De allerbelangrijkste vraag

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Datgene wat jij Waarheid noemt, beschouw ik als De Bron/Bewustzijn. En ik weet niet of Bewustzijn zichzelf "ziet" of ervaart als Waarheid (dat is m.i. ook een veronderstelling). Ik zie het belang dat aan waarheid/Waarheid toegekend wordt eerder als iets menselijk, als een streven naar iets vanuit angst voor het tegengestelde (de leugen, de illusie). Voor mij gaat het blijkbaar om het ware, de echtheid van het moment, en dat beschouw ik als van energetische aard en dus veranderlijk.

Waarheid wordt gebruikt als synoniem voor Bewustzijn. Voor dezen wordt ook de naam God wel gebruikt en voor mij onmiskenbaar op zoek naar zichzelf. Waarheid of God of Bewustzijn herkend zichzelf in zichzelf en het is in grote vreugde dat de verloren zoon/dochter weer herenigd wordt met de vader/moeder.

De menselijke waarheid is van een andere orde, die moet nog ont-dekt worden.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Waarheid behoort niemand toe.
Waarheid drukt zich uit als Tineke.
Waarheid drukt zich uit als Renoir.
Waarheid drukt zich uit als alles wat er is.

En deze vind ik altijd zo glashelder:

De zoeker IS het gezochte.
De waarnemer IS het waargenomene

Uiteindelijk blijft er AANWEZIGHEID van afwezigheid OVER.
En AFWEZIGHEID van aanwezigheid.

Er is er maar EEN en alles wat verschijnt als personen, plaatsen, dingen etc. is slechts een objectivering van het Ene Subject.

Het object (de persoon) zoekt naar iets buiten zichzelf.
Het is het Subject wat zichzelf niet kan waarnemen...

Ik las dit zonder te letten op de naam van de schrijver en zelfs je avatar herkende ik niet in ene en dacht:
dit had ik kunnen schrijven.
Diane jij bent het (weer)!

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Woorden vertrekken sowieso vanuit veronderstellingen van de schrijver; de lezer interpreteert deze woorden.
Alles wat van buiten tot mij komt, neem ik als een veronderstelling aan. Het vertrekpunt van die veronderstelling ligt bij de ander en heeft meer met die ander te maken; het aankomstpunt ligt bij mij en de manier waarop ik dit ?aankomen? ervaar, zegt iets over mij.

Dat vertrekpunt van die veronderstelling valt m.i niet waar te nemen.
Omdat je niets kunt weten van een ander, je kunt de ander niet kennen.
Dus weet je ook niet of de ander een veronderstelling heeft gemaakt/bedoelt.

Er is alleen maar de ervaring van een aankomst van die veronderstelling n.l in mij want ik lees en vertaal.
Omdat er misschien ergens ook een vertrekpunt zal zijn en ik bij dat 'vertrekpunt' een ander aanwijs, ben ik ook degene die verantwoordelijk is voor dat z.g vertrekpunt bij die z.g ander.
Als ik zeg dat dat iets over de ander zegt, zegt ook dat enkel maar iets over mij.
Die ander ben ik ook.

Ja ik weet; ik kan er soms een ingewikkelde boel van maken.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De menselijke waarheid is van een andere orde, die moet nog ont-dekt worden.

Ik wou net zeggen; dat gaat echt nooit gebeuren.
Maar ik zie het; ont-dekt.
Zoals in: ''zij ontwaard licht in de duisternis..''

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Waarheid wordt gebruikt als synoniem voor Bewustzijn. Voor dezen wordt ook de naam God wel gebruikt en voor mij onmiskenbaar op zoek naar zichzelf. Waarheid of God of Bewustzijn herkend zichzelf in zichzelf ...

Tja, je zegt het eigenlijk zelf al h?, met de woorden ?en voor mij onmiskenbaar op zoek naar zichzelf?. Jouw visie op Bewustzijn of God (God = op zoek naar zichzelf) zegt iets over jou en jouw Godsbeeld.

Wat ik niet begrijp is hoe je God als ?op zoek naar zichzelf? ziet ?n tegelijk als ?zichzelf als herkennend in zichzelf?.
- Het is niet omdat ik zie dat de mens op zoek is naar God (in zichzelf zowel als in de buitenwereld) dat ik automatisch de conclusie trek dat God dan ook wel op zoek zal zijn naar zichzelf. Ik ga ervan uit dat God noch herkenning noch erkenning behoeft omdat Hij ten allen tijde wéét wie/wat Hij is.
- Het is niet omdat de Vader een mens geschapen heeft dat Hij daardoor zélf die mens geworden is, al heeft die mens wel goddelijke aspecten meegekregen (maar ook een vrije wil om deze aspecten al dan niet ?tot uitdrukking te brengen?).
Vanuit ons mens-zijn is dit misschien inderdaad moeilijk te vatten omdat elke mens immers sowieso zoon/dochter is. Het al dan niet vader/moeder worden is een menselijke keuze. Wat mij betreft heeft God nooit ?ouders? gehad?
Als je als mens vader wordt, als je een zoon ?creëert?, word jij dan die zoon? Het (verlangen naar het) ?herkennen? van jezelf IN die zoon is nu net datgene wat er voor zorgt dat je die zoon niet zuiver meer waarneemt.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

... en het is in grote vreugde dat de verloren zoon/dochter weer herenigd wordt met de vader/moeder.

God heeft volgens mij zijn ?huis? nooit verlaten; dat deed/doet de zoon/dochter (mens). God herkent m.i. wel de (menselijke) vreugde die de hereniging teweegbrengt maar zit daar niet vol ongeduld of frustratie of (wan)hoop op te wachten. God heeft die vreugde immers niet ?nodig? omdat Hij zélf vreugde IS, zichzelf als Vreugde ervaart. De hereniging komt voor de mens neer op ?delen in Zijn vreugde? (de feesttafel staat gedekt voor de ?verloren? zoon/dochter en niet voor God zélf). God weet immers dat we sowieso veilig zijn, er liggen overal ?broodkruimels? op onze weg naar huis. Het is aan ons om ze te ?zien??
D? Goddelijke Zoon riep op een bepaald moment ?Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten?? Dat is een kreet (wanhoop) die ik aan de mens Jezus toeschrijf, niet aan God?

Mijn visie over God, namelijk dat Hij mij altijd voorgaat en ik Zijn aanwezigheid in mijn eigen binnenste kan voelen/ervaren door het spoor (de weg) die Hij voor mij heeft uitgestippeld te volgen (via het zien van de kruimels), zegt dus evengoed iets over mij.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Dat vertrekpunt van die veronderstelling valt m.i niet waar te nemen.
Omdat je niets kunt weten van een ander, je kunt de ander niet kennen.
Dus weet je ook niet of de ander een veronderstelling heeft gemaakt/bedoelt.

De letterlijke woorden van Renoir luidden als volgt :

?Dit is een conclusie uit teleurstelling niet gevonden te hebben wat je zoekt.?

Wanneer een ander zich ?laat? kennen via het gebruik van bepaalde woorden, kan je voor jezelf toch nagaan of wat hij waarneemt een juiste interpretatie is van wat zich voordoet? Hoe zou Renoir kunnen weten wat ik zocht? Hoe zou hij daarbovenop dan ook nog kunnen weten dat ik niet gevonden heb wat ik zocht? Hoe kan hij weten of ik al dan niet teleurgesteld ben? Dat zijn toch allemaal veronderstellingen?
Alleen God kent zijn ?kinderen?? En al kan ik in elke mens goddelijke aspecten zien, ik zie in geen enkele mens God in zijn totaliteit, zelfs niet in Jezus (omwille van zijn woorden ?Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten??)

Misschien heeft Renoir ooit iets gezocht en niet gevonden en was hij daardoor enorm teleurgesteld en ?ziet? hij eenzelfde proces weerspiegeld in mij? Dat kan ik evenmin weten natuurlijk, dat kan alleen hij zelf (en God) weten?
Wanneer iemand aanneemt dat ik een ?man? ben (omdat hij/zij me nooit in real life heeft ontmoet, ik bijvoorbeeld een forum-schuilnaam hanteer en die persoon afgaat op mijn taalgebruik en voor zichzelf uitmaakt dat dit tamelijk ?mannelijk? overkomt) dan weet ik dat die persoon van een veronderstelling is uitgegaan. Dat is tamelijk simpel vast te stellen.
Ik beweer niet dat ik het proces van ?zoeken en niet vinden en teleurgesteld zijn? niet persoonlijk beleefd heb, maar dat is iets wat achter mij ligt, niet waar ik me nu in bevind. Het onvoorwaardelijk vertrouwen op de (werking van de) levenskracht heeft ertoe geleid dat ik niet meer ?zoek? maar ?volg?? Het ?overgeven? van mijn vrije wil (ego) aan de wil van God heeft mij vrij gemaakt? De stem van mijn eigen vrije wil ?hoor? ik nog wel, maar ik kan deze gemakkelijk als dusdanig herkennen.

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Als ik zeg dat dat iets over de ander zegt, zegt ook dat enkel maar iets over mij.
Die ander ben ik ook.

Dat is dan blijkbaar jouw veronderstelling. Ik zie het anders? Het kan zijn dat ik die ?ander? ooit geweest bent of ooit zal worden, maar dat is voor mij geen reden om ervan uit te gaan dat ik die ander ook effectief bén. Jij bent op dit moment, in dit leven, Lyme, en niet iemand anders. Sommige dingen kan je inderdaad in een ander ?herkennen?, maar er om daarom van uitgaan dat die ander dan ook hetzelfde is als jij, komt neer op ofwel jezelf niet ?zien? als diegene die je op dit moment bent, ofwel die ander niet zien als degene die hij/zij op dit moment is. Bewustzijn heeft vele vormen, vele uitdrukkingsmogelijkheden. Anderen zijn verschijningsvormen van Bewustzijn, zoals jij er ook een bent?
Als jij op dit moment vrouw bent, ben je geen man. Het vrouw-zijn levert andere ervaringen op, opent andere poorten tot bewustzijn dan het man-zijn. En al zijn beide uitdrukkingsmogelijkheden, mannelijk zowel als vrouwelijk, in deze wereld evenwaardig aan elkaar, ze ZIJN niet elkaar. Het gelijke, het gemeenschappelijke van elke mens zit in de mogelijkheid tot het uitdrukken, het 'zijn', het beleven van bewustzijn? We zijn allemaal energie maar geven niet op eenzelfde manier uitdrukking aan die energie. We zijn dus gelijk maar tegelijk ook verschillend...

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Ja ik weet; ik kan er soms een ingewikkelde boel van maken.

Het al dan niet (willen) ?ontwarren? van die ingewikkelde boel laat ik geheel en al aan jou.
Jouw leven gaat om jouw weg waar ik geen zicht kan op hebben.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Degenen die geen echte honger hebben/voelen, worden niet aangetrokken tot "kost" hé Ulla, zelfs niet als die makkelijk te verteren is WiNk

Je zult ook altijd mensen hebben, die in het zuiverste bericht nog hun eigen
Denken vinden, die ze niet als dusdanig herkennen. In plaats van het dan te kunnen zijn wat het is, moet en zal er een kader op losgelaten worden. Mooi voorbeeld van wat Denken doet, even los ervan, of het bericht wel of niet strookt.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Voor iemand met een romantische inslag ziet het er geweldig uit idd.

Wat is Romantiek? Of een romantische inslag? Ik heb zelf helemaal niet zo veel met romantiek. Strakke en vooral niet kitschige Decoraties passend bij de tijd vind ik wel mooi, (persoonlijk houd ik vooral van strak/weggeborgen en geen poespas) maar dat heeft meer te maken met mijn neiging tot etaleren en inrichting. In mijne hele leven ben ik vooral het nuchtere eenvoudige type Het zijn de simpele eenvoudige noodzakelijke dingen die het (voor mij) doen, juist in het alledaagse leven.

Het valt op dat je je niet met mij wilt bemoeien, toch telkens reageert, als je meent dat er iets te reageren valt. Op een bepaalde manier kan ik je steeds minder serieus nemen. Je hulpvaardig zijn is een grote luchtballon, helaas. Ik had er teveel in gezien. Mijn luchtballon.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wat is Romantiek? Of een romantische inslag? Ik heb zelf helemaal niet zo veel met romantiek. Strakke en vooral niet kitschige Decoraties passend bij de tijd vind ik wel mooi, (persoonlijk houd ik vooral van strak/weggeborgen en geen poespas) maar dat heeft meer te maken met mijn neiging tot etaleren en inrichting. In mijne hele leven ben ik vooral het nuchtere eenvoudige type Het zijn de simpele eenvoudige noodzakelijke dingen die het (voor mij) doen, juist in het alledaagse leven.

Het valt op dat je je niet met mij wilt bemoeien, toch telkens reageert, als je meent dat er iets te reageren valt. Op een bepaalde manier kan ik je steeds minder serieus nemen. Je hulpvaardig zijn is een grote luchtballon, helaas. Ik had er teveel in gezien. Mijn luchtballon.

De zin 'voor iemand met een romantische inslag ziet het er geweldig uit' dekt voor mij zeer doeltreffend de lading. Voor mij ben je alsmaar bezig filosofietjes op te zetten en daar geloof je in. Vervolgens voel je je aangesproken door anderen met wie je je filosofietjes deelt, ik benoem zo'n wijze van omgang met de werkelijkheid als romantiek. De romantiek zit dan in je meegaandheid in het dwepen met degene in wiens denkbeelden je je kunt vinden.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je zult ook altijd mensen hebben, die in het zuiverste bericht nog hun eigen
Denken vinden, die ze niet als dusdanig herkennen. In plaats van het dan te kunnen zijn wat het is, moet en zal er een kader op losgelaten worden. Mooi voorbeeld van wat Denken doet, even los ervan, of het bericht wel of niet strookt.

Niets wijst er op dat je van zins bent om te stoppen met aannemen, het heeft er nergens de schijn van dat je onderzoekt of de dingen die beweerd worden wel op waarheid berusten. Als ze passen in je denkbeeld en je er op kunt verderborduren is het voor jou helemaal in orde.

Je onderzoekt niet en bent dus ook niet in staat om de dingen op hun merites te beoordelen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Tja, je zegt het eigenlijk zelf al h?, met de woorden ?en voor mij onmiskenbaar op zoek naar zichzelf?. Jouw visie op Bewustzijn of God (God = op zoek naar zichzelf) zegt iets over jou en jouw Godsbeeld.

Wat ik niet begrijp is hoe je God als ?op zoek naar zichzelf? ziet ?n tegelijk als ?zichzelf als herkennend in zichzelf?.
- Het is niet omdat ik zie dat de mens op zoek is naar God (in zichzelf zowel als in de buitenwereld) dat ik automatisch de conclusie trek dat God dan ook wel op zoek zal zijn naar zichzelf. Ik ga ervan uit dat God noch herkenning noch erkenning behoeft omdat Hij ten allen tijde wéét wie/wat Hij is.
- Het is niet omdat de Vader een mens geschapen heeft dat Hij daardoor zélf die mens geworden is, al heeft die mens wel goddelijke aspecten meegekregen (maar ook een vrije wil om deze aspecten al dan niet ?tot uitdrukking te brengen?).
Vanuit ons mens-zijn is dit misschien inderdaad moeilijk te vatten omdat elke mens immers sowieso zoon/dochter is. Het al dan niet vader/moeder worden is een menselijke keuze. Wat mij betreft heeft God nooit ?ouders? gehad?
Als je als mens vader wordt, als je een zoon ?creëert?, word jij dan die zoon? Het (verlangen naar het) ?herkennen? van jezelf IN die zoon is nu net datgene wat er voor zorgt dat je die zoon niet zuiver meer waarneemt.



God heeft volgens mij zijn ?huis? nooit verlaten; dat deed/doet de zoon/dochter (mens). God herkent m.i. wel de (menselijke) vreugde die de hereniging teweegbrengt maar zit daar niet vol ongeduld of frustratie of (wan)hoop op te wachten. God heeft die vreugde immers niet ?nodig? omdat Hij zélf vreugde IS, zichzelf als Vreugde ervaart. De hereniging komt voor de mens neer op ?delen in Zijn vreugde? (de feesttafel staat gedekt voor de ?verloren? zoon/dochter en niet voor God zélf). God weet immers dat we sowieso veilig zijn, er liggen overal ?broodkruimels? op onze weg naar huis. Het is aan ons om ze te ?zien??
D? Goddelijke Zoon riep op een bepaald moment ?Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten?? Dat is een kreet (wanhoop) die ik aan de mens Jezus toeschrijf, niet aan God?

Mijn visie over God, namelijk dat Hij mij altijd voorgaat en ik Zijn aanwezigheid in mijn eigen binnenste kan voelen/ervaren door het spoor (de weg) die Hij voor mij heeft uitgestippeld te volgen (via het zien van de kruimels), zegt dus evengoed iets over mij.

Lieve schat.... zoals gezegd heb je geen open einde en vindt je dus de dingen die je verwacht te vinden. Je zoek bevestiging voor je stelling 'Je ervaart jezelf dus als degene/datgene wat je dánkt te zijn' en daar ligt je belangstelling en ben je gefocust. Het denken is geen afwijking maar een hulpmiddel, een domme knecht die je maar een wortel hoeft voor te houden en hij gaat voor je op zoek om die voor je te vinden. En je hebt nu gevonden, gefeliciteerd je stelling is gered.

Al die dingen die je niet begrijpt en waarom je uitleg vraagt zijn niet aan je besteed en ik ga ze dan ook niet met veel omhaal uitleggen. Het kost me veel energie en je probeert er toch alleen maar weer datgene uit te vissen dat je gedachtegang bevestigd.

Je mist de aansluiting op de beleving zoals ik die heb en ik bent dus niet, zelfs niet met een uitgebreide uitleg, in staat om je te doen ervaren 'dat god op zoek is naar zichzelf en zichzelf herkend'.

Je daarop volgende filosofietje zal Ulla aanspreken maar ik ervaar geen lust die te lezen, ik ervaar daarbij nog meer weerstand iets nader uit te leggen omdat je op jouw wijze alles al lang denkt te weten. Ik heb alles wat ik er over kwijt wil al gezegd in mijn eerste respons en het is niet mijn verlangen om mijn visie met die van jou in overeenstemming te brengen.