Advaita in de praktijk, deel 2

[Nadje]

Ik denk dat ik advaita wel "snap". Ik weet niet wat ik ben. Ik heb werkelijk geen idee. Ik kan wel zien dat ik meer ben dan een lichaam , geest, gedachtes, gevoelens, dat waarin dat verschijnt. Maar ook dat ben ik. Ik ben het allemaal. En misschien is dat alles wel helemaal niks.

Voor mij betekende advaita een verschuiving van perspectief. Van de persoon(lijkheid), een tijdelijk verschijnsel, naar een eeuwig Zijn. Het betekent(de) een meer en meer kunnen loslaten van de identificatie met die persoon. Waardoor de persoon minder kramp(achtig) ervaart.

Vannacht nog even in een boek van Jan Koehoorn gelezen. En hoe glashelder ik Jan enerzijds vind, Jan stelt zich op het standpunt, dat als je weet wat je bent, er verder niets verandert voor de persoon. Alles gaat gewoon door, ups, downs...

Dat riep bij mij de vraag op, maar als je weet wat je bent (of niet bent) dan weet je ook dat jij, en jij alleen, verantwoordelijk bent voor hoe het verschijnsel persoon zichzelf ervaart, of wenst te ervaren.

Ik had er zojuist een discussie over met Rob. En het voert te ver om dat hier nu allemaal weer te geven, maar je zou kunnen zeggen stap 1 is weten wat je bent. Stap 2 is iets gaan doen met dat inzicht/ die kennis.

Ik zie mensen vanuit verschillende standpunten hierover discussiëren. Ik voor mezelf zie een soort van integratie tussen stap 1 en 2 .


Ik zie ook wel allerlei leuke dingen hier gebeuren. Maar ik ben in de minderheid begrijp ik. De meesten zijn voor een reces. Zul je net zien. Net nu ik op dreef kom. Maar ja, waarom zou de wet van de meerderheid moeten gelden? Zo zijn er, met elkaar, denk ik best een hele hoop leuke dingen te onderzoeken voor onszelf.

Er zijn hier zoveel mooie mensen, die allemaal van alles gezien en beleefd hebben. Waarom kiezen we er niet voor om elkaar te inspireren? Elkaars talenten naar boven te brengen en elkaar stimuleren om daar wat mee te gaan doen? Vertrouwen in elkaar uitspreken, ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Elkaar bemoedigen en ondersteunen. Juist in ieders eigen(heid) en specifieke verlangen en talenten?

Neem Mihaela. Een temperamentje. Met issues omtrent geweld. Toch is zij zeer goed in staat om de vinger op de zere plek te leggen. Juist vanwege haar issue. Datzelfde geldt voor Vagebond. Uiteraard alles vanuit mijn perceptie, dat spreekt. Ik meen overigens bij beiden een andere energie waar te nemen, maar dat zal ongetwijfeld slechts iets zeggen over mijn eigen energie. En dat klopt ook. T.a.v. hun beider bijdrages is er voor mij een verschuiving in perspectief opgetreden. Zo zou je het kunnen noemen. En natuurlijk zijn het ook drekbakken van het eerste uur. En tuurlijk mogen ze daar op gewezen worden. Maar mbt het hele Danique/Niets verhaal, vind ik hun observaties messcherp. Dames, een oprechte buiging.

Mihaela was gisteren weer aan het uitdagen. Dat neemt echter niet weg dat zij temperamentvol als ze is, een storm, zeg maar orkaan, kan ontketenen en door daar spontaan uiting aan te geven, is ze het ook onmiddellijk weer kwijt, de anderen in totale verbijstering en schok achterlatend. dan wordt er gesteld dat er een spelletje wordt gespeeld. En dat klopt soms of ten dele, maar dat doet niet per definitie iets af aan de oprechtheid van bepaalde gevoelens op dat moment. Dat roept de vraag op: Wat is wanneer waar? En aan wie/wat is dat ter beoordeling?

Tuurlijk is het uitstekend om iemand erop te attenderen dat hij/zij vlucht voor zichzelf dor de aandacht af te leiden naar een ander. Dat neemt niet weg dat de observaties mbt die ander derhalve onjuist zouden zijn. Integendeel, zou ik willen zeggen.

Vragen die hier simpelweg spelen nav de gebeurtenissen en die m.i. de moeite waard zijn om bij onszelf en elkaar te toetsen, zijn: Was ingrijpen door Renoir in desbetreffende situatie werkelijk noodzakelijk? En het gaat dan niet om het handelen van Renoir hierin ter discussie te stellen, maar hoe zie jij (ik) dat? Wat zou jij gedaan hebben? Wat zouden jouw overwegingen geweest zijn? En waarom, hoezo?

Kun je zeggen, dat heeft allemaal geen fuck met advaita te maken. Want dit zijn allemaal zaken die de persoon(ego) betreffen, maar daar stel ik dan tegenover dat er zonder persoon überhaupt niks is dat iets ook maar zou kunnen betreffen.

Nou ja, voor nu maar even genoeg denk ik. Het zijn dingen die hier spelen en zo je wilt waar ik mee "worstel" en tuurlijk is dat niet het juiste woord. Ik wil er geen gezeik en geouwehoerdraadje van maken. Daar zijn er genoeg van. Maar voor "serieuze" reacties sta ik volgaarne open. Het is iets wat ik graag voor mezelf wil onderzoeken.

Bij voorbaat dank. Ik reken op jullie medewerking.