Meester van je stemming

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

moet ik aan de woorden van Ludwig Wittgenstein denken: 'de wereld is een geheel van feiten, niet van dingen'. Hoe troostvol kan deze gedachte niet zijn als je beseft dat in het heden van die foto er een band bestaat met het ontijdelijke, met het altijd nu. Geluk !

Looro

Beste Looro. als ik verdriet heb vind ik deze gedachte niet troostvol, misschien zelfs wel geen enkele gedachte of denkbeeld. Laat mij de "werkelijkheid" (Dat Wat is, verdriet/pijn/vreugde) bij zijn ware naam noemen, niet bij een leugen. Je zegt het zelf; hoe troostvol KAN deze gedachte zijn.... als je beseft dat (voorwaarden?)

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Beste Looro. als ik verdriet heb vind ik deze gedachte niet troostvol, misschien zelfs wel geen enkele gedachte of denkbeeld. Laat mij de "werkelijkheid" (Dat Wat is, verdriet/pijn/vreugde) bij zijn ware naam noemen, niet bij een leugen. Je zegt het zelf; hoe troostvol KAN deze gedachte zijn.... als je beseft dat (voorwaarden?)

Beste Von, het gaat om de voorstelling van die foto waarop die gedachte 'de wereld is een geheel van feiten' betrekking heeft.
Maar ook als je verdriet hebt is deze uitdrukking troostvol. Het verdriet wordt daardoor als 'echt' ervaren, als feit in de beleving. Die ervaring (niet de gedachte) van echtheid is troostend.

Je spreekt over de gedachte, de denkbeelden. Natuurlijk kunnen denkbeelden geen troost of wat dan ook dragen; het zijn beelden, voorstellingen in het verstand. Dat heb ik ook niet met die uitdrukking willen zeggen.
'De wereld is een geheel van feiten' spreekt over de dagelijkse ervaringen waarin mensen zin geven aan de verbanden met elkaar en met de wereld.
Deze feiten van zin geven zijn de werkelijkheid.
'Dat wat is', is een gedachte, een voorstelling als een soort container waarin je al die 'dingen' als verdriet, pijn, vreugde, ... instopt. Maar dat is de werkelijkheid niet, het is een idee dat ervan gemaakt wordt en die alleen in het denken voorkomt.
Verdriet, pijn, enz. in de dagelijkse realiteit ervaar je nooit als 'dat wat is' maar als 'een feit' dat je beschrijft als pijn, als verdriet.

Het ware en de leugen kunnen alleen in het denken voorkomen. In de werkelijkheid komt alleen het ware voor.
Dat is straf h?, ... ??? Onderzoek de feiten in de werkelijkheid en je zal zien dat dit zo is. Wanneer mij deze feiten overkomen en die ik in mijn ervaring omschrijf als zus en zo, dan is de werkelijkheid van die feiten ook zus en zo en spreek ik van waarheid. Wanneer het zus en zo verandert, is er sprake van nieuwe feiten, van een nieuwe werkelijkheid en van een nieuwe waarheid.
Leugen kan er alleen zijn als ik feiten 'afmeet' aan een ideaal. Dat ideaal is geen feit meer maar een teken, een voorstelling, een idee in het denken.
Als feiten duidingen zijn van werkelijkheid, wat zijn idealen anders dan 'denkbeeldige duidingen'. Vandaar dat ik zie dat leugen en waarheid iets van het denken zijn en niet van de werkelijkheid.

Het feit dat ik 'kunnen' gebruik in 'deze gedachte kan troostvol zijn' is een verwijzing naar het maken, het handelen. Dat kunnen is beschrijving en getuigenis van een zinvol verband tussen die foto van toen en het nu. Dit nu omschreef ik niet als een huidig nu maar al het ontijdelijke nu.
Dit is een transportatie voorbij de tijd.
Daarmee toon ik een ander aspect van de werkelijkheid. Naast het beschrijven van feiten in taal, is het handelen van de mens een mogelijkheid om voorbij de tijd te komen en de rationele werkelijkheid om te vormen tot een irrationele werkelijkheid.
Ook dat is straf, dat een mens dat kan !

Looro

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Taal is de verbinding van de persoon met de wereld. Taal is de grondverbeteraar waar wij samen in gedijen en groeien in zelfkennis. Aan de woorden die iemand gebruikt herken je ook iemand zijn verstand en hoe hij of zij in relatie is met zijn of haar wereld. Ook dit zien en denken wordt in taal gedragen.

Voor mij is de persoon sowieso verbonden met de (zijn/haar) wereld, en is taal één van de middelen om van die verbondenheid te getuigen. In die zin ken ik taal een belang toe.
Echter, mensen voor wie "het woord" niet zo'n gemakkelijk toegankelijk middel tot communicatie is, "spreken" ook. Ik kan dus evengoed groeien (in zelfkennis, in bewustzijn) door in stilte samen te zijn, of door te kijken naar fysische "verschijnselen", te luisteren naar woordeloze muziek, (speels) te "praten" met een kind van 5 wiens woorden-schat als "beperkt" wordt beschouwd maar die het -misschien zelfs juist daardoor- zo simpel en duidelijk kan "uitleggen". Woorde-loosheid (gedachteloosheid) ken ik dus evengoed een belang toe.
De manier waarop woorden gebruikt worden, kan inderdaad iets zeggen over het verstand (mentale kennis) van de betrokken persoon. Echter, het zegt daarom nog niet echt iets over de "werking" van diens hart of ziel. Intelligentie is voor mij een veel ruimer begrip dan (mentale) kennis. Intelligentie staat wat mij betreft immers voor de mate waarin sprake is van een onderlinge "samenwerking" tussen de bestaansniveaus waarop elk mens leeft. Zo kan een klein kind volgens mij intelligenter zijn dan een volwassene, zelfs al gaat het "zonder veel woorden" (zonder benoeming van de feiten) door het leven?

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

In die zin zegde ik dat taal mede de werkelijkheid schept. Taal roept de werkelijkheid op.

Tja, ik zie dat nu eenmaal anders? Taal geeft de werkelijkheid een "naam" en dat is heel erg "handig" in functie van het omgaan (een relatie aangaan) met die werkelijkheid. Mocht ik geen naam gekregen hebben bij mijn geboorte, zou ik niet kunnen "geroepen" worden DOOR ANDEREN, zou ik niet kunnen aangesproken worden via het woord "Tineke". Men zou dan bijvoorbeeld op mijn schouder moeten tikken, of met de handen moeten zwaaien om mijn "aandacht" te trekken? Ik zou echter wél nog "aangesproken" kunnen worden door het leven op zich. Naamgeving is m.i. dus niet pers? nodig om een verbinding aan te kunnen gaan met het leven?

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

?In het begin was het Woord?, is die oer-atmosfeer aanraken waarin aarde, hemel en mens gaan geroepen worden en nog niet zijn vervluchtigd in hun natuur van denken en aanvoelen en willen.

"In het begin was het woord" betekent voor mij dat wij allemaal een "naam" gekregen hebben, waardoor Universeel Bewustzijn "gestalte" kan krijgen in het persoonlijk bewustzijn? Onze (menselijke) naam staat gegrift in Gods handpalm...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer ik het taalspel meespeel dan zoek ik niet naar de verklaring van het spel. Ik zoek in de zorgvuldigheid van het spelen naar voldoening en zinvolheid. Het is dat spelend ervaren waarin de feiten verschijnselen blijven. Dat wat gebeurt, wordt met het noemen ?nieuw? doorgegeven. Maar in wezen zijn het beschouwingen en beschrijvingen uit een oergrond (de werkelijkheid).

"Dankzij" het jarenlange zoeken naar voldoening en zinvolheid, geraakte ik uiteindelijk "verlost" van mijn streven ernaar.

En dat wat gebeurt, wordt met het benoemen ervan voor mij niet als "nieuw" ervaren, zelfs integendeel. Het "nieuwe" zit in het ervaren; niet in het benoemen v?n de ervaring. Misschien dat het verwoorden van mijn ervaring door anderen als iets "nieuws" wordt ervaren, dat kan ik niet weten. Voor mij zijn het immers beschouwingen en beschrijvingen uit en van MIJN leven, als DEEL VAN de totale werkelijkheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De vorm waarin wij iets zeggen over dat functioneren schept door het denken een soort midden tussen de ervaring en de werkelijkheid. Het is het geloof in dat midden dat beweringen sublimeert tot een voorstelling van de feiten en het geven van verklaringen daarover, oordelen en verwachtingen.
Maar is er daar ?iets? tussen de tekens van de voorstelling en de feiten? ? Bestaat die voorstelling wel? Is er daar zoiets als een tussen?

De ervaring (de bereidheid tot ervaren) IS wat mij betreft de werkelijkheid van dat moment; ik zie dus niets zitten "tussen" de ervaring en de werkelijkheid. Het denken omtrent (het verwoorden van) de ervaring, "schept" afstand tussen de ervaring en degene die ervaart (of ervaren heeft). En zo ontstaat een soort afstandelijkheid t.o.v. (afstand nemen van) de ervaring?
Tijdens het persoonlijk ervaren van gelijk welke ervaring is er geen afstand maar verbondenheid tussen mezelf en de ervaring; ik "verbind" me als het ware met de ervaring.
Die ervaring kan ik dan "verwoorden" (ik leg een ervaringsgetuigenis af) waardoor anderen zich met mij verbonden kunnen voelen. Zij ervaren op dat moment (h)erkenning omdat ze "soortgelijke" ervaringen hebben gehad.
Evengoed kan (de verwoording van) mijn ervaring door nog anderen als nonsens, of waan, of na?viteit of irre?el beschouwd worden, omdat zij juist géén herkenning ervaren.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Hier ga ik niet mee akkoord. Indien de taal geen deel heeft in het wordingsproces (alleen een vastleggen en delen is), dan zou ik alleen maar in staat zijn om de feiten achterna te hollen.

"Niet akkoord gaan" kan een zeer boeiend gegeven zijn WiNk
Zo lang denken eerder "nadenken over" inhoudt, betreft het inderdaad vaak een achterna hollen van de feiten. Het gaat dan immers niet om inspirerend denken, maar om "verklarend" denken. Dat kan zinvol zijn; dat kan evengoed zinloos zijn... Dat blijkt meestal pas achteraf

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dan zouden er zelfs geen feiten zijn en is het waarnemen zinloos.

Zogenaamde "feiten" zullen er m.i. altijd zijn zo lang er leven is, maar ik begrijp niet goed waarom het waarnemen ervan voor jou gelijk staat aan het benoemen ervan.
Wanneer ik een boom (als feit) waarneem, kan mijn denken daar een woord (etiket) op plakken maar ik heb dat woord niet nodig om te genieten van de waarneming. Wat mij betreft, mag op die zogenaamde boom evengoed het etiket "oceaan" geplakt worden. Dan zou mijn denken "oceaan" tevoorschijn toveren tijdens het aanschouwen van wat eigenlijk een boom wordt "genoemd", maar dat zou mijn beleving/ervaring van die feitelijke boom niet veranderen/beïnvloeden. Slechts in het communiceren met anderen zou dit een "probleem" kunnen veroorzaken (de verwoording van mijn beleving, namelijk "ik heb vandaag een oceaan gezien" zou dan immers niet "juist" geïnterpreteerd worden).

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

En als er iets is waar alles: taal, denken, wereld, persoon, op gericht is, is het zinvolheid.

Ben je daar zo zeker van? Of vertrekt deze veronderstelling vanuit angst voor de (eventuele) zinloosheid van het bestaan? Ik kan bijvoorbeeld ontzettend "zin" hebben in zogenaamd (!) compleet "zinloze" dingen/bezigheden...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het is door het denken dat ik dat vaststel ? Maar, is de vaststelling van de feiten in het denken wel dat wat er is?

Iets vast-stellen betekent voor mij iets als bestaand erkennen, het als "feit" accepteren maar dat heeft bitter weinig met denken te maken, eerder met "waarnemen". Waarneming heeft echter geen behoefte aan benoeming. Om waar te nemen, gebruik je immers zin-tuigen; en niet het denken.
Denken (het benoemen van ervaring) wordt maar al te vaak gehanteerd vanuit de behoefte om bepaalde ervaringen te "vermijden". Vanuit die optiek, "dien" je dus bijvoorbeeld te weten dat een boom iets is wat "hard" is, zodat je het niet "in je hoofd" zal halen om daar in volle vaart tegenaan te lopen.
Woorden (gedachten-overdracht) zijn een uitstekend middel om kennis "door te geven" zodat niet iedere keer opnieuw het wiel uitgevonden dient te worden? Je neemt dan iets als "waarheid" (= een vastgesteld feit) aan, zonder persoonlijke feiten-kennis (ervaring). Met andere woorden : je gelooft (wijsheid van buitenaf) zonder weten (eigen-wijsheid van binnenuit).

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Kunnen gedachten pijnlijk zijn, pijn doen?

Gedachten, zowel die van jezelf als die van anderen, zijn op zich natuurlijk niet pijnlijk maar kunnen pijn veroorzaken door de "betekenis" (invulling) die eraan gegeven wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Alles wordt door de paradox van het denken opgezogen in een illusie, een waan die wij als vanzelfsprekend aanvaarden en waaruit geen ontkomen is: de waan van het ideaal.

Zo lang het "ik" bang is, zo lang er dus angst in het denken leeft, zal het blijven streven naar het ideaal (= dat wat zogezegd "beter" is dan hoe het effectief is). Het denken krijgt daardoor als het ware een "taak" opgedragen waarvoor het niet bestemd is, en die het dus evenmin aankan. Het "moet" er immers voor zorgen dat al wat ooit het etiket ongewenst (= niet goed genoeg, fout, zondig) opgeplakt kreeg, teniet gedaan of op zijn minst vermeden wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

In het dagelijkse leven zijn wij met alles bekend

? behalve natuurlijk met het (nog) onbekende?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Maar ook als je verdriet hebt is deze uitdrukking troostvol.

Een uitdrukking (uitwendig door woorden; inwendig door gedachten) heeft mij nog nooit echt troost geboden, wél hoopvol "gestemd" bijvoorbeeld. Dat hoopvolle leek echter juist "opgeroepen" te worden door iets in mij wat "moeite" had met (de leegte van?) verdriet. Verdriet dat er niet mag zijn, "zoekt" blijkbaar naar iets (anders) dat er wél mag zijn (iets wat -door het denken- zogezegd als "beter" wordt benoemd). Wanneer verdriet ruimte krijgt, wanneer het simpelweg als "bestaand" erkend ?n geaccepteerd wordt, zonder oordeel, zonder de aanwezigheid van een angstig "ik" (of eventueel "ander") die het alleen maar in iets anders wil (zien) veranderen, kan het zijn wat het eigenlijk IS, namelijk iets wat ge-uit wil worden.
Twee troostvolle armen die zeggen "kom hier, ik erken en accepteer je verdriet" hebben daardoor misschien meer te bieden dan duizend troostvolle woorden die het verdriet alleen maar op de vlucht willen jagen.
Verdriet dat er niet mag zijn (verdriet dat dood mo?t), roept willen/moeten troosten op (als re-actie).
Angst die er niet mag zijn (angst die dood mo?t), roept willen/moeten hopen op (als re-actie).
Pas als alles er m?g zijn, kan verzet (tegenstrijdigheid/afgescheidenheid) "verdwijnen" en vertrouwen (eenheid/verbondenheid) "verschijnen".
Het gaat volgens mij hierbij dus om het verschil tussen aanvaarding als bewuste keuze/actie en verzet als onbewuste "keuze"/re-actie.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

'Dat wat is', is een gedachte, een voorstelling als een soort container waarin je al die 'dingen' als verdriet, pijn, vreugde, ... instopt. Maar dat is de werkelijkheid niet, het is een idee dat ervan gemaakt wordt en die alleen in het denken voorkomt.
Verdriet, pijn, enz. in de dagelijkse realiteit ervaar je nooit als 'dat wat is' maar als 'een feit' dat je beschrijft als pijn, als verdriet.

"Dat wat is", is voor mij een ervaren van dat wat in elk gegeven moment voor mij (echt en waar) IS. Hoe zou ik ooit, in elk gegeven moment, "dingen" zoals verdriet en pijn IN mij kunnen stoppen? Deze dingen worden (of werden ooit) veroorzaakt door het "toelaten" van de buitenwereld IN mijn binnenwereld (het buiten mij "werkte" zich een weg naar binnen). Datgene wat niet "(van) mij" blijkt te zijn, zoekt zich dan, in de vorm van o.a. verdriet en pijn, een weg terug naar buiten, m.a.w. het niet-ik "werkt" zich UIT mij (verwerking).
De beschrijving (interpretatie via het denken) van de "feiten" volgt (gebeurt n?) het ervaren. En dat beschrijven gebeurt in functie van (het verlangen naar) inzicht, (zelf)kennis, begrijpen, bewust-zijn, weten?

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer mij deze feiten overkomen en die ik in mijn ervaring omschrijf als zus en zo, dan is de werkelijkheid van die feiten ook zus en zo en spreek ik van waarheid. Wanneer het zus en zo verandert, is er sprake van nieuwe feiten, van een nieuwe werkelijkheid en van een nieuwe waarheid.

Wat jij als waarheid omschrijft, noem ik bewustzijn. Ik kan mij moeilijk bewust zijn/worden van iets wat door mijn denken als "onmogelijk" (onwaar) wordt beschouwd. De feiten op zich zijn daarom niet veranderd, er heeft zich als het ware een verschuiving in bewustzijn voorgedaan, waardoor het denken het starre van "onmogelijk" verliest en de grenzen verlegt naar "mogelijk".
De "feiten" worden nadien dus eigenlijk gewoon anders geïnterpreteerd door het denken. Er is meer bewustzijn dan voordien...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Leugen kan er alleen zijn als ik feiten 'afmeet' aan een ideaal.

Hier zou ik het volgende zeggen :

De leugen (in het denken) kan er alleen zijn wanneer ik wie ik effectief ben (= feit), afmeet aan wie ik zou moeten zijn (= ideaalBEELD); wanneer ik de wereld zoals die is, afmeet aan een wereld zoals die zou moeten zijn. Dat ideaalbeeld is dus inderdaad geen feit (realiteit). Toch kan het hanteren van een beeld (een voorstelling maken van) omtrent een mogelijke realiteit, omtrent hoe het zou KUNNEN zijn, ervoor zorgen dat we naar een meer gewenste realiteit evolueren. Het gaat daarbij m.i. om "voorkeur hebben" voor (voorrang/aandacht geven aan) datgene wat juist en goed voelt (vanuit vertrouwen) en niet om (proberen) "afdwingen" van het zogenaamd goede en/of "veroordelen" van het zogenaamde kwade (vanuit verzet/onzekerheid/angst).

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Naast het beschrijven van feiten in taal, is het handelen van de mens een mogelijkheid om voorbij de tijd te komen en de rationele werkelijkheid om te vormen tot een irrationele werkelijkheid.
Ook dat is straf, dat een mens dat kan!

Dat willen "omvormen" kan m.i. evengoed vertrekken vanuit de nood aan vluchten voor (vanuit onzekerheid/angst) of vechten tegen (vanuit verzet) de werkelijkheid van het (eindige) ruimte-tijd continium zoals dat zich in elk gegeven moment hier op aarde aandient.
Wanneer dat omvormen echter vanuit vertrouwen/de bron "ontspruit" (niet een willen maar een LATEN omvormen dus), vanuit kennis omtrent de kracht van het transformatieve, benoem ik het als "ontdekken". Het gaat dan immers om bewustzijn dat zich ont-doet van onwetendheid (niet willen/durven weten) waarmee het denken in mindere of meerdere mate ("vol=ledig") behept is?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

?

Dag Tineke, een grote hap nadenken die mij bezig houdt en boeit. Op het eerste lezen zie ik een verschuiven van woorden: feiten naar dingen, waarheid naar bewustzijn, ? Daarmee verschuift ook de inhoud van het logische naar het psychologische. De feiten worden vermengd met een denken en aanvoelen over de feiten.

Taal is een geheel, niet alleen van naam geven (woordenschat) maar ook van zingeving in grammaticale regels voor spreken, schrijven en lezen. Taal omvat ook het kunnen, het handelen als spreken, lezen en schrijven. Dit geheel is een ordening, een zingeving niet uit angst voor de werkelijkheid maar uit begrip voor de werkelijkheid. Door taal begrijp ik de werkelijkheid en dat begrijpen is een geheel van weten en kunnen om de werkelijkheid te beschrijven of te verklaren.

De angst voor de werkelijkheid moet je aanleren door wat ik denk en aanvoel als de werkelijkheid te aanvaarden bij de afwezigheid van een ideaal. Angst doet terug schrikken in het besef van alleen te zijn met ?dat het is?.
Terugkeren naar de feiten geneest van angst en brengt het denken en aanvoelen tot de ware afmetingen van het gebeuren. Vraag is echter: ?hoe kan ik leven zonder ideaal van de werkelijkheid te maken??. Een antwoord voor mij ligt in de eenvoud en vertrouwdheid van het gewone dagelijkse leven. In die feitelijkheid liggen alle antwoorden voor een zinvol bestaan.

De wereld waarin ik leef is een dagelijkse wereld waarin ik talig handel aan de feiten van die wereld. De woorden die ik daarbij spreek en denk, stellen de feiten voor.
-(Kan je ook zeggen dat die feiten ?dingen? zijn??)-
Wanneer ik het woord ?boom? denk, dan hoor ik de klank van dat woord in mijzelf opzeggen en volgt er misschien een plaatje voor mijn geestesoog waarmee ik die klank associeer.

Taligheid is het leggen van die verbinding(en) tussen klank en voorstelling volgens de regels van de grammatica (de zingeving). Het verbinden verloopt als een gebeuren, als een opvolgen van feiten en niet als een uitverkiezen van iets als ?dat is? (een ding). Dat uitkiezen kan ik met het denken doen door in de reeks een feit als ding te beschouwen.
In het denken schep ik een tussenrijk waarin ik de feiten als dingen beschouw door het ?geval? (de feitelijkheid) te denken als de mogelijkheid om niet in het geval te verkeren van het feit.

Bijvoorbeeld als ik zeg ?mijn rug doet pijn?, dan is die pijn niet in mijn rug maar ben ik het die pijn ervaar in mijn rug door iets wat zich afspeelt in de rug. Als ik zeg ?deze foto is troostvol?, dan ben ik het die troost ervaar in het bekijken van die foto.
Hier verschuif ik tussen feit en ding. Maar zijn die zelfstandige naamwoorden in de werkelijkheid van het ervaren op zichzelf, zoals een feit op zichzelf kan zijn? Ik denk het niet, dingen zijn er alleen in de gedachten en daar laat ik het ding op zichzelf zijn en zeg ervan dat het niets bevat of anders, die en die eigenschappen bezit waardoor ik zus en zo ervaar.
In de werkelijkheid bevatten feiten een uitbreidende mogelijkheid van ervaren waarbij ik combinaties ?maak? die zinvol zijn (aan taligheid beantwoorden).

?Zich een bestaan wensen? is een ethische valkuil waarbij het eigen bezit (zich als bestaand beschouwen) als kapitaal uitgezet wordt tegen rente (de wens). Is dat niet een beetje de crisis van onze samenleving waarin de wensen zijn gaan woekeren en het bestaan-als-wens dreigen te verlammen? Ik kijk naar de feiten en leef bij de feiten, waarom zou ik mij iets beters wensen? Het zien van de feiten is reeds een mogelijke werkelijkheid van al die combinaties die ik als ervaren beleef.
Goed en fout hebben een morele uitwerking van de grammaticale regels die in een context van het gebeuren als zodanig worden ervaren. Die context kan een afspraak zijn of een wet of een aanvoelen en gewetenskwestie, of een gedachte en een vaststelling ? In de communicatie kan ik een morele overweging maken en in die context daarover spreken.

Het rationele en irrationele komen beide als ?begrip? voor in de dagelijkse werkelijkheid. Noch het een noch het ander is een vlucht maar beide zijn de uitkomst van het ervaren in de werkelijkheid. Het rationele ervaar ik als een verstandelijke, intelligente begripsvorming en het irrationele ervaar ik als een geloofshouding en gelovige begripsvorming. Beide laten mij toe de werkelijkheid te ervaren als een ?concrete? werkelijkheid van hier en nu.

Een hartelijke groet,

Looro

[vesselin]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dag Tineke, een grote hap nadenken die mij bezig houdt en boeit...[...]

"The word is not the thing." J. Krishnamurti

Een taalfilosoof heeft zijn/haar intrede gedaan op het forum.

Het herkennen van zintuiglijke indrukken gaat aan taal vooraf.
Het verband zien tussen feiten en gebeurtenissen, die waargenomen worden, schept een zinvolle wereld. Dat hebben we ongetwijfeld met bepaalde diersoorten gemeen. Wat heden ten dage door Belgische politici bewezen wordt. Zij gedragen zicht namelijk als apen!
Wij mensen zijn de naamgevers. We hebben woorden bedacht voor alles wat we waarnemen en geven dit aan elkaar en onze kinderen door.
Wij kunnen ons voorstellingen maken van hoe we een situatie zouden willen inrichten, welke werktuigen we zouden kunnen maken. En kunnen daarover met elkaar communiceren via onze talen.

Maar nogmaals, de problematiek ligt niet zozeer in het taalgebruik zelf, maar in de conflicterende situaties die ontstaan als gevolg van de angst en weerstand in de menselijke psyche.

[Von]

Uit 'Het verstoorde leven', een keuze uit de dagboeken van Etty Hillesum door Klaas Smelik.

(30 mei 1942) Zaterdagmorgen half acht

De kale stammen, die langs mijn venster klimmen, zitten nu onder de groene, jonge blaadjes. Een krullende vacht langs hun naakte, harde asketenlichamen.

Ja, hoe was dat gisterenavond in mijn kleine slaapkamer? Ik was vroeg naar bed gegaan en vanuit m'n bed lag ik door m'n grote, open venster naar buiten te kijken. En het was weer net of het Leven, met al z'n geheimen, vl?k bij me was, of ik er aan raken kon. Ik had een gevoel of ik rustte tegen de naakte borst van het leven en haar zachte en regelmatige harteklop hoorde. Ik lag in de naakte armen van het Leven en het was er zo veilig en beschut.

En ik dacht: wat is dit toch merkwaardig. Het is oorlog. Er zijn concentratiekampen. Kleine wreedheden stapelen zich op kleine wreedheden. Als ik door de straten ga, dan weet ik van vele huizen, waar ik langs kom: daar is een zoon in de gevangenis en daar is de vader gijzelaar en daar hebben ze een doodvonnis van een 18-jarige zoon te dragen. En deze straten en huizen liggen vlak om mijn eigen huis heen. Ik weet van de opgejaagdheid der mensen, ik weet van het vele menselijke leed, dat zich stapelt en stapelt, ik weet van de vervolging en onderdrukking en willekeur en machteloze haat en veel sadisme. Ik weet het allemaal en blijf steeds oog in oog met ieder stukje werkelijkheid, dat zich aan me opdringt.

En toch - in een onbewaakt en aan mij zelf overgelaten moment lig ik opeens tegen de naakte borst van het leven en haar armen zijn zo zacht en zo beschuttend om me heen en hoe de klop van haar hart was kan ik nog niet eens beschrijven: zo langzaam en zo regelmatig en zo zacht, bijna gedempt, maar zo trouw, als nooit meer zullende ophouden en ook zo goed en zo barmhartig.

Dit is nu eenmaal mijn levensgevoel en ik geloof, dat geen oorlog en welke zinneloze menselijke wreedheden ook, daar verandering in kunnen brengen.

[vesselin]

Ja... een beetje filosoferen over verlichting met een volle maag en niets tekort.
Het is in wezen geboren uit burgerlijke verveling en daarom slechts intellectueel amusement en eigenlijk op hetzelfde niveau als praten over vrouwen, auto's en voetbal.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Ja... een beetje filosoferen over verlichting met een volle maag en niets tekort.
Het is in wezen geboren uit burgerlijke verveling en daarom slechts intellectueel amusement en eigenlijk op hetzelfde niveau als praten over vrouwen, auto's en voetbal.

Hoi Vesselin, ik heb haar dagboek gelezen en ben kort daarna in Kamp Westerbork geweest. Het ontroerde me enorm. Haar woorden raakten mij in mijn ziel. Heb jij haar gelezen?

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Ja... een beetje filosoferen over verlichting met een volle maag en niets tekort.

Trouwens, hoe weet jij of ik niet weet wat een lege maag is en of het mij aan niets ontbreekt? Verder ben ik er van overtuigd dat je niet hetzelfde als iemand meegemaakt hoeft te hebben, om je in te kunnen leven. Diep verdriet is diep verdriet, diepe pijn is diepe pijn. Daarin zijn mensen m.i. gelijk. Maar wat ik zo mooi vind aan haar boek is dat zij gaanderweg de oorlog steeds meer haar plekje van rust vindt in haarzelf, daar waar zij kan rusten. Dat plekje noemt ze God.
Ik vind het inspirerend omdat het raakt aan mijn eigen weg.