Het onpersoonlijke leven

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

... terwijl ze zich ervoor onmiddellijk in de verdedigingsmodus hadden opgesteld...

Ik denk dat hier over invoelendheid gaat, gemengd met angst.
Ik herken trouwens heel goed wat je schrijft, ook het voorbeeld die je geeft. Best herkenbaar.
Ik meen daar iets te herkennen.
Aanvoelen waar bij de ander de trigger points zijn, en vervolgens intuïtief het tegenovergestelde doen. Uiteindelijk is dat om mijn zin te krijgen, en ook afkomstig uit angst voor conflict. Het komt op manipulatie uit.
Niets mis mee, wel interessant om het te onderzoeken.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

de trigger points .

Eigenlijk is het heel simpel. Mensen willen geen kritiek krijgen, en ze willen niet tegengesproken worden.
WiNk

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het is meer dat Fer foto's deelt met zijn hond, en uitleg geeft over de hond zijn karakter en zijn houding(en), en vervolgens trek jij het direct naar je toe. Alsof je zegt: "Kijk hoe geweldig ik het doe tegenover anderen die zo 'onbewust' vanuit agressiviteit en een verdedigingshouding zouden reageren, als je ze niet met behoud aanpakt. Ik ben zo bewust, en weet ze zo te benaderen dat ik vervolgens mijn zin krijg."
Bij de verdere uitleg werd mijn indruk ook niet weg genomen. Het kwam op me over dat je bewust het ego van de leraren 'bespelde/bespaarde'.
Soms is het voordelig als je mensen kan bespelen, krijg je tenminste je zin, maar op de langere duur gaat dat tegen je keren.


Dit klinkt niet echt complimenteus, ik denk niet dat iemand zich nog vriendelijk opstelt, als ze weten dat je ze wilt deblokkeren, toch?

Michaela, voel je je echt voortdurend zo aangevallen en in de verdediging gedrongen??? Ben je echt zo bevreesd om bespeeld te worden dat je de buitenwereld er voortdurend op verdenkt???
Ik heb gezien hoe juist een neutrale houding, geen smekende, geen dreigende, geen... maar gewoon een neutrale vragende houding mensen op hun gemak kan stellen zodat ze hun werk kunnen doen zonder te moeten vrezen dat er addertjes onder het gras zitten...
Ik kan het iedereen aanraden; moet je daar echt hoogmoed van mijn zijde in zien???
Je spreekt zo graag over de spiegel die je andere forumgebruikers wil voorhouden, jouw goed recht... maar vergeet niet dat die spiegel ook voor jou telt...

[Iona]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Eigenlijk is het heel simpel. Mensen willen geen kritiek krijgen, en ze willen niet tegengesproken worden.
WiNk

Mensen willen ook graag zichzelf als maatstaf nemen.
En eigenlijk maakt het allemaal niet uit. Het zien is voldoende.
Bewustzijn doet verder haar dansje.

[Fer]

Angst isde lijm die de droom in stand houd. Aan het hoofd van de tafel zit de angst der angsten..de angst voor geen zelf! Als je op google gaat zoeken op 'soorten angst' dan val je bijna van je stoel, kijk bijvoorbeeld maar eens op : http://www.angstlijst.nl/angsten Ik heb ze even geteld en het zijn er 418 om precies te zijn. Pffff hoe is het mogelijk dat wij nog functioneren? En wat een zwaarte brengt dit met zich mee we gaan er letterlijk gebukt onder. Maar goed als je de eerste zin van dit verhaal als aanname neemt dan is het ook niet zo gek. Angst is een prima mechanisme als het je wil waarschuwen bij direct gevaar maar overbodig als dit niet het geval is. Het is een erfenis uit lang vervlogen tijden. Tot zover denk ik niets nieuws. Maar waarom worden we dan toch regelmatig geconfronteerd met angsten? Ik zeg wegens een gebrek aan inzicht, een gebrek aan inzicht hoe het mechanisme angst in elkaar zit.

Het volgende is niets meer dan 'mijn' inzicht en staat altijd open ter discussie.

Om te beginnen heb ik gezien dat de meeste angsten irreëel, denkbeeldig zijn. Vaak manifesteerd het zich op momenten die je helemaal niet aan ziet komen. Je bent als het ware overdonderd, er treed direct identificatie (ja daar heb je die zeikerd weer met zijn identificaties) op en je bent hopeloos verloren. Ik bent de angst zelf geworden. Op die momenten is er weinig mogelijk. Maar als de storm weer is gaan liggen, we weer openstaan, dat is het moment om te reflecteren.

Goed ik had al ontdekt dat de meeste angsten irreëel zijn maar dat loste niets op want ondanks dat ze nergens te vinden zijn kon ik ze wel degelijk voelen meestal in het buikgebied. Waar was ik me nog meer van bewust? Ik zag ook dat de stem in mijn hoofd allerlei verhaaltjes aan het fabriceren was over wat dat gevoel wel of niet zou moeten zijn. Op dat moment had het gevoel dus een naam en we hebben een verhaal.

Het volgende lichtpuntje was dat er een lokaal/persoonlijk bewustzijn aanwezig is waarbinnen dit opkomt en weer verdwijnt. Zoals een flesje de capaciteit is voor de inhoud maar de inhoud niet is, zo is het lokaal bewustzijn de capaciteit voor gevoelens en stemmetjes maar kan het dat onmogelijk zijn. Op die momenten dat er onvoldoende bewustzijn aanwezig is dan treed identificatie op. Het flesje heeft zich geïdentificeerd met de inhoud. Dit is het mechanisme en zo werkt het altijdin ieder geval aan deze kant, zoek zelf maar uit of het ook bij jou van toepassing is. En niet alleen bij angst, de tegenhanger is extase/euforie, de fijne kant zeg maar. Maar dat veranderd helemaal niets voor mij blijft het mechanisme hetzelfde. De meeste spirituele oefeningen en bijvoorbeeld Mindfulness gaan aan de fijne kant van de medaille zitten, ze hebben als doel zelfverbetering en geven hiermee meer macht aan het ego. Terwijl de zoeker naar realisatie precies het tegenovergesteld doet, doorzien en afbreken van het ego zodat het zijn plaats weet en dat is slaaf en geen meester.

Oei ik dwaal af maar de worden stromen als vanzelf ..terug naar angst. Oke ik was me bewust van het mechanisme maar wat nu? Ik zit nog steeds met dat gevoel ook al zie ik het mechanisme het ging nog niet diep genoeg. Op een of andere manier moest ik het gevoel en het verhaal uit elkaar zien te trekken. Ik kon het verder gaan ONDERZOEKEN maar wat had nog voor zin? Wat valt er nog te onderzoeken? Ik was me bewust dat onderzoeken een smerige, smerige val van het ego moest zijn om me lekker mijn hele leven achter mijn staart aan te laten lopen..mooi niet dus. Nee lokaal bewustzijn was de oplossing en de tactiek was focus en aanvallen. Dat klinkt vrij agressief maar is het niet.

Focus alleen op het gevoel ga er midden inzitten maar zorg ervoor dat de identificatie niet optreed dat wil zeggen let op de stem die gaat zich er 100% mee bemoeien. Zeg gewoon dank je wel maar nu even niet en ga via focus terug naar het gevoel. Dit kan lastig zijn maar blijf volhouden laat de stem zich er niet mee bemoeien. Wat ik zag is dat het gevoel zich kan verplaatsen, groter of kleiner worden..maar uiteindelijk verloor het steeds meer aan intensiteit en jazeker op een gegeven moment verdwijnt het gewoon helemaal. De angst was doorzien door activiteit ipv passiviteit (die is gestolen, dank je Vagebond).

Wil dit dan zeggen dat ik er helemaal van verlost ben? Op dat moment zeker wel maar het kan zich, gebeurt niet vaak meer, nog steeds manifesteren. Alleen met deze inzichten heb ik de juiste gereedschappen om er mee om te gaan.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Angst isde lijm die de droom in stand houd. Aan het hoofd van de tafel zit de angst der angsten..de angst voor geen zelf! Als je op google gaat zoeken op 'soorten angst' dan val je bijna van je stoel, kijk bijvoorbeeld maar eens op : http://www.angstlijst.nl/angsten Ik heb ze even geteld en het zijn er 418 om precies te zijn. Pffff hoe is het mogelijk dat wij nog functioneren? En wat een zwaarte brengt dit met zich mee we gaan er letterlijk gebukt onder. Maar goed als je de eerste zin van dit verhaal als aanname neemt dan is het ook niet zo gek. Angst is een prima mechanisme als het je wil waarschuwen bij direct gevaar maar overbodig als dit niet het geval is. Het is een erfenis uit lang vervlogen tijden. Tot zover denk ik niets nieuws. Maar waarom worden we dan toch regelmatig geconfronteerd met angsten? Ik zeg wegens een gebrek aan inzicht, een gebrek aan inzicht hoe het mechanisme angst in elkaar zit.

Het volgende is niets meer dan 'mijn' inzicht en staat altijd open ter discussie.

Om te beginnen heb ik gezien dat de meeste angsten irreëel, denkbeeldig zijn. Vaak manifesteerd het zich op momenten die je helemaal niet aan ziet komen. Je bent als het ware overdonderd, er treed direct identificatie (ja daar heb je die zeikerd weer met zijn identificaties) op en je bent hopeloos verloren. Ik bent de angst zelf geworden. Op die momenten is er weinig mogelijk. Maar als de storm weer is gaan liggen, we weer openstaan, dat is het moment om te reflecteren.

Goed ik had al ontdekt dat de meeste angsten irreëel zijn maar dat loste niets op want ondanks dat ze nergens te vinden zijn kon ik ze wel degelijk voelen meestal in het buikgebied. Waar was ik me nog meer van bewust? Ik zag ook dat de stem in mijn hoofd allerlei verhaaltjes aan het fabriceren was over wat dat gevoel wel of niet zou moeten zijn. Op dat moment had het gevoel dus een naam en we hebben een verhaal.

Het volgende lichtpuntje was dat er een lokaal/persoonlijk bewustzijn aanwezig is waarbinnen dit opkomt en weer verdwijnt. Zoals een flesje de capaciteit is voor de inhoud maar de inhoud niet is, zo is het lokaal bewustzijn de capaciteit voor gevoelens en stemmetjes maar kan het dat onmogelijk zijn. Op die momenten dat er onvoldoende bewustzijn aanwezig is dan treed identificatie op. Het flesje heeft zich geïdentificeerd met de inhoud. Dit is het mechanisme en zo werkt het altijdin ieder geval aan deze kant, zoek zelf maar uit of het ook bij jou van toepassing is. En niet alleen bij angst, de tegenhanger is extase/euforie, de fijne kant zeg maar. Maar dat veranderd helemaal niets voor mij blijft het mechanisme hetzelfde. De meeste spirituele oefeningen en bijvoorbeeld Mindfulness gaan aan de fijne kant van de medaille zitten, ze hebben als doel zelfverbetering en geven hiermee meer macht aan het ego. Terwijl de zoeker naar realisatie precies het tegenovergesteld doet, doorzien en afbreken van het ego zodat het zijn plaats weet en dat is slaaf en geen meester.

Oei ik dwaal af maar de worden stromen als vanzelf ..terug naar angst. Oke ik was me bewust van het mechanisme maar wat nu? Ik zit nog steeds met dat gevoel ook al zie ik het mechanisme het ging nog niet diep genoeg. Op een of andere manier moest ik het gevoel en het verhaal uit elkaar zien te trekken. Ik kon het verder gaan ONDERZOEKEN maar wat had nog voor zin? Wat valt er nog te onderzoeken? Ik was me bewust dat onderzoeken een smerige, smerige val van het ego moest zijn om me lekker mijn hele leven achter mijn staart aan te laten lopen..mooi niet dus. Nee lokaal bewustzijn was de oplossing en de tactiek was focus en aanvallen. Dat klinkt vrij agressief maar is het niet.

Focus alleen op het gevoel ga er midden inzitten maar zorg ervoor dat de identificatie niet optreed dat wil zeggen let op de stem die gaat zich er 100% mee bemoeien. Zeg gewoon dank je wel maar nu even niet en ga via focus terug naar het gevoel. Dit kan lastig zijn maar blijf volhouden laat de stem zich er niet mee bemoeien. Wat ik zag is dat het gevoel zich kan verplaatsen, groter of kleiner worden..maar uiteindelijk verloor het steeds meer aan intensiteit en jazeker op een gegeven moment verdwijnt het gewoon helemaal. De angst was doorzien door activiteit ipv passiviteit (die is gestolen, dank je Vagebond).

Wil dit dan zeggen dat ik er helemaal van verlost ben? Op dat moment zeker wel maar het kan zich, gebeurt niet vaak meer, nog steeds manifesteren. Alleen met deze inzichten heb ik de juiste gereedschappen om er mee om te gaan.

Het is moeilijk hierop te reageren, want als men reageert dan vervalt men in verhaaltjes vertellen...
Ik weet wel dat veertig jaar geleden ik op een bepaald ogenblik verging van de angst, levensangst... En hoewel het mijn doel was om niets te vermommen heb ik mij toen wel gezegd; stop met die angst toe te laten of je doet jezelf iets aan... Later als je sterker bent kun je terug proberen ermee door te gaan...

Twee jaar geleden werd er kanker bij mij vastgesteld; en alhoewel kanker vasthangt aan dood had ik toen de volstrekte zekerheid (en van waar die zekerheid komt weet ik zelfs nu nog niet) dat zelfs indien ik moest sterven dat dat niet erg zou zijn...
Dus ik denk dat ik nu waarschijnlijk bevrijd ben van die angst voor geen zelf... Ik heb mij nooit zelver gevoeld... en dat zelf weet dat dood enkel een overgang is...

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het is moeilijk hierop te reageren, want als men reageert dan vervalt men in verhaaltjes vertellen....

Goedemorgen Marie,

Dat is toch helemaal niet erg, ik zou tegen mezelf zeggen probeer het wel zo bewust mogelijk te doen, en ik ben een goed voorbeeld dat ik daarin voorheen zwaar verzaakt heb, we hebben allemaal onze lesjes te leren zeg maar. Maar mezelf een kunstmatig verbod opleggen lijkt me niet gezond.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

en van waar die zekerheid komt weet ik zelfs nu nog niet)

Ach je de kracht van overgave, waar die vandaan komt? Wat dacht je van je goddelijke Zelf. Overgave is niet iets wat je ergens kan vinden of beoefenen Marie. Overgave is een goddelijk geschenk van Jezelf aan je sterfelijke zelf.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Goedemorgen Marie,

Dat is toch helemaal niet erg, ik zou tegen mezelf zeggen probeer het wel zo bewust mogelijk te doen, en ik ben een goed voorbeeld dat ik daarin voorheen zwaar verzaakt heb, we hebben allemaal onze lesjes te leren zeg maar. Maar mezelf een kunstmatig verbod opleggen lijkt me niet gezond.

Ach je de kracht van overgave, waar die vandaan komt? Wat dacht je van je goddelijke Zelf. Overgave is niet iets wat je ergens kan vinden of beoefenen Marie. Overgave is een goddelijk geschenk van Jezelf aan je sterfelijke zelf.

Mooi gezegd en zo ervaar ik het meestal ook...; dankbaarheid en geluk om het te mogen beleven... Maar het zoeken blijft; niet het zoeken via verhaaltjes vertellen, maar wel het zoeken via zich steeds meer bewuster trachten te zijn van wat is, in en out, maar hoofdzakelijk via het zelf...

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Het zien is voldoende.
Bewustzijn doet verder haar dansje.

Das stimmt.

Oeps, een Duitse serie gekeken, en ik raak er door besmet..

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Mooi gezegd en zo ervaar ik het meestal ook...; dankbaarheid en geluk om het te mogen beleven... Maar het zoeken blijft; niet het zoeken via verhaaltjes vertellen, maar wel het zoeken via zich steeds meer bewuster trachten te zijn van wat is, in en out, maar hoofdzakelijk via het zelf...

Wat ik zie is dat naast die dankbaarheid het ook transformerend werkt. Op dit moment heeft een tante van mijn partner kanker en zit tegen een hospice aan. Ook zij heeft overgave mogen ontvangen en nu straalt ze meer licht uit dan ooit tevoren, ze straalt als een engel. Waar ik dan weer dankbaar voor ben is het zien want geloof me iedereen is zo geidentificeerd met zijn eigen verhaal. En dat ze een engel is fluister ik dan ook wel eens in haar oren.