Wat is beter dan ik

[Nowee]

In het wit van deze kamer, van het hoogwit op de vensterbank dat blinkend oplicht in de middagzonnestralen tot het afgetrokken grijswit van de muren dat er droogjes bijhangt, staat het meubilair, als wachtende figuren, dat hier en daar is neergezet. Een tafel en vier stoelen, langs de wand de canapé en naast de ramen acht dozen in twee stapelrekken. Hun lijven spelen een landschap, vrij en ongedwongen in de kleur-van-wit-alleen.
Langs de breedte van de achterwand brokkelt het licht tot schaduwvlokken dat in elkaar haakt en daar met levende armen gebaart in het trage ritme van een stille wereld. De kamer leeft verlangen in de warme mildheid van de middag en het milde omarmen van deze dingen neemt mij op en wiegt in mij een rust van traag genot waar ik verstild zit naar te kijken.

Vanaf de lage straat beneden hoor ik twee stemmen spreken. Uit het venster kijk ik neer in het bushokje waar een gezette dame met een boek in cirkelende bewegingen naar een andere passant opzwaait. De ander met zijn rug naar mij gedraaid, steekt het hoofd wat dieper in de kraag van zijn winterse jas en al wiebelend in zijn schoenen trappelt hij in korte maten ter plaatse alsof hij op een loopband staat. Hij ademt witte wolkjes dat met stootjes opstijgt en daar als pijpjesrook rond het hoofd in grijze lucht verdwijnt.
De ander heeft, tussen hen, een zin geplaatst want in de dame voor hem wordt een vreemde beweging in elkaar gezet. Zij staat iets naar achter in de schemer van het hok met haar hoofd in een kap gestoken en buigt een weinig voorover zoals monniken in koor staan en daar in een donkere gang wachten op het teken van de voorganger om in het ambt van hun beloften te verschijnen.
Op die plaats, zonder aankondiging, komt uit gewoonte en ervaring een gebeuren tot vertoning. Het vrouwmens strekt met éen arm het boek als een zegening naar de ruimte voor haar. Haar onderkin is uitgezet in een aureool van gelig vet waardoor haar gezicht de rand verliest ten bate van haar demonstratie. Het boek is in haar hand een zwaailicht waarvan het licht is uitgegaan maar door bewegingen de herinnering aan licht wordt doorgegeven. Haar mond hapt open en toe als de begeleiding van haar zegen dat zij in het gebaar van haar hand uitstrekt in die wereld van het bushokje. Spetters mondvocht spatten uit haar holte die als gensters kleine druppels haar gebed bevochtigen en warmen dat daar in haar woorden groeit. Haar kap is weggezakt van al het schudden met het boek en in haar houding schrijft zij als een strijder aan een vrijheidslied dat haar heupen doet bewegen op de maat van haar gestrekte arm.
Kort na dit gebarenspel staan die twee daar naar elkaar gericht, niet meer als twee spelers maar als getuigen van elkaars onnozelheid. Nog even staan zij daar te kijken om vervolgens in die dwaasheid van verschijnen uit het beeld weg te gaan en naar andere oorden te verdwijnen.

Wat gaat beter om de last van ik niet langer te verdragen? Alleen de minst vooringenomen geesten wijzen beterschap aan in een midden van weten wat beter is dan ik.
Door hun aard van realiseren vormen zij die het minst vooringenomen zijn geen lichaam. Zij doen zich voor als een bijzondere vorm van vennootschap, een wandelend geheel van eenheid waarbij elkeen mag aangesproken worden met 'patron', beheerder van opmerkzaamheid. Uitspraken als: 'De patron legt meer werk op dan voorzien', wijzen op deze alertheid om de beschikbaarheid voor eenheid zonder terughoudendheid te realiseren.

Deze paar eigenaardige details in het gedrag van de gedegen zelfonderzoeker, die ik hier aanhaal, zijn van de belangrijkste om zich terdege een toegang te verschaffen tot wat beter is dan ik.
Het heeft geen zin gedegen zelfonderzoek methodisch aan te vatten en er een verklaring aan te geven. Het is met geen letter te vinden in de boekjes waarmee gezwaaid wordt of in citaten reeds is voorgekauwd. Het soort kennis van die boeken is een vorm van zeeziekte dat in zwalpend ongemak het gestel ontregelt en opmerkzaamheid vernielt.
Ik stel er mij dan ook tevreden mee om, patron zijnde, te schrijven uit de-praktijk-om-zonder-ik opmerkzaam te zijn en de minste vooringenomenheid te laten varen. Deze kamer is mijn oordeel over wat beter is dan ik.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

In het wit van deze kamer, van het hoogwit op de vensterbank dat blinkend oplicht in de middagzonnestralen tot het afgetrokken grijswit van de muren dat er droogjes bijhangt, staat het meubilair, als wachtende figuren, dat hier en daar is neergezet. Een tafel en vier stoelen, langs de wand de canapé en naast de ramen acht dozen in twee stapelrekken. Hun lijven spelen een landschap, vrij en ongedwongen in de kleur-van-wit-alleen.
Langs de breedte van de achterwand brokkelt het licht tot schaduwvlokken dat in elkaar haakt en daar met levende armen gebaart in het trage ritme van een stille wereld. De kamer leeft verlangen in de warme mildheid van de middag en het milde omarmen van deze dingen neemt mij op en wiegt in mij een rust van traag genot waar ik verstild zit naar te kijken.

Vanaf de lage straat beneden hoor ik twee stemmen spreken. Uit het venster kijk ik neer in het bushokje waar een gezette dame met een boek in cirkelende bewegingen naar een andere passant opzwaait. De ander met zijn rug naar mij gedraaid, steekt het hoofd wat dieper in de kraag van zijn winterse jas en al wiebelend in zijn schoenen trappelt hij in korte maten ter plaatse alsof hij op een loopband staat. Hij ademt witte wolkjes dat met stootjes opstijgt en daar als pijpjesrook rond het hoofd in grijze lucht verdwijnt.
De ander heeft, tussen hen, een zin geplaatst want in de dame voor hem wordt een vreemde beweging in elkaar gezet. Zij staat iets naar achter in de schemer van het hok met haar hoofd in een kap gestoken en buigt een weinig voorover zoals monniken in koor staan en daar in een donkere gang wachten op het teken van de voorganger om in het ambt van hun beloften te verschijnen.
Op die plaats, zonder aankondiging, komt uit gewoonte en ervaring een gebeuren tot vertoning. Het vrouwmens strekt met éen arm het boek als een zegening naar de ruimte voor haar. Haar onderkin is uitgezet in een aureool van gelig vet waardoor haar gezicht de rand verliest ten bate van haar demonstratie. Het boek is in haar hand een zwaailicht waarvan het licht is uitgegaan maar door bewegingen de herinnering aan licht wordt doorgegeven. Haar mond hapt open en toe als de begeleiding van haar zegen dat zij in het gebaar van haar hand uitstrekt in die wereld van het bushokje. Spetters mondvocht spatten uit haar holte die als gensters kleine druppels haar gebed bevochtigen en warmen dat daar in haar woorden groeit. Haar kap is weggezakt van al het schudden met het boek en in haar houding schrijft zij als een strijder aan een vrijheidslied dat haar heupen doet bewegen op de maat van haar gestrekte arm.

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Een dof geknetter ontsnapt met moeite uit haar tegen elkaar geperste colosale billen. Het bushokje wordt gevuld met een weeige misselijkmakende geur

.

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Kort na dit gebarenspel staan die twee daar naar elkaar gericht, niet meer als twee spelers maar als getuigen van elkaars onnozelheid. Nog even staan zij daar te kijken om vervolgens in die dwaasheid van verschijnen uit het beeld weg te gaan en naar andere oorden te verdwijnen.

Wat gaat beter om de last van ik niet langer te verdragen? Alleen de minst vooringenomen geesten wijzen beterschap aan in een midden van weten wat beter is dan ik.
Door hun aard van realiseren vormen zij die het minst vooringenomen zijn geen lichaam. Zij doen zich voor als een bijzondere vorm van vennootschap, een wandelend geheel van eenheid waarbij elkeen mag aangesproken worden met 'patron', beheerder van opmerkzaamheid. Uitspraken als: 'De patron legt meer werk op dan voorzien', wijzen op deze alertheid om de beschikbaarheid voor eenheid zonder terughoudendheid te realiseren.

Deze paar eigenaardige details in het gedrag van de gedegen zelfonderzoeker, die ik hier aanhaal, zijn van de belangrijkste om zich terdege een toegang te verschaffen tot wat beter is dan ik.
Het heeft geen zin gedegen zelfonderzoek methodisch aan te vatten en er een verklaring aan te geven. Het is met geen letter te vinden in de boekjes waarmee gezwaaid wordt of in citaten reeds is voorgekauwd. Het soort kennis van die boeken is een vorm van zeeziekte dat in zwalpend ongemak het gestel ontregelt en opmerkzaamheid vernielt.
Ik stel er mij dan ook tevreden mee om, patron zijnde, te schrijven uit de-praktijk-om-zonder-ik opmerkzaam te zijn en de minste vooringenomenheid te laten varen. Deze kamer is mijn oordeel over wat beter is dan ik.

.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Een dof geknetter ontsnapt met moeite uit haar tegen elkaar geperste colosale billen. Het bushokje wordt gevuld met een weeige misselijkmakende geur.

Dit is foute waarneming omdat de observatie berust op veronderstelling en fantasie. En dat is precies wat de gemoederen hier zo vaak doet verhitten. De vooringenomenheid neemt een loopje met de werkelijkheid waar niet de feiten worden bekritiseerd maar de gedachten waarover iemand meent te beschikken.

De verteller is niet in het bushokje maar in een afgelegen kamer die uitkijk heeft op het bushokje.
Om bij de observatie geuren waar te nemen kan je als verteller onmogelijk de spelers ontkleden en in hun billen tasten of daar in hun naaktheid dingen laten doen die hun intimiteit bruuskeert. Een goede waarneming houdt zich bij de feiten en maakt een scheiding met de gedachten daarover.
Zo gaat het ook bij gedegen zelfonderzoek waar feiten en gedachten/gevoelens gescheiden zijn in het doorzien, het weten van de werkelijkheid.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Dit is foute waarneming omdat de observatie berust op veronderstelling en fantasie. En dat is precies wat de gemoederen hier zo vaak doet verhitten. De vooringenomenheid neemt een loopje met de werkelijkheid waar niet de feiten worden bekritiseerd maar de gedachten waarover iemand meent te beschikken.

De verteller is niet in het bushokje maar in een afgelegen kamer die uitkijk heeft op het bushokje.
Om bij de observatie geuren waar te nemen kan je als verteller onmogelijk de spelers ontkleden en in hun billen tasten of daar in hun naaktheid dingen laten doen die hun intimiteit bruuskeert. Een goede waarneming houdt zich bij de feiten en maakt een scheiding met de gedachten daarover.
Zo gaat het ook bij gedegen zelfonderzoek waar feiten en gedachten/gevoelens gescheiden zijn in het doorzien, het weten van de werkelijkheid.

Men kan ook horen, vanuit boven, en het geluid herkennen. In het gezicht van de dartelende pijprokende man, kan je ook duidelijk zien, dat hij met moeite zijn kotsneiging inhoudt...
Men kan dat net zo goed zien, zoals de rook ook waargenomen werd..
Een scheet-geluid wordt onmiskenbaar herkent...

Trouwens, jij weet veel, weet jij hoe het komt dat iemand er geen last van zijn eigen scheet-geur heeft, en zelfs daar van kan genieten, terwijl een ander dat erg goor kan vinden?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Men kan ook horen, vanuit boven, en het geluid herkennen. In het gezicht van de dartelende pijprokende man, kan je ook duidelijk zien, dat hij met moeite zijn kotsneiging inhoudt...
Men kan dat net zo goed zien, zoals de rook ook waargenomen werd..
Een scheet-geluid wordt onmiskenbaar herkent...

Trouwens, jij weet veel, weet jij hoe het komt dat iemand er geen last van zijn eigen scheet-geur heeft, en zelfs daar van kan genieten, terwijl een ander dat erg goor kan vinden?

Of dat haar jas als een parachute inneens om haar heen fladert, als de dop van de fles ontkurkt..

Je bent verhalen aan het vertellen, dus verzin het maar raak, maar haal de scheet niet uit het bushokje...

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Trouwens, jij weet veel, weet jij hoe het komt dat iemand er geen last van zijn eigen scheet-geur heeft, en zelfs daar van kan genieten, terwijl een ander dat erg goor kan vinden?

Ik weet bij lange na niet zo veel als Nowee, maar wat ik weet van dit fenomeen is dat ik zelf niet echt geniet van mijn eigen scheten. Wel van het laten ervan, maar de geur is ook voor mij zelf niet te harden.

[Mihaela]

"Er is in IJsland een spreekwoord met die strekking: 'Geen man vindt zijn eigen scheten stinken'.

Toch is het verwonderlijk, want in andermans scheten zitten grotendeels dezelfde ingrediënten als in die van jou. De reden voor de dubbele standaard, de voorkeur voor je eigen scheten dus, is dat in de westerse etiquette alle geluiden en geuren die te maken hebben met onze spijsvertering, taboe zijn. Dus smakken, boeren en scheten worden niet op prijs gesteld. De geluiden en geuren worden gezien als intiem, niet geschikt voor openbare consumptie. Vandaar dat je je eigen geuren niet erg vindt, maar die van anderen juist wel."

[Mihaela]

"Proefpersonen ruiken hun eigen winden
Utrecht Onderzoekers van de Universiteit Utrecht hebben ontdekt dat 9 op de 10 mensen hun eigen scheten heimelijk lekker vinden. Dit is volkomen tegenstrijdig met eerdere onderzoeken waarin respondenten in meerderheid juist aangaven hun eigen darmgassen liever niet te ruiken. Professor Frans Spannenberg van de Faculteit Geneeskunde vertrouwde die cijfers niet en vermoedde een social bias in de resultaten.

Hij toetste met zijn team zijn hypothese dat mensen van nature hun scheten lekker vinden, middels een experiment op de Geneeskundige Faculteit. Onder valse voorwendselen werden studenten geneeskunde gevraagd mee te doen aan een zogenaamd onderzoek naar het effect van bepaalde voedingstoffen op het prikkelbare darmsyndroom. 143 studenten werden een week lang onder volledig gecontroleerde omstandigheden geobserveerd in het Behavioral Science Lab.

Ze kregen een strikt
dieet voorgeschoteld van uitsmijters, chili con carne, zuurkoolschotel, bier en uiensoep. Daarnaast kregen ze een EEG-badmuts op waarmee de hersengolven gemeten konden worden, zogenaamd om pijnprikkels te meten.Wat ze niet wisten was dat de badmuts bedoeld was om genotsbelevingen te registreren op het moment dat de studenten hun eigen winden roken. Daarnaast werden de deelnemers geobserveerd via verborgen camera's. Het strikte dieet zorgde ervoor dat ze bijna continu werden blootgesteld aan hun eigen darmgassen.

Frans Spannenberg doet aan Overig-Nieuws.nl verslag van zijn bevindingen. Spannenberg: "We hebben een enorm sterk verband gevonden tussen het ruiken van de eigen scheet en het ervaren van genotsbeleving. Hiervoor hebben we een geurappreciatieschaal ontwikkeld die ze in vragenlijsten kregen voorgeschoteld. Daarnaast werd de EEG-helm gecalibreerd op dezelfde schaal voor een controlemeting. De schaal was een vijfpunts ordinale schaal:

1- Help laat me eruit!
2- Hè bah
3- Oeps een scheetje
4- Mmmh!
5- Mijn God wat is dit lekker ik kan in vrede sterven

De EEG-helm vertaalde de geurbeleving naar bovengenoemde schaal en het bleek dat er ruim boven de Mmmh! werd gescoord. Dit strookte niet met hun antwoorden in onze vragenlijsten waar bijna iedereen niet hoger dan 3 noteerde en gemiddeld slechts 2,2. Ook uit camera-observatie kwam naar voren dat de zich onbespied wanende studenten na het laten van een wind bewust de scheetgeur opzochten, soms zelfs door scheppende bewegingen te maken van hun anus naar hun neus. Ook ging hun ademfrequentie sterk omhoog en werd er consequent door de neus geademd."

Op de vraag wat de maatschappelijke relevantie is van het onderzoek, moest professor Spannenberg het antwoord schuldig blijven. "Dat interesseert me niet, ik doe alleen fundamenteel onderzoek. Ik ben te geïnteresseerd in fundamentele vragen om me met toegepast onderzoek bezig te moeten houden."

[Mihaela]

Uit onderzoek van de universiteit van Exeter blijkt namelijk dat waterstofsulfide, een van de stoffen die scheten hun kenmerkende geur geven, verschillende positieve effecten op de gezondheid heeft. De eerdergenoemde universiteit noemt het zelfs een 'Healthcare hero', een gezondheidszorgheld. De stof zou namelijk in de toekomst belangrijk kunnen zijn in bepaalde therapieën

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

De verteller is niet in het bushokje maar in een afgelegen kamer die uitkijk heeft op het bushokje.
.

De eenzame verteller, die zijn dozen al klaar heeft voor zijn vertrek naar het bejaardenhuis, kon de geluiden nog steeds goed horen, en de stemmen afkomstig uit het bushokje. De gelaten scheet maakte hem nog woester.
Als hij zijn eenzame kamer bekijkt, verbitterd en hatelijk reageert hij, als hij gestoord wordt door stemmen van beneden afkomstig.
Het is zeker pijnlijk, als je oud bent, je pshyche laat je je langzaam maar zeker in de steek.
Je vindt een interessante uitleg voor jezelf, dat je afgerond en doorgepakt hebt, el padrone, maar de omgeving ziet alleen je aftakkingen, en vergetelheid..
Ja, het is bitter, en eenzaam zo, maar je hoeft niet hatelijk te worden als de dame in het bushokje, en de dartelende man het nog niet opgegeven hebben, zoals jij het gedaan hebt.
Maak er een karikatuur van, maar weet dat wat je schrijft iets over jou zegt.
__________________
Durf te weten!

Geniet gerust van je scheten, schaam je je niet verder...