Nadjes stekkie

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Dat maakt me blij, dankjewel Nadje!

.... een knuffel voor jou, als je hem hebben wilt natuurlijk...

Wie zou er nou een knuffel van jou afslaan? Knuffel terug. Zo weer genoeg geknuffeld voor vandaag. Nah ja, straks met Rob nog even knuffelen natuurlijk, dus ik ben eruit. Doei.

[Sterre]

Haha, die knuffel van Rob zou ik zeker wat moois van maken als ik jou was ;)

Doewie tot en de volgende x maar weer :)

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als Ghandi hetzelfde zegt hoor je mij daar niet over. Ik heb met jou niet zelden 'conflicten' vanwege je overweldigende lankmoedigheid om alles in harmonie en vredelievendheid onder een enkele paraplu te brengen terwijl het absoluut niet onder één paraplu past.

Hetzelfde wat Ghandi met zijn 'vrede' probeert te bereiken, zeg maar. Als je alleen maar vrede wilt veronachtzaam je de onvrede en woedt er een oorlog in je diepste binnenste.

Het is allemaal net iets genuanceerder en het is die nuancering die een zee van verschil maakt. Dus leer het onderscheid te maken en te zien wat er staat.

Dus nee het is NIET min of meer hetzelfde.

Nogmaals 'wat' je bent is niet 'wie' je bent, wat je bent is onschuldig in de wereld, wie je bent is, kort door de bocht gezegd, schadelijk voor de wereld. Dus als je een 'wie' (egobelang dienende) bent en veranderingen in de wereld wil zien dan doe je dat op egocentrische wijze ten jouwe dienste en is die niet in het belang van de wereld.

Ja ik snap de nuance. En ik vermoed dat de meeste mensen die wijzen naar zichzelf terug daar in de meeste gevallen nog min of meer een (eigen)belang bij hebben. Als je dat kunt doorzien zou het al een stap verder in de zuivere richting zijn.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Het kan haast niet anders dan dat Ghandi dat bedoelt heeft Ulla. Hij was pacifist en wist dat de wereld genoeg bood voor ieders behoefte (en niet voor ieders hebzucht) en leefde daar ook naar.
En ook al was hij een feilbaar mens, hij liet zien wat hij graag wilde voor de wereld: (te)vrede(nheid).

Ja, ik ben een cultuurbarbaar, ook al ben ik bekend met Ghandi, steeds minder interesseert het mij allemaal nog. Elke mens heeft toch ergens belang bij en dat bij jezelf blijven en je eigen belang doorzien helpt dat ook te doorzien. Zie je je eigen ego steeds meer zie je het ook bij je medemens.
Wat ik net bij Renoir schreef, ik snap zijn nuance. Iemand die leeft voor vrede in de wereld is zeker ook gebaat bij de eigen onvrede daarachter te (door)zien. Vanuit daar kun je veel helderder werken.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja, ik ben een cultuurbarbaar, ook al ben ik bekend met Ghandi, steeds minder interesseert het mij allemaal nog. Elke mens heeft toch ergens belang bij en dat bij jezelf blijven en je eigen belang doorzien helpt dat ook te doorzien. Zie je je eigen ego steeds meer zie je het ook bij je medemens.

Dat is je eigen oordeel over jezelf, dat je jezelf cultuurbarbaar noemt. Als het je niet interesseert, dan interesseert het je niet. Klaar toch?
En als mens zijn we allemaal feilbaar en hebben we belangen en willen daar voor 'strijden'. Jezelf (lees het ego) daarin doorzien is ook de eerste stap. Voor mij betekent dat mijn gevoelens en emoties onderzoeken: waarom ervaar ik onvrede? Waarom ervaar ik afgescheidenheid?

Wat ik net bij Renoir schreef, ik snap zijn nuance. Iemand die leeft voor vrede in de wereld is zeker ook gebaat bij de eigen onvrede daarachter te (door)zien. Vanuit daar kun je veel helderder werken.

Strijd/onvrede is een ego-ding, dat is het WIE dat zich afgescheiden heeft/voelt van de wereld. Dat WAT je bent is Vrede en kan zonder oordelen naar het ego-ding strijd/onvrede kijken. Als het ego het Zelf ervaart en daarin op kan gaan lost de innerlijke strijd/onvrede op: thuis komen bij je (het) Zelf. Dan is er aanvaarding en is er toch geen werken meer nodig? Dan is het zo binnen, zo buiten.

Dan is er gewoon "zijn". Dan is er compassie zonder oordelen en dat voelt vredig. Maar het is een gevoel/zien wat moeilijk uit te leggen valt met woorden vind ik. Er zijn er al zoveel geweest, die het geprobeerd hebben om uit te leggen zodanig dat anderen het ook begrijpen, dat ik niet de illusie heb dat het mij wel lukt.

[Sterre]

Een gedicht wat Niets ooit heeft geplaatst van een Sufi omschrijft het treffender dan dat ik met mijn woorden kan:

http://www.zelfkennisforum.nl/showpo...85&postcount=3

[Sterre]

Ulla, ik zie dat je nog online bent, maar ik sta op het punt van instorten en heb morgen een drukke dag dus ik ga mijn mandje opzoeken.

Ik wens jou alvast een vredige nacht en morgen weer een fijne dag!
Truste :)

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Dat is je eigen oordeel over jezelf, dat je jezelf cultuurbarbaar noemt. Als het je niet interesseert, dan interesseert het je niet. Klaar toch?

Ik heb er zelf geen probleem spreek oordeel over mezelf mee om mezelf cultuurbarbaar te noemen. In mijn jeugd was dat een populaire beschrijving van simpel leven. En dat hanteer ik nog. Het is idd niet meer dan een beschrijving van dat het mij niet zo interesseert. Of ik nu zeg ik ben een vrouw of een cultuurbarbaar het zegt verder niets over wat ik er zelf van vind. Wij hebben hier nu kunstmaand en iedereen is er laaiend enthousiast over. Ik weet dat ik het even leuk zou vinden als ik de moeite zou nemen maar mijn behoefte aan op mezelf zijn en de rust laat mij niet gaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

En als mens zijn we allemaal feilbaar en hebben we belangen en willen daar voor 'strijden'. Jezelf (lees het ego) daarin doorzien is ook de eerste stap. Voor mij betekent dat mijn gevoelens en emoties onderzoeken: waarom ervaar ik onvrede? Waarom ervaar ik afgescheidenheid?.

Ja voor mij werkt dat ook zo. Het eigen belang komt voor mijn gevoel in eerste instantie voort uit de basisbehoeften en heeft de moderne mens gecultiveerd. Ook daarin kan ik een behoorlijke barbaar zijn...spreek is de basis goed is alles goed. Dat eeuwige druk maken over allerlei dingen die ik eigenlijk niet echt nodig heb boeien mij dus ook niet zo. ik heb wel voorkeuren, maar kan het (niet) meer dan pas ik mij ook zo weer aan.

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Strijd/onvrede is een ego-ding, dat is het WIE dat zich afgescheiden heeft/voelt van de wereld. Dat WAT je bent is Vrede en kan zonder oordelen naar het ego-ding strijd/onvrede kijken. Als het ego het Zelf ervaart en daarin op kan gaan lost de innerlijke strijd/onvrede op: thuis komen bij je (het) Zelf. Dan is er aanvaarding en is er toch geen werken meer nodig? Dan is het zo binnen, zo buiten.

Dan is er gewoon "zijn". Dan is er compassie zonder oordelen en dat voelt vredig. Maar het is een gevoel/zien wat moeilijk uit te leggen valt met woorden vind ik. Er zijn er al zoveel geweest, die het geprobeerd hebben om uit te leggen zodanig dat anderen het ook begrijpen, dat ik niet de illusie heb dat het mij wel lukt.

Ik begrijp wel wat je bedoelt vermoed ik.Van mij mag de wereld op een gegeven moment wel vergaan. Bij wijze van spreken. Ook al zou ik dat persoonlijk wel eng vinden en niemand willen toewensen denk ik dat een nieuw begin en besef van dat gewone zijn niet gek zou zijn. Dat gewone zijn is lastig als je in de wereld continue om je heen moet kijken en er meer nodig is dan je basis om te kunnen (over) leven. Je mag niet meer gewoon zijn en je hutje op de hei bouwen je moet om van alles denken. De trend terug naar de basis en je bezinnen op de kernwaarden is er niet zomaar. Het gewone zijn in deze wereld vraagt om balans tussen het natuurlijke zijn en dat wat ons ego en denken uitmaakt. En van daaruit kun je wel degelijk zo binnen zo buiten leven.......vredig. De wereld om je heen heeft dan steeds minder vat op je. Wij ervaren dat maar zo af en toe wordt de rust toch verstoord door dat je dierbaren zo niet leven. En je er toch om geeft en wilt dat het goed met ze gaat. En dan zit je er opeens toch weer middenin. En merk je op dat het Denken van anderen wel degelijk nog vat op je heeft. Als je het maar ziet, denk ik dan.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Voor mij begint het al met de vraag hoe ellendig of de wereld nu werkelijk is? Als de wereld al niet werkelijk is, hoe werkelijk is dan de ellende? Vloeit in zekere zin niet alle ellende in de basis voort uit een behoefte aan (ver)oordelen en verdelen in goed en fout en vergelijking e.d.? En in deze wereld is daar nu eenmaal niet aan te ontkomen, aan de (ogenschijnlijke) tegengestelden. De wereld bestaat bij de gratie van dualiteit. We leven allemaal in onze eigen wereld. We bezien de wereld door onze eigen filters. Maar als dat geweten is, is ook geweten dat we zelf kunnen kiezen voor hoe we willen dat onze wereld eruit ziet en in welke wereld wij voor onszelf willen leven door dat (voor) te leven. In die zin bouwen we toch onze eigen wereld? En waarom wandelen we dan niet allemaal vrolijk fluitend en glimlachend door deze wereld, zoals Aart? Omdat alles, nach wie vor, gewoon doorgaat? Tot het misschien vanzelf verandert? Who knows?

Ik zie hoe ellendig de wereld er voor sommigen uitziet en en het heeft de naam ellendig omdat er betekenis aan wordt gegeven in een vergelijking, dus ja het is tengevolge van de dualiteit. Dat de wereld niet bestaat neemt niet weg dat deze al verhalende wordt ervaren, het geloof er in is zeer hardnekkig. Dus de vermeende wereld is afgaande op wat je daar kunt overkomen ellendig en de mate van ellende is tengevolge van het geloof en de ernst van het eigen subjectieve ervaren er van. Ergo iemand die anders geloofd, bijvoorbeeld dat niets hem overkomt, heeft een ander subjectief ervaren omdat hij een ander verhaal aanhangt. Er is een mogelijkheid de wereldkoepel kleiner te maken door geen kranten te lezen of tv te kijken, wie kennis vermeerdert, vermeerdert namelijk smarten, dan wel kweekt een olifantenhuid om het leed van de wereld niet te hoeven voelen. Maar het meest afdoende is door gedegen zelfonderzoek inzien dat 'jij' niet bestaat en niet de bedachte iemand kan zijn die het overkomt. Evenwel een staat van bewustzijn waarin de afgescheidenheid is verdwenen en er dus geen sprake meer is van een 'eigen' wereld, waarin het leed dat de wereld aan zichzelf beleeft zich in al zijn geledingen toch weer doet gevoelen. Dus wat zo iemand in zo'n staat 'zich' wenst is dat allen daarin komen te vertoeven en tegen de verdrukking van andere belangen in aanprijst zelfonderzoek te doen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wij ervaren dat maar zo af en toe wordt de rust toch verstoord door dat je dierbaren zo niet leven. En je er toch om geeft en wilt dat het goed met ze gaat. En dan zit je er opeens toch weer middenin. En merk je op dat het Denken van anderen wel degelijk nog vat op je heeft. Als je het maar ziet, denk ik dan.

Exact.
Alhoewel iedereen in gelijke mate me dierbaar is en zou wensen dat mijn vrede en geluk hen deelachtig worden mede of ondanks de kennelijke ervaringsbehoefte.