Nadjes stekkie

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je kunt je nog wel de vraag stellen of je daarmee niet ook weer relativeert of nog (te) hoge verwachtingen aan jezelf stelt. Wat weer vraagt om teleurstellingen i.p.v. oplossingen van de gedachten en gevoelens waar je mee kampt. Waarom moet je dat alles? Waarom mag je gevoel er eigenlijk niet zijn? Van (nog) niet kunnen loslaten, niet overgeven en niet vertrouwen.

De oplossing komt als je eraan toe bent. Niet eerder en ook niet later.
dat duurt zolang het duurt. Niks mis mee door het een handje te helpen. En soms ook even wenselijk om een noodrem in te bouwen voor je destructiviteit. Je merkt immers van zelf als het niet voldoende is het op die manier te doen. Althans als je open en eerlijk naar binnen gaat bij jezelf. Dan worden alle maatregelen die je neemt ook geen afleiding van het werkelijk gedachte en gevoelde.

Ik zie inderdaad het mechanisme van vluchten voor onaangename gevoelens, het (her)oproepen van pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden. Maar dat werkt niet. Vluchten is ontkennen of onderdrukken. Het moet eruit. Het wil (en mag) er zijn. Het wil gezien worden en (h)erkend worden. Met terugwerkende kracht. Alle excuses, redenaties, verklaringen, konden en kunnen niks af doen aan het feit dat er pijn gevoeld wordt (en/of werd). Al of niet plausibel, al of niet terecht, al of niet verklaarbaar bezien in het licht der gebeurtenissen. De pijn was er. En die was echt. Daar helpt geen lieve vader of moeder aan. En alleen als die pijn in het licht komt, gezien wordt, erkend wordt, zal ze oplossen, verdampen......zo voelt dat hier nu. Dank voor je reactie.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik zie inderdaad het mechanisme van vluchten voor onaangename gevoelens, het (her)oproepen van pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden. Maar dat werkt niet. Vluchten is ontkennen of onderdrukken. Het moet eruit. Het wil (en mag) er zijn. Het wil gezien worden en (h)erkend worden. Met terugwerkende kracht. Alle excuses, redenaties, verklaringen, konden en kunnen niks af doen aan het feit dat er pijn gevoeld wordt (en/of werd). Al of niet plausibel, al of niet terecht, al of niet verklaarbaar bezien in het licht der gebeurtenissen. De pijn was er. En die was echt. Daar helpt geen lieve vader of moeder aan. En alleen als die pijn in het licht komt, gezien wordt, erkend wordt, zal ze oplossen, verdampen......zo voelt dat hier nu. Dank voor je reactie.

Vaak genoeg gemerkt bij mezelf idd dat als ik het uiten kan, het dan daarna ineens aan belang verloren heeft, opgelost is zo je wilt. Wat niet wil zeggen dat uiten altijd zo gemakkelijk is. Soms kan het met muziek ipv woorden. Prachtig trouwens, dat Roberta Flack liedje, ook een van mijn favorieten

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Vaak genoeg gemerkt bij mezelf idd dat als ik het uiten kan, het dan daarna ineens aan belang verloren heeft, opgelost is zo je wilt. Wat niet wil zeggen dat uiten altijd zo gemakkelijk is. Soms kan het met muziek ipv woorden. Prachtig trouwens, dat Roberta Flack liedje, ook een van mijn favorieten

Thanks. Heel herkenbaar wat je schrijft over dat mits eenmaal geuit het volledig aan kracht of importantie, lijkt te hebben ingeboet. Voor mij was uiten gek genoeg juist altijd erg makkelijk. Ik draag het hart nu eenmaal op de tong, flap er van alles uit zonder na te denken, sta bekend om mijn directheid. Dat is een gave en een belemmering. Althans niet echt, maar zo werd het hier ervaren. Mij werd van jongs af geleerd tot 10 te tellen alvorens er van alles maar uit te flappen, dat het not-done is, zomaar van alles te zeggen wat er in je opkomt, ergens van vindt of hoe je erover denkt. Dat als mensen je iets vragen, een eerlijk antwoord niet altijd (meestal niet) gewenst is. Ik begreep dat als kind al niet. Maar kreeg te dealen met de minder prettige consequenties van die eerlijkheid/directheid. Ik heb me enorme moeite getroost om het af te leren. Gekwetst, teleurgesteld, verraden en onbegrepen voelde ik me. Onheus bejegend. Oneerlijk en onrechtvaardig. Soms ben je het strijden, vechten tegen de welbekende bierkaai moe....en besluit je je maar aan te passen. Omdat dat blijkbaar zo hoort. Maar de oprechte stem laat zich uiteindelijk nooit het zwijgen opleggen. Ongeacht de consequenties. En als die consequenties ten volle kunt beseffen en aanvaarden, dan keren ze om in jouw voordeel. Anders gezegd, dan is er geen wolkje meer aan de lucht en kun je echt iets veranderen of bereiken, omdat je niet meer chantabel bent of zwicht voor valse argumenten. Je bent onkwetsbaar geworden. Niet in de zin van onverschilligheid, maar in de zin van zelfstandigheid en onafhankelijkheid. En dat lijkt zijn vruchten af te werpen. Zo wordt dat hier althans beleefd.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Het moet eruit. Het wil (en mag) er zijn. Het wil gezien worden en (h)erkend worden. Met terugwerkende kracht. Alle excuses, redenaties, verklaringen, konden en kunnen niks af doen aan het feit dat er pijn gevoeld wordt (en/of werd). Al of niet plausibel, al of niet terecht, al of niet verklaarbaar bezien in het licht der gebeurtenissen. De pijn was er. En die was echt. Daar helpt geen lieve vader of moeder aan. En alleen als die pijn in het licht komt, gezien wordt, erkend wordt, zal ze oplossen, verdampen......zo voelt dat hier nu.

Mooi

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Maar de oprechte stem laat zich uiteindelijk nooit het zwijgen opleggen. Ongeacht de consequenties. En als die consequenties ten volle kunt beseffen en aanvaarden, dan keren ze om in jouw voordeel. Anders gezegd, dan is er geen wolkje meer aan de lucht en kun je echt iets veranderen of bereiken, omdat je niet meer chantabel bent of zwicht voor valse argumenten. Je bent onkwetsbaar geworden. Niet in de zin van onverschilligheid, maar in de zin van zelfstandigheid en onafhankelijkheid. En dat lijkt zijn vruchten af te werpen. Zo wordt dat hier althans beleefd.

Mooi Nadje. Dikke kus en succes volgende week

[Nadje]

Dank voor jullie lieve en bemoedigende woorden. Alle hier ervaren stress valt te reduceren tot het mechanisme van niet goed genoeg zijn. Dat wist ik al wel, maar er lijkt telkens weer een diepere laag onder een laag te zitten. Enfin, wie kent dat niet? Beredeneren heeft geen zin. Begrip voor degenen die je stimuleerden om iemand te worden, ipv te zijn, en daarmee jou afwezen als degene die je simpelweg was, helpt niet (meer). Jezelf vergelijken met anderen die het beroerder getroffen hadden of hebben, doet niks af aan jouw (mijn) pijn. Er was pijn, en om de één of andere reden vond ik dat ik er geen recht op had. Althans niet om die te laten zien. Te onbelangrijk. Niet de moeite waard. Zeker als je begrijpt waarom anderen doen en zijn zoals zij zijn. Eveneens het product van opvoeding, conditionering en cultuur. Maar ik besef me nu (pas) dat die pijn er wel degelijk was. Echt was. Omdat ze zich nog steeds voordoet. Bij tijd en wijle en onder extreme omstandigheden (van druk). En de pijn, in welke vorm dan ook, valt voor mij heel helder te herleiden naar het basisprincipe van niet goed genoeg zijn. Anders te moeten zijn/worden dan je bent. En dat terwijl ik in een liefdevol gezin ben groot gebracht. En altijd beseft heb dat er onvoorwaardelijk van me gehouden werd. Dus ik bevind me in een bevoorrechte positie en daar ben ik me terdege bewust van. Ondanks dat is het lijden ook niet aan mij voorbij gegaan. Ik mag mijn rol van de sterke te zijn binnen dat gezin nu wel afleggen. Zonder mezelf gelijk in de slachtofferrol te plaatsen. Er was pijn. Die was echt. En er was geen aandacht voor. Nu wel. Het werd tijd. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Dank voor de mogelijkheid mijn gevoelens hier te uiten en verwoorden. Ik heb het gevoel dat dat nu het meest helpend voor me is.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik zie inderdaad het mechanisme van vluchten voor onaangename gevoelens, het (her)oproepen van pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden. Maar dat werkt niet. Vluchten is ontkennen of onderdrukken. Het moet eruit. Het wil (en mag) er zijn. Het wil gezien worden en (h)erkend worden. Met terugwerkende kracht. Alle excuses, redenaties, verklaringen, konden en kunnen niks af doen aan het feit dat er pijn gevoeld wordt (en/of werd). Al of niet plausibel, al of niet terecht, al of niet verklaarbaar bezien in het licht der gebeurtenissen. De pijn was er. En die was echt. Daar helpt geen lieve vader of moeder aan. En alleen als die pijn in het licht komt, gezien wordt, erkend wordt, zal ze oplossen, verdampen......zo voelt dat hier nu. Dank voor je reactie.

KiSs

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Anders te moeten zijn/worden dan je bent.

Deze zin pikte ik eruit. Ik heb er een hele tijd op zitten staren. Ik ben tot de volgende conclusie gekomen. Waar zit 'm nu de bottleneck? Ik denk dat ik 'm heb gevonden. Het punt zit er 'm in dat je verteld wordt dat je dingen anders zou moeten/kunnen doen. Dat je (iemand) anders zou kunnen/moeten zijn. Nou is daar op zich nog niet zo veel mis mee. Sterker nog, dat gaat vanzelf. Alles en iedereen bevindt zich immers in een voortdurende staat van verandering, het punt zit'm dan ook in de (onderliggende) suggestie dat het beter kan. Dat jij beter zou moeten zijn/weten....En beter staat nu eenmaal tegenover slechter. Dat impliceert derhalve dat jij dan blijkbaar zo niet goed genoeg bent. Zo is het m.i. ook meestentijds bedoelt, door opvoeders bv. Terwijl de juiste suggestie zou moeten zijn, op gewezen zou moeten worden dat er sprake is van de mogelijkheid tot vervolmaking van jou als mens. Een volledig, volwassen mens worden en (later) zijn. Daarin ontbreekt de (mogelijkheid tot het zien van) afwijzing. Het één wordt niet tegenover het andere gesteld. Je bent al volmaakt. Maar je kunt je hier als mens vervolmaken. Dat ligt voor mij toch net even anders. Daar kan op gewezen worden. Bij deze. Het is toch gvd allemaal wat, als je op mijn leeftijd nog steeds met deze dingen worstelt? Maar ja, alleen maar als ik me vergelijk met anderen, die er eerder achter waren dan ik. Ik ben nu eenmaal een laatbloeier. Maar bloeien zal ik. Gvd......

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Terwijl de juiste suggestie zou moeten zijn, op gewezen zou moeten worden dat er sprake is van de mogelijkheid tot vervolmaking van jou als mens. Een volledig, volwassen mens worden en (later) zijn. Daarin ontbreekt de (mogelijkheid tot het zien van) afwijzing. Het één wordt niet tegenover het andere gesteld. Je bent al volmaakt.

Het was al enige tijd duidelijk dat je er een issue mee hebt en het wordt dan ook gevoed waarna je weer een tijdje je wonden ging likken. Je reageert vaak helder en duidelijk maar soms ook weer verkrampt.

Gelukkig heeft het zich doorgezet en ben je je er ten diepste bewust van geworden. Welke Nadje ben je, de heldere of de verkrampte ?

De heldere ben je als het issue met je niet speelt, de verkrampte ben je als je je best aan het doen bent (anders te zijn dan je bent).

[Nadje]

Omdat ik je zo innig liefheb. En ik het hier dan soms makkelijker kan zeggen dan IRL. Nu is zo'n moment.

http://www.youtube.com/watch?v=CgzFzMis5Qo