Spirituele carierre.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

(Voor Rob, wat Anja deed was daarom nuttig omdat ze je woorden direct terugwierp op jou zelf maar niet zo werkzaam want dat knaagt zodat je komt met je weerstand zoals 'jij blijft lekker buiten schot' wat niet zo is want jij bent degene die zich centraal heeft opgesteld)

Daar ga ik dan met mijn goede voornemen om met het forum te stoppen ...
Maar deze is nog wel van belang m.i. en misschien ok indirect alsnog een antwoord op de vraag van Glans.

Het gaat niet om het buiten schot blijven of centraal opstellen. Wat dat aangaat is alles geoorloofd, ook al is het misschien niet nuttig.

Cruciaal hierin speelt de kwestie werkelijk te weten wat / wie ik ben. Dat beweegt zich eerst van de overtuiging de persoon te zijn naar het inzicht onpersoonlijk bewustzijn te zijn wat aan alles vooraf gaat. In het feestgedruis van deze ontdekking wordt vaak afstand genomen van wat men eerst meende te zijn, namelijk de persoon. Maar het verhaal is nog niet klaar. Het is geen of / of verhaal, de persoon of bewustzijn ... Te weten bewustzijn te zijn is ook ten volle weten de persoon te zijn die zich in dat bewustzijn manifesteerd! Géén twee! In het licht daarvan is het uitgesloten om bewustzijn te preken en zelf buiten schot te willen blijven. Alleen in de ontmoeting van volledig bewustzijn (met volledig bewustzijn) vindt het wonder plaats.

Grote woorden wellicht, maar je weet wat ik bedoel.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Daar ga ik dan met mijn goede voornemen om met het forum te stoppen ...
Maar deze is nog wel van belang m.i. en misschien ok indirect alsnog een antwoord op de vraag van Glans.

Het gaat niet om het buiten schot blijven of centraal opstellen. Wat dat aangaat is alles geoorloofd, ook al is het misschien niet nuttig.

Cruciaal hierin speelt de kwestie werkelijk te weten wat / wie ik ben. Dat beweegt zich eerst van de overtuiging de persoon te zijn naar het inzicht onpersoonlijk bewustzijn te zijn wat aan alles vooraf gaat. In het feestgedruis van deze ontdekking wordt vaak afstand genomen van wat men eerst meende te zijn, namelijk de persoon. Maar het verhaal is nog niet klaar. Het is geen of / of verhaal, de persoon of bewustzijn ... Te weten bewustzijn te zijn is ook ten volle weten de persoon te zijn die zich in dat bewustzijn manifesteerd! Géén twee! In het licht daarvan is het uitgesloten om bewustzijn te preken en zelf buiten schot te willen blijven. Alleen in de ontmoeting van volledig bewustzijn (met volledig bewustzijn) vindt het wonder plaats.

Grote woorden wellicht, maar je weet wat ik bedoel.

Niets menselijks is ook mij vreemd, hoe vaak ik al het voornemen heb genomen niet meer te reageren.. HET (altijd tegenwoordige) trekt zich daar niks van aan en doet wat het doet.

Ze is, zoals ik het zie, de blanco spiegel van een antiguru. Iets dat alleen maar terugkaatst wat het heeft opgevangen, zonder daarin ook maar enig interpretatie te leggen. Ik had het niet alleen over hoe ze binnen jouw specifieke perceptie wordt ontvangen, maar over iedere willekeurige weerstand, het kan een vorm aannemen al naar gelang zich die behoefte doet gevoelen.

Jouw weerstand betreft hier dat het zich hier niet lijkt af te spelen langs de lijn waarlangs het 'in jouw opvatting' behoort af te spelen. Dat is prima, maar niettemin een opvatting waaraan de werkeijkheid zich gaat onttrekken, inherent aan de willekeur die we leven noemen.

Laten we het daarom over een denkfout hebben zoals het zich voltrekt volgens je zienswijze, sommigen zien direct zonder daar een steen van het ego voor te hoeven afbreken en dat is niet bepaald langs de door jou uitgedachte lijn. Zo vind ik het niet bepaald logisch dat wanneer je gezien hebt nog allerhand jantjes op te ruimen krijgt, maar zulke verhalen doen de ronde. In het EEN zijn blijkt dat geaardheid, althans niet iets om nog driftig mee aan de slag te zijn. Dit is maar mijn opvatting waar de werkelijkheid zich aan lijkt te onttrekken.

Maar het verhaal was nog niet klaar. Vervolgens komt bewustzijn tot leven in een manifestatie die partieel bestaat uit zichzelf en zoekende is naar z'n heelheid of er in berust onvolledig te zijn. Het terug EEN zijn bestaat vervolgens uit de ervaring van heelheid ondanks de eveneens ondervonden diversiteit. Het plaatje is vol-(maar evengoed ook)-ledig.

Het kenmerkende aan je wordt bewustzijn en je geaardheid maar het is niet langer je persoonlijkheid die voorop staat. Dus dat die niet op de voorgrond treedt is tengevolge van je staat van Zijn. Echter in de duale wereld lijkt er de noodzaak er weer een aan te meten omdat daar regels gelden hoe je behoort te zijn. Aan een erkende Guru lijkt het toegestaan niet als persoon op te treden bij ieder ander ben je uiterst dwingend en hardnekkig dit te willen zien.

Wanneer persoonlijkheidskenmerken (let wel niet geaardheid) optreden ben je simpelweg gewoon niet verlicht. Dus kun je proberen voor te wenden deze niet te hebben, wat velen dan ook trachten te doen, maar uit de reacties is wel degelijk te herleiden dat ze er in persoon nog zijn, ondanks soms verwoede pogingen geraaktheden onder te schoffelen en zelfs klinisch dood te lijken.

Of je verlicht bent of een Guru is echter voor niemand van enig belang, het is niets om je op voor te staan of je zeggenskracht aan te ontlenen. Iedereen ontkomt er niet aan de waarheid zelf te ont-dekken, daar helpt geen lieve Guru (moeder) aan. De meeste kans waarheid te vinden is wanneer er geen belangen spelen en vervolgens feeling te krijgen voor de hoeveelheid persoon er in de woorden steekt. Zo beoordeel ook ik Anja en she is doing a good job.

Ik gebruik een verhaallijn naar gelang de gedachten zich aandienen dus waar ik niet tegemoet kom aan je verwachtingen dienaangaande moet je dat maar laten weten.

[Rob]

Als jij, Renoir, een stukje schrijft, dan is dat typisch Renoir. Behalve dat het een uiting van bewustzijn is, is het in de vorm onmiskenbaar Renoir. Zou je het typische dat jou tot Renoir maakt willen uitschakelen, dan wordt het een tour de force zoals dat vaak te zien is bij mensen die zich als guru wensen te manifesteren en daarbij de ontkenning van hun eigen bestaan als persoon hanteren. Dat geforceerde zichzelf buiten spel zettende was dat wat gaande was. Zoals je zelf ook schrijft: proberen het niet hebben van persoonlijkheidskenmerken voor te wenden; dat was wat er gebeurde. Terwijl de geraaktheid en irritatie zichtbaar was, dat blijven ontkennen. Trieste zaak.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als jij, Renoir, een stukje schrijft, dan is dat typisch Renoir. Behalve dat het een uiting van bewustzijn is, is het in de vorm onmiskenbaar Renoir. Zou je het typische dat jou tot Renoir maakt willen uitschakelen, dan wordt het een tour de force zoals dat vaak te zien is bij mensen die zich als guru wensen te manifesteren en daarbij de ontkenning van hun eigen bestaan als persoon hanteren. Dat geforceerde zichzelf buiten spel zettende was dat wat gaande was. Zoals je zelf ook schrijft: proberen het niet hebben van persoonlijkheidskenmerken voor te wenden; dat was wat er gebeurde. Terwijl de geraaktheid en irritatie zichtbaar was, dat blijven ontkennen. Trieste zaak.

Kenmerken, geaardheid, misschien moeten we het begrip soms iets oprekken.
Ik ben dyslectisch en het gevolg daarvan is dat ik geleerd heb de problemen te omzeilen door een bepaald taalgebruik, ik zie dat wel bij meerder dyslectici. Vervolgens probeer ik door accurate woordkeuze zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten, omdat ik een klere hekel heb aan discussie, voor mij toe te schrijven aan m'n geaardheid. Verder is er haperende chemie huishouding die mij depressief doet voelen. Depressiviteit is niet bepaald common onder verlichten, dus ik ben het dan helaas maar niet, jammer dan. Leuk om te weten, ik verwerf er misschien wat sympathie door, maar het heeft dus absoluut helemaal niks te maken met wat ik ben.

Ik heb geen geraaktheid gezien en irritatie kan toegeschreven worden aan geaardheid, een ongeduldig iemand is makkelijk geirriteerd. Het trieste vond ik dat het gehakketak en het geneuzel gewoon weer doorgaat en kennelijk om die reden vond ze het wel weer genoeg.

[Rob]

Als jij jezelf wil neerzetten als dyslecticus met de neiging tot neerslachtigheid, wie ben ik dan om jou tegen te spreken ...

Dat waren niet de typisch kenmerken die mij jou als Renoir doen herkennen en die ik hiervoor bedoelde. Ik vond jou op je sterkst en ook herkenbaar als Renoir wanneer de discussies op het scherpst van de snede gingen over wie / wat wij zijn.

Degenen die als 'erkende verlichten' te boek staan zijn allen als persoon herkenbaar in de wijze waarop zij de wereld tegemoet treden. Zo is er maar één Osho en één Alexander Smit. En in de wijze waarop zij hun boodschap brachten waren zij als persoon herkenbaar en was er geen behoefte om het te doen voorkomen alsof zij niet bestonden; integendeel: de boodschap zowel als de wijze waarop die gebracht waren herkenbaar uit duizenden.

Ik wil verder ook niet argumenteren over wie er wel of niet verlicht zijn, alleen de afwezigheid van gevoel voor humor is iig een belangrijk kenmerk dat het licht nog niet is aangegaan. Aanwezigheid van gevoel voor humor daarentegen is ook geen teken dat het licht wél is aangegaan, maar het is een belangrijk hulpmiddel om het lichtknopje te kunnen vinden.
Wie lacht er niet die de mens beziet?

[sagnaar]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ja maar het is nou eenmaal de taak van de hersenen om al die signaaltjes een betekenis te geven. Het is functioneel om overal een betekenis van te krijgen, al hoeft niet op werkelijk alles een vertaalslag te volgen. Nog minder ligt het voor de hand hieruit een ik te destilleren.
Wanneer dit wordt begrepen is dat voldoende, het hoeft niet begeleid te worden met nog meer woorden die vervolgens toch maar verduisterende gedachten uitlokken. Hele discussies te voeren hoe we daar nou precies mee om moeten gaan.

Zie je niet dat jouw 'des te minder het wordt ingevuld' enzovoort en trouwens vervolgens weer mijn uitleg gewoon doorgaat met het betekenis geven, je gevangen houden in de woorden ?

(Voor Rob, wat Anja deed was daarom nuttig omdat ze je woorden direct terugwierp op jou zelf maar niet zo werkzaam want dat knaagt zodat je komt met je weerstand zoals 'jij blijft lekker buiten schot' wat niet zo is want jij bent degene die zich centraal heeft opgesteld)

Wanneer je dus wat te zeggen hebt ben je feitelijk bezig met het noodzakelijke kwaad iets te verduidelijken wat ondervonden behoort te worden (je eigen helderheid aanspreken) anders blijft het hypothese waar, god behoede, alleen maar langdradige niets anders dan kennis vermeerderende discussies op blijven volgen.

dat welbevinden heeft niets te maken met welvaart, niet materieel niet geestelijk emotioneel. dat welbevinden behoeft geen door de mind gestuurde aandacht omdat dat welbevinden eenvoudig de aandacht is, een universeel gegeven. waar bewustzijn zich manifesteert, is aandacht.
waar word verkondigd dat er meer nodig is voor dat welbevinden dan alleen die aandacht, daar is niets anders werkzaam dan de over bekende mindfuck.
het kundig of onkundig benoemen waar psychologisch iets wringt, benauwd, of tegenhoud accentueert een 'probleem' wat er feitelijk niet is voor aandacht. alleen mindfuck heeft belang bij mindfuck.
voor het aanwezig zijn als die oorspronkelijke door niets bezoedelde aandacht is elke (psychologische) raad on-raad.

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

...maar je weet wat ik bedoel.

yep

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als jij jezelf wil neerzetten als dyslecticus met de neiging tot neerslachtigheid, wie ben ik dan om jou tegen te spreken ...

Dat waren niet de typisch kenmerken die mij jou als Renoir doen herkennen en die ik hiervoor bedoelde. Ik vond jou op je sterkst en ook herkenbaar als Renoir wanneer de discussies op het scherpst van de snede gingen over wie / wat wij zijn.

Degenen die als 'erkende verlichten' te boek staan zijn allen als persoon herkenbaar in de wijze waarop zij de wereld tegemoet treden. Zo is er maar één Osho en één Alexander Smit. En in de wijze waarop zij hun boodschap brachten waren zij als persoon herkenbaar en was er geen behoefte om het te doen voorkomen alsof zij niet bestonden; integendeel: de boodschap zowel als de wijze waarop die gebracht waren herkenbaar uit duizenden.

Ik wil verder ook niet argumenteren over wie er wel of niet verlicht zijn, alleen de afwezigheid van gevoel voor humor is iig een belangrijk kenmerk dat het licht nog niet is aangegaan. Aanwezigheid van gevoel voor humor daarentegen is ook geen teken dat het licht wél is aangegaan, maar het is een belangrijk hulpmiddel om het lichtknopje te kunnen vinden.
Wie lacht er niet die de mens beziet?

Ik wil mezelf niet neerzetten, het probeerde aan te geven dat de kenmerken er niet toe doen. Hier moet ergens dat verschil liggen wat je maar niet duidelijk wil worden. Door op je in te gaan met een 'mezelf' en de kenmerken ervan wordt je afgeleid van hetgeen ik je poog duidelijk te maken. (de laatste 'je's' in algemene zin gesproken)

Ik, vanuit mij, heb de stellige indruk dat de 'ik' daar tussenuit moet blijven en in die opvatting wordt ik bij voortduring bevestigd. De reactie gaat zich bij voorkeur richten op kenmerken, zoals overigens gebruikelijk is voor iets dat zich als persoon ervaart, op deze 'ik' met zulke woorden zoals bijvoorbeeld 'als jij jezelf wil neerzetten...'.

Vanuit mijn positie bezien ben ik altijd gedwongen met 'mezelf' te komen, en het gevolg daarvan is weer dat ik mezelf in mijn reactie ook als een mezelf moet zien en dat vervolgens ook moet gaan recapituleren als ervaring. Een gedwongen internering in Renoir.

Op het andere forum ontaarde dat dan ook altijd in een discussie over het ervaren terwijl ondertussen de boodschap in het luchtledige bleef hangen. Wat je daar van me hebt gezien was tegen wil en dank en ik baalde van de gemiste kansen om de boodschap te zien.

Het is hier niet veel anders, nog steeds lijkt de boodschap niet te worden ontvangen. Ik denk te weten dat Anja daarvan geleerd heeft en bewust niet met zichzelf komt. Ze heeft kennelijk inmiddels wel wat beters te doen dan discussieren over wat iedereen graag van haar wil zien (let wel dat dit rede is, er bestaat wel degelijk kans op echte afwezigheid).

Maar ik begin onderhand weer behoorlijk te balen van alle aandacht rond personen, dus ik ga maar niet meer in op Osho en Alexander. Laat je overigens vooral ook niet misleiden door je idee rondom humor. Degene die lachend de mens beziet moet een enorme egotripper zijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door gazelle

dat welbevinden heeft niets te maken met welvaart, niet materieel niet geestelijk emotioneel. dat welbevinden behoeft geen door de mind gestuurde aandacht omdat dat welbevinden eenvoudig de aandacht is, een universeel gegeven. waar bewustzijn zich manifesteert, is aandacht.
waar word verkondigd dat er meer nodig is voor dat welbevinden dan alleen die aandacht, daar is niets anders werkzaam dan de over bekende mindfuck.
het kundig of onkundig benoemen waar psychologisch iets wringt, benauwd, of tegenhoud accentueert een 'probleem' wat er feitelijk niet is voor aandacht. alleen mindfuck heeft belang bij mindfuck.
voor het aanwezig zijn als die oorspronkelijke door niets bezoedelde aandacht is elke (psychologische) raad on-raad.

Dat welbevinden heeft alles te maken met zingeving, en als die zingeving welvaart is dan is het hebben van welvaart de voorwaarde voor welbevinden. Je kunt het zo moeilijk maken als je wilt. Dus als je zegt dat de aandacht het welbevinden is dan betekend dat het de weg is richting welvaart, oftewel de bezigheid wel te varen.

Je kunt je persoonlijk bewustzijn inderdaad gewoon richten op datgene dat je poogt te verkrijgen. Is het verkregen ga je op zoek naar een andere zingeving met vervolgens de daarop gerichtte aandacht. Aandacht focused, hetgeen betekend dat de aandacht voor ander zaken wegvalt, hetgeen op zich een welbevinden kan zijn. Helemaal niets meer nodig hebben is het grootste welbevinden.

Dit is niet het terrein van de psychologie, alleen wanneer er verkramping is rond de wens komt de psychologie als alternatief om de hoek kijken om weer in overeenstemming te zijn met dat wat er is. Van daaruit leer je de aandacht op iets anders te richten en dat heft de strubbeling weer op.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik wil mezelf niet neerzetten, het probeerde aan te geven dat de kenmerken er niet toe doen. Hier moet ergens dat verschil liggen wat je maar niet duidelijk wil worden. Door op je in te gaan met een 'mezelf' en de kenmerken ervan wordt je afgeleid van hetgeen ik je poog duidelijk te maken. (de laatste 'je's' in algemene zin gesproken)

Ik, vanuit mij, heb de stellige indruk dat de 'ik' daar tussenuit moet blijven en in die opvatting wordt ik bij voortduring bevestigd. De reactie gaat zich bij voorkeur richten op kenmerken, zoals overigens gebruikelijk is voor iets dat zich als persoon ervaart, op deze 'ik' met zulke woorden zoals bijvoorbeeld 'als jij jezelf wil neerzetten...'.

Vanuit mijn positie bezien ben ik altijd gedwongen met 'mezelf' te komen, en het gevolg daarvan is weer dat ik mezelf in mijn reactie ook als een mezelf moet zien en dat vervolgens ook moet gaan recapituleren als ervaring. Een gedwongen internering in Renoir.

Op het andere forum ontaarde dat dan ook altijd in een discussie over het ervaren terwijl ondertussen de boodschap in het luchtledige bleef hangen. Wat je daar van me hebt gezien was tegen wil en dank en ik baalde van de gemiste kansen om de boodschap te zien.

Het is hier niet veel anders, nog steeds lijkt de boodschap niet te worden ontvangen. Ik denk te weten dat Anja daarvan geleerd heeft en bewust niet met zichzelf komt. Ze heeft kennelijk inmiddels wel wat beters te doen dan discussieren over wat iedereen graag van haar wil zien (let wel dat dit rede is, er bestaat wel degelijk kans op echte afwezigheid).

Maar ik begin onderhand weer behoorlijk te balen van alle aandacht rond personen, dus ik ga maar niet meer in op Osho en Alexander. Laat je overigens vooral ook niet misleiden door je idee rondom humor. Degene die lachend de mens beziet moet een enorme egotripper zijn.

Ik begrijp prima wat je wilt zeggen, maar dat is niet wat ik bedoel ...

Je wordt namelijk niet gedwongen om met jezelf te komen, omdat je (n?ch door er enige moeite voor te doen, n?ch door er moeite voor te doen om het te voorkomen) al met jezelf komt. Moeiteloos, spontaan, als vanzelf. Het verschil is dat mensen er juist moeite voor doen om NIET met zichzelf te komen en juist dát maakt het (de hele verschijning) zo gekunsteld en ongeloofwaardig. Er is geen enkele noodzaak om jezelf (de persoon) uit het verhaal te halen.