All One of alone, Al ene of alleen

[Anne]

Het beleeft als een klapdeur. Alleen, wat is het, die beleeft.

Vanaf het moment dat je net geboren bent, ben je aan het ondervinden en uitvinden, dat die armpjes die voor je ogen wapperen jouw lichaam zijn. Enige tijd later bedenk je dat je moeder waar je voorheen een tijdje één mee bent geweest, dat dat nu tot het andere behoord of een ander is. Stukje bij beetje integreer je steeds meer. Je identificeert je met je lichaam. Je identificeert je met je beroep, je woonplaats, nationaliteit. Zo ongeveer.

Ik was ergens begin 20, toen ik besefte, dat ik niet uit de raampjes, zijnde mijn ogen, van mijn lichaam naar buiten keek. Mijn identiteit beperkte zich niet meer tot mijn lichaam. Er was een uitbreiding vervloeing met het andere of de ander.
De wereld draaide om mij, hoewel ik heus wel wist, dat dit niet klopte. Gezocht in filosofie boeken, leek solipsisme wel op zijn plaats. Ik was blij dat er een begrip bestond die enigzins mijn belevenis bedekte. Het stelde me enigszins gerust. Ik was niet gek geworden, in hoeverre ...

Ik was niet meer afgezonderd. De zondeval kreeg voor mij een andere betekenis. Mijn zonde is weer geheeld. Is iets anders dan genezen.

Later heb ik nog heel veel gelezen, uitgezocht etc. Vanuit de filosofie dekt wellicht stoa beter. Voor mij vreemd was, dat ik vanuit teksten kon opmaken of anderen ook overeenkomstige ervaringen hadden. Spinoza, Christus aan het kruis en wederopstanding, unio mystica beschrijvingen van Eckhart, Evangelien van Nag Hammadi. Veel was er leesbaar wat voor mij voorheen onbegrijpelijk was.

Mijn ik was gestorven en toch weer ... Ja ... Wat eigenlijk.
Wie ben ik? Een zoektocht wat na 30 jaar een uitkomst heeft gekregen. Mijn ik is een klapdeur. Zo binnen zo buiten.

Wat nu, mijn ventilator mag nog weliicht 30 jaar nog uitdraaien voordat 'I kill the flame', nirwana(Lenard Cohen).
Ik ben geen nihilist. Ik besta nog. Maar wel ... Wat nu nog ... Wu Wei?

Ik geniet er maar van, dat lijkt me nu het beste.