Het Thomas Evangelie

[glans]

Dankjewel voor je antwoord Naadje

Ik herken er veel in, ook/juist (!) het Jantje huilt, Jantje lacht principe...iets wat mijn omgeving wel in verwarring kan brengen.
Het huilen en lachen is intens en puur.
Beiden worden niet altijd gewaardeerd door anderen, maar ik kan niet anders, wil wel anders soms voor anderen...

De andere kant zie ik ook, het herkennen in eigen lichaam...het kan soms inderdaad enorm veel energie gebruiken...net als bij jonge kinderen trouwens.
Ik heb echt het gevoel dat mijn lichaam eerder reageert dan ik-zelf.
Ik sta er soms bij en kijk ernaar.
Nu wil ik rustig kijken naar wat je schrijft...hoewel rustig niet echt in mijn woordenboek voorkomt.
Aan de buitenkant meestal wel, kalm...stil...rustig...daaronder...een kolkende massa.

Laat maar even verder Naadje...als je wilt...

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

je kunt het onderscheid leren maken of verdriet een jammerlijk, betreurenswaardig of beklagenswaardige ego betreft of dat het het leed van de wereld betreft.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het ego lijdt alleen aan zichzelf. Wanneer er bekommernis over het leed van de wereld is lijdt het plaatsvervangend en is daarmee eveens weer lijdende aan zichzelf.

Wat bedoel je dan met bovenstaand 'onderscheid'?
En welk doel dient het maken van dat onderscheid?
Ik zie het verschil niet tussen lijden van het ego zelf of wereldleed.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik ben wéér die voorstander van het laten gebeuren wat zich voordoet. In het blije midden vertoeven vind ik te gekunsteld, het riekt naar jezelf daarin terughouden, niet toestaan.

Ik denk dat emoties je bezoeken als energie en je weer willen verlaten door ze uit te leven. Ik vrees dat ze alleen door het niet uiten zich juist gaan vastzetten aan iets binnenin, cellen, organen oid.

De huilbui is een treffend voorbeeld van juist eerder vastgehouden energie en de uitputting is tengevolge van dat energieverlies.

Ik zou niet weten hoe je niet kunt laten gebeuren wat zich voordoet. Zo lang emoties zich aandienen heeft het weinig zin om ze te onderdrukken. Maar je kunt ze wel onderzoeken. Je licht erop laten schijnen, waardoor ze, als vanzelf, minder vaak voorkomen en/of sneller verdampen. In het tao?sme, en daar had ik het over, worden beide reacties (dus het meegaan in de emotie zowel als het ertegenin gaan), als schadelijk gedefinieerd.
De beste houding in deze zou zijn: rust in beweging en beweging in rust. Heerlijk die paradoxen.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

(Heftige) emoties brengen je (het organisme) nu eenmaal uit balans. Of die emoties nu positief of negatief geladen zijn, doet er niet toe. Het is m.i. simpelweg altijd het beste om in het "blije midden" te vertoeven.

Maar dan zou je dat a.h.w af moeten dwingen. In het blijde midden vertoeven is niet iets waar je kunt blijven zolang je wilt.

Lijden, voortkomend uit emoties is onvermijdelijk. Dit doormaken betekent voor mij ook op weg zijn naar een nieuw stadium van bewustzijn en ontwikkeling.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Wat bedoel je dan met bovenstaand 'onderscheid'?
En welk doel dient het maken van dat onderscheid?
Ik zie het verschil niet tussen lijden van het ego zelf of wereldleed.

Het onderscheid of het leed aan de wereld toebehoort of aan een 'ik'.
Het gaat er niet over of het onderscheid maken een doel dient, het gaat er over om in te zien dat er een ego werkzaam is doordat iets zich lijdende waant.

Als je dat verschil niet ziet moet je er naar op zoek, ik ga het niet voor je uitkauwen in ieder geval.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het onderscheid of het leed aan de wereld toebehoort of aan een 'ik'.
Het gaat er niet over of het onderscheid maken een doel dient, het gaat er over om in te zien dat er een ego werkzaam is doordat iets zich lijdende waant.

Als je dat verschil niet ziet moet je er naar op zoek, ik ga het niet voor je uitkauwen in ieder geval.

Ik las eerder dat jij wereldleed als plaatsvervangend leed ziet dat daarmee eveneens leed van het 'ik' is.

Leed behoort altijd aan het 'ik'.
Waarom zou ik op zoek moeten gaan naar leed dat niet aan het 'ik' toebehoort, als dat er niet is?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Maar dan zou je dat a.h.w af moeten dwingen. In het blijde midden vertoeven is niet iets waar je kunt blijven zolang je wilt.

Lijden, voortkomend uit emoties is onvermijdelijk. Dit doormaken betekent voor mij ook op weg zijn naar een nieuw stadium van bewustzijn en ontwikkeling.

Dat is zo.
Bewustwording is per definitie lijden omdat het leed voorkomt uit onbewustheid.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Ik las eerder dat jij wereldleed als plaatsvervangend leed ziet dat daarmee eveneens leed van het 'ik' is.

Leed behoort altijd aan het 'ik'.
Waarom zou ik op zoek moeten gaan naar leed dat niet aan het 'ik' toebehoort, als dat er niet is?

Dat denk je maar, uitzoeken brengt je op andere gedachten.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als je dat verschil niet ziet moet je er naar op zoek, ik ga het niet voor je uitkauwen in ieder geval.

Als ik dat zou willen had ik je dat wel gevraagd.
Het dikgedrukte gedeelte in jouw reactie vind ik overbodig en komt bij mij onvriendelijk en kortaf over.
Was dat ook je bedoeling?

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat denk je maar, uitzoeken brengt je op andere gedachten.

Dat zou me zeker op andere gedachten kunnen brengen.
Maar gedachten zijn toch ook allemaal 1 pot nat?
Ze zijn nooit de waarheid.

Als ik dit zo van mezelf lees, vraag ik me weer af; wat doe ik hier eigenlijk?
Als nergens een waarheid te vinden is, welk ander doel dan vermaak dient het schrijven hier eigenlijk?