Gedachten

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

ZIJN is geen theoretische materie. ZIJN kan niet met het verstand benaderd worden want het verstand komt altijd erna en kan enkel zich bewust zijn van wat we ZIJN als we dat WAT ZIJN...

Goed lezen, ik schreef dat Laurens theoretische filosofietjes debiteert.
Ik kan opmaken uit wat hij (be)schrijft dat hij geen 'weet' heeft van zijn.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Kennelijk lees je hier maar half.
Waar je belangstelling naar uitgaat is 'weten' en daar geraak je middels het doen van gedegen zelfonderzoek. Daarvoor, nogmaals voor de duizendste keer, heb je geen externe begeleiding nodig. Je hoeft voor het doen van gedegen zelfonderzoek ook niemand te geloven, vertrouwen of te raadplegen. Datgene wat dat (geloven, vertrouwen en raadgeven) nodig heeft is je 'ik'. Waar dat 'ikje' aanwezig is, is Zijn ver te zoeken.

Al het gesakker dat je hier waarneemt heeft niets met gedegen zelfonderzoek te maken, het is alleen maar tegensputterwerk van ego. Het wil z'n 'ik' haantje kunnen blijven laten kraaien.

Vreemd mijn 'ikje' heeft alleen maar mijn 'ik' nodig om te weten...
Dus laat je blablabla over bang zijn om zichzelf te verliezen, of om niet meer de hoogste viool te kunnen zingen maar varen...
Ik weet...
Ik laat het aan de anderen over of ze wel of niet in hun eigen soep willen blijven drijven...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het eerste zelf hier is je 'ikje' en het tweede zelf is Zijn.

Nooit of te nimmer is door mij het woord ontkennen in de mond genomen, dat maakt Bassie en hier ook jij daarvan. Zo blijven beiden in verkeerde opvattingen dwalen en moeten beiden continu worden gerectificeerd.
Het is 'zelf ontdekken' waar hier sprake van is. Misschien heb ik er geen goed aan gedaan uit de school te klappen dat het 'ik' nergens is te vinden. Daar tegen alleen al ontmoeten we de grootst mogelijke weerstand en gaat het vervolgens nergens anders meer over dan zinloos aantonen dat het 'ik' wel moet bestaan. Dan wordt er een priester opgevoerd voor de actie iemand te redden.

Er is geen 'waar ik' er is alleen maar Zijn.

Zijn waar ik via mijn 'ik' aan kan en mag deelnemen...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Vreemd mijn 'ikje' heeft alleen maar mijn 'ik' nodig om te weten...

In dat geval hebben we het over kennis, dat wat gekend kan worden. Ikjes hebben kennis nodig om zich te kunnen handhaven.

Dus laat je blablabla over bang zijn om zichzelf te verliezen, of om niet meer de hoogste viool te kunnen zingen maar varen...
Ik weet
...

Behept met 'ik ' kun je niet tot weten komen. Je geeft keer op keer aan niet zonder 'ik' te kunnen dus blijf je steken in hetgeen tot 'ik' beperkt blijft. Je weten stoelt op kennis.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zijn waar ik via mijn 'ik' aan kan en mag deelnemen...

Je bent tamelijk hardleers.
Waar een 'ik' manifest is krijgt 'Zijn' geen ruimte.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

In dat geval hebben we het over kennis, dat wat gekend kan worden. Ikjes hebben kennis nodig om zich te kunnen handhaven.

Behept met 'ik ' kun je niet tot weten komen. Je geeft keer op keer aan niet zonder 'ik' te kunnen dus blijf je steken in hetgeen tot 'ik' beperkt blijft. Je weten stoelt op kennis.

Laurens, heb jij lucht nodig om te kunnen ademen???
Dat ontkennen is hetzelfde als te zegggen dat je zonder je 'ik' het 'ZIJN' kunnen zijn...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je bent tamelijk hardleers.
Waar een 'ik' manifest is krijgt 'Zijn' geen ruimte.

laat het woord manifest maar vallen; het ik is er gewoon...
Het is omdat jij het ontkent dat het overkomt alsof het zich zo manifesteert...
Het is er gewoon, punt.

[Bassie]

Het 'zijn' heeft in het menselijk bestaan een dubbele betekenis. I.c.m. het denken integreert de mens 'zijn' en denken. Het kennen van de gedachte wordt als presentie beleefd. Dat is geen bewust proces. Als ik Jan tegen kom op straat en ik maak een praatje met hem, dan heb ik allerlei gedachten over Jan en de gespreksinhoud. In die presentie heb ik een verhouding met Jan wat binnen het denken presentie veroorzaakt in een verhouding met de wereld.

(Jan is immers present in de wereld.)

Dan existeer (besta) ik als denkende presentie. Om het maar eens een naam te geven. Dan ben ik present in de wereld en met een verhouding met de wereld (met Jan in concrete zin). Dan besta ik voor mijzelf, omdat ik middels het denken dat op onbewuste wijze voortdurend bewijs aan mijzelf.

Zo bouw ik als denkende presentie een verleden op als een persoon.
Immers: om met Jan een praatje te maken moet ik hem kennen en ook wat van hem weten. Dat kun je 'bevroren' kennis noemen: bevroren gedachten uit het verleden.

Als denkende presentie ben ik een 'ik' wat je een ego kunt noemen. Immers: als denkende presentie ben ik uniek in mijn 'bevroren' gedachten. Alleen ik ken de eigenaardigheden van Jan op mijn manier. Ego is niks anders dan op unieke wijze 'zelf zijn' waarvan er geen tweede versie is.

En nu pak ik even de quote van Marie er bij, want dat is de enige momenteel die zo af en toe nog wat zinnigs schrijft:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

ZIJN is geen theoretische materie. ZIJN kan niet met het verstand benaderd worden want het verstand komt altijd erna en kan enkel zich bewust zijn van wat we ZIJN als we dat WAT ZIJN...

Dankbaarheid voor wat we zijn, voor wat is, voor wat we mogen ervaren brengt ons dichter bij dat ZIJN dan alle theoretische bespiegelingen...

In het eerste deel van mijn betoog heb ik het denken toegevoegd aan 'presentie'.
Daadwerkelijke presentie (zijn) is presentie nog voordat er een gedachte aan toegevoegd is.

Marie schrijft hier 'zijn' als wat zich bewust kan zijn van wat we zijn.
Maar daar zit een klein foutje in haar redenatie. Bewust ben je altijd van wat anders. (Ik die me bewust ben van Jan tegenover mij.) Je kunt je nooit bewust worden van het 'zijn'. Je kunt alleen het 'zijn' gewaar worden als je, terwijl je de wereld tegenover je hebt, naar binnen keert en dat 'zijn' gewaar wordt.

Daar eindigt de 'denkende presentie' en blijft alleen presentie (zijn) over wat geen enkele sympathie of antipathie meer heeft over 'de wereld'. Egoloosheid, welke bewust ervaren wordt in dat gewaarzijn. Met bewust ervaren bedoel ik niet de wereld ervaren (van de wereld bewust zijn), maar het 'zijn' zelf ervaren als in het 'zijn' gewaar zijn. (er besef/weet van hebben)

Daarom hou ik me vast aan de woorden van Jezus uit het Thomas Evangelie: om tot zelfkennis te komen dienen we te vasten aan de wereld. Zodat we terwijl we gewoon midden in het leven, midden in de wereld staan ons ware zelf kunnen beleven. Welke geheel anders van aard is dan wat ik eerder 'denkende' presentie' noemde.

Waarmee ik staande hou dat zelfkennis over kennis van het zelf gaat. (Waar zou het anders over moeten gaan?)

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Daar eindigt de 'denkende presentie' en blijft alleen presentie (zijn) over wat geen enkele sympathie of antipathie meer heeft over 'de wereld'.

Hoe komt het nou dat er een zelf-illusie wordt opgewekt? Voor sympathie of antipathie is er hartstocht nodig. Als ik in de verhouding met Jan over Poetin spreek dan kunnen mijn gedachten een antipathie voor Poetin opwekken.

Presentie zonder toegevoegde conceptuele gedachten bevat geen hartstocht betreffende Poetin. Ik ben degene die antipathie heeft als hartstocht.
Hartstocht (afschuw in dit geval) bevestigd de 'denkende presentie'.

Is daar wat mis mee? Nee, zonder hartstocht kan ik geen mens/persoon zijn.
Waar het in zelfkennis om gaat is dat je presentie zonder de persoon leert 'weten'. Daarmee ontneem je de macht van de persoon die je zelf bent. Dan hoef je ook niet langer ego te ontkennen, want dan zie je dat je zonder ego niet eens kunt bestaan in dit leven. Dan zou je een soort van robot/zombie overhouden........

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Laurens, heb jij lucht nodig om te kunnen ademen???
Dat ontkennen is hetzelfde als te zegggen dat je zonder je 'ik' het 'ZIJN' kunnen zijn...

Er is geen 'ik' er is inademen.
Het is geloof hechten in het bestaan van 'ik' of er is zijn.