(Advaita in a nutshell)

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Ben ik er ooit uit geweest....?!

Quasi toegeeflijkheid is ook een ego- spel.

[NN]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het gaat er niet om om het verstand uit te schakelen; want ook daarna blijft het verstand werken; het gaat erom om het verstand zijn (mis)leidende rol af te nemen. Het verstand blijft werken; maar dan als een heel nuttig werkmiddel niet als de werkmeester, want dat is een functie waar datzelfde verstand helemaal niet tegen opgewassen is...

Wie heeft het over verstand uitschakelen?
Het gebruik van andere termen, veroorzaakt rookgordijnen binnen het gesprek.

Natuurlijk blijft het verstand werken.
Of het verstand niet is opgewassen om helder (in helderheid) te functioneren als leidende werkmeester is voor mij een vraag.
Met volle aandacht de dingen doen, zou wel eens een bijdrage kunnen leveren om deze vraag beantwoord te zien worden.
Beiden (het handelen en het vinden van antwoorden) zijn geen doel op zichzelf.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Ben ik er ooit uit geweest....?!

Ik zie je van de ene rol naar de andere hoppen.
De fleurt, de grapjas, degene die zich niet serieus neemt, de hoogmoedige die toegeeft, de teksten kenner, de leerling die graag de leraar wilt zijn over een groep waarop hij neerkijkt..
Een hol samenraapsel van egospelletjes.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd..

Wat ik hier mee bedoel is dat voor een zoeker het kleine, dat wat verborgen is in het onbewuste, een aanwijzing is zoals kruimels die de weg wijzen.
Iedereen kiest voor de gemakkelijke weg, en volgt een filosofietje, pronkt met Advaita teksten, terwijl men steeds aan de oppervlakte blijft.
Soms lijkt het leren, studeren, oefenen, of mediteren de moeilijke weg, terwijl dat ook een vlucht kan zijn.
Jezelf onder ogen zien, je onbewuste spelletjes herkennen, en durven toegeven, is een onmisbare stap.

Of iedereen dat doet, dat wil ik niet zomaar beweren zonder dat daadwerkelijk ook doorgrond te hebben. Maar je hebt een goed punt, als je zegt dat de theorie/filosofie verkondigen en idd niet weet waar je het over hebt het ook niet is. En je laatste zin is een opstap. Klopt. Nu begrijpen we elkaar weer. Oftewel er is een punt van aanzet.

Je onbewuste spelletjes doorzien ....als je een keer weet waar het vandaan komt, komt het geheel in het rollen. Het ondergaan, het doorzien is wel iets anders dan voor elke ego detail te moeten weten wat en waarom de reden is. Zoals bv. mensen in hun kindertijd wroeten omdat ze bepaalde dingen niet los kunnen laten en/of lastige of hinderlijke gedragingen vertonen.

Het is misschien soms handig om te weten hoe het is ontstaan. maar dat leidt je alsnog niet tot het wezenlijke. De oorzaak. Als je beseft dat de oorzaak de (ego) gedachte is waarmee je je identificeert dan kan deze identificatie doorzien worden en zo werkt dat met elk ego dingetje. Het ego, de gedachten die we overal over hebben, die zijn niet absoluut waar. Ook niet de mooie, die die je plezier geven. Laat de identificatie los en je bent er al. Waarmee ik wil zeggen. als je hebt doorzien dat alles wat tijdelijk is vanuit ego gedachten vandaan komt een grote identificatie is, dan hoef je niet elke detail meer onderzoeken. Dan ben ik bv boos of blij, opgewonden, gestress, nerveus en wat je nog al zo kunt voelen en denken...en weet al dat dat niet de absolute waarheid is en het de juiste plaats in het geheel kan geven. Alles valt dan op zijn plaats.

En dan gaat veel vanuit zichzelf al niet meer door. Dan speel je het spelletje mee, voor zolang het nuttig en dienstbaar is in de duale wereld. En de rest laat los, als het je niet (meer) dient. Ik vind het ook een misvatting te zeggen, dat iemand het loslaat. Het laat los....omdat het doorzien wordt en niet meer kleeft. Maar goed dat kan ook een kwestie van verschillende interpretatie zijn en dus ook maar weer een gedachte. Nee, dat is het gewoon.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Dan ben ik bv boos of blij, opgewonden, gestress, nerveus en wat je nog al zo kunt voelen en denken...en weet al dat dat niet de absolute waarheid is en het de juiste plaats in het geheel kan geven. Alles valt dan op zijn plaats.

En dan gaat veel vanuit zichzelf al niet meer door. Dan speel je het spelletje mee, voor zolang het nuttig en dienstbaar is in de duale wereld. En de rest laat los, als het je niet (meer) dient.

Zonder het in de gaten te hebben dat dit een nieuw
ego- spel is geworden.
Hier heb ik het dus over.
Waar jij het over hebt is een overstapje. Men gaat er niet
( meer) onder gebukt, onder gevoelens en emoties, maar heeft een vorm gevonden om daar mee om te gaan.
Het is comfortabel, niets mis mee, zie het als een
rust-moment voor de echte klim( duik).
Het is verleidelijk om in te blijven, want hier uitstappen vraagt moed, om steeds uit de valse beelden te stappen.
Inzien hoe je steeds op een zijspoor beweegt.

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik zie je van de ene rol naar de andere hoppen.
De fleurt, de grapjas, degene die zich niet serieus neemt, de hoogmoedige die toegeeft, de teksten kenner, de leerling die graag de leraar wilt zijn over een groep waarop hij neerkijkt..
Een hol samenraapsel van egospelletjes.

All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first the infant,
Mewling and puking in the nurse's arms.
Then, the whining school-boy with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress' eyebrow. Then, a soldier,
Full of strange oaths, and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden, and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon's mouth. And then, the justice,
In fair round belly, with a good capon lined,
With eyes severe, and beard of formal cut,
Full of wise saws, and modern instances,
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side,
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.

As you like it.

Billie Schudspier

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

As you like it.

Graag in het Nederlands vertaald.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Zonder het in de gaten te hebben dat dit een nieuw
ego- spel is geworden.
Hier heb ik het dus over.
Waar jij het over hebt is een overstapje. Men gaat er niet
( meer) onder gebukt, onder gevoelens en emoties, maar heeft een vorm gevonden om daar mee om te gaan.
Het is comfortabel, niets mis mee, zie het als een
rust-moment voor de echte klim( duik).
Het is verleidelijk om in te blijven, want hier uitstappen vraagt moed, om steeds uit de valse beelden te stappen.
Inzien hoe je steeds op een zijspoor beweegt.

Ik begrijp het je hebt er al weer een oordeel/invulling voor. Ik hoef zelf nergens mee om te gaan, ik zie of heb zelf ook weinig redenen om bepaalde gevoelens überhaupt nog te hebben. Iets waar gevoelens vaak ontstaan, er bepaalde ideeën op na moeten houden en als het dan niet zo gebeurt dan reageer je erop. Daarvoor is mijn leven en eigen proces ook teveel veranderd. Het was meer als een voorbeeld bedoeld, voor die dingen die ik (of een ander misschien) nog wel tegen kom (t). Mee om gaan zou betekenen dat je er idd iets voor bedenkt, zo was het niet bedoeld.

Het enige wat je kan hinderen zijn je (ego) ideeën over alles en nog wat. Als die niet gaan zoals je wilt en ego overheerst hier nog in dan voel je dat. En dat kan via allerlei gevoelens. Een idee wat bv gevoelens stress veroorzaakt, zal dat niet meer doen, als je dat idee niet meer gelooft. Enz. Er is wel een maar.

Als ego (gevoelens) beginnen los te laten, (omdat je in dat doorzie proces bezig bent) dan merk je ook dat dat hinderen minder wordt. Het is iets wat gebeurt, niet iets wat je zelf bedenkt. Je kunt natuurlijk uiteraard jezelf voor het lapje houden en zeggen, oh ja het is maar mijn ego, dus ik hoef niet boos of wat dan ook te zijn. Dat bedoel ik dus niet. Gevoelens willen wel doorleefd worden, voordat ze doorzien en begrepen kunnen worden. Iets wat je niet bekijkt maar allen wegdringt met weer andere gedachten is idd gewoon weer vervanging voor die gedachte. Dat zie je goed.

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Graag in het Nederlands vertaald.

....oei....

Er is vast wel een vertaling online te vinden.

William Shakespeare, monoloog uit: As you like it

Ik zal ook wel kijken.

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Graag in het Nederlands vertaald.

"De hele wereld is een schouwtoneel, en alle mannen en vrouwen slechts spelers"

(As you like it, Act II, scene 7)
Vertaling: Jules Grandgagnage


De hele wereld is een schouwtoneel,
en alle mannen en vrouwen slechts spelers.
Ze komen op, en ze gaan weer weg,
en eenzelfde mens speelt vele rollen
doorheen de zeven fasen van zijn leven.
De bedrijven zijn zeven leeftijden. In het eerste is hij een kind,
grienend en kotsend in de armen van de verpleegster.
Dan de zeurende schooljongen met zijn schooltas
en glimmend ochtendgezicht die zich
met tegenzin naar school sleept.
En dan de minnaar,
zuchtend als een oven, die een treurig lied schrijft
over de wenkbrauwen van zijn beminde.
Dan de vloekende soldaat,
met een baard als een panter,
Altijd kwiek zijn eer verdedigend, ruziemakend
en op zoek naar de zeepbel reputatie,
tot zelfs in de mond van het kanon. En dan is er de rechter,
zijn ronde buik met malse kip gevoerd,
Met ernstige blik en baard van respectabele snit,
Vol wijze gezegden en laatste nieuwtjes.
En zo speelt hij zijn rol. De zesde leeftijd verandert hem
in een magere oude sufferd met bril en slippers,
en een slobberbroek die in zijn jeugd nog paste.
Zijn eertijds mannelijke stem klinkt hoog en kinderlijk,
met piepjes en gesis. De laatste scéne van alles
die deze vreemde, bewogen geschiedenis be?indigt,
Is de tweede kindertijd en loutere vergetelheid,
zonder tanden, zonder ogen, zonder smaak, zonder alles.