaan... Is dat het gevolg van de wil van een ego dat zichzelf niet wil verliezen en absoluut wil blijven bestaan???

Ik denk dat dat eerder een gevolg is van mijn opvoeding; mij werd geleerd dat alles wat ik deed voor mijzelf was; of anders gezegd dat ik de actor was van mijn bestaan...
Ik leerde goed op school; andere kinderen kregen en geschenkje omdat ze een goed rapport hadden... ik niet want ik had dat niet voor mijn ouders gedaan maar voor mijn eigen toekomst...
Ik deed iets kwaad, moest ik niet afkomen met het op anderen te stoten; ik had maar beter moeten weten...
Als ik goed deed voor andere mensen moest ik mij daar ook niet op beroemen, want ik had goed gedaan omdat ik wou goed doen en doen wat ik wilde is al een geschenk op zichzelf...
Zo kregen wij wel een enorme vrijheid, maar ook een enorme verantwoordelijkheid over ons eigen bestaan...
Ik stond aan het stuur van mijn schip en zonder de natuurlijke ongelukken, die er wel degelijk waren, was het aan mij om er het beste van te maken...

En ik blijf het zo zien... Tuurlijk dat wat ik Leven noem zich geen snars aantrekt van wat 'ik' wel of niet wil... maar het is enkel via mijn ik dat ik deelneem aan dat Leven...

[Mihaela]

.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bedoel je : wat kan er gebeuren als ik mijzelf in twijfel zou trekken...
Sinds gisteren heb ik het onderzocht en heb ik erover geslapen en twijfel is er niet omdat ik van oordeel ben dat wij niet op dezelfde gofllengte praten en dat ik wel degelijk gedegen zelfonderzoek heb gedaan en ook dat ik het afgerond heb..

Hoe zou jij het gedegen zelfonderzoek, en het afronden van omschrijven Marie?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Elk verschijnsel is een conditionering, die conditionering is weer onderhevig aan wetmatigheden die weer een oorzaak vinden in de conditionering van het een of ander.. Conditionering uit zich in conditioneringen. Conditionering is oorzakelijk aan wat we bestaan noemen, Leven.. is niet het bestaan.

100% mee eens, behalve waar je zegt dat Leven niet het bestaan is, Leven is de bron van dat bestaan...

En als je Leven neemt als de bron van dat bestaan dan is Leven ook de bron van heel die hierarchie aan conditionering...
Die conditioneringen herkennen voor wat ze zijn en als zodanig aanvaarden geeft ook al een enorm gevoel van vrijheid...

Een dwaas voorbeeld.
Als je dorst hebt weet je dat je moet drinken om die dorst te lessen...
Neem dat je gestoord bent en niet weet dat je dan moet drinken en je blijft dorst hebben en je weet niet wat je moet doen om dat ongelukkige gevoel van je af te zetten...
En zo gaat het met alle conditionering; ze herkennen lost dikwijls al veel op...
Ze gebruiken waar je dat kunt kan ook al veel doen...
Primair leven lost primaire conditionering op, maar wij kunnen zo dieper doordringen in de wetten van het bestaan die het Leven heeft opgelegd en wij kunnen zo dieper tot bij de bron van het bestaan evolueren...

wat herken je dan?

Hewel het Leven

De (ego) gevoelsambitie tot omvatting sterft in de verruiming..

Dat wordt inderdaad, eens doorleefd, van je afgegooid en achter je gelaten.

Vertellen over allerlei (Geestelijke) sensaties heeft nog nooit zoden aan de dijk gezet..

De woordkeuze sensatie zegt al genoeg, dat brengt inderdaad weinig zoden aan de dijk...
Ik zou het eerder (Geestelijke) inzichten, gevoeligheden enz. noemen
uiteindelijk, eens volmaakt, hebben die allemaal inderdaad geen zin meer, maar op weg kan het wel nog veel duidelijk maken...

Wat heb jij er dan nog over vertellen?

'Er over vertellen' heb ik evenmin dan jij...
Maar over de weg ernaar toe kan de uitwisseling met anderen zoden aan de dijk brengen...
Vergeet niet:
ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven...
En dus de Weg moet gegaan worden om de Waarheid steeds meer en meer te achterhalen en alzo wakker te worden in het Leven...