Perfect 'onbewogen.

[Guido]

Perfect onbewogen kan alleen een bevinding zijn van wat alreeds 'bewogen is..
'Ik ben, is een positioneren van wat nog bewegelijk is, de bevinding van een 'innerlijke' houding/verhouding t.o.v.. subjectieve mogelijkheden, 'ik ben, is eigenlijk een ''pas op de plaats'', vanwaar 'ik van alles kan aangaan..
Dat wat ik dan aan kan gaan is niets anders dan herinnering, geheugen en verbeelding, kortom het 'maken' van verhaal en belangen die 'mij' actualiseren, en 'mij een werkelijkheid geven in doen en laten. Dat werkt allemaal naar behoren in een sociale wereld van communicatie, handelingen en gedrag.

Die subjectief gecentreerde beleving 'ik, heeft op zich geen enkele werkelijkheid, want wat is er nog werkelijk aan geheugen, herinnering en verbeelding?.. niets.
Waar we dan op uit komen is dat 'ik als 'mijzelf zo werkelijk voelt, en wat ik voel daar 'krijg' ik gedachten en voorstellingen over, wat op hun beurt weer de gevoelens bij 'mij ondersteund. De gevoelens (Het gevoel) zijn voor mij werkelijker dan de gedachten die ik er aan ondervind, althans dat lijkt zo, want als ik mij positioneer in 'ik ben' dan beginnen 'mijn' gevoelens pas wanneer ik gedachten en voorstellingen actualiseer uit.. geheugen, herinnering en verbeelding. M.a.w., niets geeft continu een werkelijkheid aan alle 'iets waar ik op reageer, terwijl dus alle 'iets waarvan ik meen dat het bestaat, ook alleen maar verzinsels zijn uit.. niets.

Dus, mijn gevoelens en gedachten vertekenen en camoufleren feitelijk datgeen wat ik kan 'zien, en dat is ''NIKS. Waar ik niet kan 'zien, daar is heel mijn hebben en houden overgeleverd aan.. 'kijken'.
Zintuigelijk kan ik ook alleen maar 'kijken' en niets 'zien, die ervaring is vervlochten met mijn 'ik beleving, wat maakt dat alles wat ik subjectief in 'mijzelf' kan bekijken wil behoeden, beschermen, veilig wil stellen, krachtig wil laten zijn, bepalend, winnend, aanpassend, heersend, overlevend etc etc wil laten zijn..

Dat 'ik is een schijn werkelijkheid, wat de natuurlijke efficiëntie van gewaarzijn ondermijnt.
Als duidelijk en helder is dat 'ik geen werkelijkheid heeft, dan valt alle roermoer weg, niet voor een 'ik, (Centrerende subjectiviteit, want actualisatie blijft) maar voor de beleving (Het gevoel) een 'ik of 'ik te zijn.
Waar niemand is, kun je spreken van perfect 'onbewogen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Perfect onbewogen kan alleen een bevinding zijn van wat alreeds 'bewogen is..
'Ik ben, is een positioneren van wat nog bewegelijk is, de bevinding van een 'innerlijke' houding/verhouding t.o.v.. subjectieve mogelijkheden, 'ik ben, is eigenlijk een ''pas op de plaats'', vanwaar 'ik van alles kan aangaan..
Dat wat ik dan aan kan gaan is niets anders dan herinnering, geheugen en verbeelding, kortom het 'maken' van verhaal en belangen die 'mij' actualiseren, en 'mij een werkelijkheid geven in doen en laten. Dat werkt allemaal naar behoren in een sociale wereld van communicatie, handelingen en gedrag.

Die subjectief gecentreerde beleving 'ik, heeft op zich geen enkele werkelijkheid, want wat is er nog werkelijk aan geheugen, herinnering en verbeelding?.. niets.
Waar we dan op uit komen is dat 'ik als 'mijzelf zo werkelijk voelt, en wat ik voel daar 'krijg' ik gedachten en voorstellingen over, wat op hun beurt weer de gevoelens bij 'mij ondersteund. De gevoelens (Het gevoel) zijn voor mij werkelijker dan de gedachten die ik er aan ondervind, althans dat lijkt zo, want als ik mij positioneer in 'ik ben' dan beginnen 'mijn' gevoelens pas wanneer ik gedachten en voorstellingen actualiseer uit.. geheugen, herinnering en verbeelding. M.a.w., niets geeft continu een werkelijkheid aan alle 'iets waar ik op reageer, terwijl dus alle 'iets waarvan ik meen dat het bestaat, ook alleen maar verzinsels zijn uit.. niets.

Dus, mijn gevoelens en gedachten vertekenen en camoufleren feitelijk datgeen wat ik kan 'zien, en dat is ''NIKS. Waar ik niet kan 'zien, daar is heel mijn hebben en houden overgeleverd aan.. 'kijken'.
Zintuigelijk kan ik ook alleen maar 'kijken' en niets 'zien, die ervaring is vervlochten met mijn 'ik beleving, wat maakt dat alles wat ik subjectief in 'mijzelf' kan bekijken wil behoeden, beschermen, veilig wil stellen, krachtig wil laten zijn, bepalend, winnend, aanpassend, heersend, overlevend etc etc wil laten zijn..

Dat 'ik is een schijn werkelijkheid, wat de natuurlijke efficiëntie van gewaarzijn ondermijnt.
Als duidelijk en helder is dat 'ik geen werkelijkheid heeft, dan valt alle roermoer weg, niet voor een 'ik, (Centrerende subjectiviteit, want actualisatie blijft) maar voor de beleving (Het gevoel) een 'ik of 'ik te zijn.
Waar niemand is, kun je spreken van perfect 'onbewogen.

Het is de wordende (bewogen) 'ik' die het zijnde (onbewogen) 'ik' vaststelt als in gewaar'zijn.

Dit kan nooit -zoals je terecht schrijft- op zintuigelijke manier worden vastgesteld. Noch kan het onbewogene op welke wijze dan ook worden waargenomen. (Alleen wat beweegt kan waargenomen.)

Het wordende 'ik' is een schijnwerkelijkheid, maar vergis je niet. Het is in de dagdagelijkse praktijk een onmogelijkheid om uit die schijnwerkelijkheid te treden. Dat komt -alweer- omdat we gebonden zijn aan het zintuigelijk waarnemen.

Het is het zintuigelijk waarnemen wat camoufleert, gevoelens en gedachten zijn een reactie op hetgeen waargenomen werd (verleden tijd). Zintuigelijk waarnemen is primair, gevoelens en gedachten secundair. Al onze gevoelens en gedachten zijn een afspiegeling van hetgeen ooit is waargenomen.

Middels het intellect is dit vanuit het directe zien terug te redeneren. Zou ik nooit wat 'gezien' hebben, dan zou ik nooit gevoelens en gedachten hebben kunnen ontwikkelen. Dan zou ik onwetend zijn van welke wereld dan ook.

Realisatie van het 'niets' is dan ook het kernpunt van zelfkennis, wat andere onwetenden ook moge beweren. Dat vergt een terugtrekking uit de wereld terwijl je volop in de wereld bent. Alleen vanuit het 'niets' worden dingen duidelijk, hetgeen je dan weer om kunt zetten in taal middels het intellect.

[Bassie]

Ter zijde: Mooi opgesteld , Guido.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het wordende 'ik' is een schijnwerkelijkheid, maar vergis je niet. Het is in de dagdagelijkse praktijk een onmogelijkheid om uit die schijnwerkelijkheid te treden. Dat komt -alweer- omdat we gebonden zijn aan het zintuigelijk waarnemen.

Het is voor een schijn onmogelijk om uit de schijn te treden. Maar wat schijn is hoeft nergens uit te treden, dat kan vastgesteld zijn als schijn. Schijn kan aan vanalles gebonden zijn, maar dit is maar bindend voor iets als er iets is die die schijn denkt of voelt te zijn. Als dat er niet is, kan schijn gewoon schijn blijven en aan vanalles en nog wat gebonden blijven, maar is dat niet wat je bent. Dat kan vastgesteld worden, Bassie.

Zolang het niet vastgesteld is, is er nog het gevoel ergens in te zijn en de onmogelijkheid om er uit te zijn. Dat is de subjectief gecentreerde beleving 'ik, waarvan Guido alvast verklapt dat het geen enkele werkelijkheid heeft.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Perfect onbewogen kan alleen een bevinding zijn van wat alreeds 'bewogen is..
'Ik ben, is een positioneren van wat nog bewegelijk is, de bevinding van een 'innerlijke' houding/verhouding t.o.v.. subjectieve mogelijkheden, 'ik ben, is eigenlijk een ''pas op de plaats'', vanwaar 'ik van alles kan aangaan..
Dat wat ik dan aan kan gaan is niets anders dan herinnering, geheugen en verbeelding, kortom het 'maken' van verhaal en belangen die 'mij' actualiseren, en 'mij een werkelijkheid geven in doen en laten. Dat werkt allemaal naar behoren in een sociale wereld van communicatie, handelingen en gedrag.

Die subjectief gecentreerde beleving 'ik, heeft op zich geen enkele werkelijkheid, want wat is er nog werkelijk aan geheugen, herinnering en verbeelding?.. niets.
Waar we dan op uit komen is dat 'ik als 'mijzelf zo werkelijk voelt, en wat ik voel daar 'krijg' ik gedachten en voorstellingen over, wat op hun beurt weer de gevoelens bij 'mij ondersteund. De gevoelens (Het gevoel) zijn voor mij werkelijker dan de gedachten die ik er aan ondervind, althans dat lijkt zo, want als ik mij positioneer in 'ik ben' dan beginnen 'mijn' gevoelens pas wanneer ik gedachten en voorstellingen actualiseer uit.. geheugen, herinnering en verbeelding. M.a.w., niets geeft continu een werkelijkheid aan alle 'iets waar ik op reageer, terwijl dus alle 'iets waarvan ik meen dat het bestaat, ook alleen maar verzinsels zijn uit.. niets.

Dus, mijn gevoelens en gedachten vertekenen en camoufleren feitelijk datgeen wat ik kan 'zien, en dat is ''NIKS. Waar ik niet kan 'zien, daar is heel mijn hebben en houden overgeleverd aan.. 'kijken'.
Zintuigelijk kan ik ook alleen maar 'kijken' en niets 'zien, die ervaring is vervlochten met mijn 'ik beleving, wat maakt dat alles wat ik subjectief in 'mijzelf' kan bekijken wil behoeden, beschermen, veilig wil stellen, krachtig wil laten zijn, bepalend, winnend, aanpassend, heersend, overlevend etc etc wil laten zijn..

Dat 'ik is een schijn werkelijkheid, wat de natuurlijke efficiëntie van gewaarzijn ondermijnt.
Als duidelijk en helder is dat 'ik geen werkelijkheid heeft, dan valt alle roermoer weg, niet voor een 'ik, (Centrerende subjectiviteit, want actualisatie blijft) maar voor de beleving (Het gevoel) een 'ik of 'ik te zijn.
Waar niemand is, kun je spreken van perfect 'onbewogen.

Dank je Guido voor deze bijdrage, want ik denk dat ze in een paar paragraven het hele zogezegde grondige onderzoek van Laurens in kaart brengt...
Weet wel dat je zo niet alleen aantoont dat het 'ego' niet bestaat; zo toon je, wit op zwart, aan dat er niets bestaat... Niet het ego, niet de mens, niet de schepping en niet de geschiedenis... Ik werd nooit geboren en alles wat er rondom mij gebeurt is enkel illusie in de kop van niemand...
Waarheidsvinding bestaat ook niet want er is geen waarheid; er is alleen maar niets...

Oké, je mag het hele gebeuren als zodanig zien... Ik zeg zelf niet dat het verkeerd gezien is... Ieder zijn eigen weg...
Maar stopt dan met jullie verdomde leuze van het 'ego' bestaat niet; als voor jullie niets bestaat... Zeg het dan gewoon in plaats van rond de pot te draaien...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het is voor een schijn onmogelijk om uit de schijn te treden. Maar wat schijn is hoeft nergens uit te treden, dat kan vastgesteld zijn als schijn. Schijn kan aan vanalles gebonden zijn, maar dit is maar bindend voor iets als er iets is die die schijn denkt of voelt te zijn. Als dat er niet is, kan schijn gewoon schijn blijven en aan vanalles en nog wat gebonden blijven, maar is dat niet wat je bent. Dat kan vastgesteld worden, Bassie.

Zolang het niet vastgesteld is, is er nog het gevoel ergens in te zijn en de onmogelijkheid om er uit te zijn. Dat is de subjectief gecentreerde beleving 'ik, waarvan Guido alvast verklapt dat het geen enkele werkelijkheid heeft.

Alsjeblieft, Dorje....op dit soort geklets (geloof) zit ik niet te wachten. Sorry. Niet rot bedoeld, maar ik ben dat oeverloze gezwam een beetje zat. Guido maakt een mooie opening naar diepere inzichten. Daar heb ik het liever over.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dank je Guido voor deze bijdrage, want ik denk dat ze in een paar paragraven het hele zogezegde grondige onderzoek van Laurens in kaart brengt...
Weet wel dat je zo niet alleen aantoont dat het 'ego' niet bestaat; zo toon je, wit op zwart, aan dat er niets bestaat... Niet het ego, niet de mens, niet de schepping en niet de geschiedenis... Ik werd nooit geboren en alles wat er rondom mij gebeurt is enkel illusie in de kop van niemand...
Waarheidsvinding bestaat ook niet want er is geen waarheid; er is alleen maar niets...

Graag gedaan, Marie..

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het wordende 'ik' is een schijnwerkelijkheid, maar vergis je niet. Het is in de dagdagelijkse praktijk een onmogelijkheid om uit die schijnwerkelijkheid te treden. Dat komt -alweer- omdat we gebonden zijn aan het zintuigelijk waarnemen.

De dagdagelijkse praktijk en die schijnwerkelijkheid is een subjectieve symbiose..
Dat er in die verzonnen werkelijkheid verwacht wordt dat je acteert als een 'ik, (Dus niet dat je als een 'ik, ook nog eens een 'ik gestalte geeft. Wat voor de meeste mensen een dagdagelijkse gewoonte is.) is onvermijdelijk, of we het er mee eens zijn of niet, dat dat zo is, geen mens ontkomt eraan, omdat dat nou eenmaal de 'overdrachtelijke' werkelijkheid is die de mens(heid) voor zichzelf verzonnen heeft.

Dus het is niet zozeer dat de mens gebonden is aan het zintuigelijke waarnemen, het is eerder zo dat de mens reflecties m.b.t. wat de zintuigen registreren en waarnemen voor waar en werkelijk is gaan aannemen.. kortom, de zintuigelijke werkelijkheid wordt gevangen in een 'persoonlijke' belevingswereld.. een grotesk surrogaat,(Verbeelding, fantasie, wensdenken etc.) t.o.v. de onpersoonlijke zintuigelijke realiteit.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Alsjeblieft, Dorje....op dit soort geklets (geloof) zit ik niet te wachten. Sorry. Niet rot bedoeld, maar ik ben dat oeverloze gezwam een beetje zat. Guido maakt een mooie opening naar diepere inzichten. Daar heb ik het liever over.

Alle begrip voor.
Je hebt de vrijheid om niet te lezen wat je niet lezen wil, zoals ik de vrijheid behoudt om te reageren op gebondenheden die maar gebonden zijn voor iets dat zich met gebondeheid identificeert.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

De dagdagelijkse praktijk en die schijnwerkelijkheid is een subjectieve symbiose..
Dat er in die verzonnen werkelijkheid verwacht wordt dat je acteert als een 'ik, (Dus niet dat je als een 'ik, ook nog eens een 'ik gestalte geeft. Wat voor de meeste mensen een dagdagelijkse gewoonte is.) is onvermijdelijk, of we het er mee eens zijn of niet, dat dat zo is, geen mens ontkomt eraan, omdat dat nou eenmaal de 'overdrachtelijke' werkelijkheid is die de mens(heid) voor zichzelf verzonnen heeft.

Dus het is niet zozeer dat de mens gebonden is aan het zintuigelijke waarnemen, het is eerder zo dat de mens reflecties m.b.t. wat de zintuigen registreren en waarnemen voor waar en werkelijk is gaan aannemen.. kortom, de zintuigelijke werkelijkheid wordt gevangen in een 'persoonlijke' belevingswereld.. een grotesk surrogaat,(Verbeelding, fantasie, wensdenken etc.) t.o.v. de onpersoonlijke zintuigelijke realiteit.

In het zintuigelijke waarnemen acteer ik als een 'ik' omdat ik daar 'de wereld' verneem. Daar 'wordt' ik en in dat worden betreedt ik de zelf-illusie van het worden. Dat is geen verzonnen werkelijkheid omdat er in de wereld niemand is die 'het verhaal' waarin ik meespeel verzint. Ik kan nooit aan mijn rol in 'het verhaal' ontkomen. Het verhaal is steeds maar 'wordende' onder diverse wetmatigheden zoals oorzaak en gevolg, polariteiten e.d.

Het gebruik van het woord 'verzonnen' suggereert iemand die verzint, dat is niet het geval. Onderdeel van het 'uit het verhaal stappen' is dan ook dat men deze wetmatigheden ziet, onderkent en begrijpt. Dat begrijpen brengt met zich mee dat de eigen rol in het verhaal ook begrepen wordt.

Zolang men nog 'in het verhaal' zit is men slaaf aan 'het verhaal' waarin men speelt. In dat slaaf-zijn zelf , daar zitten de verzinsels. Het verhaal 'gebeurd' zonder dat iemand regisseert , de eigen rol er in, daar zitten de verzinsels. Misschien bedoel je dat ook zo, maar ik wil het graag scherp stellen.

Met het 'uit het verhaal stappen' gebeurd er nog iets. Het vernemen van de wereld blijft gewoon doorgaan zoals altijd. Dat wat 'wordend' is stopt nu eenmaal niet omdat het wordende het kenmerk is van 'de tijd'. Zodra 'ik' uit het verhaal stap (uit de wereld vertrek terwijl ik gewoon in de wereld blijf) deelt Waarheid zich mede. Dat bevat een logica: Waarheid kan zich niet mededelen aan iemand die nog op gaat in 'het verhaal'. Dan zou immers het ene (Waarheid) zich mededelen aan het andere (ik).

Het 'ik' is op dit punt van belang, het is immers 'ik' die op zeker moment uit 'het verhaal' vertrekt. De rest van de mensheid (op wat uitzonderingen na) blijft in het verhaal opgaan. Ik ben degene die er ooit uit vertrokken is. Waarheid is een individuele aangelegenheid. In dat ik-zijn ben ik identiek aan iedereen die er in geslaagd is uit 'het verhaal' te vertrekken. Het is een egoloos ik-zijn wat zich alleen kan voltrekken buiten het verhaal.

Speel ik mijn rol weer in het verhaal, dan speel ik weer een ego. Omdat:
-In het verhaal er locatie is. (Nederland in mijn geval)
-Buiten het verhaal er geen locatie is.

Alleen in het niet-lokale 'zijn' is er egoloosheid. Waarvan 'ik' dan weer weet heb omdat ik weet hoe ik alle impulsen van de wereld (zoals die aan mij verschijnt) kan terugnemen.

Anders gezegd in het kader van het topic zoals jij het hebt aangemaakt: buiten de wereld ben ik onbewogen, binnen de wereld ben ik bewogen. Met 'bewogen' bedoel ik dan dat ik meespeel in 'het verhaal'.