Meester van je stemming

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Een misvatting mis-vatten? Wordt "mis" daardoor omgetoverd in "juist" of zo?

Blikje, ik weet niets maar dan ook niets af van advaita concepten. Mis en juist zijn voor mij geen algemeen geldende termen. Wat mij betreft is iedereen bezig met wat hij/zij als "het juiste" ziet (bedenkt) tot het "fout" aanvoelt (maar kan het evengoed omgekeerd zijn ).

Ik spreek alleen maar vanuit wat ik ervaar en ervaren heb, niet vanuit (al dan niet mis-gevatte) concepten. Dat mijn ervaringen telkens "ontspringen" vanuit een zogenaamd concept (voorstelling), daar ga ik ondertussen vanuit. En of dat nu een concept is wat door anderen als "mis" of "belachelijk" of "naïef" wordt beschouwd, daar heb ik vrede mee. Innerlijke vrede hebben met het uiterlijke leven (in welke vorm het ook "verschijnt"), is voor mij belangrijker dan gelijk hebben of dánken de waarheid in pacht te hebben. Het gaat voor mij al lang niet meer om (het zoeken naar, vinden van, vastklampen aan) d? waarheid, maar om datgene wat voor mij waar is. En daar leef ik dan naar...

Ik kan maar één leven (tegelijk) leven en dat is DIT leven dat ik als het mijne ervaar, zelfs al ben ik niet de "eigenaar" ervan maar de "huurder". So what?

'T is prima hoor Tineke.
Ik wilde je alleen maar lokken naar het topic: "MIS-gevatte advaita concepten."

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Er is altijd ...

Beste Vesselin, dank voor je verhaal en je enthousiasme voor het gewone leven; het enige leven dat we kunnen leven zoals je schrijft.
Met spijt en verdriet, lees ik van je verlies. Ik wens je alsnog mijn steun en sterkte.
Bij de foto van je zus (een mooie vrouw !) moet ik aan de woorden van Ludwig Wittgenstein denken: 'de wereld is een geheel van feiten, niet van dingen'. Hoe troostvol kan deze gedachte niet zijn als je beseft dat in het heden van die foto er een band bestaat met het ontijdelijke, met het altijd nu. Geluk !

Looro

[vesselin]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Bij de foto van je zus (een mooie vrouw !) moet ik aan de woorden van Ludwig Wittgenstein denken: 'de wereld is een geheel van feiten, niet van dingen'. Hoe troostvol kan deze gedachte niet zijn als je beseft dat in het heden van die foto er een band bestaat met het ontijdelijke, met het altijd nu. Geluk !

Ik ben in het reine met de dood van mijn zus hoor Looro.
Bedankt voor je troostende woorden.
Elk van ons maakt het mee dat hij dierbaren verliest.

Ik vind het interessant dat je Wittgenstein leest.
Een zeer diepe denker.
Ik durf in de verste verte niet beweren dat ik hem begrijp.
Maar hij heeft ons geleerd hoe het oneigenlijk gebruik van woorden onze geest verwart.
Woorden mogen geen lege dozen zijn waar iedereen zo maar zijn eigen lading in stopt!
Dat maakt communicatie onmogelijk.
'Verlichting' is zo'n woord.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Beste Vesselin, dank voor je verhaal en je enthousiasme voor het gewone leven; het enige leven dat we kunnen leven zoals je schrijft.
Met spijt en verdriet, lees ik van je verlies. Ik wens je alsnog mijn steun en sterkte.
Bij de foto van je zus (een mooie vrouw !) moet ik aan de woorden van Ludwig Wittgenstein denken: 'de wereld is een geheel van feiten, niet van dingen'. Hoe troostvol kan deze gedachte niet zijn als je beseft dat in het heden van die foto er een band bestaat met het ontijdelijke, met het altijd nu. Geluk !

Looro

Hallo Looro, ik denk niet dat gedachten of woorden op zicht troostrijk kunnen zijn. Gedachten zijn gedachten en het is de betekenis die ik eraan geef.

Ik moet denken aan een aantal jaren terug toen er bij een vuurzee 4 kinderen overleden. Het is niet moeilijk om je de wanhoop, verbijstering en verdriet van de ouders voor te stellen. Maar wat gebeurt er, de grote leugen moet daarvoor in de plaats komen. En dat is dat je van je medemens niet mag zijn wie je bent, en vooral niet mag voelen wat je voelt. In dit geval betekende dat voor de ouders dat er eigenlijk geen leed mocht zijn maar dat er vreugde moest zijn, de kinderen "leven" en worden verheerlijkt door de pastoor.
M.i. is het leugen die over de werkelijkheid wordt heengelegd. Ook het innerlijk leven van de ouders wordt in een keurslijf geperst. Geen enkele troost om het verlies, alleen ontkenning. En als zo'n ramp een zegen is, hoef je eigenlijk ook geen medelijden te hebben.
En op een dag dan spat die leugen uit elkaar, dan is er verdriet om het gemis van de kinderen. Want zo'n leugen kun je niet onbeperkt volhouden.
En wie staat ze dan bij?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

'T is prima hoor Tineke.
Ik wilde je alleen maar lokken naar het topic: "MIS-gevatte advaita concepten."

Ach zo... 't Is je dus blijkbaar niet gelukt

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

... ik denk niet ...

Beste Von, natuurlijk moet ik niet overdrijven. Ik zag in de foto een mooie wisseling tussen de foto als ding en de foto als herinnering (als feit van het bestaan van iemand). Het herkennen van dat feit is troostvol, althans voor mij. En dat is niet alleen maar een gedachte, het is ook iets van deze mens die blijft voortbestaan in het feit van deze foto. Ook al is het nu een digitale foto geworden, nog is die feitelijkheid aanwezig. Die aanwezigheid noemde ik troostvol, omdat ik dat voor mijzelf zo ervaar en ook zo kan benoemen.
Woorden zijn ook daden. En zoals een gebaar kan troosten, kan een woord dat evenzeer. Dat merk je toch ook in dat trieste verhaal voor de nabestaanden die je vertelt over die kinderen die zijn omgekomen?

Ik denk dat er juist veel klaarte schijnt in de uitspraak van Wittgenstein. Door de wereld als een netwerk van feiten te zien, ontstaat een alertheid voor verbondenheid en nauwkeurigheid van de informatie. Wanneer de wereld een object vol dingen is, dan maakt de leugen, noch de waarheid een verschil. Om aanwezigheid als feit te beleven, moet ik subject zij, deel zijn aan dat netwerk van verbanden. In dat uitwerken van aanwezigheid wordt waarheid gekoesterd en leugen ontmaskerd.
Maar ook daden kunnen met woorden leugens zijn en haat zaaien en vernederen. In al die feiten van waarheid en van leugen gaan wij door de wereld en door dit leven.
Waar herkenning is, ontstaat ook verbondenheid, hoop en troost.

Looro

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Beste Von, natuurlijk moet ik niet overdrijven. Ik zag in de foto een mooie wisseling tussen de foto als ding en de foto als herinnering (als feit van het bestaan van iemand). Het herkennen van dat feit is troostvol, althans voor mij. En dat is niet alleen maar een gedachte, het is ook iets van deze mens die blijft voortbestaan in het feit van deze foto. Ook al is het nu een digitale foto geworden, nog is die feitelijkheid aanwezig. Die aanwezigheid noemde ik troostvol, omdat ik dat voor mijzelf zo ervaar en ook zo kan benoemen.
Woorden zijn ook daden. En zoals een gebaar kan troosten, kan een woord dat evenzeer. Dat merk je toch ook in dat trieste verhaal voor de nabestaanden die je vertelt over die kinderen die zijn omgekomen?


Looro

Looro, ik merk heel vaak de werkelijkheid niet mag zijn zoals die is en dat verdriet en pijn er vaak niet mogen zijn. Dat noem ik ontkenning van de werkelijkheid. Zoals jij schrijft is het voor jou troostvol, maar dat hoeft voor de ander niet altijd zo te zijn. Dat wilde ik duidelijk maken. En zoals in mijn voorbeeld van de kinderen die overleden waren, dat was ergens in Staphorst, daar wordt die leugen door de gehele gemeente in stand gehouden en is er geen troost. De kinderen "leven" en worden verheerlijkt, zijn door God uitgekozen. Dus je wordt als ouders gedwongen om blij te zijn. Die zeepbel spat een keer uit elkaar en als die mensen uittreden uit de kerk, staan ze moederziel alleen, met hun verdriet.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Bij de foto van je zus (een mooie vrouw !) moet ik aan de woorden van Ludwig Wittgenstein denken: 'de wereld is een geheel van feiten, niet van dingen'. Hoe troostvol kan deze gedachte niet zijn als je beseft dat in het heden van die foto er een band bestaat met het ontijdelijke, met het altijd nu. Geluk !

Looro

M.i. kan zo'n gedachte evengoed pijnlijk zijn, wanneer ik bijvoorbeeld nog steeds verdriet heb. Gedachten en woorden hebben van zichzelf geen betekenis, die geef ik er zelf aan.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Gedachten en woorden hebben van zichzelf geen betekenis, die geef ik er zelf aan.

Dat is maar de vraag:
Geef jij er zelf betekenis aan of verschijnt die betekenis voor jou zoals ze verschijnt?

Je zou toch wel helemaal g?k zijn als JIJ vervelende betekenissen aan woorden GEEFT?

Voor mij is dit weer een soort van afgescheiden denken waartoe de mens geneigd is uit pure foutieve programmering.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Dat is maar de vraag:
Geef jij er zelf betekenis aan of verschijnt die betekenis voor jou zoals ze verschijnt?

Je zou toch wel helemaal g?k zijn als JIJ vervelende betekenissen aan woorden GEEFT?

Voor mij is dit weer een soort van afgescheiden denken waartoe de mens geneigd is uit pure foutieve programmering.

Ik dacht Blikje dat ik dat wel duidelijk gezegd had in mijn vorige posting. Als een ander mij, vanuit beste bedoeling overigens iets opbeurends wil zeggen, kan dat bij averechts werken. Het heeft dus voor mij een andere betekenis dan de bedoeling is van de ander, omdat ik nog in één of andere emotie zit. Ik voel me dan onbegrepen en daardoor nog eenzamer.

Het zou fijn zijn wanneer er dan iemand met lege handen aanwezig kan zijn, zodat dat wat is bij zijn ware naam genoemd kan worden. (verdriet, pijn, maar ook vreugde). Ik hoop dat je me zo begrijpt.