Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik zet hier een puntje neer welke 'niets' is.

.

Dát puntje neemt de objecten waar, dat is waarnemen zonder tussenkomst van de persoon (ego).

Waarnemen is altijd ------> gericht.

Ik hou er over op. Ik zit weer les te geven aan een stelletje onnozelaars die alles beter weten. Terwijl een kind kan nagaan dat als je een auto waarneemt dat dan je blik gericht is van je af. Dat is altijd zo, ook zonder tussenkomst van de persoon.

Dus wat wordt je gewaar als je waarneemt zonder tussenkomst van de persoon? Het 'zijn'!

En wat wordt je gewaar als je waarneemt als (zintuigelijk) persoon? Het 'worden'. Je lichaam is immers wordend.

En omdat je altijd 'van je af' waarneemt denk je dat de persoon waarneemt.

Een perspectief trucje..
Sorry.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

De persoon bestaat niet..
.
.
Het lichaam bevind zich niet in tijd, het denken is tijd en ruimte, en verbind tijd en ruimte aan zintuiglijke registraties, en zo kan er sprake zijn van een, jawel.. vermeende wereld.

Als er, naast denken c.q. gedachten, iets is wat zich in tijd bevindt, is dat het lichaam wel. Zie hoe het verandert, uiteindelijk na verschrompeling, tot stof vergaat.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Een perspectief trucje..
Sorry.

Vanuit jouw lichaam (ogen) bezien?

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Je bént niet je emoties, maar er is blijkbaar wel een 'iemand', die ze ervaart

Feitelijk ben je je emotie.
Als er verdriet wordt ervaren kun je beter nog zeggen ik ben verdriet dan ik heb verdriet. Maar helaas neemt, voor de gelovers, in deze zin nog steeds het 'ik' een veel te prominente plaats in. Niets zou hen alsmaar moeten bevestigen een 'ik' te zijn. Net zoals in 'ik ben' is er sprake van 'zijn' en niet van 'ik', dus vrijwel altijd staat er in de ervaring een 'ik' die te veel is. Zo ook in 'ik ben verdriet', nauwkeuriger zou zijn er is 'verdriet' zonder 'ik'. Niemand dus die het ondergaat.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Als er, naast denken c.q. gedachten, iets is wat zich in tijd bevindt, is dat het lichaam wel. Zie hoe het verandert, uiteindelijk na verschrompeling, tot stof vergaat.

Het lichaam bevind zich niet in tijd, het denken is tijd en ruimte, en verbind tijd en ruimte aan zintuiglijke registraties, en zo 'lijkt' het alsof het lichaam zich in tijd bevindt, cq 'de wereld' zich in tijd bevindt.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Vanuit jouw lichaam (ogen) bezien?

Ogen zien niks, ogen kunnen alleen 'kijken'. Denken vult dat 'kijken' in, en zo wordt er van alles en nog wat.. zichtbaar.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Lastig hee? Irritatie zonder iemand/doener is maar iets dat verschijnt en weer verdwijnt en nergens aan blijft kleven. Zo bezien verliest het al zijn last.

Nou ben je weer aan het 'gummen'.
Het is onder doeners gebruikelijk het ervaren serieus te nemen.
Zou het zijn zoals je zegt dan schreef hier niemand.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

De persoon bestaat niet.. in het dagelijkse leven houdt ik er uiteraard rekening mee dat het algemeen gangbaar is dat 'de persoon' wel bestaat. 'gelovigen' stoor ik niet.

Tuurlijk.

Het zogenoemde Weten is geen kennis maar 'Zien. 'Ik ben Dat' is een kennis verklaring, 'ik heeft die bevestiging nodig, het 'Zien niet.

Het 'ik kan 'ik ben Dat' prima weten, omdat het 'ik het zelf verzonnen heeft. 'De zintuiglijke waarnemer' is een subjectief gecreëerd object, wat vervolgens afgedekt wordt door.. ego. 'De zintuiglijke waarnemer' is het 'Zien niet.

Het lichaam bevind zich niet in tijd, het denken is tijd en ruimte, en verbind tijd en ruimte aan zintuiglijke registraties, en zo kan er sprake zijn van een, jawel.. vermeende wereld.

Je kunt dat heel goed beschrijven, dit is zo helder als glas.
Een heel ander Guido dan degene die zich alweer tijden terug in mystische taal hulde.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Feitelijk ben je je emotie.
Als er verdriet wordt ervaren kun je beter nog zeggen ik ben verdriet dan ik heb verdriet.

Ik 'heb verdriet, is een behoud van verdriet, ik 'ben verdriet is een bewogen gemoed van korte duur, en hervindt in no time van 'gedachten' onafhankelijk evenwicht.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je kunt dat heel goed beschrijven, dit is zo helder als glas.
Een heel ander Guido dan degene die zich alweer tijden terug in mystische taal hulde.

Met dank aan jou.