Marie's perikelen

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ook al zal het niet vergelijkbaar zijn, op de een of andere manier herken ik het wel. Dat wat je voorstelde is verdwenen in het Niets. En voelt als een genade en oplossing van alles wat kwelde en je ooit bezig hield. En de kracht die het soms nodig heeft om de dag te leven die je leeft wens ik je wel. Van harte.

Ik dank je voor je wensen. Wij mensen zijn gemaakt om elkaar te helpen dragen. Maar ik had nooit gedacht dat het zo zou zijn. Ik dacht dat al die verlichten en gerealiseerden fijn uitgedoofd lagen te chillen. Maar wij zijn niet gemaakt om achter over te leunen als anderen lijden. Ook het lijden wat er onder de mensen is maakt deel uit van die eenheid. En als mijn persoonlijke lijden een einde heeft genomen, dan kan ik 'gewoon' een ander helpen dragen.

Jij ook een fijne nacht, Ulla.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het was vandaag weer een zware dag. Mijn vrouw is erg ziek, vandaag morfine gehaald. Net toen een andere kwestie was opgelost komt er weer wat anders. En haar pijn voel ik in mijn 'zijn'.

En toch is er geen wanhoop. Niemand hoeft mij sterkte te wensen. Meelij is ook niet nodig. Ik weet dat het enige wat ik hoef te doen, niet doen is. Ik hoef mij nergens tegen te verzetten, dat is alles wat er van mij gevraagd wordt.

Ook al hoeft het niet wil ik je toch sterkte wensen. Op 'zware dagen' kan het net iets ingewikkelder zijn om het juiste te doen. Ik wens je wijsheid daarbij.

[marie]

Per slot van rekening is het nog altijd de draad 'Marie's perikelen' en veronderstel ik dat ik nog altijd het recht heb om hier over mijn zoektocht te schrijven.

Het is vreemd, ik, vol van mijzelf, die mij zogezegd weiger over te geven aan de 'Goddelijke' genade; ik herken mij wel in de beschrijvingen van al degene die hier over hun leven na die overgave spreken en ik herken mij totaal niet in de beschrijvingen die ze geven van de personen die zogezegd nog verschrompeld zitten in hun 'ego'.

In ieder geval veel sterkte Theo, en excuses indien ik je door mijn directe aanpak gefrustreerd heb; dat was niet de bedoeling, ik wou alleen 'to the point' komen en niet onzer beider tijd verdoen aan randveronderstellingen.

Wat je nu doormaakt is heel intens, maar in het licht van je inzichten ook niet van diepgang en schoonheid ontdaan; ik wens jullie beiden, verenigd, veel moed toe en inderdaad jouw verworven zekerheid dat alles goed is zoals het is kan je vrouw veel sterkte geven waaraan ze zich blijvend kan optrekken.

Ik ga verder op mijn weg, de zoektocht naar mijn weigering om in woorden het ik op te geven, ook al herken ik duidelijk de zegeningen van een wereld waar het 'wereldse ego' geen plaats meer heeft. Iets in mij zegt mij dat we juist dat 'ik' hoognodig zullen hebben om Gods opdracht voor de wereld in het vervolg wel te vervullen.

[Nadje]

What a liberation to realize that I am not the voice in my head. What am i then? The one who sees that.

Eckhart Tolle.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

What a liberation to realize that I am not the voice in my head. What am i then? The one who sees that.

Eckhart Tolle.

Goed dat je dat hier opschrijft want het gaat ergens naar het punt waar ik waarheidsvinding niet volg, nl de waarnemer is het waargenomene niet en/of de waarnemer kan niet tegelijker tijd het onderwerp als het sujet zijn en/of een waarnemer kan zichzelf niet waarnemen.

Dat is voor mij een axioma waar ik de waarheid niet van inzie.

Ik ben en tegelijker tijd is er voor mij geen enkele grens die mij oplegt, tegenhoudt, verhindert om naar mijzelf te kijken en mijzelf onder de loupe te leggen of te nemen.

De idee dat de persoon die mijzelf onder het vergrootglas legt ikzelf niet meer ben (want dan zou ik hem weer onder de loupe kunnen leggen), maar laat ons zeggen een hogere vorm van ik zou zijn, of een ik-loos element, een algemenere, allesziende niet-persoonlijke God....
Dat zich daar een scheiding tussen de schepper en zijn schepping zou voordoen....

Sorry, dat is voor mij alles behalve relevant en ik wens die grens, als die daar al is voor sommige personen, gewoonweg af te breken.
In feiten is dat een 'kunstmatig opgelegde' grens die voor mij niet (meer) bestaat.

[Theo]

Rob, Marie. Dank voor de intenties.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Goed dat je dat hier opschrijft want het gaat ergens naar het punt waar ik waarheidsvinding niet volg, nl de waarnemer is het waargenomene niet en/of de waarnemer kan niet tegelijker tijd het onderwerp als het sujet zijn en/of een waarnemer kan zichzelf niet waarnemen.

Dat is voor mij een axioma waar ik de waarheid niet van inzie.

Ik ben en tegelijker tijd is er voor mij geen enkele grens die mij oplegt, tegenhoudt, verhindert om naar mijzelf te kijken en mijzelf onder de loupe te leggen of te nemen.

De idee dat de persoon die mijzelf onder het vergrootglas legt ikzelf niet meer ben (want dan zou ik hem weer onder de loupe kunnen leggen), maar laat ons zeggen een hogere vorm van ik zou zijn, of een ik-loos element, een algemenere, allesziende niet-persoonlijke God....
Dat zich daar een scheiding tussen de schepper en zijn schepping zou voordoen....

Sorry, dat is voor mij alles behalve relevant en ik wens die grens, als die daar al is voor sommige personen, gewoonweg af te breken.
In feiten is dat een 'kunstmatig opgelegde' grens die voor mij niet (meer) bestaat.

Bij Osho heb ik het anders gelezen. Het gaat er niet om dat de waarnemer niet het waargenomene kan zijn, maar dat de waarnemer afstand moet scheppen tussen zichzelf als waarnemer en zichzelf als het waargenomene en daar heb ik geen enkel probleem mee en dat kan ik alleen maar onderschrijven.
Ik weet dat ik mijzelf heel gemakkelijk vanuit de derde persoon kan benaderen en mijzelf kan bestuderen als een onafhankelijk iets van mijzelf; wat iets heel anders is dan te zeggen dat ik als waarnemer niet ik als waargenomene meer ben.

[Theo]

Het is goed om onderscheid te maken tussen ik en ego.
Als ik besta je gewoon. Ik is een 'onbepaald bewust zijn van het zijn'.
Ego daarintegen zijn allerlei vermeende waarheden die zich voor doen als geloof. De kern van dit geloof is afgescheidenheid. Een steeds zichzelf bevestigend geloof, een vicieuze cirkel waar je niet uit kan komen op 1 methode na. En die methode is onderzoek van ego.

Ja, ik kan net als jou mijzelf als een derde persoon zien.
Ik zie een man die altijd in afgescheidenheid heeft gelooft.
Ook nu nog is daar een 'nabeeld' van.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het is goed om onderscheid te maken tussen ik en ego.
Als ik besta je gewoon. Ik is een 'onbepaald bewust zijn van het zijn'.
Ego daarintegen zijn allerlei vermeende waarheden die zich voor doen als geloof. De kern van dit geloof is afgescheidenheid. Een steeds zichzelf bevestigend geloof, een vicieuze cirkel waar je niet uit kan komen op 1 methode na. En die methode is onderzoek van ego.

Ja, ik kan net als jou mijzelf als een derde persoon zien.
Ik zie een man die altijd in afgescheidenheid heeft gelooft.
Ook nu nog is daar een 'nabeeld' van.

Zou je niet beter zeggen: ik zie een man die tijdens een deel van zijn leven in de afgescheidenheid heeft geloofd; maar hij heeft zijn dwaling ingezien, zijn ogen zijn geopend en nu zie ik diezelfde man die gegroeid is tot Christusmens.
Wanneer je het zo uitdrukt, bewaar je de éénheid vanaf het begin van je ontstaan tot vandaag, nu je ogen geopend zijn.
Indien je het houdt bij jouw formulering (en dat is jouw goed recht) dan scheidt je, voor en na, een eigenschap van de egomens, ipv de christusmens te volgen die overal de éénheid ziet en leeft.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zou je niet beter zeggen: ik zie een man die tijdens een deel van zijn leven in de afgescheidenheid heeft geloofd; maar hij heeft zijn dwaling ingezien, zijn ogen zijn geopend en nu zie ik diezelfde man die gegroeid is tot Christusmens.

Daar kan ik een heel eind in mee gaan. Doch, zo is het het halve verhaal. Er zal idd eerst de dwaling ingezien moeten worden en ogen geopend. Dit is het gedeelte wat zich in het hoofd afspeelt.

Het komen tot de Christusmens in ons, dat speelt zich niet in het hoofd af.
Dat speelt zich op een andere plaats af. De egomens die door heeft dat afgescheidenheid een geloof is, die is daarmee nog niet van zijn geloof af.
De egomens wordt er immers 24/7 aan herinnerd dat hij 'afgescheiden' is.

Wat ik bedoel is: vaststellen dat afgescheidenheid een geloof is en daadwerkelijk dit geloof afwerpen zijn twee verschillende zaken/processen.

Wanneer je het zo uitdrukt, bewaar je de éénheid vanaf het begin van je ontstaan tot vandaag, nu je ogen geopend zijn.

Die éénheid ben ik altijd al geweest, ook toen ik er niet in geloofde.
Het enige wat er werkelijk is verandert is mijn eigen geloof.
Buiten mij is er niks verandert.

Je zou kunnen zeggen dat ons eigen geloof datgene is wat de scheiding aanbrengt. Er zijn twee mogelijkheden:

1. geloof in afgescheidenheid
2. geloof in heelheid

Geloof nummer 1 gaat ons heel gemakkelijk af door de werking van het ego.
Geloof nummer 2 kan je als mens zijnde niet op jezelf bereiken.
Voor geloof nummer 2 is het innerlijk nodig. Het is de innerlijke werking van het Christusbewustzijn dat de mens intellectueel het geloof in heelheid geeft.

Natuurlijk zijn er mensen die geloof nr 2 op intellectuele wijze proberen te bereiken. En zij zullen iets bereiken wat er op lijkt. Maar het blijft onecht, plagiaat.

Indien je het houdt bij jouw formulering (en dat is jouw goed recht) dan scheidt je, voor en na, een eigenschap van de egomens, ipv de christusmens te volgen die overal de éénheid ziet en leeft.

De Christusmens kan per definitie niets anders zien dan eenheid. Het is het Christusbewustzijn wat de egomens tot Christusmens maakt. Er is sprake van een -alchemistisch- huwelijk. Een letterlijke versmelting.

Uiteraard hoort de egomens ook tot de eenheid. Het punt is echter dat hij zich dat niet bewust is. Er is geen werkelijke scheiding tussen egomens en Christusmens, die scheiding is het geloof van de egomens.