Duister en Licht in gesprek

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Men is onderdeel van het ZIJN, men is uit het ZIJN geboren (geschapen) en dus is onze kern het ZIJN...

Alles wat bestaat is in de kern, de essentie én de existentie van ZIJN als iets dat is voortgekomen uit iets.. Zoals je zegt kan het niet anders dan tussen geboorte en overlijden wij bestaan en iemand zijn omdat er maar één ZIJN kan zijn. Elk bestaand iets is een zijnswijze van de natuur, de ene werkelijkheid voor ons. Daaruit volgt dat de natuur ook maar één zijnswijze is van de Natuur van ZIJN. Het Zijn beschikt over oneindig veel zijnswijzen.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het ego is een verstandelijke constructie die, als verstandelijke constructie enkel naast het ZIJN kan grijpen... Ik ben is het ZIJN...

Zijn de verstandelijke constructies niet de concepten, de ideeën? Het ego, het ik louter als idee of concept beschouwen doet zichzelf tekort en is zoals je zegt een absurditeit, iets volkomen naast de kwestie.
Elk idee om denkbaar te zijn moet in iets gereflecteerd worden. Het menselijk denken reflecteert de ideeën in zichzelf, het lichaam dat ik ben en reflecteert in de wereld, wat al het andere is en de anderen buiten mijn zelf.
De idee 'ik ben is het ZIJN' reflecteert hier op 'iets' dat noch in zijn zelf noch buiten zijn zelf is maar de oorzaak is van het reflecteren op het zijn zelf.
Maar ik ben niet de oorzaak van mijn zelf, ik ben uitsluitend 'iets' als mijn zelf, namelijk mens in de wereld. De essentie en de existentie van mijn mens zijn heb ik uit de oorzaak van de natuur die er is als ZIJN. Wanneer mijn mens zijn opgeheven wordt volgens die natuur is ook de existentie en de essentie van wat mijn mens zijn was opgeheven.
Dus ? ik zie de reflectie op de oorzaak van het mens zijn als : ik ben mijn zelf als natuur van ZIJN.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Duister:
Licht:
Tot dan! "[/I]

Fijn dat je verder bent gegaan.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Maar ik ben niet de oorzaak van mijn zelf, ik ben uitsluitend 'iets' als mijn zelf, namelijk mens in de wereld.

Deze stelling valt op waarheid te controleren en is door mij bevonden als zijnde onwaar.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Zijn de verstandelijke constructies niet de concepten, de ideeën? Het ego, het ik louter als idee of concept beschouwen doet zichzelf tekort en is zoals je zegt een absurditeit, iets volkomen naast de kwestie.
Elk idee om denkbaar te zijn moet in iets gereflecteerd worden. Het menselijk denken reflecteert de ideeën in zichzelf, het lichaam dat ik ben en reflecteert in de wereld, wat al het andere is en de anderen buiten mijn zelf.
De idee 'ik ben is het ZIJN' reflecteert hier op 'iets' dat noch in zijn zelf noch buiten zijn zelf is maar de oorzaak is van het reflecteren op het zijn zelf.
Maar ik ben niet de oorzaak van mijn zelf, ik ben uitsluitend 'iets' als mijn zelf, namelijk mens in de wereld. De essentie en de existentie van mijn mens zijn heb ik uit de oorzaak van de natuur die er is als ZIJN. Wanneer mijn mens zijn opgeheven wordt volgens die natuur is ook de existentie en de essentie van wat mijn mens zijn was opgeheven.
Dus ? ik zie de reflectie op de oorzaak van het mens zijn als : ik ben mijn zelf als natuur van ZIJN.

Je kunt alles omschrijven, uitpluizen, er concepten, ideeën.... van maken... Je kunt dus enkel naar het beeld, de afbeelding kijken en daarin jaren blijven hangen... Er kunnen boeken over vol geschreven worden...
En de nieuwe moderniteit is nu om te zeggen dat dat alles omdat het maar concepten, ideeën, afbeeldingen.... zijn, dat dat alles niet bestaat en nog meer of nog beter, niet waard is om er naar om te kijken want enkel een enorm tijdverlies op de weg naar het Ware...
Terwijl het volstaat om naar de ziel, de kern van elk van die dingen door te dringen en niet te blijven hangen in zijn uiterlijke omschrijvingen om tot de kern van elk levend zijn door te dringen...

En bij welk ding, welke verschijning kun je dat het beste doen, als het niet jijzelf bent...

En dan kom je tot 'ik ben'

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Deze stelling valt op waarheid te controleren en is door mij bevonden als zijnde onwaar.

Wat wil je nu zeggen Bassie? Dat jij een mens bent in deze wereld die zichzelf veroorzaakt heeft? Papa en mama waren naar de kermis en toe ze terugkwamen was Bassie er?

Je spreekt in je reactie over 'mijn' bevindingen. Waarop slaat die persoonsvorm? Die kan toch op niets anders toegepast worden als op 'jou', Bassies bevindingen.
Die bevindingen behoren dus uitsluitend aan iets dat Bassie genaamd is. Alleen jij, deze unieke persoon kan deze bevinding maken en zeggen dat 'is' mijn bevinding. Die bevinding is daar, ze is echt en staat daar afgedrukt op het scherm. Dat is een feit, een bestaande werkelijkheid.

Hoe komt het dat Bassie er echt is, werkelijk bestaat als mens in deze wereld? ... Omdat Bassie zijn existentie en essentie realiseert als zijn zelf in de wereld.
'Iets' maakt het mogelijk dat Bassie aanwezig is om hier te schrijven en te spreken over zijn bevindingen. Dat iets realiseert zich als Bassie en de essentie er van is dat Bassie zich voordoet als mens in de wereld.

De stelling: ik ben niet de oorzaak van mijn zelf, ik ben uitsluitend 'iets' als mijn zelf, namelijk mens in de wereld. is dus waar en bij deze bewezen. Iets anders beweren is absurd en onwaar.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Je kunt alles omschrijven, uitpluizen, er concepten, ideeën.... van maken... Je kunt dus enkel naar het beeld, de afbeelding kijken en daarin jaren blijven hangen... Er kunnen boeken over vol geschreven worden...
Terwijl het volstaat om naar de ziel, de kern van elk van die dingen door te dringen en niet te blijven hangen in zijn uiterlijke omschrijvingen om tot de kern van elk levend zijn door te dringen...

En bij welk ding, welke verschijning kun je dat het beste doen, als het niet jijzelf bent...

En dan kom je tot 'ik ben'

Hier ligt denk ik de moeilijkheid om elkaar te begrijpen of elkaar juist te begrijpen.
Je spreekt over het doordringen naar de ziel van iets of iemand. Je hebt het ding, het lichaam, de materie en het levende aspect ervan als de ziel, de geest of het gemoed.
Het vreemde verschijnsel dat zich voordoet bij die verdeling is dat noch het lichaam noch de ziel zijn vast te stellen. Het lichaam blijkt uit een onnoemelijk aantal andere lichamen te bestaan, organen, weefsels, spieren, enz. tot er geen einde komt aan de opdeling. Ook de ziel of het gemoed is een eindeloze samenstelling van ideeën, beelden, in het denken en voelen waaraan geen einde noch begin is vast te stellen.
Wat betekent deze onmogelijkheid tot opdeling dan als je spreekt over een kern, over de essentie en het bestaan? De opdeling van lichaam en ziel houden geen stand, lopen vast in een eindeloze kettingreactie.

Wanneer lichaam en ziel echter een eenheid vormen als unieke persoon is het mogelijk de persoon die men is te begrijpen als werkelijk bestaand in de wereld. Ik ben in de wereld omdat ik uniek ben als bezield lichaam.

Maar hoe kan ik nu doordringen tot de oorzaak van het zijn. Alle unieke personen, alles wat bestaat, bestaat als gevolg van hetzelfde unieke Zijn. Hoe kan ik daarin doordringen? Of kan dat niet? Is er geen afdoende verklaring voor het feit dat ik hier ben?

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Wat wil je nu zeggen Bassie? Dat jij een mens bent in deze wereld die zichzelf veroorzaakt heeft? Papa en mama waren naar de kermis en toe ze terugkwamen was Bassie er?

Toen Bassie nog een Bassie-zelf was, was Bassie oorzakelijk aan zichzelf.

Je spreekt in je reactie over 'mijn' bevindingen. Waarop slaat die persoonsvorm? Die kan toch op niets anders toegepast worden als op 'jou', Bassies bevindingen.

Bevindingen bevinden zich op het pad naar Waarheid. Het is het 'zelf' wat zich-zelf controleert op Waar 'zijn'.

Die bevindingen behoren dus uitsluitend aan iets dat Bassie genaamd is. Alleen jij, deze unieke persoon kan deze bevinding maken en zeggen dat 'is' mijn bevinding. Die bevinding is daar, ze is echt en staat daar afgedrukt op het scherm. Dat is een feit, een bestaande werkelijkheid.

Bevindingen in Waarheid-vinding bevinden zich geheel buiten de persoon Bassie. Waarheid is een 'mededeling' welke zich innerlijk voltrekt.

Hoe komt het dat Bassie er echt is, werkelijk bestaat als mens in deze wereld? ... Omdat Bassie zijn existentie en essentie realiseert als zijn zelf in de wereld.
'Iets' maakt het mogelijk dat Bassie aanwezig is om hier te schrijven en te spreken over zijn bevindingen. Dat iets realiseert zich als Bassie en de essentie er van is dat Bassie zich voordoet als mens in de wereld.

Bassie bestaat niet echt. Het verschijnsel Bassie kan niet anders dan een voorstelling op het toneel zijn. Omdat voorstellingen zich voltrekken middels het vormend beginsel. (Geest)

De stelling: ik ben niet de oorzaak van mijn zelf, ik ben uitsluitend 'iets' als mijn zelf, namelijk mens in de wereld. is dus waar en bij deze bewezen. Iets anders beweren is absurd en onwaar.

Ik ben verschenen in deze wereld en heb Waarheid gezien omtrent de verschijning Bassie. Bassie bleek onwaar te zijn als verschijnsel. Wat resteerde was 'dat'. Met 'dat' bedoel ik dat de waargenomen vorm niet langer tegenover waarnemendheid stond. Waardoor 'deze twee' verenigd bleken. Het diepste geheim wat een mens kan bevinden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Toen Bassie nog een Bassie-zelf was, was Bassie oorzakelijk aan zichzelf.

Dit dienen we goed te begrijpen. Het zelf is oorzakelijk aan zichzelf. Stel dat Bassie ooit een afschuwelijke misdaad had begaan jegens een andere zelf. Stel dat Bassie een andere 'zelf' zou hebben misbruikt.

Misbruikt als in : voor je karretje spannen, financieel gewin hebben aan een andere zelf, een andere zelf onzedelijk betasten of erger, opklimmen op de maatschappelijke ladder door andere zelven naar beneden te trappen.

Ik beken: ik heb andere zelven naar beneden getrapt zodat mijn eigen zelf beter uit de verf kwam. Op dat moment was ik oorzakelijk aan mijzelf: ik schepte het zelf. Ik heb een/meerdere collega's onheus bejegend om mijzelf beter te laten schijnen (zelfschittering).

En het oorzakelijk zijn aan 'jezelf', dát is het Duister, beste Waarheidsvrienden. Het is het "oorzakelijk zijn aan jezelf" wat hersteld dient te worden. Genadeloos het eigen 'zelf' aan de orde stellen en zijn oorzakelijkheid achterhalen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Hier ligt denk ik de moeilijkheid om elkaar te begrijpen of elkaar juist te begrijpen.
Je spreekt over het doordringen naar de ziel van iets of iemand. Je hebt het ding, het lichaam, de materie en het levende aspect ervan als de ziel, de geest of het gemoed.
Het vreemde verschijnsel dat zich voordoet bij die verdeling is dat noch het lichaam noch de ziel zijn vast te stellen. Het lichaam blijkt uit een onnoemelijk aantal andere lichamen te bestaan, organen, weefsels, spieren, enz. tot er geen einde komt aan de opdeling. Ook de ziel of het gemoed is een eindeloze samenstelling van ideeën, beelden, in het denken en voelen waaraan geen einde noch begin is vast te stellen.
Wat betekent deze onmogelijkheid tot opdeling dan als je spreekt over een kern, over de essentie en het bestaan? De opdeling van lichaam en ziel houden geen stand, lopen vast in een eindeloze kettingreactie.

Wanneer lichaam en ziel echter een eenheid vormen als unieke persoon is het mogelijk de persoon die men is te begrijpen als werkelijk bestaand in de wereld. Ik ben in de wereld omdat ik uniek ben als bezield lichaam.

Maar hoe kan ik nu doordringen tot de oorzaak van het zijn. Alle unieke personen, alles wat bestaat, bestaat als gevolg van hetzelfde unieke Zijn. Hoe kan ik daarin doordringen? Of kan dat niet? Is er geen afdoende verklaring voor het feit dat ik hier ben?

De verklaring ligt in het feit dat je er bent...
Nooit opgemerkt dat je zoekt naar het hoe en waarom van waarom je er bent, als je je verveelt, als je eerder ongelukkig bent... Maar als je gelukkig bent, vooral als je dronken bent van het leven... Hewel dan volstaat het feit dat je leeft ten volle om te verklaren waarom je er bent...
Dieren vragen zich niet af waarom ze bestaan; ze bestaan...
Voor mij heeft zich een enorme klik voorgedaan toen ik ergens las dat wij Westerlingen alles bekijken van een begin tot een einde en dus dat wij altijd zoeken naar de oorzaak, het begin van alles...
Voor Oosterlingen geldt dat alles steeds in transformatie is... Dus geen zoeken naar een eerste begin, want Leven is voortdurende veranderling...
Als je dan beseft dat gewoon al de opbouw van onze taal ons verdoemt tot een eindeloze vraagstelling naar het zogenaamde hoe en waarom van alles???
Overstijg het verstand... Kijk verder dan het uiterlijke; maar kom niet af dat dat niet zou bestaan, want het bestaat allemaal wel degelijk...
Schuif het opstaan niet opzij, schuif het 'ik' niet opzij want het zijn de enige hefbomen die je hebt om te zijn...