Dogmatiek en tweedeling.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door moi

Toch betwijfel ik dat als ik je schrijven hierboven zo lees.

Het zal duidelijk zijn als je er werkelijk voor staat.

Zolang jij daar zelf zeker van bent, wie ben ik dan dat te ontkrachten.

Zoals met alles betreft dit mijn eigen ondervinding, die vervolgens waar nog onwaar is.

Onvoorwaardelijkheid zal niet in strijd zijn met voorwaardelijkheid, zolang voorwaardelijkheid nog dienst doet, zal de twijfel hieraan aanwezig zijn, tot ik op het punt sta over te gaan van fysiek naar het astrale.

Nu kan ik met alle gemak nog aannemen dat het ook mij niets doet en ernaar uit kan kijken.

Van angst is er dan ook geen enkele sprake.

Ja, ik ben zeker. Het kan niet ontkracht worden door de rede. Het is ook mooi om vrede te hebben met de fysieke dood. Het versterkt het besef dat de dualiteit er is om te ervaren. Ik kan de zee ervaren, ik kan de paarse heide ervaren, ik kan jou ervaren. En dat alles in het nu. Nu, hier?wat ieder moment ten einde kan komen.

Het is juist dat diep doorleefde besef wat het leven de moeite waard maakt en tegelijk is het geen enkel probleem als het stopt. Er leeft tegelijkertijd een verlangen in mij naar het leven en een naar de dood.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Daarom is het ook niet te omschrijven als hoogte of dieptepunt. De dood is onbeschrijfelijk mooi en intens verdrietig tegelijk. Het is een overgang die gevierd en beweend mag worden. Mijn persoonlijke, fysieke dood is iets waar ik naar uit kijk en wat tegelijkertijd geen haast heeft. Ongeveer zoals een vakantie die je geboekt hebt naar een spannend oord, maar je wilt zo lang mogelijk genieten van de voorpret. Hmmm?stomme vergelijking. Nah ja, ik heb er wel zin an.

We (algemeen bedoeld) hebben ook wat de dood betreft toch nog hoopvolle verwachtingen. Mogelijkheid is er aanwezig dat er of niks meer is of dat je gewoon nog die gedachten voortleeft die je zelf geschapen hebt over dat leven naar de dood. Weer een soort van illusie die je dan mogelijk wel heel erg bewust wordt. Of ook niet en je beseft niet eens dat je dood bent. Zoals we nu soms niet beseffen dat dit leven illusie is.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

We (algemeen bedoeld) hebben ook wat de dood betreft toch nog hoopvolle verwachtingen. Mogelijkheid is er aanwezig dat er of niks meer is of dat je gewoon nog die gedachten voortleeft die je zelf geschapen hebt over dat leven naar de dood. Weer een soort van illusie die je dan mogelijk wel heel erg bewust wordt. Of ook niet en je beseft niet eens dat je dood bent. Zoals we nu soms niet beseffen dat dit leven illusie is.

Dat zijn idd allemaal mogelijkheden. Zoals ik al eerder zei: misschien gaat de illusie gewoon door, we weten het niet.

Maar het is wel fijn om in het huidige leven op een ontspannen manier met de dood om te kunnen gaan. Er zijn mensen die daadwerkelijk bang zijn van de dood en dat neemt soms toe met het ouder worden. Zo ik het bekijk komt die angst voort uit het gehecht zijn aan het 'ik'. Angst dat het 'ik' verdwijnt.
Door zelfkennis zouden die mensen van hun angst verlost kunnen worden.

Eigenlijk verbazingwekkend dat mensen (in het algemeen) niet zo nadenken over de dood.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

De dood is soms milder dan het leven. Alles waar ik vriendschap mee sluit hoef ik niet meer te bestrijden. Dat kan ik gewoon aanvaarden zoals het is. Ik probeer mijn vrienden nl. niet te veranderen: die zijn goed zoals zij zijn.

Vrienden worden met alles en iedereen, lijkt me dan het motto.

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Daarnaast een persoonlijke ervaring gehad, waarbij ik dacht dat ik doodging. Toen ik me er in alle rust aan over kon geven verdween de angst.

Ben jij bang voor de dood Rob?

Ruim twee jaar geleden heb ik een hartinfarct gehad en dat was het moment waarop ik zomaar dood had kunnen gaan. Er was geen angst. Menselijkerwijs zou ik zeggen dat resultaten uit het verleden geen garantie geven voor de toekomst. We zullen zien.

Er was ook geen 'overgeven aan'. Overgeven, loslaten, dat zijn allemaal begrippen die de indruk wekken dat we er (als mens) iets aan zouden kunnen doen. Dat kan natuurlijk, maar dat betekent dat we telkens opnieuw we ons moeten verzoenen met alles wat op ons pad komt. Want zodra het ene is losgelaten komt het volgende waar we aan vast (denken te) zitten op ons pad.

Dat is de vermoeiende weg van de inspanning om klaar te komen met dat wat op ons pad komt. En dat heeft weer alles te maken met de overtuiging over dat wat we menen te zijn. In feite is elk obstakel die op ons pad komt een uitnodiging om die overtuiging op waarheid te onderzoeken.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Vrienden worden met alles en iedereen, lijkt me dan het motto.

Ik ben menselijk en geen heilige en heb dus (nog) (voor)oordelen en ben nog niet bij machte om vriendjes te worden met mensen die andere mensen onderdrukken....
Gelijk een tegenvraag op je opmerking: Kun jij dat dan wel?

Ruim twee jaar geleden heb ik een hartinfarct gehad en dat was het moment waarop ik zomaar dood had kunnen gaan. Er was geen angst. Menselijkerwijs zou ik zeggen dat resultaten uit het verleden geen garantie geven voor de toekomst. We zullen zien.

En bekend verschijnsel van mensen die een hartinfarct hebben gehad is, dat ze het vertrouwen verliezen in hun eigen lichaam. Heb jij dat nooit?

Ik heb trouwens ernstige hyperventilatie/paniekaanvallen gehad: de fysieke verschijnselen lijken op die van een hartinfarct. De meeste mensen komen ook bij de SEH terecht, omdat alleen een hartfilmpje uit kan wijzen of er wel dan niet sprake is van een HI. Bij mij zal men minder snel de ambulance bellen omdat ze eerst af zullen wachten of het mogelijk hyperventilatie betreft.... Het zij zo....

Er was ook geen 'overgeven aan'. Overgeven, loslaten, dat zijn allemaal begrippen die de indruk wekken dat we er (als mens) iets aan zouden kunnen doen. Dat kan natuurlijk, maar dat betekent dat we telkens opnieuw we ons moeten verzoenen met alles wat op ons pad komt. Want zodra het ene is losgelaten komt het volgende waar we aan vast (denken te) zitten op ons pad.

Dat is de vermoeiende weg van de inspanning om klaar te komen met dat wat op ons pad komt. En dat heeft weer alles te maken met de overtuiging over dat wat we menen te zijn. In feite is elk obstakel die op ons pad komt een uitnodiging om die overtuiging op waarheid te onderzoeken.

We kunnen heel vaak als mens ergens iets aan doen. We zullen alleen intuïtief moeten bepalen waar we onze energie in willen/kunnen steken, omdat we als eenling nooit al het leed van de wereld op kunnen lossen.

Mijn probleem met advaita komt hier weer naar boven borrelen: het fatalistische en deprimerende gevoel wat ik er bij krijg.... Niet kiezen en gelaten zijn is ook een keuze....

Kun jij als mens (in de situatie waar je je nu in bevindt: dus geboorterecht en conditionering vanuit westers, democratische inslag) je er bij neerleggen dat b.v. in Rusland homo's worden gediscrimineerd en in het Midden Oosten christenen worden afgeslacht? Of vind je het ook je plicht/ verantwoordelijkheid om binnen je mogelijkheden protest hier tegen aan te tekenen?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Dat zijn idd allemaal mogelijkheden. Zoals ik al eerder zei: misschien gaat de illusie gewoon door, we weten het niet.

Maar het is wel fijn om in het huidige leven op een ontspannen manier met de dood om te kunnen gaan. Er zijn mensen die daadwerkelijk bang zijn van de dood en dat neemt soms toe met het ouder worden. Zo ik het bekijk komt die angst voort uit het gehecht zijn aan het 'ik'. Angst dat het 'ik' verdwijnt.
Door zelfkennis zouden die mensen van hun angst verlost kunnen worden.

Eigenlijk verbazingwekkend dat mensen (in het algemeen) niet zo nadenken over de dood.

Ja dat vind ik soms ook. En ik weet eigenlijk dat dat te maken heeft met dat wij wel degelijk weten dat wij die dood niet zijn en weten wat wij wel zijn. Als ik persoon niet wetende wat je bent kun je alleen maar gek worden als je je wel met deze angst identificeert.

In eerste instantie is de angst voor de dood ook iets wat ingegeven is. Maar dan als overlevingsinstinct. Het zich er bewust van worden in de vorm van denken heeft de angst letterlijk en figuurlijk gecultiveerd.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

En bekend verschijnsel van mensen die een hartinfarct hebben gehad is, dat ze het vertrouwen verliezen in hun eigen lichaam. Heb jij dat nooit?

Ik heb trouwens ernstige hyperventilatie/paniekaanvallen gehad: de fysieke verschijnselen lijken op die van een hartinfarct. De meeste mensen komen ook bij de SEH terecht, omdat alleen een hartfilmpje uit kan wijzen of er wel dan niet sprake is van een HI. Bij mij zal men minder snel de ambulance bellen omdat ze eerst af zullen wachten of het mogelijk hyperventilatie betreft.... Het zij zo....

Ik leef met het besef van eindigheid van het bestaan. Maar ja, dat komt natuurlijk heel dicht bij als je het aan den lijve ondervindt. In het begin had ik dat wel. Het hartinfarct heeft een behoorlijke impact gehad op hoe ik mijn lichaam ervaar. Ik kan bedenken dat het slechts een tijdelijke bestaan heeft, maar het ervaren er van is weer iets geheel anders. Ik heb ook een hele tijd gehad dat wanneer ik op de plek kwam waar het begonnen is dat er spanning in mijn lijf ontstond. Blijkbaar zet de ervaring zich ook ergens vast in je lijf. Maar dat verdwijnt na verloop van tijd. Belangrijk is om niets uit de weg te gaan, dus niet de plek die spanning oproept te vermijden, maar om het aan te gaan en het goed te doorleven. Wat ik er ook van geleerd heb is om wat beter voor mijn lijf te zorgen. Ik leefde niet al te gezond, dat kon best wat beter.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

We kunnen heel vaak als mens ergens iets aan doen. We zullen alleen intuïtief moeten bepalen waar we onze energie in willen/kunnen steken, omdat we als eenling nooit al het leed van de wereld op kunnen lossen.

Mijn probleem met advaita komt hier weer naar boven borrelen: het fatalistische en deprimerende gevoel wat ik er bij krijg.... Niet kiezen en gelaten zijn is ook een keuze....

Kun jij als mens (in de situatie waar je je nu in bevindt: dus geboorterecht en conditionering vanuit westers, democratische inslag) je er bij neerleggen dat b.v. in Rusland homo's worden gediscrimineerd en in het Midden Oosten christenen worden afgeslacht? Of vind je het ook je plicht/ verantwoordelijkheid om binnen je mogelijkheden protest hier tegen aan te tekenen?

Punt is dat je een beeld hebt van advaita waarvan het maar de vraag is of dat klopt. Je hebt nu een beeld wat je omschrijft als fatalistisch en deprimerend, maar dat is je invulling er van. In mijn beleving is het dat niet.

Over de vraag of er iets te kiezen is en of er zoiets als een vrije wil bestaat, daar over is al heel lang discussie gaande. Je kunt er op afstuderen, als je dat zou willen. Wat advaita laat zien is dat het geen kwestie is van het een of het ander. En als we toch tot het een of het ander 'besluiten' (of er wel of niets iets te kiezen valt), dan is dat niets anders dan een kwestie van perceptie oftewel persoonlijk invulling. Er is geen antwoord op de vraag of er een vrije wil is. En dus kan het niet anders dan dat de vraag niet klopt, want de vraag gaat op zich al uit van dat het met een ja of een nee te beantwoorden zou zijn.

Ja er is vrije wil / keuze en nee, er is geen vrije wil / keuze. Er zijn dingen waar ik veel invloed op heb, er zijn dingen waar ik minder invloed op heb en er zijn dingen waar ik geen invloed op heb en alle gradaties daar tussen. En juist dat besef maakt dat ik niet fatalistisch in het leven sta, maar dat ik 'bijna als vanzelf' verantwoording neem waar het te nemen is en dat niet doe waar dat niet aan de orde is. Dat is ontdaan van persoonlijke voorkeur. Het is iets wat zich als vanzelf doet omdat de persoonlijke voorkeur er uit is verdwenen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Ik ben menselijk en geen heilige en heb dus (nog) (voor)oordelen en ben nog niet bij machte om vriendjes te worden met mensen die andere mensen onderdrukken....
Gelijk een tegenvraag op je opmerking: Kun jij dat dan wel?

Zo lang als er het geloof is in de persoon als een afgescheiden / zelfstandige grootheid, zo lang heeft die persoon het nodig om de wereld in voor of tegen te verdelen (om zichzelf in stand te kunnen houden) en zolang zijn er voorkeuren en afkeuren en vrienden en vijanden.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Zo lang als er het geloof is in de persoon als een afgescheiden / zelfstandige grootheid, zo lang heeft die persoon het nodig om de wereld in voor of tegen te verdelen (om zichzelf in stand te kunnen houden) en zolang zijn er voorkeuren en afkeuren en vrienden en vijanden.

Hmmm?zo ongeveer als in bepaalde mensen bannen van een forum om een mening? Of bepaalde mensen verbieden over een bepaald onderwerp te schrijven? Zodat je vanzelf voor en tegenstanders krijgt en zo?

Ik denk dat ik het wel begrijp en ik denk dat ik het ook nog met je eens ben?.