Gesprek over non dualiteit ...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat ik aanwijs is niet steeds en is niet opnieuw en is geen aanwenden.

Het aanwijzen door Looro gebeurt steeds opnieuw en is een aanwenden juist omdat het steeds opnieuw gebeurd en zich nooit naar zichzelf (het subject Looro) richt.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik wijs doorheen woorden

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het gedegen zelfonderzoek is geen kader, geen proces, geen methode, geen traditie maar het doorzien van ego, waarbij het onderwerp gezien wordt en het zelfbesef (de terugkoppeling) volkomen afgesloten is in denkbeeldigheid.

Het spreken/schrijven over het gedegen onderzoek is er kader aan geven. Dit niet zien is relativiteit niet zien. Is paradox niet zien.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het belang van het kaderen is niet doorzien waardoor het spreken van niet-tweeheid een spreken wordt over niet-tweeheid.
Het is het terugkoppelen naar zichzelf (het belang hechten aan denkkader) dat subjectieve hypnose doet voortzetten.

"Het belang van het kaderen is niet doorzien" is weer het aanwenden van een kader om uitspraken van een ander te weerleggen. Het subject meent hier te weten waarover het gaan, nl. een spreken "over" niet-tweeheid en neemt daarbij zelf de positie in van het spreken van niet-tweeheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De discussie is van geen enkel belang. Er is niemand die gelijk heeft. Waar hier naar gewezen wordt is het niet zonder subject zijn van Looro die uitspraken doet. De paradox die niet is doorzien.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Door dit te zeggen 'zonder subject'is er geen ander zeggen meer dan het zeggen dat naar zichzelf, het subject-zijn zal verwijzen.
Dit zonder subject-zijn is daarmee niet doorzien, is geen ander begin van als dat zijn als van onmiddellijkheid.

Steeds opnieuw... vanwaar die drang?

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik verwijs niet maar wijs doorheen woorden aan wat zijn is van niet-tweeheid.

"Ik wijs niet-tweeheid": Daar zit inderdaad wel een paradox in. Onderzoek die "ik".

Het wijzen is niet doorheen woorden, maar in het weerleggen van een ander zijn uitspraken. Die verwijst niet naar niet-tweeheid, maar naar ego.

Het geloof te wijzen naar zijn van niet-tweeheid, is de voortzetting van de hypnose.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De gelijktijdigheid waarvan je spreekt is niet doorzien en is bevestiging van de subjectiviteit, het onderwerp zijn van het verwijzen naar gelijktijdigheid.

Het gebeurt opnieuw...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De bevestiging van het subject is de hypnose ervan voortzetten.

Inderdaad. Goed gezien. Nu alleen nog ontdekken wat het echte onderwerp hier is.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het gedegen zelfonderzoek is paradox ten volle uit. De subjectiviteit kan zichzelf uitsluitend als onderwerp kennen en het kan onmogelijk zichzelf kennen als 'dat.

M.a.w. de uitspraak:

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik verwijs niet maar wijs doorheen woorden aan wat zijn is van niet-tweeheid.

Kan niet geldig zijn, waarom blijft het "ik" hier zoveel energie in steken om zijn geldigheid te doen gelden?

[marie]

Wat is, is en wat geopenbaard is, gemanifesteerd is, gezegd is, geschreven is.... dat alles zijn slechts verwijzingen naar wat is en bestaat dus, absoluut gezien, niet..., evenmin als het geopenbaarde 'ik' een absolute werkelijkheid is...

Alles wat wij beleven is dus relatief, maar alles verwijst, in min of meerdere mate, naar dat absolute... Dus die relativiteit als niet ter zake doende van de hand wijzen is elke weg naar het absolute afsnijden...

Het niet terugkoppelen naar het 'ik', zogezegd doorzien als op zich ook maar slechts een relatief gegeven gaat op in zoverre doorzien is dat het 'ik' niet aan de oorsprong ligt, niet het absolute is en dat dus alles dat dat 'ik' zogezegd voorbrengt tijdelijk en van voorbijgaande aard is...

Bovendien vormt het 'ik' in ons bestaan een duidelijk afgescheiden geheel...
alhoewel als we op zoek gaan naar die grenzen van die afgescheidenheid; blijken die grenzen heel permeable te zijn...

Voor mij is dus mijn 'ik', als relatieve richtwijzer naar een absolute kern in alles wat bestaat de directe en de korste weg naar dat absolute en het gaat er niet om om dat 'ik' herop te voeden, want dat legt alleen maar een bijkomende relatieve en verduisterende laag op die kern; het gaat er evenmin niet om om mijn 'ik' als absolute richtwijzer vast te leggen, want dat 'ik' is alles behalve een absoluut gegeven; maar het gaat er om om dat 'ik' voortdurend in vraag te stellen, voortdurend te onderzoeken en verder uit te pluizen en alles wat relatief is zoveel mogelijk weg te werken en in fine blijft de kern, het AL over...

En in die zin zie ik waarheidsvinding, wat voor mij zowel een zuiver verstandelijk (mannelijke) als een zuiver gevoelsmatige (vrouwelijke) zoektocht inhoudt...

Wat is, is en daar doet mijn persoonlijke zoektocht niets aan af; maar ik kan dat 'zijn' enkel via mijn 'ik' benaderen, waarbij dat 'ik' meer en meer als een zeef, met steeds grotere gaten, de afscheiding tussen mij en het geheel ongedaan maakt...

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het aanwijzen door Looro gebeurt steeds opnieuw en is een aanwenden juist omdat het steeds opnieuw gebeurd

Dat is wat als dat van onmiddellijkheid verschijnt in denkbeeldigheid en ...

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

en zich nooit naar zichzelf (het subject Looro) richt.

... en doorpakken is als van beschikbaarheid zonder voorwaarden is; niet van Looro is, zonder onderwerp is.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het spreken/schrijven over het gedegen onderzoek is er kader aan geven. Dit niet zien is relativiteit niet zien. Is paradox niet zien.

... dat van zijn is als zijn van gedegen zelfonderzoek en is geen schrijven over gedegen zelfonderzoek.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

"Het belang van het kaderen is niet doorzien" is weer het aanwenden van een kader om uitspraken van een ander te weerleggen. Het subject meent hier te weten waarover het gaan, nl. een spreken "over" niet-tweeheid en neemt daarbij zelf de positie in van het spreken van niet-tweeheid.

Dit gaat over het doorpakken op denkbeeldigheid en dat zijn als verwerken van onmiddellijkheid. Dit is geen positie innemen maar zijn als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Steeds opnieuw... vanwaar die drang?

Er is geen herhaling van opnieuw gebeuren, er is geen drang om te zijn als wat is.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

"Ik wijs niet-tweeheid": Daar zit inderdaad wel een paradox in. Onderzoek die "ik".

Ik ben dat als van gedegen zelfonderzoek. Als dat zijn is het wijzen als beschikbaarheid van niet-tweeheid. Ik en het wijzen zijn als van niet-tweeheid, zijn ander begin als van beschikbaarheid van niet-tweeheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het wijzen is niet doorheen woorden, maar in het weerleggen van een ander zijn uitspraken. Die verwijst niet naar niet-tweeheid, maar naar ego.

Dit wordt zo gezien in terugkoppeling naar ego omdat er geen doorpakken is op denkbeeldigheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het geloof te wijzen naar zijn van niet-tweeheid, is de voortzetting van de hypnose.

Er doet zich als van wat is niets voor om in te geloven en er is niemand om naar te verwijzen. Het is zijn als van ander begin, als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dat is wat als dat van onmiddellijkheid verschijnt in denkbeeldigheid en ...
... en doorpakken is als van beschikbaarheid zonder voorwaarden is; niet van Looro is, zonder onderwerp is.
... dat van zijn is als zijn van gedegen zelfonderzoek en is geen schrijven over gedegen zelfonderzoek.

Er is denkbeeldigheid, Looro die verschijnt aan denkbeeldigheid Dorje, er is geen onderwerp, er is Dat. In de denkbeeldigheid verschijnt Looro al schrijvend, communicerend over gedegen zelfonderzoek en al ontkennend dat er schrijven is over gedegen zelfonderzoek, hoewel denkbeeldig, verschijnt dit alles. De denkbeeldigheid is wat doorzien wordt, niet door iemand, niet door Dorje, niet door Looro, er is geen onderwerp. Doorzien stopt de denkbeeldigheid niet, het neemt de identificatie ermee weg. Het is dan ook niet nodig dat denkbeeldigheid bevestiging zoekt in het benoemen van waar doorpakken bij andere denkbeeligheid fout loopt.

Voorlopig moet ik het hier bij laten, ik ga even niet meer kunnen reageren omdat ik er even op uit trek.

Een prettig zonnig weekend allemaal.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wat is, is en wat geopenbaard is, gemanifesteerd is, gezegd is, geschreven is.... dat alles zijn slechts verwijzingen naar wat is en bestaat dus, absoluut gezien, niet..., evenmin als het geopenbaarde 'ik' een absolute werkelijkheid is...

Alles wat wij beleven is dus relatief, maar alles verwijst, in min of meerdere mate, naar dat absolute... Dus die relativiteit als niet ter zake doende van de hand wijzen is elke weg naar het absolute afsnijden...

Het niet terugkoppelen naar het 'ik', zogezegd doorzien als op zich ook maar slechts een relatief gegeven gaat op in zoverre doorzien is dat het 'ik' niet aan de oorsprong ligt, niet het absolute is en dat dus alles dat dat 'ik' zogezegd voorbrengt tijdelijk en van voorbijgaande aard is...

Bovendien vormt het 'ik' in ons bestaan een duidelijk afgescheiden geheel...
alhoewel als we op zoek gaan naar die grenzen van die afgescheidenheid; blijken die grenzen heel permeable te zijn...

Voor mij is dus mijn 'ik', als relatieve richtwijzer naar een absolute kern in alles wat bestaat de directe en de korste weg naar dat absolute en het gaat er niet om om dat 'ik' herop te voeden, want dat legt alleen maar een bijkomende relatieve en verduisterende laag op die kern; het gaat er evenmin niet om om mijn 'ik' als absolute richtwijzer vast te leggen, want dat 'ik' is alles behalve een absoluut gegeven; maar het gaat er om om dat 'ik' voortdurend in vraag te stellen, voortdurend te onderzoeken en verder uit te pluizen en alles wat relatief is zoveel mogelijk weg te werken en in fine blijft de kern, het AL over...

En in die zin zie ik waarheidsvinding, wat voor mij zowel een zuiver verstandelijk (mannelijke) als een zuiver gevoelsmatige (vrouwelijke) zoektocht inhoudt...

Wat is, is en daar doet mijn persoonlijke zoektocht niets aan af; maar ik kan dat 'zijn' enkel via mijn 'ik' benaderen, waarbij dat 'ik' meer en meer als een zeef, met steeds grotere gaten, de afscheiding tussen mij en het geheel ongedaan maakt...

Het 'ik' is het doel niet, maar het 'ik' is het middel zoals mijn benen mij van punt A naar punt B brengen het doel niet zijn maar enkel het middel...
Uiteindelijk zal het 'ik' volledig de plaats ruimen voor het AL en het Al zal op zijn beurt mijn 'ik' gebruiken als doorgeef luik...

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Er is denkbeeldigheid, Looro die verschijnt aan denkbeeldigheid Dorje, er is geen onderwerp, er is Dat. In de denkbeeldigheid verschijnt Looro al schrijvend, communicerend over gedegen zelfonderzoek en al ontkennend dat er schrijven is over gedegen zelfonderzoek, hoewel denkbeeldig, verschijnt dit alles. De denkbeeldigheid is wat doorzien wordt, niet door iemand, niet door Dorje, niet door Looro, er is geen onderwerp. Doorzien stopt de denkbeeldigheid niet, het neemt de identificatie ermee weg. Het is dan ook niet nodig dat denkbeeldigheid bevestiging zoekt in het benoemen van waar doorpakken bij andere denkbeeldigheid fout loopt.

Onmiddellijkheid is als onderwerp verschijnen, als verschijnen onder voorwaarden van denkbeeldigheid.
Gedegen zelfonderzoek is doorpakken op onmiddellijkheid als van ander begin, als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

Het afronden van doorpakken op onmiddellijkheid is onmiddellijk het afronden van gedegen zelfonderzoek. Het is als volkomen verwerken van onmiddellijkheid.
Of er nu wel of niet een onderwerp is, is van geen belang omdat wat zich als uit het verschijnen heeft bevrijdt, onmiddellijk vrijheid is als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

Zeggen dat denkbeeldigheid niet stopt maar de identificatie ermee verdwijnt, is van schijn-vrijheid die met meer macht als van te voren zich wentelt in bevangenheid en subjectieve hypnose.

Laat mij het doorzien van denkbeeldigheid als van onderwerp omschrijven.
De denkbeeldigheid is van subjectieve hypnose en laat met vier pijlers, vier kwarten een volledige persoon ?worden? voor wat hij of zij in de wereld is. Het worden is nooit ?dat zijn, maar is bevangen zijn in een eindeloze evolutie (voortzetting) van zichzelf worden.
De vier kwarten van denkbeeldigheid zijn: angst, inzicht, macht (aanzien) en leeftijd (ouderdom).

Doorzien van denkbeeldigheid is de tirannie van het onderwerp doorbreken en het ?dat zijn zien bevrijden als 'dat wat is, als van 'dat zijn van beschikbaarheid zonder voorwaarden.
?Dat wat ziet is verwerken en onmiddellijk weten van ?dat zijn als van ander begin.
De onmiddellijkheid zien zijn, is als van niet-worden, is als van ?dat zijn, is als van NU zijn.

Een fijne tijd !

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Uiteindelijk zal het 'ik' volledig de plaats ruimen voor het AL en het Al zal op zijn beurt mijn 'ik' gebruiken als doorgeef luik...

Uiteindelijk ruimt de natuur (van denkbeeldigheid) (en zich als dood laat kennen) het ik en het al volledig op.

Wat aangewezen wordt, is de subjectiviteit doorzien tot aan het dat-zijn van ander begin.

Gedegen zelfonderzoek is onmiddellijk verwerken van dat wat aangewezen wordt als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

De woorden ?uiteindelijk, plaats ruimen, op zijn beurt, gebruiken? in het citaat sluiten het onderwerp (ik en AL) volkomen af zodat de denkbeeldigheid ervan zich eindeloos kan voortzetten.
In deze hoedanigheid van bevangen zijn om te worden, sluit inzicht de mogelijkheid uit van als ander begin zijn, als gedegen zelfonderzoek zijn.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Uiteindelijk ruimt de natuur (van denkbeeldigheid) (en zich als dood laat kennen) het ik en het al volledig op.

Wat aangewezen wordt, is de subjectiviteit doorzien tot aan het dat-zijn van ander begin.

Gedegen zelfonderzoek is onmiddellijk verwerken van dat wat aangewezen wordt als van beschikbaarheid zonder voorwaarden.

De woorden ?uiteindelijk, plaats ruimen, op zijn beurt, gebruiken? in het citaat sluiten het onderwerp (ik en AL) volkomen af zodat de denkbeeldigheid ervan zich eindeloos kan voortzetten.
In deze hoedanigheid van bevangen zijn om te worden, sluit inzicht de mogelijkheid uit van als ander begin zijn, als gedegen zelfonderzoek zijn.

Het nieuw begin is Leven, Looro, geen dood en dat nieuw begin kent geen voorwaarden en vraagt enkel om te zijn...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het nieuw begin is Leven, Looro, geen dood en dat nieuw begin kent geen voorwaarden en vraagt enkel om te zijn...

Als er voorwaarden gesteld worden is het het 'ik', onze wereldse realiteit die dat doet... Maar het volstaat niet om zo maar te zeggen dat we die voorwaarden als overbodig over boord moeten kappen... Het onderzoek gaat over het waarom dat wij al die voorwaarden stellen; zelfs op weg naar het absolute...
Het verbod van 'je zult niet doden', totaal ontdaan van enige zin voor de meeste van ons want het is de natuur zelf die ons dat doet inzien... is voor anderen nog absoluut noodzakelijk... En als we dan zien dat er godsdiensten zijn, of interpretaties van godsdiensten zijn die leren dat doden, vermits het om de juiste personen gaat, zaligmakend is...
Kom dan niet zeggen, als regel, dat we heel de pataklan van voorwaarden maar achter ons mogen laten.

Inderdaad het absolute vraagt niets; maar wij zijn alles behalve absoluut... De dag dat 'ik' meer en meer naar dat absolute groei, die dag vallen de voorwaarden meer en meer weg, maar de omgekeerde weg; is het bv. niet omdat ik al mijn geld aan de armen geef dat ik het rijk der hemelen zal vinden, ook als wanneer ik het rijk der hemelen heb gevonden ik totaal niets meer inzit met aardse rijkdommen....
De omgekeerde weg geldt niet...