Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik heb het al eerder gezegd en ik doe het nog een keer. Er is een persoonlijk pad en er is een universeel pad. Jouw en mijn persoonlijke pad wijkt per definitie af van het universele pad. Het zoeken is echter naar dat universele pad. Iets wat eenheid is, laat zich bij jou niet anders kennen dan bij mij.
Anders zou het immers geen eenheid meer zijn.

En uiteindelijk vind de zoeker niet, de zoeker wordt gevonden. Dat is geen bewering van mij, dat zal iedereen beweren die gevinden wordt.

En een nieuwe godsdienst is niet aan de orde. Zij die een leer prediken zijn per definitie valse profeten. Iedereen dient 'het' in zichzelf te realiseren. En dat is niet aan de hand van een leer. Een leer kan wel helpend zijn, maar letterlijk opvolgen leidt hooguit tot een mooi uitziend egomens.

Het kan zijn dat tot nu toe in het merendeel van de gevallen de zoeker nog steeds gevonden wordt; maar dan is het de hoogste tijd dat de zoeker eindelijk tot het besef komt dat het zijn taak en zijn plicht is, als zoeker, om zichzelf te vinden en dat hij moet ophouden met zich te verschuilen achter de drogreden dat hijzelf daar toe niet in staat zou zijn en dat zijn geluk afhankelijk is van een stomme uitverkiezing; ik wil daar zelfs de naam van God niet aan verbinden want dat zou God alle onrecht aandoen van in de kiem.

[Mion]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Kon ik er maar voor even mee ophouden met noemen, benoemen, vernoemen ... met naam-geven. Het is door het benoemen van de onophoudelijke beeldenstroom dat ik er niet in slaag boven de rede uit te stijgen.

Je ziet de doener die je in de weg zit.
Het zien (zonder oordeel) lijkt me voldoende.
Blijkbaar heb je het (nog) nodig. So what?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Mion

Precies, ieders persoonlijke pad wijkt af van elkaar.
We zijn niet elkaars maat of norm.
Ook als iemand op dit pad soms één relatie heeft om tot innerlijke vereniging te komen of twintig, of geen.
Het leven gebeurt zoals het gebeurt om als zoeker gevonden te worden.
Denk je niet?

Relaties zijn er in tientallen vormen, Mion. En allen kunnen er aan bijdragen om tot innerlijke vereniging te komen.

Dus aantallen zegt niets. Maar hoe jij je verhoudt binnen een relatie, daar gaat het om. Je bent hier op de wereld gezet en het spel was op de wagen. Men heeft alleen de spelregels verstopt. Ze zijn er wel, maar je eigen creatie kan ze niet zien.

[Mion]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Relaties zijn er in tientallen vormen, Mion. En allen kunnen er aan bijdragen om tot innerlijke vereniging te komen.

Dus aantallen zegt niets. Maar hoe jij je verhoudt binnen een relatie, daar gaat het om. Je bent hier op de wereld gezet en het spel was op de wagen. Men heeft alleen de spelregels verstopt. Ze zijn er wel, maar je eigen creatie kan ze niet zien.

Ja ik ga er in mee dat het erom gaat hoe je je in een relatie verhoudt.
Maar niet alleen. In een relatie is het op zijn minst it takes two for the tango. De een bv blijft in de egowereld en de ander stapt eruit.
En soms moet de een opstappen en soms de ander om (in) liefde te kunnen zijn.
Mijn voorkeur, zo ik al een voorkeur kan hebben, het leven te delen met een persoon met alles erop en eraan was ooit zeker wel mijn wens.
Het zat er niet in. Inmiddels weet ik dat dit velen niet gegeven is en je je eigen onbewuste spiegel aantrekt, in relaties, vriendschappen, totdat de innerlijke vereniging heeft plaats gevonden.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Mion

Ja ik ga er in mee dat het erom gaat hoe je je in een relatie verhoudt.
Maar niet alleen. In een relatie is het op zijn minst it takes two for the tango. De een bv blijft in de egowereld en de ander stapt eruit.

Dat hoeft niet perse een probleem te zijn. Een relatie heb je nooit voor je zelf.
In een relatie kan je je alleen maar dienend opstellen. Doch, er zijn omstandigheden denkbaar dat het niet meer gaat.

En soms moet de een opstappen en soms de ander om (in) liefde te kunnen zijn.

Ja! Opstappen uit liefde.

Mijn voorkeur, zo ik al een voorkeur kan hebben, het leven te delen met een persoon met alles erop en eraan was ooit zeker wel mijn wens.

Ik ken het wensen. Wensen op zich is niet erg, zolang het niet leidt tot willen.

Het zat er niet in. Inmiddels weet ik dat dit velen niet gegeven is en je je eigen onbewuste spiegel aantrekt, in relaties, vriendschappen, totdat de innerlijke vereniging heeft plaats gevonden.

Een relatie kan je niet afdwingen. Liefde IS. En wij worden haar (de liefde) gewaar als we stil zijn en haar niet laten overschaduwen door ego en egobelangen. Ik ben in mijn leven ook een meester geweest om dit 'gewaar worden' de grond in te trappen. Eigenlijk is het een wonder dat ik nog een relatie heb. Maar we kunnen niets afdwingen.

En uiteindelijk is de innerlijke vereniging voldoende. Dan verdwijnt de gerichtheid op de uiterlijke wereld. Er dringt het besef door dat alles precies goed is zoals het is. Al dan niet met een relatie.

[Looro]

In het bericht waarop ik reageer, (#647) probeer ik afstand te nemen van het benoemen zoals dat gebeurd in de quote waar ik naar verwijs. Ik heb er voor gekozen om de ik-vorm te bezigen omdat wat ik beoog duidelijk te maken dan ook beter is te zien. Ik bedoel deze ik-vorm in overdrachtelijke zin alsof het ego aan het woord is.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

In feite ben je nog altijd de machteloze slaaf van je steeds dreunende en nooit aflatende kop.

Dat is precies wat het ego is: een slaaf van de nooit aflatende beeldenstroom in het verstand, het brein.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor mij zeg jij nu eerder dat je er nog niet in gelukt bent om je verstand, al was het maar voor enkele ogenblikken opzij te zetten, zodat je enkel kon zijn.

Alles is aan het verstand gerelateerd, ook het enkel zijn of wat je ook begrijpt onder gedachtenloos zijn.
Het is onmogelijk om het verstand opzij te schuiven of uit te sluiten. Maar misschien heb je een eigen idee van het verstand opzij schuiven. Al zet je het verstand op nul, het achterhaald je wel.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dan raad ik je ten stelligste aan om daar wat aan te doen. Het kan zijn dat ik het verkeerd zie? Ik hoop het in ieder geval.

Aan die beeldenstroom daar mag niets aangedaan worden omdat een mens daardoor 'redeloos' wordt. En dat is toch de bedoeling niet?
Waartoe een mens wel in staat is, is om boven de rede uit te stijgen in wat 'is', eenheid is.
Het is een subtiel onderscheid. Het is een begin om niet langer te willen benoemen, naam geven, tot beeld maken.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Mion

Je ziet de doener die je in de weg zit.
Het zien (zonder oordeel) lijkt me voldoende.
Blijkbaar heb je het (nog) nodig. So what?

Het noemen van de doener en het noemen van het zien zonder oordeel, ... zijn beelden, alleen maar beelden en verder niets.
De 'je' waarnaar je verwijst ... wie is dat nu weer? Die kan toch alleen maar in die beeldenstroom bestaan?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

In het bericht waarop ik reageer, (#647) probeer ik afstand te nemen van het benoemen zoals dat gebeurd in de quote waar ik naar verwijs. Ik heb er voor gekozen om de ik-vorm te bezigen omdat wat ik beoog duidelijk te maken dan ook beter is te zien. Ik bedoel deze ik-vorm in overdrachtelijke zin alsof het ego aan het woord is.


Dat is precies wat het ego is: een slaaf van de nooit aflatende beeldenstroom in het verstand, het brein.



Alles is aan het verstand gerelateerd, ook het enkel zijn of wat je ook begrijpt onder gedachtenloos zijn.
Het is onmogelijk om het verstand opzij te schuiven of uit te sluiten. Maar misschien heb je een eigen idee van het verstand opzij schuiven. Al zet je het verstand op nul, het achterhaald je wel.



Aan die beeldenstroom daar mag niets aangedaan worden omdat een mens daardoor 'redeloos' wordt. En dat is toch de bedoeling niet?
Waartoe een mens wel in staat is, is om boven de rede uit te stijgen in wat 'is', eenheid is.
Het is een subtiel onderscheid. Het is een begin om niet langer te willen benoemen, naam geven, tot beeld maken.

Het verstand, zolang het het hef in handen heeft, zal je nooit toestaan om boven zijn rede uit te stijgen en zeker niet in wat "is".

Je kunt de allerbeste, de allergrootste constructies uitdenken en je zelfs tot aan de troon van God wanen; maar zolang jij beheerst blijf door je verstand en zolang jij zelf er niet toe gekomen bent om je verstand te beheren; zo lang zul je inderdaad in totale dualiteit leven, hoe mooi je de éénheid ook afschildert.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het noemen van de doener en het noemen van het zien zonder oordeel, ... zijn beelden, alleen maar beelden en verder niets.
De 'je' waarnaar je verwijst ... wie is dat nu weer? Die kan toch alleen maar in die beeldenstroom bestaan?

Die 'je' is hier overduidelijk je verstand en die je zal er alles aan doen opdat die beeldenstroom nooit ophoudt en nooit een einde zal kennen.

[Mion]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het noemen van de doener en het noemen van het zien zonder oordeel, ... zijn beelden, alleen maar beelden en verder niets.
De 'je' waarnaar je verwijst ... wie is dat nu weer? Die kan toch alleen maar in die beeldenstroom bestaan?

Ik draai het naar mezelf om: het in het oog krijgen van mijn projectie in welke vorm dan ook, krijg ik oog voor de (ego)wil die wilt doen, die niet met lege handen wilt staan, die niet de leegte in wilt, die niet van de rand geduwd wilt worden , die bezig wilt zijn etc.
Ik schreef het niet goed: met "zonder oordeel" bedoel ik eigenlijk dat ik zie wanneer ik een oordeel over mezelf heb, en wanneer dat ik een oordeel naar een ander heb. Dan is er wel een oordeel, maar ik zie dan dat het een oordeel is, en dat is ok. Wat onbewust was wordt dan bewust.