Gehechtheid

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik voel meer voor de visie van BB, in onderstaande omschrijving van verbinding lees ik nog steeds (eigen)belang, het wegvallen van pijntjes en hechting aan een toestand zonder.

Ik voel voor de visie van BB. En voor die van Aart.
Ze zijn niet tegenstrijdig, maar liggen in elkaars verlengde.

Alle zoeken begint met onvrede over de werkelijkheid zoals die ervaren wordt. De ervaren werkelijkheid is pijnlijk en dat willen we niet, die pijn. En dus zoeken we naar een oplossing van de pijn zoals die ervaren wordt.

Alles begint bij, zoals ik BB lees, met acceptatie van de bij de pijn horende emotie. We hebben geleerd om niet te ervaren, dat wat we ervaren weg te stoppen, omdat het pijnlijk is. Maar dat is de ultieme ontkenning van dat wat is, van dat wat zich voordoet. Als er pijn is en verdriet dan is dat wat er is. Acceptatie laat de pijn en de verdriet bestaan en die acceptatie is het begin van alles. En daarnaast hebben we de mogelijkheid om die pijn, het verdriet te onderzoeken, want het heeft ons iets te vertellen. Het wijst ons de weg naar identificatie, naar gehechtheid, naar eigenbelang. De pijn en het verdriet is niet fout, want iets fout noemen is de ontkenning, het tegenovergestelde van acceptatie. En die identificatie waar het naar verwijst is ook niet fout. Anders vervallen we in volgende valkuil en dat is de ontkenning van de identificatie. Ontkenning is nooit een oplossing, het begint met acceptatie. Pas wanneer die pijn, het verdriet en de identificatie zichtbaar worden door het te laten bestaan, dan ontstaat er de mogelijkheid om er los van te komen. En dat loskomen van die identificatie (dan komen we bij Ramana uit) is de beantwoording van de vraag wat ben ik? Dat is het zien dat dat wat we altijd hebben aangenomen als wie we zijn, dat we dat niet zijn. Dat is het punt waarop de identificatie en daarmee het eigenbelang ten eind kan komen.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik voel voor de visie van BB. En voor die van Aart.
Ze zijn niet tegenstrijdig, maar liggen in elkaars verlengde.

Alle zoeken begint met onvrede over de werkelijkheid zoals die ervaren wordt. De ervaren werkelijkheid is pijnlijk en dat willen we niet, die pijn. En dus zoeken we naar een oplossing van de pijn zoals die ervaren wordt.

Alles begint bij, zoals ik BB lees, met acceptatie van de bij de pijn horende emotie. We hebben geleerd om niet te ervaren, dat wat we ervaren weg te stoppen, omdat het pijnlijk is. Maar dat is de ultieme ontkenning van dat wat is, van dat wat zich voordoet. Als er pijn is en verdriet dan is dat wat er is. Acceptatie laat de pijn en de verdriet bestaan en die acceptatie is het begin van alles. En daarnaast hebben we de mogelijkheid om die pijn, het verdriet te onderzoeken, want het heeft ons iets te vertellen. Het wijst ons de weg naar identificatie, naar gehechtheid, naar eigenbelang. De pijn en het verdriet is niet fout, want iets fout noemen is de ontkenning, het tegenovergestelde van acceptatie. En die identificatie waar het naar verwijst is ook niet fout. Anders vervallen we in volgende valkuil en dat is de ontkenning van de identificatie. Ontkenning is nooit een oplossing, het begint met acceptatie. Pas wanneer die pijn, het verdriet en de identificatie zichtbaar worden door het te laten bestaan, dan ontstaat er de mogelijkheid om er los van te komen. En dat loskomen van die identificatie (dan komen we bij Ramana uit) is de beantwoording van de vraag wat ben ik? Dat is het zien dat dat wat we altijd hebben aangenomen als wie we zijn, dat we dat niet zijn. Dat is het punt waarop de identificatie en daarmee het eigenbelang ten eind kan komen.

Ervaar jij gehechtheid Rob? En ervaar jij dat als een probleem?

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Ervaar jij gehechtheid Rob? En ervaar jij dat als een probleem?

Gehechtheid is niet een constante ervaring. Gehechtheid als ervaring doet zich voor in het moment. Dat moment is er nu niet. Maar het zou zich zo maar voor kunnen doen als ik een bericht zou krijgen dat iemand is overleden die me lief is. Maar dat weet ik nu niet, want het doet zich nu niet voor; ik kan er nu alleen maar over speculeren.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ja, laten we de wereld opdelen in mensen die bij het goede / foute clubje horen ...

We horen allemaal tot 1 clubje.

Ja, het goedfoutclubje der mensheid.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Geweldig mooi? (zoals jij het interpreteert dan?)

Hij zegt het precies zoals jij het voelt?
Dat is toch ook weer interpretatie? Je gaat ervanuit dat BB precies bedoelt zoals jij het opvat.

"En zou ook niet tot het uiterste gaan om ze te redden als ik zie dat het beestje vooral rust nodig heeft"
Dat is niet redden, maar het beest gebruiken om zelf geen gemis te ervaren.

En kinderen lijden niet als een dier sterft, en nemen je ook niks kwalijk,....mits je ze wel wat meegeeft(liefst vanaf de geboorte)
In deze is het ook weer meer je eigen gevoel/angst om kinderen om
te laten gaan met iets wat niet oneindig is.
Verdrietig zijn of huilen om iets noem ik geen leiden, maar meer verwerken, mits dat dan weer geen "eeuwigheid" duurt.
Dan heb je weer wat anders uit te zoeken!

H

Wij praten ook niet over hetzelfde, jij hebt het over een "normale" verwerking met uiting van gevoelens die erbij horen. En je hebt het over angsten die ouders hun kinderen meegeven. Daar had ik het dus niet over.

Een kind kan door o.a. traumatische ervaringen/karakter/ingrijpende ziekte
(al dan niet in combinatie) dusdanig kwetsbaar en gevoelig zijn en door omstandigheden en problemen zo gehecht raken aan een huisdier dat het de realiteit uit het oog verliest. Ook al ben je van begin af aan als ouder zelf heel realistisch en kalm en rustig in die dingen geweest, dat helpt helaas niet altijd voldoende. Het zal zeker wel schelen om het "drama" van het kind zelf niet nog te versterken. En ja zeker komt het voor dat een kind je in eerste instantie kwalijk neemt als je beslissingen moet nemen die het niet wil. Omdat het dat niet wil zien. Terwijl de andere kinderen en ouders in het gezin wel met "normale" verwerking reageren. Het inzicht komt vaak pas later dat het beter was. Maar ondertussen moet je als ouder wel afwegen tussen wat nog mogelijk is. En soms kan het juist ook goed zijn als een kind nog even de tijd krijgt om wel rustig afscheid te nemen.

Als er nog medische mogelijkheden zijn om het dier nog een tijdje op medicatie te laten leven, zonder dat het moet lijden. De kat van mijn toen 14 jarige kind heeft op die manier nog wel een half jaar geleefd. En heeft juist geholpen dat hij zich kon verzoenen met de gedachte. Toen ze een 3/4 jaar later stierf is hij een week niet naar school geweest maar zo was het wel te doen. Van mij had ze veel eerder mogen gaan. Maar het was goed zo, ze heeft er nog wel van genoten. En het ging verder ook goed met medicatie.

Meer dan kalm en rustig en realistisch blijven kun je dan ook niet. En afwegen tussen de belangen/welzijn van het dier en het kind, wat je het beste kunt doen. In zulke situaties moet je soms ala minuut beslissingen nemen. En En hoe kalm je ook kunt blijven het is nooit leuk je kind overmatig zien te reageren. Je zou een robot moeten zijn doet je dat helemaal niets.

Je opmerking dat je een dier gebruikt begrijp ik niet. Juist niet lijkt mij als je het dier rustig laat sterven i.p.v. het onnodig te laten lijden terwijl je ziet dat het op is.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik voel voor de visie van BB. En voor die van Aart.
Ze zijn niet tegenstrijdig, maar liggen in elkaars verlengde.

Alle zoeken begint met onvrede over de werkelijkheid zoals die ervaren wordt. De ervaren werkelijkheid is pijnlijk en dat willen we niet, die pijn. En dus zoeken we naar een oplossing van de pijn zoals die ervaren wordt.

Alles begint bij, zoals ik BB lees, met acceptatie van de bij de pijn horende emotie. We hebben geleerd om niet te ervaren, dat wat we ervaren weg te stoppen, omdat het pijnlijk is. Maar dat is de ultieme ontkenning van dat wat is, van dat wat zich voordoet. Als er pijn is en verdriet dan is dat wat er is. Acceptatie laat de pijn en de verdriet bestaan en die acceptatie is het begin van alles. En daarnaast hebben we de mogelijkheid om die pijn, het verdriet te onderzoeken, want het heeft ons iets te vertellen. Het wijst ons de weg naar identificatie, naar gehechtheid, naar eigenbelang. De pijn en het verdriet is niet fout, want iets fout noemen is de ontkenning, het tegenovergestelde van acceptatie. En die identificatie waar het naar verwijst is ook niet fout. Anders vervallen we in volgende valkuil en dat is de ontkenning van de identificatie. Ontkenning is nooit een oplossing, het begint met acceptatie. Pas wanneer die pijn, het verdriet en de identificatie zichtbaar worden door het te laten bestaan, dan ontstaat er de mogelijkheid om er los van te komen. En dat loskomen van die identificatie (dan komen we bij Ramana uit) is de beantwoording van de vraag wat ben ik? Dat is het zien dat dat wat we altijd hebben aangenomen als wie we zijn, dat we dat niet zijn. Dat is het punt waarop de identificatie en daarmee het eigenbelang ten eind kan komen.

Dat ze in elkaars verlengde liggen zie ik niet, ik zie geen probleem van weerstand, noch contrabeweging, in het gehecht zijn van BB en ik zie wel een probleem van weerstand en de contrabeweging daarvan in zowel het gehecht zijn alsook in het verbonden zijn van Aad.

Kortom de door BB geschetste beleving staat geheel vrijblijvend op zichzelf terwijl de beleving van Aad is ingegeven door de keerzijde van dezelfde medaille, dat de reden en de motivatie vormt om daar afwijzend tegenover te staan. Anders gezegd, vlgs Aad zou je het niet moeten willen te hechten of verbonden te voelen en hij geeft om die reden (wederom weer eens) het verkeerde signaal af. Je ziet toch hoe O-sem het plaatsvindende oppakt als zijnde FOUT.

Het blokkeert het onderzoek wanneer iets bij voorbaat al wordt afgewezen.

Onvrede en de ervaren pijnlijke werkelijkheid kan de aanleiding vormen te gaan zoeken, maar datgene wat onderzoek vraagt is datgene dat ervaart. Onderzoek dat gericht is op de verschijnselen, zoals gehechtheid er een is, is een gebed zonder eind, zoals je ziet aan de filosofeer- c.q. redeneertrant van wat je vervolgens aan de orde stelt.

Een tamelijk langdradige en uitvoerige psychologisering hoe ergens mee is om te gaan in de lijn van Aad, maar het heeft weinig van doen met het directe pad 'wie ervaart dat'.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Geweldig mooi? (zoals jij het interpreteert dan?)

Hij zegt het precies zoals jij het voelt?
Dat is toch ook weer interpretatie? Je gaat ervanuit dat BB precies bedoelt zoals jij het opvat.

Ja hij zegt het zoals ik het voel, zo zou ik het (kunnen) uitdrukken.
Ik heb er nu idd niet zo bij stil gestaan maar ik ga daarom nog niet standaard ervan uit dat wat iemand schrijft precies het zelfde is wat ik eruit haal.
Al voel ik het soms ook gewoon als ik intenser contact heb met iemand.

Maar maakt dat nog uit voor wat ik als geweldig mooi ervaar?
En voor mezelf eruit haal? Zou de beleving met BB s woorden niet dezelfde zijn verandert mijn herkenning met hoe ik het zou kunnen zeggen (de woorden) nog niet.

En hoe komt het dat je hierbij stil staat en dit veronderstelt?

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat ze in elkaars verlengde liggen zie ik niet, ik zie geen probleem van weerstand, noch contrabeweging, in het gehecht zijn van BB en ik zie wel een probleem van weerstand en de contrabeweging daarvan in zowel het gehecht zijn alsook in het verbonden zijn van Aad.

Kortom de door BB geschetste beleving staat geheel vrijblijvend op zichzelf terwijl de beleving van Aad is ingegeven door de keerzijde van dezelfde medaille, dat de reden en de motivatie vormt om daar afwijzend tegenover te staan. Anders gezegd, vlgs Aad zou je het niet moeten willen te hechten of verbonden te voelen en hij geeft om die reden (wederom weer eens) het verkeerde signaal af. Je ziet toch hoe O-sem het plaatsvindende oppakt als zijnde FOUT.

Ik raak je hier kwijt, Renoir. Wat jij niet bij BB ziet, zie ik ook niet. En wat je bij Aart wel ziet, zie ik ook niet. Aart heeft het er niet over dat je je niet zou moeten willen hechten of verbonden voelen. Hij zegt volgens mij niet meer dan wanneer dat er is, dat dat het onderzoeken waard is.

Verder voel ik er weinig voor om inzichten van mensen die ze hier delen tegenover elkaar te zetten en vergelijkend warenonderzoek te doen. Voor mij is niks er van fout, van wat mensen hier delen. Het is wel interessant om het woord 'fout' te gebruiken, alleen al om te zien hoe iemand op een dergelijk woord kan reageren. Dat kan dan ook weer een ingang voor onderzoek zijn. Of niet.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Onvrede en de ervaren pijnlijke werkelijkheid kan de aanleiding vormen te gaan zoeken, maar datgene wat onderzoek vraagt is datgene dat ervaart. Onderzoek dat gericht is op de verschijnselen, zoals gehechtheid er een is, is een gebed zonder eind, zoals je ziet aan de filosofeer- c.q. redeneertrant van wat je vervolgens aan de orde stelt.

Zoals je zelf ook al zo vaak hebt aangegeven is het onderzoek naar wat je bent te doen door te onderzoeken (elimineren) van wat je niet bent. Dat wat je niet bent wordt het meest zichtbaar en is dus het best te onderzoeken (want dan doet het zich voor) in het ervaren en dan vooral in het ervaren van pijnlijke ervaringen.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het is wel interessant om het woord 'fout' te gebruiken, alleen al om te zien hoe iemand op een dergelijk woord kan reageren.

Ja, helemaal fout natuurlijk.
Volgens mij heeft dat alles te maken met 'n gevoel van veiligheid.
Een gevoel (van veiligheid) is iets van het lichaam en het lichaam reageert niet hoe de mind dat wil.
Het reageert vanzelf.
Of de mind dat nou wil of niet.

Ja, er is nl. euh...