Forum was niet beschikbaar

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Wat een onzin. Ik reageer louter op de vraag die je stelt aan het eind van je relaas.

Ja hoor, is goed Nadje, maar niet heus. Reageer gerust louter op de vraag, ik bood je de kans om open in gesprek te gaan, en je liet het voorbij gaan. Begrijpelijk, ik ben ook zo, maar het houdt het gesloten.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja hoor, is goed Nadje, maar niet heus. Reageer gerust louter op de vraag, ik bood je de kans om open in gesprek te gaan, en je liet het voorbij gaan. Begrijpelijk, ik ben ook zo, maar het houdt het gesloten.

Volgens mij ben jij degene die nu de deur dicht doet. Maar dat is jouw keus.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Volgens mij ben jij degene die nu de deur dicht doet. Maar dat is jouw keus.

Dat klopt, heb blijkbaar mijn vertrouwen verloren in de openheid van de meeste leden hier. Helaas!

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Dat klopt, heb blijkbaar mijn vertrouwen verloren in de openheid van de meeste leden hier. Helaas!

Jammer dat je je vertrouwen afhankelijk maakt van anderen.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Jammer dat je je vertrouwen afhankelijk maakt van anderen.

Voor mij werkt dat vaak ook zo... De afgelopen week voel ik steeds meer mijn verdriet en gemis van vertrouwen in mijzelf, in het leven. Een basis om mij in te kunnen wiegen. Eerder deze week was ik bij een meditatie, waarbij op een gegeven moment iedereen aan het zingen was. Het was voor mij net of dat geluid een schaal vormde te midden van iedereen, speciaal voor mij om in te wiegen. En of het gezang mij zei, toe maar, kom maar, geef je maar over. En hoe moeilijk dat laatste toch was, een deel van mij begaf zich daarbinnen, een deel van mij liep juist enkele meters naar achteren. De rest bleef maar even gewoon op die bank zitten. De hele meditatie heb ik zitten huilen, zo geroerd door die uitnodiging.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Jammer dat je je vertrouwen afhankelijk maakt van anderen.

Het is zoals het is Nadje.

Toen mijn broertje stierf zei mijn zus dat ze zo een spijt had dat ze niet wist hoe hij over het leven dacht, en dat ze het contact niet aangegaan is met hem zoals ik het aanging.
Zij heeft wel heel erg close het contact met mijn schoonzus aangegaan, en dat betekende vervolgens dat ze op haar manier met een stuk van mijn broertje aan ging.
Ik heb juist het contact met mijn broertje aangegaan, wij hebben heel vaak over zijn beeld van God gesproken, en onze belevingen intens kunnen delen. Daardoor ontstond een kloof tussen mij en mijn schoonzus, die dit als 'idioot' zag. Eigenlijk kon zij dat stuk niet met hem delen.
Ik ervaar ook een soort spijt dat ik de muur, die tussen mij en mijn broertje de laatste weken van zijn leven, die door de handelwijze van mijn schoonzus tussen ons kwam, niet kon klimmen. Mijn trots heeft me toen in de weg gestaan in een paar handelingen. De muur kwam door haar en door mij achteraf gezien, ook al zegt iedereen dat het echt alleen maar aan haar lag.
Ik heb het besef dat ik toen naar mijn (on)vermogen heb gehandeld. Nu ook.
Het is meer de mate van mijn onbewustheid die ik keer op keer terug in mijn handelen en reageren zie.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Voor mij werkt dat vaak ook zo... De afgelopen week voel ik steeds meer mijn verdriet en gemis van vertrouwen in mijzelf, in het leven. Een basis om mij in te kunnen wiegen. Eerder deze week was ik bij een meditatie, waarbij op een gegeven moment iedereen aan het zingen was. Het was voor mij net of dat geluid een schaal vormde te midden van iedereen, speciaal voor mij om in te wiegen. En of het gezang mij zei, toe maar, kom maar, geef je maar over. En hoe moeilijk dat laatste toch was, een deel van mij begaf zich daarbinnen, een deel van mij liep juist enkele meters naar achteren. De rest bleef maar even gewoon op die bank zitten. De hele meditatie heb ik zitten huilen, zo geroerd door die uitnodiging.

Wat mooi Esradha. Ik zou zeggen, laat die ervaring gewoon diep tot je doordringen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Voor mij werkt dat vaak ook zo... De afgelopen week voel ik steeds meer mijn verdriet en gemis van vertrouwen in mijzelf, in het leven. Een basis om mij in te kunnen wiegen. Eerder deze week was ik bij een meditatie, waarbij op een gegeven moment iedereen aan het zingen was. Het was voor mij net of dat geluid een schaal vormde te midden van iedereen, speciaal voor mij om in te wiegen. En of het gezang mij zei, toe maar, kom maar, geef je maar over. En hoe moeilijk dat laatste toch was, een deel van mij begaf zich daarbinnen, een deel van mij liep juist enkele meters naar achteren. De rest bleef maar even gewoon op die bank zitten. De hele meditatie heb ik zitten huilen, zo geroerd door die uitnodiging.

Hey.... je bent er nog. Wat fijn.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het is zoals het is Nadje.

Toen mijn broertje stierf zei mijn zus dat ze zo een spijt had dat ze niet wist hoe hij over het leven dacht, en dat ze het contact niet aangegaan is met hem zoals ik het aanging.
Zij heeft wel heel erg close het contact met mijn schoonzus aangegaan, en dat betekende vervolgens dat ze op haar manier met een stuk van mijn broertje aan ging.
Ik heb juist het contact met mijn broertje aangegaan, wij hebben heel vaak over zijn beeld van God gesproken, en onze belevingen intens kunnen delen. Daardoor ontstond een kloof tussen mij en mijn schoonzus, die dit als 'idioot' zag. Eigenlijk kon zij dat stuk niet met hem delen.
Ik ervaar ook een soort spijt dat ik de muur, die tussen mij en mijn broertje de laatste weken van zijn leven, die door de handelwijze van mijn schoonzus tussen ons kwam, niet kon klimmen. Mijn trots heeft me toen in de weg gestaan in een paar handelingen. De muur kwam door haar en door mij achteraf gezien, ook al zegt iedereen dat het echt alleen maar aan haar lag.
Ik heb het besef dat ik toen naar mijn (on)vermogen heb gehandeld. Nu ook.
Het is meer de mate van mijn onbewustheid die ik keer op keer terug in mijn handelen en reageren zie.

Als er een besef is van naar eer en geweten gehandeld te hebben, dan lijkt de ervaring van spijt daarmee in schril contrast te staan. Hoe zie jij dat zelf dan?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Als er een besef is van naar eer en geweten gehandeld te hebben, dan lijkt de ervaring van spijt daarmee in schril contrast te staan. Hoe zie jij dat zelf dan?

Ik heb zelf al haar verschrikkelijke woorden die ze uitgesproken heeft in nette woorden vertaald, en ik heb mezelf afgevraagd of er iets in zat in dat waar zij mij (ons als familie) er van beschuldigde.
Ik merk op dat ik ergens diep van binnen een gevoel van schuld bij mezelf bespeur, ook al weet ik op bewust niveau dat het puur mijn menselijke onvermogen was dat toen speelde, en vooral de omstandigheden.
Het doet me goed om niet achter het gelijk hebben te schuilen, maar dat ik echt mezelf onder ogen tracht te zien.
Het is niet makkelijk, het gelijk willen hebben steekt ieder keer weer de kop op.
Als ik door haar ogen probeer te zien, zie ik echt wat ze er mee bedoelde.
Ook als ik door mijn eigen ogen kijk, zie ik waarin ik mijn onvermogen tegen kwam.
Schuldgevoel is totaal onnodig.
Ik kan alleen het besef toe laten dat ik toen naar mijn vermogen heb gehandeld, en ook vind ik goed om mijn onbewustheid die ik toen aan mezelf liet zien, daar iets van te leren.
Het gaat mij niet echt om schuld, maar om bereidheid om er naar te kijken merk ik.
En dat er ook nog schuldgevoel eraan kleeft, is het gewoon zo.