Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wat is onthechten eigenlijk? Het opgeven van alle betrokkenheid op de wereld Niet dit, niet dat) en daarmee de betrokkenheid bij 'veelheid' opgeven. Je ontdoen van de werkelijkheid om je heen.

Kun je daarvoor wat anders in de plaats stellen? Nee. Zou je jezelf een voorstelling hebben gemaakt van het 'zien' en je aan het 'zien' hechten dan ben je niet onthecht. Je kan niet van te voren intellectueel gaan bedenken dat je het 'zien' gaat overhouden.

Het enige wat je over kan houden is ruimte, leegte omdat dat geen enkel voorstellingsbeeld heeft. Een begrip als 'zien' maakt kans op een voorstellingsbeeld, immers het is het zintuigelijke 'ik' wat schijnbaar 'ziet'.

Bassie kun jij je de leegte voorstellen??? Weet dat het je bewustzijn verruimd...
En bij een verruimd bewustzijn haal je je schouders op voor al of niet gehecht zijn; want je bent ongehecht en zo vrij als een vogel in de lucht...
Oei, dat is een beeld en dat is dan, volgens jou ook weer niet goed???

Ik heb een gevoel bij jouw schrijven dat jij het een beetje te veel bij weten houdt en zo eerder je ZIJN versmacht in plaats van te ZIJN...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Onthechten moeten we dan ook niet zien als iets waar de mens actief bij betrokken is. Onthechten gebeurd passief. Er mag geen 'ik' zijn die dat 'doet'. Vandaar ook dat ik me uitspreekt tegen dat GZO, dat is te actief. Zijn is een leeg-zijn. Zijn is leeg van iedere gemoedstoestand, leeg van voorstellingen, maar wel de voorstellingen zien. Onbewogen. En dan niet als een leuke meditatie waar je anderen de loef mee af kan steken. Gewoon 24/7.

Veelheid is in 'de wereld', in zijn is die veelheid niet. Het is een afgescheidenheid van 'de wereld', het is 'de wereld' laten zijn en daarmee zelf ook 'zijn'.

Dat is wat men de goedheid van God noemt... Vraag en je zult krijgen; zoek en je zult vinden, klop en hij zal openmaken...
Zoals de zon, willens, nillens schijnt zo is het ZIJN... Maar dat ZIJN zit in elk van ons en het is aan ons om het terug te worden...

Vraag nu hoe men dat kan???
Er is de methode van het weten, welk pad Laurens, Bassie en de meeste hier bewandelen...
En er is de methode van steeds meer en meer, steeds dieper en dieper te ZIJN door steeds meer en meer, steeds dieper en dieper te zoeken naar de kern die wel geldt en ons bevrijdt van alle rompslomp errond opgebouwd o.a. ook door ons verstand...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat is wat men de goedheid van God noemt... Vraag en je zult krijgen; zoek en je zult vinden, klop en hij zal openmaken...
Zoals de zon, willens, nillens schijnt zo is het ZIJN... Maar dat ZIJN zit in elk van ons en het is aan ons om het terug te worden...

Vraag nu hoe men dat kan???
Er is de methode van het weten, welk pad Laurens, Bassie en de meeste hier bewandelen...
En er is de methode van steeds meer en meer, steeds dieper en dieper te ZIJN door steeds meer en meer, steeds dieper en dieper te zoeken naar de kern die wel geldt en ons bevrijdt van alle rompslomp errond opgebouwd o.a. ook door ons verstand...

En wat blijft er over??? Inderdaad de leegte, maar dat is dan een leegte die niet alleen met het verstand gekend is, maar die intens geleefd wordt...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat is wat kort door de bocht. Zolang de ik er is, kan dit maar best actief onderzocht worden. Het ik is er dan al, en het is er al bij iedereen die hier komt schrijven, het kan maar beter zijn doen en laten bekijken. Het onthechten komt vanzelf als het kijken overgaat in zien. Een ik mag daarom echt wel uitgenodigd worden om te kijken. Naar wat er opkomt, hoe het verstrikt geraakt en toch maar door blijft gaan. Het ik moet daar eerst naar willen kijken, in plaats van maar door te denderen zonder er acht op te slaan.

Maar er kan iets merkwaardig gebeuren als het ik zijn eigen gedender bekijkt. Het is als een kortsluiting, het ik bekijkt zichzelf, onderzoekt zichzelf en kan uiteindelijk zichzelf niet vinden. Wat dan overblijft is geen ik meer die kijkt, maar het zien dat ziet, direct, zonder omweg van het zien. Dit zien is er altijd al, ook als een ik maar doordendert, maar zonder de kortsluiting komt het zien nooit op de voorgrond, blijft het gedender dus maar op de voorgrond, de grootspraak, de verwijten, het "bemoei je niet met mijn gedender", en zo blijft dat verder denderen maar eeuwig doorgaan en het zien maar op de achtergrond.

Ikken kunnen iets opvangen van dat directe zien en gaan geloven dat er niets meer moet bekeken worden, dat alles al is en dus alles maar door kan blijven denderen, want ook dat is gewoon wat is. Maar het door blijven denderen sluit het kijken en daarmee ook het tot kortsluiting komen er dus het directe zien volledig buiten spel. Wat die ikken zeggen en schrijven is dan wel juist dan, maae het is niet op de voorgrond gezien, het is niet kortgesloten, het is gewoon kennis, kennis die het zien volledig de pas afsnijdt, kennis die wat kortgesloten kan worden enkel nog beter in stand houdt.

Daarom ben ik zeker niet tegen GZO. Wat ik aanstip is dat het zich voordoen van ik nooit afgerond geraakt of nooit ik-loos wordt. Het blijft zich voordoen, tenminste in het leven van alledag, het communiceren. Communiceren zonder ik is een waan. Het ik dat communiceert kan evengoed blind zijn voor hoe het verschijnt, ook al is de niet-werkelijkheid van dat ik al door en door gezien. Als het zich voordoet, moet het kortgesloten blijven. Of... het kortsluit zichzelf, vanzelf, als het geen plaats meer opeist in de voorgrond en die plaats in ere gaat houden en verdedigen. Als het dat wel nog doet, wat altijd nog kan gebeuren zolang het zich voor blijft doen, dan moet het alsnog kortgesloten worden. Actief! Om wat passief is, vanzelf is, weer helemaal op de voorgrond te laten.

Dorje, wat jij hier beschrijft is het wel degelijk de indringende, opdringende... dictatoriale werking van het verstand dat weigert zijn mond te houden; dat weigert zich op de achtergrond terug te trekken omdat het als een kind doodsbang is om aan de kant geschoven te worden wat in zijn ogen de dood betekent...
Jullie zeggen dat het ik niet bestaat en dat de ik de spelbreker zou zijn... Hewel het is niet de 'ik' maar het is het verstand die zich meester gemaakt heeft van je 'IK'.... die de grote misleider is...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat is wat kort door de bocht. Zolang de ik er is, kan dit maar best actief onderzocht worden. Het ik is er dan al, en het is er al bij iedereen die hier komt schrijven, het kan maar beter zijn doen en laten bekijken. Het onthechten komt vanzelf als het kijken overgaat in zien. Een ik mag daarom echt wel uitgenodigd worden om te kijken. Naar wat er opkomt, hoe het verstrikt geraakt en toch maar door blijft gaan. Het ik moet daar eerst naar willen kijken, in plaats van maar door te denderen zonder er acht op te slaan.

Maar er kan iets merkwaardig gebeuren als het ik zijn eigen gedender bekijkt. Het is als een kortsluiting, het ik bekijkt zichzelf, onderzoekt zichzelf en kan uiteindelijk zichzelf niet vinden. Wat dan overblijft is geen ik meer die kijkt, maar het zien dat ziet, direct, zonder omweg van het zien. Dit zien is er altijd al, ook als een ik maar doordendert, maar zonder de kortsluiting komt het zien nooit op de voorgrond, blijft het gedender dus maar op de voorgrond, de grootspraak, de verwijten, het "bemoei je niet met mijn gedender", en zo blijft dat verder denderen maar eeuwig doorgaan en het zien maar op de achtergrond.

Ikken kunnen iets opvangen van dat directe zien en gaan geloven dat er niets meer moet bekeken worden, dat alles al is en dus alles maar door kan blijven denderen, want ook dat is gewoon wat is. Maar het door blijven denderen sluit het kijken en daarmee ook het tot kortsluiting komen er dus het directe zien volledig buiten spel. Wat die ikken zeggen en schrijven is dan wel juist dan, maae het is niet op de voorgrond gezien, het is niet kortgesloten, het is gewoon kennis, kennis die het zien volledig de pas afsnijdt, kennis die wat kortgesloten kan worden enkel nog beter in stand houdt.

Daarom ben ik zeker niet tegen GZO. Wat ik aanstip is dat het zich voordoen van ik nooit afgerond geraakt of nooit ik-loos wordt. Het blijft zich voordoen, tenminste in het leven van alledag, het communiceren. Communiceren zonder ik is een waan. Het ik dat communiceert kan evengoed blind zijn voor hoe het verschijnt, ook al is de niet-werkelijkheid van dat ik al door en door gezien. Als het zich voordoet, moet het kortgesloten blijven. Of... het kortsluit zichzelf, vanzelf, als het geen plaats meer opeist in de voorgrond en die plaats in ere gaat houden en verdedigen. Als het dat wel nog doet, wat altijd nog kan gebeuren zolang het zich voor blijft doen, dan moet het alsnog kortgesloten worden. Actief! Om wat passief is, vanzelf is, weer helemaal op de voorgrond te laten.

Voor zover er sprake is van onderzoeken kan dat alleen met de wijsheid achteraf gebeuren. We leven voorwaarts en leren achterwaarts. Een voorwaarts gericht onderzoek (actief) doet verwachtingen oproepen. Dat waar we het over hebben (het egoloze 'zijn' wat zich daar ook van bewust is) kan nooit actief gevonden worden door het 'ik'.

Het is geen kwestie van jezelf niet kunnen vinden. Dat is allemaal nog te intellectueel.

Onderwijl blijft het bij ieder mens zo dat hij tot zijn dood blijft verschijnen en die verschijning 'ik' noemt. Maar middels onthechting is er geen gehechtheid meer aan het verschijnen in deze wereld. Volgens Laurens komt die gehechtheid weer terug, maar dat verwijst slechts naar onwetendheid. Egoloosheid is bewuste kennendheid in de leegte, waarmee ik zeg dat het 'zijn' an sich geen ego kent en daarmee leeg is.

Het is juist de ontologische verandering van verschijnsel naar 'bewuste kennendheid' hetgeen de mens nooit meer aan het verschijnsel doet hechten. En de tweeledigheid van onze wereld is aan zo een mens ook helder. Zonder verschijnende mensen heeft 'bewuste kennendheid' niks te kennen.

Zijn (bewuste kennendheid) en niet-zijn (de verschijning) bestaan uit elkaar. Zijn en niet-zijn gaan samen in één mens het verhaal aan in deze wereld. Ik ben en ik ben niet.

Het 'verhaal' is dan ook niet vermeend, dat wordt gespeeld door de acterende verschijningen. En gekend door de inwendige kenner welke daadwerkelijk het 'zijn' is. Weten de kenner is tevens het 'zijn' gewaar worden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bassie kun jij je de leegte voorstellen??? Weet dat het je bewustzijn verruimd...
En bij een verruimd bewustzijn haal je je schouders op voor al of niet gehecht zijn; want je bent ongehecht en zo vrij als een vogel in de lucht...
Oei, dat is een beeld en dat is dan, volgens jou ook weer niet goed???

Ik heb een gevoel bij jouw schrijven dat jij het een beetje te veel bij weten houdt en zo eerder je ZIJN versmacht in plaats van te ZIJN...

De leegte kan niet voorgesteld worden, die kun je alleen zijn. Ik heb het dus over beeldloos 'zijn'.

Verruimd bewustzijn is een onzin term. Het enige wat je kunt verruimen is het weten. Het 'weten' wat niet intellectueel geweten kan worden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En wat blijft er over??? Inderdaad de leegte, maar dat is dan een leegte die niet alleen met het verstand gekend is, maar die intens geleefd wordt...

Leegte is van ieder (persoonlijk) gevoel ontdaan, doods. Radicaal onbewogen. Onaangedaan zijn. Dat is daadwerkelijk zijn. Daar kan geen enkel misverstand over bestaan.

Dat gezegd hebbende, als ieder de mens ontdaan is van ieder persoonlijk willen, van persoonlijke gevoelens, kan de mens door leegte bewogen worden: zoals de auteur welke ik verleden week gaf het noemde ; het Pneumatische Ik ontwaakt. (Ontvankelijkheid)

Hoe dat in zijn werk gaat is weer een nieuw hoofdstuk. Het egoloze 'zijn' is geen afronding. Vanuit de verworven zelfkennis stelt de mens zichzelf in dienst van de medemens. Zelfkennis houdt nooit op, spreken over een afronding is een laten zien van onwetendheid.

[Bassie]

M.Z. : Dat gezegd hebbende, als de mens ontdaan is van ieder persoonlijk willen, van eigen persoonlijke gevoelens, kan de mens door leegte bewogen worden: zoals de auteur welke ik verleden week gaf het noemde ; het Pneumatische Ik ontwaakt. (Ontvankelijkheid)

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

de mens door leegte bewogen

Het is feitelijk voor ieder mens alreeds zo, maar loopt zich verloren in het 'verhalende'.. zelfbeeld.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

onthecht zijn stelt zich geen vragen meer over het al of niet onthecht zijn...

..

Sterker nog..
Iemand die ontwaakt is heeft daar geen weet van, zo'n mens is immers ontwaakt aan de iemand die ergens weet van heeft..

Het is geen raden maar.