Afgerond?

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Ik zag HH een keer boos worden op een jongetje van een jaar of tien.
Het kereltje had zich niet aan een van de regels gehouden die zeggen dat mannen (en dus ook jongetjes) zich alleen met ontbloot bovenlijf in de tempelhal mogen begeven. Het ventje liep, zich van geen kwaad bewust, met z'n shirt nog aan dwars door de hal heen. Van een flinke afstand brulde HH iets naar het mannetje die daarop z'n hemd uittrok. Ik observeerde de gelaatsuitdrukking van de Heilige op het moment van de uitbarsting die geen enkele emotie verraadde.
Naar aanleiding van dit incident vroeg ik me dezelfde dingen af die jij hier aan de orde stelt.
Een paar dagen later was ik in de gelegenheid om in een kleinere setting met HH te spreken. Het incident kwam niet ter sprake.
Toen de bijeenkomst voorbij was en ik als laatste de kamer verliet keek ik in de deuropening nog een keer om. HH keek naar me en ik zag in een flits de staat van geest waarin Hij verkeerde.
Ik keek naar Hem maar Hij keek niet naar mij. Hij zag mij maar bracht op geen enkele wijze een verbintenis tot stand. Alles wat Hij is of vermag bleef daar, bij Hem, volkomen en rotsvast gevestigd in Zichzelf.
Ik had een dergelijk fenomeen nooit eerder in m'n leven gezien.
Daarna ook nooit meer.

Als je hebt vastgesteld dat er niets meer van je uitgaat in kwaadheid, blijheid, verdriet, sympathie, angst of welke andere emotie ook en je stelt vast dat er geen enkele verbintenis is tussen jou en die emoties dan is er sprake van de eerste vestiging in jezelf.

Belachelijk dat een (door jouw adoratie) geschapen Holiness een jongetje van tien jaar oud afblaft voor een vormvoorschrift, voor mij is die HH een over het paard getilde autist (indien hij daarbij ook nog eens bij zo'n belachelijke uitval, c.q. (woede)uitbarsting geen enkele emotie verraad). Ik zou eens naar een inrichting gaan dan kun je je onbeperkt aan eenieders voeten werpen.

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Zo absurd vind ik dat idee niet.

Wat stel je je daarbij voor dan een emotieloos zijn oid?

Nu kan ik me natuurlijk afvragen waarom jij je dat zou moeten afvragen maar zo flauw ben ik dan ook weer niet. Ik ben al heel wat jaartjes geleden ooit een week bij Jan van Delden geweest (en sindsdien hebben we mailcontact, ooit intensief, de laatste jaren nog 1x per jaar of zo), ben nog eens een middagje of twee bij een lezing van hem geweest in Nederland (omdat ik hem weer wilde zien want ik mag hem erg graag) en min of meer per toeval eerder dit jaar op een satsang van Jan Koehoorn beland (en dat was dan ook meteen de laatste keer, ik heb er echt niks mee). Maar dat is het dan ook wel. Dus dat "overal elders" valt in mijn beleving reuze mee. Verder ervaar ik ook dat er "daar" niets te halen en vinden valt.

Het was in zijn algemeenheid gesteld, het is allemaal zo eenvoudig en dichtbij.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wat stel je je daarbij voor dan een emotieloos zijn oid?

Ik had er niet echt een voorstelling bij. Het was meer een kwestie van gevolgtrekking. Waarom verdrietig zijn om een verlies, als niets wat werkelijk is verloren gaat. Waarom boos worden als niets wat werkelijk is bedreigd wordt. Inmiddels weet ik wel dat dit zo niet werkt, althans niet bij "mij".

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het was in zijn algemeenheid gesteld, het is allemaal zo eenvoudig en dichtbij.

Ja.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Hoe ervaar jij het?

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik had er niet echt een voorstelling bij. Het was meer een kwestie van gevolgtrekking. Waarom verdrietig zijn om een verlies, als niets wat werkelijk is verloren gaat. Waarom boos worden als niets wat werkelijk is bedreigd wordt. Inmiddels weet ik wel dat dit zo niet werkt, althans niet bij "mij".

Ik neem deze even als ingang om te vertellen hoe ik het ervaar. Voor mij is niet alle verlies het zelfde, net zo als niet alle boosheid gelijk is. Er zijn gevoelens die zijn ingegeven door ego en er zijn er die dat niet zijn. Het verschil is subtiel (soms) en vraagt om grote oplettendheid. Juist daarin is te ontdekken wat er nog aan ego bij mij speelt. Het is niet zo dat als 'het' gezien is dat je dan ook direct egoloos bent. Ego is iets wat moet uitdoven. Net als het niet zo is dat je het (ego) op enig moment cadeau hebt gekregen, bent je er ook niet plotsklaps van verlost.

Het vraagt om nader onderzoek.
Dieper doorpakken, zou Ben misschien zeggen ?

Misschien dat het het kortst is te omschrijven door te stellen dat er gedachtes en gevoelens zijn die 'zuiver' zijn en dat er zijn die dat niet zijn.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Dus inclusief assholeness ?

Ik vind het overigens wel heel interessant, de vraag of je je anders gaat gedragen nadat je eea te weten bent gekomen. Ik vind hem onbeantwoordbaar, niet alleen vanuit "het absolute" maar ook vanuit deze "schijnwerkelijkheid".

Ik dacht op een gegeven moment dat als je het "echt ziet" dat je dan bijv niet meer boos of verdrietig zou kunnen worden. Het is gewoon niet logisch dat je nog boos en verdrietig wordt, immers er kan je nooit iets worden bedreigd of afgenomen als je alles al bent, dus de reden om boos of verdrietig te worden is weg. Toch word ik het nog wel. Dus vroeg ik me steeds af "heb ik het dan wel echt gezien?" Maar dat heb ik toch ook wel, bij mijn weten. Mensen die ik raadpleeg hierover omdat ze het volgens mij "weten", bij hen gaat dat hele feest ook nog gewoon door. Jan van Delden zei me eens dat dit "weten" nooit mee kan naar Maria, dat die overal alleen maar zo hard mogelijk achteraan fietst. Jan Koehoorn (in het voorjaar bij jou gezien) zegt hetzelfde, die kan ook flink boos worden.

Dus op de een of andere manier gaat dat ding gewoon zijn gangetje.

Zoals ik het zelf ervaar is dat "dat wat weet" niet "dezelfde" is (uiteindelijk wel natuurlijk) als "dat wat boos wordt". Dat-wat-boos-wordt ervaar ik als een soort beweging, het komt op en gaat weer weg, met "dat-wat-weet" stil op de achtergrond.

Hoe ervaar jij het?

Inclusief assholeness. Het gaat om acceptatie en die is totaal. Verdriet en boosheid zijn ook " wat is". Het zijn simpelweg aspecten van ieder menselijk organisme en functioneren overeenkomstig hun aard. DNA, conditionering, de hele mik mak. Het verschil is dat er niemand meer is om het persoonlijke auteurschap op te eisen. Maar ik herken het heel goed, want ik heb dat ook lang gedacht. Maar het is inderdaad, zoals je elders treffend schrijft, niets anders dan een absurd idee. Maar ook dat verschijnt. En je zegt het hier heel mooi, dat wat boos wordt is dat wat verschijnt, dat wat is, het komt op en verdwijnt weer, in de Bron waaruit het ontsproten is, de on-grond, of achtergrond, terug naar stilte of de leegte. Dat is ook mijn ervaring.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik neem deze even als ingang om te vertellen hoe ik het ervaar. Voor mij is niet alle verlies het zelfde, net zo als niet alle boosheid gelijk is. Er zijn gevoelens die zijn ingegeven door ego en er zijn er die dat niet zijn. Het verschil is subtiel (soms) en vraagt om grote oplettendheid. Juist daarin is te ontdekken wat er nog aan ego bij mij speelt. Het is niet zo dat als 'het' gezien is dat je dan ook direct egoloos bent. Ego is iets wat moet uitdoven. Net als het niet zo is dat je het (ego) op enig moment cadeau hebt gekregen, bent je er ook niet plotsklaps van verlost.

Het vraagt om nader onderzoek.
Dieper doorpakken, zou Ben misschien zeggen ?

Misschien dat het het kortst is te omschrijven door te stellen dat er gedachtes en gevoelens zijn die 'zuiver' zijn en dat er zijn die dat niet zijn.

Voor mij heeft advaita(onderricht) betrekking op totale acceptatie van (al) wat is. Dat impliceert dat niets anders hoeft te zijn, of zou moeten zijn, dan precies dat wat (het) is. Daaruit volgt dat zo lang de overtuiging nog heeft post gevat dat er zoiets is als ego dat nog (zou) moet(en) uitdoven, je het nogniet echt gezien hebt. Dan is er nog steeds het geloof in een doener. En daarop hebben zuiver en onzuiver betrekking.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Goed, een andere benadering van de kwestie die ik aan de orde probeer te brengen. Vanmorgen las ik dit van de hand van Ramana Maharshi:


De kernvraag is niet (alleen) 'wie of wat ben ik?', maar ook 'wat is de wereld / werkelijkheid?' en 'hoe verhouden dat wat ik ben en de werkelijkheid zich tot elkaar?'.

Het antwoord dat vaak wordt gegeven op de vraag 'wat ben ik?' is 'ik ben Bewustzijn'. Maar Bewustzijn is niet afgescheiden van de werkelijkheid (dat wat is). Er wordt niet voor niets gezegd dat 'Alles Bewustzijn Is'.

Er is dus niets van dat wat is, wat ik niet ben ?
Nog maar een keer, maar dan anders: alles wat is, ben ik.

p.s.: Als het geen belletje doet rinkelen, ook goed.

En waarom sluit dat ego dan wel uit als zijnde iets dat uitgedoofd moet worden?

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik had er niet echt een voorstelling bij. Het was meer een kwestie van gevolgtrekking. Waarom verdrietig zijn om een verlies, als niets wat werkelijk is verloren gaat. Waarom boos worden als niets wat werkelijk is bedreigd wordt. Inmiddels weet ik wel dat dit zo niet werkt, althans niet bij "mij".

Het verdriet is dan ook niet om iets wat verloren gaat of bedreigd wordt, datgene wat bedreigd kan worden is niet meer. Habbuthabnot stelt het tamelijk juist dat er alsdan geen verbintenis is tussen jou en de gebeurtenis. Meer nog to the point zou zijn dat er niet een 'ik' is dat iets ondergaat.

Toch kan bij mij plots een identificatie met 'ik' ontstaan vanwege een geluid als gevolg van een traumatisch vroegere gebeurtenis. Een mechanisme dat ook werkzaam kan worden, die zich voordoen als emoties en/of empathie, bij verdrietige familieomstandigheden.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Voor mij heeft advaita(onderricht) betrekking op totale acceptatie van (al) wat is.

Totale acceptatie behoeft geen onderricht. Advaita gaat over het directe zien (wat je bent) en indien dat niet direct is, de langzamere weg bewandeld kan worden van gedegen zelfonderzoek.

Dat impliceert dat niets anders hoeft te zijn, of zou moeten zijn, dan precies dat wat (het) is. Daaruit volgt dat zo lang de overtuiging nog heeft post gevat dat er zoiets is als ego dat nog (zou) moet(en) uitdoven, je het nog niet echt gezien hebt. Dan is er nog steeds het geloof in een doener. En daarop hebben zuiver en onzuiver betrekking.

Ik snap niet dat je dit blijft volhouden terwijl dat al *tig keer is tegengesproken. Er is een doener en geen sprake van geloof wanneer je meent de dingen naar je hand te kunnen zetten, vanuit die positie kun je wel degelijk wat doen. Dat handelen kun je pas achteraf illusoir noemen.