Er is een groot verschil in de weg kennen en de weg gaan

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

En dit moet dan suggereren dat je behept bent met het directe zien en het niet hebben van een perceptie? Haha, je bent voor mij zo doorzichtig als glas. Ik zie alsmaar dat je te dealen hebt met de tussenkomst van jou als persoon (gedegen zelfonderzoek afgerond weet je wel). Dus je kunt wel proberen mij wat op de mouw te spelden maar daar trap ik niet in.

Wat jij er wel of niet van vind kan me niks schelen. Dacht je nou heus dat ik er ooit op heb zitten te wachten dat jij 'waarheid in mij zag'? Je mag ook beweren dat je Napoleon bent en Josephine in me ziet. Je bent niet meer dan een paljas met een eigen forum waar je de deelnemers de les wilt lezen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wat jij er wel of niet van vind kan me niks schelen. Dacht je nou heus dat ik er ooit op heb zitten te wachten dat jij 'waarheid in mij zag'?

Wachten niet maar je wel gevlijd gevoeld, wat al meteen veelzeggend is (toont ego aan).

.... eigen forum waar je de deelnemers de les wilt lezen.

Je hoeft niet steeds te bewijzen dat je geen idee hebt waar het mij om gaat.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je bent de gevangene van je perceptie daarom wordt het nooit wat met je.

Tip: Byron Katie heeft hier met slechts 4 vragen het perfecte antwoord op!!!

Just try and die

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het directe zien heeft geen perceptie. Simpelweg omdat daar de tussenkomst van de persoon er niet is. Dat is je ook al vele malen medegedeeld.

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Tip: Byron Katie heeft hier met slechts 4 vragen het perfecte antwoord op!!!

Just try and die

Jij hoeft evenmin alsmaar aan te tonen dat je geen idee hebt waar het mij om gaat.

Het heet hier 'zelf' onderzoek te zijn, laat het dusdanig bevragen dus maar aan mij over en bekommer je liever om de gedachten die jou zelf beroeren en bezig houden.

Ook heb je Byron Katie niet begrepen, of het begrijpen komt je even niet uit wanneer je iemand de les kunt lezen, maar het gaat bij haar om gedachten, c.q. overtuigingen, veranderen die je tot last zijn. Zoals de gedachte 'Sam houdt niet van mij' maar die gedachte is mij in het geheel niet tot last. Als ego moet je nou eenmaal altijd een belang hebben, dus iets willen doen aan je lijden.

Verder gaat het hier ook over gedachten te onderzoeken die je niet tot last zijn, wat gedegen zelfonderzoek impliceert te zijn en dat onderzoek heb ik afgerond zoals je inmiddels toch al wel duidelijk zal zijn. Kortom ik ben met gedachteonderzoek al klaar, nou jij nog.

Maar kom liever eens met iets puur van jezelf, dit ''one line'n'' raakt wat sleets en uitgekauwd.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zo lang ik niet ben, ben ik wordend...

Een ik is altijd in wording. 'Wat is' is en blijft altijd 'wat is'.
Daarom kan er geen ik 'wat is' zijn.
Daarom kan jouw ik, het Zijn niet zijn.

Nog dieper gezien zijn 'Zijn' en 'worden' zelfs niet twee. Maar een wordend ik kan dit niet zien. En als een ik, dat van 'wordend' tot 'zijn' denkt te zijn geworden, zoiets hoort, gaat de pop pas goed aan het dansen.

Daarom zwijgen we er verder beter over, want dansende poppen kunnen niet zo goed zien.

Het enige wat je met je ik kan doen Marie, is het te zien voor wat het is, niet er nog eens iets anders mee te worden, ook geen "ik ben Zijn". Komen tot het "ik ben" (zonder meer, zonder in te vullen wat) is als je zelf voor de poort zetten. Er komt echter geen zelf, geen ik, door de poort.

Het is maar als het ik zich-zelf verliest, dus als het subject wegvalt als subject te zijn, dat er ook geen poort meer is, en nergens nog doorgegaan moet worden.

Eigenlijk is er dus in de eerste plaats geen ik nodig dat voor een poort gaat staan of gezet wordt. Maar de paradox wil nu wel dat het ik zichzelf niet kan doen wegvallen. Dus zolang het ik (of het zichzelf nu benoemt als zelf of niet-zelf, of als aanwezig of niet meer aanwezig) niet is weggevallen, is het beste wat dit ik kan doen zichzelf toch voor die poort te zetten. Alleen dan, als uiteindelijk daagt dat geen enkel ik, ook geen ik dat denkt er niet meer te zijn als ik, er niet door kan, kan het ik als werkelijkheid en daarmee ook de gerichtheid er op wegvallen en valt daarmee ook de poort weg of de weg.

Het 'ik' of het 'verschijnen als ik' valt daarmee niet weg, maar iets wat verschijnt en niet meer gericht is op zichzelf doet wat verschijningen doen als ze niet meer in stand worden gehouden: weer verdwijnen, en dan weer eens verschijnen en dan weer verdwijnen, zonder het Zijn dat er altijd is, of er nu ik verschijnt of niet, te claimen als dat ben ik.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wachten niet maar je wel gevlijd gevoeld, wat al meteen veelzeggend is (toont ego aan).

Je hoeft niet steeds te bewijzen dat je geen idee hebt waar het mij om gaat.

Ik heb zo'n perfecte imitatie van jouw simpele filosofietje weggegeven dat Miha dacht dat ik Laurens was. En omdat jij je eigen ego in Bassie gereflecteerd zag, zag je 'waarheid' in mij.


Waarheid deelt zich alleen mee indien men van alle reflectie ontdaan is.....

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Een ik is altijd in wording. 'Wat is' is en blijft altijd 'wat is'.
Daarom kan er geen ik 'wat is' zijn.
Daarom kan jouw ik, het Zijn niet zijn.

Het 'ik' kan weet hebben van 'zijn'. Waarmee het 'ik' weet heeft van egoloosheid.

Ook Marie's 'ik' kan het 'zijn' zijn. Net zoals jouw 'ik'. Om de eenvoudige reden dat het 'zijn' dezelfde wijze van ik-zijn is. Je hebt het gewoon nog niet ontdekt, Dorje. Er is een 'way out'. Rustig aan, alles op zijn tijd.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Nog dieper gezien zijn 'Zijn' en 'worden' zelfs niet twee.

Zijn en worden staan altijd tegenover elkaar. Zijn en worden zijn dus per definitie wel-twee. Toch is 'zijn' an sich (dus zonder dat worden) niet-twee.

Waarmee dan weer gezien is dat er nog iets boven zijn en worden staat: God oftewel Waarheid. En daarmee bedoel ik uiteraard niet Laurens. Niemand kan God zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Eigenlijk is er dus in de eerste plaats geen ik nodig dat voor een poort gaat staan of gezet wordt. Maar de paradox wil nu wel dat het ik zichzelf niet kan doen wegvallen. Dus zolang het ik (of het zichzelf nu benoemt als zelf of niet-zelf, of als aanwezig of niet meer aanwezig) niet is weggevallen, is het beste wat dit ik kan doen zichzelf toch voor die poort te zetten. Alleen dan, als uiteindelijk daagt dat geen enkel ik, ook geen ik dat denkt er niet meer te zijn als ik, er niet door kan, kan het ik als werkelijkheid en daarmee ook de gerichtheid er op wegvallen en valt daarmee ook de poort weg of de weg.

Met zo'n uitleg hoe alles tot in detail verloopt tot aan, voorbij, dan wel de afwezigheid van een poort, ben je helemaal niet dienstig aan hetgeen er daaraan voorafgaand nog moet gebeuren. Dat theoretisch geneuzel zet alleen maar aan tot alsmaar meer discussie en het vergeten dat er feitelijk in eerste instantie gedegen zelfonderzoek aan vooraf moet gaan. Dat er daarbij ook nog eerst een ik moet worden gepasseerd c.q. overwonnen om daar zelfs maar aan te kunnen beginnen. Zolang Marie niet om haar 'ik' heen komt is er met haar helemaal niks aan te vangen.