Is er leven na de dood?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat klinkt al beter al hoewel je wel doof en blind moet zijn om het niet te zien...

Er zit een bepaalde logica in, maar dat is wat anders dan een plan.
Als je danst op muziek, dan moet je op de maat van de muziek bewegen.
Maar om dat nou een plan te noemen?

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik kan denken alsof ik er niet was en/of ben en de evolutie is er. Ten andere zoals ik weet zonder dat iemand mij het zegt en zonder dat ik er over moet nadenken dat het pijn doet als een steen op mijn teen valt; zo zie ik ook die evolutie en zo weet ik ook dat die evolutie verder gaat.

Vanwaar dan je vraag over waarom wij mensen zijn geworden en geen dieren zijn gebleven? Als je het dan over evolutie hebt, dan zie je toch ook wel dat het denken, waaruit je vraag überhaupt voorkomt, gewoon een biologisch evolutionair iets is?

Dit om mee in jouw lijn te gaan, waarin je de wereld van mensen en dieren en evolutie werkelijkheidswaarde toekent. Dat die er in wezen niet is, en dat dit je "droom" is laat ik voor nu maar even erbuiten.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Zo kan je natuurlijk best een uur gaan nadenken of er een plan aan ten grondslag ligt. Of geen plan zoals Maria beweert. Maar dat is net als dat de surfer gaat denken of er een plan achter het surfen zit. Het enige wat telt is dat je surft. Niet de plannen er achter.

De vraag van Marie was waarom de dieren tot mensen zijn uitgegroeid als het dan toch alleen maar om "direct weten" gaat. Daarmee suggereert ze dat er een reden voor is dat wij geen dieren meer zijn maar mensen. Een reden is iets anders dan een oorzaak. Een reden veronderstelt een doel, een doel veronderstelt een plan, en een plan veronderstelt een "plannende entiteit".

En als je dat allemaal gaat onderzoeken, dan blijft er niets van al deze veronderstellingen over. Daarom is er geen plan. Jouw surfer die gaat denken, die bestaat niet.

[Maria]

Om nog even op die vraag terug te komen.

Zelfs op het niveau van de "waarneembare realiteit" (deze ogenschijnlijke wereld met alle mensen en dieren en planten en stenen etc erop) - kan je vaststellen dat er op een bepaald niveau geen dood bestaat.

Sowieso is er wetenschappelijk geen moment van "dood". Op het moment dat je door de arts wordt doodverklaard borrelt het in je lijf nog volop met leven. Dood is wat dat betreft een afspraak.

De atomen waaruit je bent opgebouwd die sterven niet. Het lichaam gaat in ontbinding en de atomen verbinden zich opnieuw en nemen andere vormen aan. Na een x aantal jaren (wat ik heb gelezen varieert van 50 tot 1000 jaar) bevat ELKE vorm op aarde vanaf de grootte van ongeveer een bloem atomen die nu in jouw lichaam zitten. In die zin ben je dus ??k onsterfelijk. En teruggeredeneerd ben je ook nog eens ALLES wat tot 50-1000 jaar geleden er ook al was, dat zit allemaal in je lichaam nu. Je hebt cellen van de oermens tot die van Hitler in je lijf zitten. Wij allemaal.

De advaita-uitspraak "je bent nooit geboren en gaat ook nooit dood" is dus ook op dit niveau gewoon waar.

En wat is dan leven? Dat is ook maar een definitie. We noemen een mens leven en een rots niet. Maar de rots kent ook atomen die verbindingen aangaan en weer afbreken (zij het langzamer). Alleen heeft de rots geen metabolisme en kan hij zichzelf niet voorplanten, en dat is waarom we het geen "leven" noemen. Maar ga je dieper kijken dan is er geen verschil tussen de rots en de mens. Dat denken we maar.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

De vraag van Marie was waarom de dieren tot mensen zijn uitgegroeid als het dan toch alleen maar om "direct weten" gaat. Daarmee suggereert ze dat er een reden voor is dat wij geen dieren meer zijn maar mensen. Een reden is iets anders dan een oorzaak. Een reden veronderstelt een doel, een doel veronderstelt een plan, en een plan veronderstelt een "plannende entiteit".

En als je dat allemaal gaat onderzoeken, dan blijft er niets van al deze veronderstellingen over. Daarom is er geen plan. Jouw surfer die gaat denken, die bestaat niet.

Hoe kan je iets nieuws ontdekken wanneer het onderzoeken plaatsvindt binnen de matrix van het gekende (binnen de grenzen van wat mogelijk geacht word) en met alleen gekende middelen ter beschikking? Het lijkt mij dus niet mogelijk om de werking van bewustzijn op zich te ontdekken en voorbij de grenzen van het eigen bewustzijn (de gekende matrix) te "kijken" wanneer de eigen geest (het middel tot onderzoek) d.m.v. allerhande -vaak onzichtbare- overtuigingen bepaalde grenzen heeft (vastgelegd). Je kan in dat geval slechts vinden wat je al gelooft/denkt te weten...
De eenvoudige bereidheid om niet vast te houden aan (de grenzen van) het reeds gekende, met name het eigen bewustzijn, kan er voor zorgen dat je iets (onder)vindt wat voordien niet gekend (en dus evenmin onderzocht) werd. Eens het voorheen ongekende, gekend is, kan het nadien niet meer ont-kend worden...
Grenzeloosheid is niet iets wat je nodig hebt maar het heeft wel iets magisch! Alsof je terug kind geworden bent, zonder de beperkingen van het zogenaamde volwassen "gezonde verstand". ALLES is mogelijk kan dan (opnieuw) als waarheid worden erkend in plaats van als een loze (want kinderachtige) kreet...

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Om nog even op die vraag terug te komen.

Zelfs op het niveau van de "waarneembare realiteit" (deze ogenschijnlijke wereld met alle mensen en dieren en planten en stenen etc erop) - kan je vaststellen dat er op een bepaald niveau geen dood bestaat.

Sowieso is er wetenschappelijk geen moment van "dood". Op het moment dat je door de arts wordt doodverklaard borrelt het in je lijf nog volop met leven. Dood is wat dat betreft een afspraak.

De atomen waaruit je bent opgebouwd die sterven niet. Het lichaam gaat in ontbinding en de atomen verbinden zich opnieuw en nemen andere vormen aan. Na een x aantal jaren (wat ik heb gelezen varieert van 50 tot 1000 jaar) bevat ELKE vorm op aarde vanaf de grootte van ongeveer een bloem atomen die nu in jouw lichaam zitten. In die zin ben je dus ??k onsterfelijk. En teruggeredeneerd ben je ook nog eens ALLES wat tot 50-1000 jaar geleden er ook al was, dat zit allemaal in je lichaam nu. Je hebt cellen van de oermens tot die van Hitler in je lijf zitten. Wij allemaal.

De advaita-uitspraak "je bent nooit geboren en gaat ook nooit dood" is dus ook op dit niveau gewoon waar.

En wat is dan leven? Dat is ook maar een definitie. We noemen een mens leven en een rots niet. Maar de rots kent ook atomen die verbindingen aangaan en weer afbreken (zij het langzamer). Alleen heeft de rots geen metabolisme en kan hij zichzelf niet voorplanten, en dat is waarom we het geen "leven" noemen. Maar ga je dieper kijken dan is er geen verschil tussen de rots en de mens. Dat denken we maar.

Helder.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Om nog even op die vraag terug te komen.

Zelfs op het niveau van de "waarneembare realiteit" (deze ogenschijnlijke wereld met alle mensen en dieren en planten en stenen etc erop) - kan je vaststellen dat er op een bepaald niveau geen dood bestaat.

Sowieso is er wetenschappelijk geen moment van "dood". Op het moment dat je door de arts wordt doodverklaard borrelt het in je lijf nog volop met leven. Dood is wat dat betreft een afspraak.

De atomen waaruit je bent opgebouwd die sterven niet. Het lichaam gaat in ontbinding en de atomen verbinden zich opnieuw en nemen andere vormen aan. Na een x aantal jaren (wat ik heb gelezen varieert van 50 tot 1000 jaar) bevat ELKE vorm op aarde vanaf de grootte van ongeveer een bloem atomen die nu in jouw lichaam zitten. In die zin ben je dus ??k onsterfelijk. En teruggeredeneerd ben je ook nog eens ALLES wat tot 50-1000 jaar geleden er ook al was, dat zit allemaal in je lichaam nu. Je hebt cellen van de oermens tot die van Hitler in je lijf zitten. Wij allemaal.

De advaita-uitspraak "je bent nooit geboren en gaat ook nooit dood" is dus ook op dit niveau gewoon waar.

En wat is dan leven? Dat is ook maar een definitie. We noemen een mens leven en een rots niet. Maar de rots kent ook atomen die verbindingen aangaan en weer afbreken (zij het langzamer). Alleen heeft de rots geen metabolisme en kan hij zichzelf niet voorplanten, en dat is waarom we het geen "leven" noemen. Maar ga je dieper kijken dan is er geen verschil tussen de rots en de mens. Dat denken we maar.

Dat van die atomen is helder. Veel van mijn atomen heb ik pas de laatste jaren opgedaan. Wat leven daadwerkelijk betekent is alleen waarneembaar vanuit de ongeziene wereld. Maar die bestaat volgens jou niet, dus zul je ook nooit weten wat leven is.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Dat van die atomen is helder. Veel van mijn atomen heb ik pas de laatste jaren opgedaan. Wat leven daadwerkelijk betekent is alleen waarneembaar vanuit de ongeziene wereld. Maar die bestaat volgens jou niet, dus zul je ook nooit weten wat leven is.

Theo, wat bedoel je eigenlijk met ongeziene wereld? Ik heb je uitleg hiervan nog niet gevonden in je berichten.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Om nog even op die vraag terug te komen.

Zelfs op het niveau van de "waarneembare realiteit" (deze ogenschijnlijke wereld met alle mensen en dieren en planten en stenen etc erop) - kan je vaststellen dat er op een bepaald niveau geen dood bestaat.

Sowieso is er wetenschappelijk geen moment van "dood". Op het moment dat je door de arts wordt doodverklaard borrelt het in je lijf nog volop met leven. Dood is wat dat betreft een afspraak.

De atomen waaruit je bent opgebouwd die sterven niet. Het lichaam gaat in ontbinding en de atomen verbinden zich opnieuw en nemen andere vormen aan. Na een x aantal jaren (wat ik heb gelezen varieert van 50 tot 1000 jaar) bevat ELKE vorm op aarde vanaf de grootte van ongeveer een bloem atomen die nu in jouw lichaam zitten. In die zin ben je dus ??k onsterfelijk. En teruggeredeneerd ben je ook nog eens ALLES wat tot 50-1000 jaar geleden er ook al was, dat zit allemaal in je lichaam nu. Je hebt cellen van de oermens tot die van Hitler in je lijf zitten. Wij allemaal.

De advaita-uitspraak "je bent nooit geboren en gaat ook nooit dood" is dus ook op dit niveau gewoon waar.

En wat is dan leven? Dat is ook maar een definitie. We noemen een mens leven en een rots niet. Maar de rots kent ook atomen die verbindingen aangaan en weer afbreken (zij het langzamer). Alleen heeft de rots geen metabolisme en kan hij zichzelf niet voorplanten, en dat is waarom we het geen "leven" noemen. Maar ga je dieper kijken dan is er geen verschil tussen de rots en de mens. Dat denken we maar.

Vertaald en vooral gericht op de materie leerden wij iets dergelijks al op school. Bedankt voor je mooie uitleg.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Theo, wat bedoel je eigenlijk met ongeziene wereld? Ik heb je uitleg hiervan nog niet gevonden in je berichten.

De wereld van de energie, van de alles met elkaar verbindende liefde.
Een wereld die voor de egomens niet gezien kan worden.