Dit zijn mijn ervaringen

Wolter Keers


De Ene Ervaring
Het woord 'ik' wordt gebruikt voor talloze dingen. Soms verwijst het woord 'ik' naar het lichaam, soms naar het functioneren van de zintuigen, soms naar het denken of voelen, naar het verrichten van een handeling, of naar een bepaalde situatie. 'ik' ben groot, klein, slim, dom, laf, ijverig; honderden en misschien wel duizenden dingen worden aangeduid met het woord 'ik'. En toch weet ieder van ons dat hij niet duizenden dingen is, maar dat hij één is.

Ik had een vriend, die een heel korte ontmoeting had met Shri Ramana Maharshi, en daardoor volkomen van de tafel geveegd was. Hij was zo verblind dat hij eigenlijk niets meer kon zien en hij ging weg, huurde een huis in de Himalaya?s en, alsof het kantoorwerk was, ging hij in meditatie van ?s ochtends negen tot twaalf, en van twee tot vijf. Hij had allerlei belevingen, raakte af en toe in ?samadhi?, tot hij een jaar later opnieuw zijn leermeester opzocht. Bij de eerste ontmoeting vertelde hij van zijn belevingen en zei: ?such are my experiences?, dit zijn mijn ervaringen. Waarop zijn leermeester zei: ?dat kan ik helemaal niet accepteren: u bent één en daarom is uw ervaring ook één, u kunt nooit een heleboel ervaringen zijn.? Wat wij aanduiden met het woord 'ik' en wat het woord 'ik' wezenlijk betekent, is die Ene Ervaring die alle andere ervaringen gemeen hebben.
Dat ?ikzelf? kan ik nooit zoeken zoals ik een object zoek dat verloren is gegaan, want dan zou ik mij buiten ?Ikzelf? moeten plaatsen en op zoek gaan. Toch is het dat wat er schijnbaar gebeurt. Eerst is er een gedachte, een gevoel dat 'ik' een persoonlijkheid ben, en daar leg ik mijn zwaartepunt neer, daar investeer ik mijn belangen en mijn energie in. Maar op een gegeven moment, door een of andere gebeurtenis krijg ik een schok, een herkenning, een faillissement, wat dan ook, en opeens besef ik dat die persoonlijkheid niet 'ik' is, maar dat er ergens achter de dingen een geheim verborgen ligt. En ik ga op zoek naar mijzelf!

Je kent wellicht het verhaal uit de hindoeliteratuur van de man die op zoek gaat naar zijn halssnoer - in India dragen veel mannen halssnoeren. Hij zoekt overal tot hij op een gegeven ogenblik ontdekt dat hij het de hele tijd om zijn eigen nek heeft gehad. In de Europese kinderverhalen heb ik wel eens de variant erop gelezen van de grootvader, de oude heer, die zijn bril zoekt en niet merkt dat die bril de hele tijd op zijn eigen neus staat. We zoeken altijd te ver weg. Dat ligt ook voor de hand, want de wereld vertoont zich altijd aan ons volgens het standpunt dat ikzelf inneem. Omdat ik mij vereenzelvig met een object, met een persoonlijkheid, presenteert zich een wereld vol persoonlijkheden; een wereld van vormen waaraan namen worden gegeven. En doordat ik niet heel scherp heb leren kijken, neem ik aan dat het geluk in deze dingen ligt. Ik ga dus op zoek buiten mijzelf naar de dingen om mij heen, of soms naar die ?ferne geliebte?, naar dat wat achter de horizon ligt. Daar moet het geluk liggen, ver weg.
Tot op de dag dat ik opeens ontdek dat het halssnoer om mijn eigen nek hangt. Die dag komt op het ogenblik dat ik wezenlijk van mijn hoofd tot aan mijn tenen begrijp dat het geluk niet in de dingen ligt. Dat ik nu niet meer gelukkig ben met die teddybeer, waar ik als kind mee gelukkig was, of met het indianenboek dat ik verslond toen ik elf jaar was.

Het melkkannetje vullen met de oceaan
Als we heel scherp kijken, kunnen we zien dat er een object is - dat kan een voorwerp zijn, of een kunstwerk, of muziek, dat kan een man, vrouw of kind zijn, dat kan alles zijn - dat ons meeneemt tot aan het geluk. Het is altijd iets dat me mijzelf als persoonlijkheid helemaal doet vergeten. Niet meer mijn egoïsme zit op de troon, maar iets anders. En dat feit alleen al, zelfs al ben ik volkomen onwetend over wat er gebeurt, is genoeg om mij om te toveren tot een kosmisch wezen. Dat gaat op voor koningen en ministers en dat gaat op voor de eerste de beste boerenknecht. Het heeft niets te maken met geleerdheid, met sociale positie, met artistieke begaafdheid, het is een universele wet.
Leer ik volkomen scherp kijken, dan zie ik dat het object dat mij meegenomen heeft naar deze toestand, die eigenlijk geen toestand is, en die wij het Geluk noemen, dat dit voorwerp, die persoon, of wat dan ook, in die Ervaring zelf niet meer aanwezig is. Wanneer ik van iemand houd, van mijn haren tot mijn voetzolen, en ik zie zo iemand, dan is op slag en volkomen moeiteloos mijn hele egoïsme verdwenen. Dat wil niet zeggen dat het niet bijna ogenblikkelijk terugkomt, maar op dat ogenblik is het volkomen verdwenen. Samen met mijn egoïsme is de ander als object, als kenbaar, zichtbaar, tastbaar wezen verdwenen en daar is een toestand van volmaakte Eenheid. We zeggen A houdt van B en B houdt van A, maar dat is onjuist. A is opgelost, verdwenen en B is verdwenen; wat overblijft is de Liefde zelf. Daarin is geen A tegenwoordig en daarin is geen B. Daar is alleen één universele Ervaring.
Maar wij zijn zo ontzettend getraind, om ogenblikkelijk daarop naam en vorm te projecteren, wij zijn zo ziekelijk gewend onmiddellijk het grijphandje uit te strekken en te zeggen: ?het is van mij?, dat zodra deze ervaring iets minder intens wordt en weer wat vorm aanwezig is, wij onmiddellijk zeggen: ?ik heb lief?. Wij eisen voor de persoonlijkheid, die maar een fractie van een milligram is van ons wezen, we eisen voor dat fragment het universele geheel op. Wij doen alsof wij het melkkannetje zijn dat de hele oceaan bevat. En daar geschiedt natuurlijk terstond het onheil. Onmiddellijk komt die serie van gewoonten en ik zeg: ?die ander is voor mij?. Of, als er iets gebeurt dat niet geheel past in het kader van mijn opvoeding, dan voel ik mij bedreigd, dan word ik boos, dan word ik jaloers; ik wil bezitten, ik wil beheersen of ik wil beheerst worden, enz. Zo probeert men dan, wat op zichzelf onbegrensd is, in te passen in het kleine, in het beeld dat men geprojecteerd heeft en waar men zich mee vereenzelvigt.

Liefde kun je niet opwekken.
Wanneer ik van iemand houd, dan betekent dat niet, vooral niet, dat die ander in mij liefde opwekt, want wezenlijk ben ik de liefde zelf en die wordt niet opgewekt, die is er altijd. Maar die ander doet mij al die dingen vergeten die ik op mijn ware wezen projecteer. Die ander is het middel en de aanleiding om het egoïstisch standpunt te doen verdwijnen. Daarmee wordt niet de Liefde opgewekt, maar daardoor komt zij te voorschijn. Zij was er altijd al. De wind brengt niet de zon te voorschijn, hij jaagt alleen de wolken weg; de zon was er al. Dat is iets wat we echt goed moeten onthouden, want we zijn geneigd om dit onmiddellijk weer te vergeten!

Wel, alles wat we vorige week de revue hebben laten passeren, heeft eigenlijk precies ditzelfde doel: de wolken doen verdwijnen. Dan hoeft men verder niets meer te doen; de zon hoeft men niet aan te steken. Ik hoef niet mijzelf te worden. Ik ben er al en zoals Ik ben is het uitstekend. Het is niet zo dat er aan Mij iets ontbreekt, er is iets te veel. Aan de zon ontbreekt niets, maar er kan een teveel aan wolken zijn, waardoor ik het licht niet zie. Ikzelf ben altijd aanwezig, maar er is een teveel aan allerlei bijgeloof, dat ik op Mijzelf projecteer. Tientallen, honderden dingen noem ik mijzelf en ik gedraag er mij ook nog naar, terwijl een kind weet dat dit volslagen onmogelijk is. Het is hoogst eenvoudig, maar het moet je toch eenmaal verteld worden, uit jezelf kom je er niet op.
Alles wat we dus moeten leren komt erop neer dat we dat fragmentarisme, dat gevoel en dat geloof dat we iets beperkts zijn, verliezen. En dat geloof verliezen we niet door het te vervangen door een ander geloof, want dan is het waardeloos; een geloof kan ons nooit bevrijden. Een geloof is iets dat zich afspeelt in het denken en als het diep gaat in het voelen, maar het blijft een fragmentarisch en egoïstisch standpunt. De enige manier om geloof en bijgeloof kwijt te raken is ontzettend scherp te leren kijken en onderscheid te leren maken tussen Ikzelf, zoals ik wezenlijk ben en al de tientallen en honderden dingen die ik ten onrechte 'ik' noem.

Wat nooit van mij gescheiden kan worden.
We hebben al gezien dat al die dingen zich een paar tellen lang telkens presenteren. 'ik' zit op een stoel, daar presenteert zich dus voor een ogenblik een ?zittend ik?. Nu kan je wel zeggen: jamaar, ?ik zit hier een uur? - maar een ogenblik later zeg ik: ?ik luister? en daar presenteert zich dus een ?luisterend ik?. Eerst was er het tastzintuig, het lichaam (het lichaam is voor 95% tastzintuig) en daarna is er het functioneren van het gehoor. Dan zeg ik: ?ik begrijp het? (of begrijp het niet) en verschijnt er dus een ?denkend ik? of een ?voelend ik? of een ?intuïtief ik?. Ieder ogenblik presenteert zich een ander 'ik', dat meestal slechts enkele tellen leeft.
Maar... alleen dát heeft recht op de naam 'ik' wat nooit van mij kan gescheiden worden. Een plaatje dat zich af en toe in mijn hoofd manifesteert en dan weer verdwijnt, kan nooit Ik zijn. Daarom zijn al die honderden ?ikken? die zich de hele dag door, als een lange ketting met vele schakels voor ons oog vertonen, het niet-ik. Deze Ene Ervaring, die alle ikken gemeen hebben, dat is natuurlijk het werkelijke Ikzelf.

En nu hebben we gezien dat er altijd dezelfde relatie bestaat tussen Ik en (als u wilt) de wereld, waar al die schijn-ikken deel van uitmaken. Het is duidelijk dat ik om Ikzelf te zijn geen enkele moeite hoef te doen. Precies als het water geen moeite hoeft te doen om nat te zijn, want het is de ware natuur van water om nat te zijn. Zo ook moet mijn wezenlijke natuur iets zijn waarvoor ik geen enkele moeite hoef te doen om het te wezen. En zo hebben wij gezien dat wij volslagen moeiteloos altijd de Kenner zijn van elk ding dat zich voor ons oog manifesteert, onverschillig of dat een kamer is, een zogenaamd grofstoffelijk object, dan wel een gedachte, men zou kunnen zeggen een subtiel object, dan wel een gevoel, men zou kunnen zeggen een diepe woordloze gedachte.

Eeuwig tegenwoordig.
Om los te raken van het bijgeloof dat ik allerlei dingen ben is het meest efficiënte om te zien dat ik ook niet die fundamentele draad ben, waaraan al die andere bijgeloofjes vast geregen zijn, zoals kralen aan een halssnoer, nl. die gedachte of dat gevoel heel diep van binnen van ?ikzelf?. Ook dat is nog een object; ook dat heeft een begin en een einde en komt zich van tijd tot tijd presenteren. Maar omdat ik noodzakelijkerwijze dát ben wat nooit van mij kan gescheiden worden, kan het niet anders of Ikzelf ben altijd aan mijzelf tegenwoordig. Als ik dat niet in de gaten heb, moet het komen omdat ik mijn aandacht richt en zelfs vervlecht met de objecten, met dat ik-gevoel, met een ik-gedachte. Als het dus mogelijk is de volmaakte Vrijheid, of het volkomen Geluk te bereiken, dan moet op een of andere manier, de vereenzelviging doorzien en verbroken worden. Daarom al is het van kapitaal belang dat ik duidelijk leer zien dat er twee dingen te onderscheiden vallen: het ene is het eeuwig tegenwoordige ?Element? in ieder gevoel, in iedere gedachte, in iedere zintuigwaarneming en het andere zijn de talloze dingen die niet durend zijn, die zich telkens een paar tellen komen laten zien. Wie dit gezien heeft, wie dit begrijpt, niet alleen met zijn hersens, maar wezenlijk, die heeft een van de belangrijkste sleutels in handen om de gevangenisdeur van het slot te doen.
Wanneer men dit ziet, is daar eigenlijk al impliciet een tweede gegeven in, dat zo?ven al ter sprake kwam, nl. dat al de dingen met inbegrip van mijn ik-gevoel en mijn ik-gedachte, object zijn en dat durende, dat eeuwig tegenwoordige element altijd Subject.
Nu heb ik daar twee uitdrukkingen gebruikt die eigenlijk onjuist zijn. Ik heb gesproken over ?mijn? ik-gevoel (?mijn? ik-gedachte). Het is onjuist omdat dat ?mijn? ook deel is van dat ik-gevoel. Het ego en het egoïsme in het algemeen is object, maar achter het ego zit niet nog een keer een eigenaar van het ego; achter het fragmentarische, beperkte standpunt zit niet nog eens een ander fragment, dat eigenaar is van het eerste fragment.
Wanneer ik zie dat het ego, dat ik-gevoel, die ik-gedachte object is, dan ontstaat er een afstand tussen die dingen - want meer zijn het niet - en de Kenner van die dingen. Degene die in de bioscoop zit bij een spannende film, vergeet totaal dat hij in de bioscoop zit. Zonder dat hij het merkt, springt hij naar het doek en vereenzelvigt zich met een of enkele van de schaduwen die daarop heen en weer bewegen. Op precies dezelfde manier, zonder dat daar iemand nota van genomen heeft, hebben wij ons zwaartepunt verlegd naar dat heel diepe ik-gevoel, die ik-gedachte en naar al die dingen en handelingen die we aanduiden met het woord 'ik'.

Het zwaartepunt verleggen.
Men kan dat horen uit gesprekken van allerlei mensen, die zich geweldig druk maken over wat de buren wel vonden van hun overburen, en waarom die toen zei dat dát niet waar was, want iemand die daar woonde had zelf gezien dat...! Begrijpt u? Dat zijn mensen die zich volkomen geïnvesteerd hebben in de beelden aan de buitenkant. Zij hebben er geen idee van waarom zij leven en zij hebben ook geen enkele neiging om zichzelf dat af te vragen. Dat hoeft ook niet, waarom zouden zij? Zolang zij genoegen nemen met de film op het doek is alles goed en wel. Maar wie, om welke reden dan ook, daarmee geen genoegen kan nemen, moet zijn zwaartepunt verleggen, moet zijn aandacht die hij investeert of geïnvesteerd heeft in de anderen, terug naar huis roepen. Die anderen zijn niet alleen, zoals ik het in dat wat karikaturale verhaaltje noemde de buren en de overburen en de mensen om de hoek. Die anderen zijn in feite de meneer of mevrouw waar ?s ochtends de wekker afloopt, en die dan rillerig zijn of haar bed uitkomt, die meneer of mevrouw die zich daarna wast of scheert, die daarna ontbijt of niet ontbijt, die daarna naar kantoor of de fabriek gaat, die daarna ondergeschikte is van zijn baas, of baas van zijn ondergeschikte, vader of moeder van de kinderen, kind van vader en moeder, enz. Al die rollen die wij een hele dag spelen en waarmee we ons vereenzelvigen, dat zijn in feite de ?anderen?, waarin wij geïnvesteerd hebben. Marionetten die wij 'ik' noemen, waartoe wij ons laten beperken, maar die ons doorlopend in een situatie van crisis houden, zelfs wanneer we dat zelf niet merken.

Zo wijd als de hemel.
Daarjuist hebben we al gezien dat mijn wezenlijke natuur, zoals die zich spontaan manifesteert van zodra ik de beperkingen ophef, bijvoorbeeld als wij van iemand houden, dat deze wezenlijke natuur zo wijd is als de hemel. Dat is een ervaring die velen van u onmiddellijk herkennen en die ieder van ons terug kan vinden in zijn eigen hart. Dit hebben wij allen ooit meegemaakt en dit Weten blijft achter al die andere dingen bestaan. En daarom, zodra wij ons in een of andere kooi begeven, zodra wij ons invoegen in het spelen van een of andere rol, bevinden wij ons in een crisis, want wij weten diep in onszelf dat wij niet zo beperkt kunnen worden, dat wij in feite iets wezenlijk anders zijn. Het leven als de een of andere rol is een leugen, ook al kunnen we misschien niet anders, maar het is een zeer beperkte situatie die ons nooit die volmaakte bevrediging kan geven die spontaan opspringt, zonder de minste moeite, wanneer ons egoïsme wordt opgelost, bijvoorbeeld doordat iemand anders ons bij de hand neemt of doordat wij plotseling geconfronteerd worden met het appel aan deze ervaring.

Het is van weinig, misschien van geen enkel belang, dat u probeert te onthouden wat hier allemaal gezegd wordt. Doet u dat wel en gebeurt het zonder moeite, dan heeft dat zijn voordeel, maar het heeft ook een groot gevaar. Het gevaar dat we gaan denken dat we iets begrepen hebben. Dat is een van de vormen waarop de persoonlijkheid probeert de oceaan in zijn kannetje te gieten en daartoe te beperken. Wat oneindig veel belangrijker is, is om te proberen steeds weer terug te keren tot deze Ervaring waarin ik wezenlijk mijzelf was: naakter dan naakt, de vrijheid zelf van horizon tot horizon, het Geluk en de Liefde zelf, en waarbij ik een ogenblik later, terugkerend tot de wereld van namen en vormen, een wereld vond die volmaakt correspondeerde aan deze Liefde. Was niet het gras groener, was niet de hemel blauwer dan anders? En waren niet alle mensen eigenlijk toch wel beminnelijk?

Angst en begeerte: de zwaarste schakels in de ketting.
We kunnen nooit staande op ons fragmentarische standpunt deze universele ervaring provoceren. Proberen we dat toch, dan projecteren we ze en is het een vervalsing. Maar we kunnen wel deze sfeer in ons oproepen en in deze sfeer van licht - en licht is een ander woord voor waarheid - kijken naar wat ons bindt. Van dit standpunt uit de dingen bezien waarmee we ons vereenzelvigen; de dingen zien waarvoor we bang zijn, en de dingen bezien waar we erg veel voor over hebben om ze bezitten. Dat zijn twee van de zwaarste schakels in de ketting waaraan de onwetendheid vastligt. De schakel ?angst? en de schakel ?begeerte?.
Nu moet u niet vrezen dat dit een ethisch verhaal wordt, want als ik het over begeerte heb, dan heeft dat niets te maken met ?gij zult niet...?. In één van de oude Indische teksten die ik hier de afgelopen maanden wel eens geciteerd heb, de Ashtavakra Samhita, zegt op een gegeven ogenblik de goeroe Ashtavakra tot zijn leerling Janaka, nadat hij zichzelf herkend heeft zoals hij wezenlijk is: ?kijk, nu ben ik de eigenaar, de heerser van het heelal?. Dat klinkt niet erg ascetisch!

Geluk heeft geen oorzaak.
We mogen zo veel of zo weinig hebben als wij willen; dat op zichzelf bindt ons niet. Wat ons bindt is het bijgeloof dat wij gelukkig of ongelukkig zijn doordat wij veel of weinig hebben. Iets maakt ons gelukkig naarmate het ons egoïsme doet verdwijnen, en met egoïsme bedoel ik dus het fragmentarische standpunt. En iets maakt ons ongelukkig naarmate het ons beperkt, verkleint, appelleert aan ons ego, aan onze verdediging, aan onze angsten, lichamelijke pijn e.d. Voor het ongeluk hebben wij altijd de wereld nodig. Men is nooit zomaar spontaan ongelukkig. Als men wat neurotisch is, kan men natuurlijk een gewoonte van ongelukkig zijn aankweken en dan kan het lijken alsof dat spontaan optreedt. Maar in feite ben ik altijd ongelukkig om iets of om iemand. Voor het ongeluk is altijd een reden. Maar het geluk heeft geen oorzaak. Het geluk manifesteert zich spontaan, moeiteloos, wanneer alle dingen die oorzaken hebben verdwijnen.
Al de dingen die oorzaken hebben, die gebonden zijn aan tijd, ruimte en oorzakelijkheid worden in stand gehouden door de begeerte. Dit is een belangrijk punt om te onderzoeken. Het is de begeerte naar de dingen die de wereld in stand houdt. Nu hoeft u niet eens een krant open te slaan of naar de commerci?le omroep te kijken, u kunt dat in uw eigen leven waarnemen. De begeerte is het gevolg van het bijgeloof dat het geluk in de dingen woont: als ik dát maar heb, dan word ik gelukkig, ook al smijt je het na drie jaar in de hoek. Het wil dus niet zeggen dat u dit of dat niet mag hebben, dat is het punt niet. Het punt is dat de begeerte naar het ding gebaseerd is op het bijgeloof dat het geluk in dat ding woont. En daarom, wanneer u een begeerd object verkrijgt, dan is er niets zondigs, dan is er niets ongoddelijks, niets onheiligs. Het onheilige in de situatie ontstaat pas wanneer u het geluk, dat spontaan opspringt, toeschrijft aan dat ding. Dan smeedt u van het heiligste der heiligen een zware ijzeren ketting; een soort zwarte magie. Wanneer je duidelijk kijkt, dan zie je dat daar in die ervaring die wij geluk noemen, geen object aanwezig is, ook niet een ik-gedachte, ook niet een ik-gevoel.

In geluk zijn geen objecten.
Wanneer ik herken, schouw dat het Geluk, dat de onbeperkte Vrijheid zelf een ander woord is voor egoloosheid, een ander woord voor Ikzelf, wanneer ik dat wezenlijk zie, dan is dat de doodslag voor de begeerte. En daarmee voor de verschijning van de wereld als zodanig. De wereld verschijnt als iets dat buiten mij is, zolang ik geluk zoek voor een object, voor het ik-gevoel, voor de persoonlijkheid, voor het lichaam, enz. Zolang ik dus geluk toeken aan de dingen, aan de teddybeer, aan het televisieapparaat, maar ook aan dit lichaam, aan het denken en voelen. Geluk is de afwezigheid van deze dingen. De Duitsers hebben daar een term voor: ?wunschlos glücklich?. Het toppunt van geluk is als er geen wensen meer zijn en dat is fundamentele waarheid. In elke gelukservaring, - maar dat is weer een onjuiste uitdrukking want er is maar één - telkens als er een gat in de wolken is, is geen object aanwezig, is geen lichaam aanwezig, geen denken, geen voelen, geen auto, geen jongen of meisje waar je verliefd op bent. Daar is alleen Ikzelf, van horizon tot horizon. En zelfs dat is nog te veel gezegd.
Het is een wijdse Ervaring, zolang daar nog een vage herinnering bestaat aan het lichaam, vergeleken waarmee het een wijdse ervaring is. Wanneer geleidelijk aan de herinnering aan dat lichaam wegebt, is het noch groot noch klein. Als er vorm is, is het dat waarin het heelal zich manifesteert; is er geen vorm dan is het noch groot noch klein. Het is dát wat wij steeds weer zoeken. Het is dát wat wij nooit in alle eeuwigheid zullen vinden zolang wij het achterna jagen in objecten. Want dat achterna jagen zelf is de energie die ik investeer in het achterna gejaagde en waarmee ik de scheiding en de illusie van ik-jij in stand houd. En in die illusie is Geluk onbestaanbaar, precies zoals de oceaan onbestaanbaar is in een melkkannetje. Het één sluit het ander uit. Maar zodra ik wezenlijk gezien heb, geschouwd heb, dat het geluk de afwezigheid van objecten is, dat ik dus niet meer een object nodig heb om gelukkig te zijn, om het geluk zelf te zijn (niet als persoon, maar als afwezigheid van de persoon), pas op dat ogenblik accepteer ik de dingen zoals ze zijn. Op dat ogenblik word ik er onafhankelijk van, want ik weet dat de schat die ik gezocht heb dichterbij is dan het meest nabije. Ik jaag niet meer achter de dingen aan; ik hol ook niet meer achter begerenswaardige plaatjes aan in mijn denken; ik weiger ook niet meer te kijken naar allerlei onaangename dingen, die daar ergens uit de diepte opborrelen en die ik eigenlijk helemaal niet wil zien. Het is heel vreemd en het lijkt paradoxaal, dat de Vrijheid begint met de herkenning van de gebondenheid.

Niet weglopen, niet meehollen.
Jean Klein zegt ergens dat zelfaanvaarding, zelfs op psychologisch niveau niet meer is dan een kwestie van intelligentie en dat het verdringen, het weigeren allerlei dingen te zien die we onaangenaam vinden, eigenlijk niets anders is dan een domheid. Want wat kan ik in hemelsnaam bereiken met te zeggen dat we koeien voortaan paarden noemen en paarden voortaan ezels? Wat kan ik in hemelsnaam bereiken met net te doen alsof dingen die mij dwars zitten mij niet dwars zitten, dat ze niet bestaan? Struisvogelpolitiek! In de praktijk blijkt dat al deze afschuwelijke en afgrijselijke dingen, die, als wij een beetje neurotische neigingen hebben, als kolossale zwarte, bedreigende bergen over ons heen hingen, wanneer ze werkelijk in het gezicht gekeken worden, dwergen zijn. Toen wij vier, vijf jaar oud waren, waren zulke dingen grote geweldige bedreigingen; nu zijn we zelf groot en naar verhouding zijn deze dingen dwergen. Wij hebben katten aangezien voor tijgers en stukken touw voor slangen. Niettemin is het noodzakelijk, wil ik bewust de Vrijheid zelf zijn, dat ik mij geen angst meer laat inboezemen door stukken van die persoonlijkheid, dat ik mij niet meer door een deel van die persoonlijkheid laat chanteren.
En dat zijn dus twee belangrijke, naar mijn overtuiging onmisbare hulpmiddelen: dat ik niet meer wegloop voor wat ik niet wil zien en dat ik niet meer meehol met wat me bijna de baas lijkt te zijn, omdat het zo begeerlijk is. Zolang ik dat doe is de Liefde voor mij uitgesloten, want door dit te doen, door te verdringen wat ik niet wil zien, door te investeren in objecten en door mee te hollen met mijn begeerten, houd ik niet alleen de wereld in stand, maar ook mijn egoïsme. Die wereld is geen probleem, het probleem is dat fragmentarische standpunt.
Al die dingen, die ik ten onrechte aan elkaar geplakt heb, alsof het een lange film was, blijken dan bij steeds beter kijken, in feite als een geheel niet te bestaan. Er is telkens een gedachte of een wereld die zich manifesteert en zich weer oplost; en een ogenblik is daar het Naamloze, het Vormloze en dan is er weer een wereld die zich manifesteert en die zich weer laat absorberen in het Ikzelf zonder naam en zonder vorm, en zo gaat dit door. Dan blijk Ik te zijn de Tijdloze door niets veroorzaakte volkomen ?bevredigdheid? zelf.

Het is omdat ik deze ?bevredigdheid?, dit geluk geprojecteerd heb op dingen; het is omdat ik dit eeuwig-tegenwoordig-zijn geprojecteerd heb in een verleden, heden en toekomst; het is omdat ik die Vrijheid, die het Zijn zelf is, geprojecteerd heb op een lichaam, op een denker- en voelertje, op de honderd rollen die ik iedere dag speel, dat ik een geweldige film heb geschapen die ik mijn leven noem. Maar deze film, deze persoonlijkheid met al zijn facetten en de hele wereld die daaraan correspondeert, blijkt uitsluitend te hebben bestaan in mijn eigen fantasie en dat ?mijn eigen? is dan nog deel van die fantasie ook!
We moeten op allerlei manieren steeds weer terug komen naar dit nieuwe perspectief. Enerzijds om te voorkomen dat het een theorie wordt, want dat is volkomen waardeloos, en anderzijds om te voorkomen dat het een geloof wordt, dat onze vroegere godsdienst vervangt en toch zo prettig aanvoelt met al die gelijkgestemde mensen! Dan is het even waardeloos en misschien nog gevaarlijker. Ergens aan het einde van het evangelie van Marcus staat dat als je werkelijk gelooft, er een fontein van eeuwigheidsleven spuit uit je hart. Wel, dat is het criterium.

Stilte...
Wij horen dát waar wij naar luisteren en wij zien dát waar wij naar kijken. En door dat luisteren houden we het gehoorde in stand en door dat kijken het geziene. Daarom moeten we, als we willen komen tot de Vrijheid die we wezenlijk zijn, en die schijn-onvrijheid elimineren, weer leren kijken en luisteren naar wat wij wezenlijk zijn. Dat is de Stilte zelf. Het wezenlijk begrijpen, het wezenlijk communiceren, het wezenlijk geluk is de Stilte zelf, die niets te maken heeft met de afwezigheid van geluiden. Het is de Stilte die een ander woord is voor de Vrijheid zelf, voor het volkomen bevredigd zijn zelf. Het is een Stilte die, wanneer men ze leert beluisteren in de diepte van het eigen hart, een universele stilte blijkt te zijn, die er altijd geweest is, ook al hebben we ze overschreeuwd en ?overluisterd? en over het hoofd gezien. Wij hebben tot onze schade en schande geleerd verder te kijken dan onze neus lang was en zelfs dat was al veel te ver. Doordat de oude gewoonten om mijzelf te beschouwen als honderd en één dingen zo ingehamerd zijn, vraagt het tijd en lang en scherp kijken, voordat we helemaal doorzien hebben dat wij om de tuin geleid zijn, en dat wij in werkelijkheid iets zijn dat niets gemeen heeft met al die dingen. Er is enige tijd nodig voordat al die dingen opgelost worden in het Licht van Ikzelf, die de weg en de waarheid en het leven ben... maar een wezenlijke moeilijkheid is er niet.

[Mars]

Dank.

[Maria]

Heb je dit uit "vrij zijn", Laurens?

Altijd weer een feest (van herkenning) om de woorden van Wolter Keers te lezen.

Voor wie hem ook wil horen, Jan Koehoorn heeft oude opnames van Wolter gedigitaliseerd:

https://soundcloud.com/jan-koehoorn

[Ben]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

voorkomen dat het een theorie wordt, want dat is volkomen waardeloos, en anderzijds om te voorkomen dat het een geloof wordt, dat onze vroegere godsdienst vervangt en toch zo prettig aanvoelt met al die gelijkgestemde mensen! Dan is het even waardeloos en misschien nog gevaarlijker.

...

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Heb je dit uit "vrij zijn", Laurens?

Altijd weer een feest (van herkenning) om de woorden van Wolter Keers te lezen.

Voor wie hem ook wil horen, Jan Koehoorn heeft oude opnames van Wolter gedigitaliseerd:

https://soundcloud.com/jan-koehoorn

Ja het is voor mij ook weer een feest van herkenning.

Ik weet niet waar ik het vandaan heb Maria, ik ben orde aan het aanbrengen op de 8 harde schijven met allerhande verzameld materiaal en kwam deze tegen. Ik heb, alweer zo'n 15 jaar geleden, een homepage gehad met teksten die ik verzameld had van Wolter Keers en daar is deze er een van.

[Alliswell]

Oorspronkelijk geplaatst door Wolter Keers

Stilte...
Wij horen dát waar wij naar luisteren en wij zien dát waar wij naar kijken. En door dat luisteren houden we het gehoorde in stand en door dat kijken het geziene. Daarom moeten we, als we willen komen tot de Vrijheid die we wezenlijk zijn, en die schijn-onvrijheid elimineren, weer leren kijken en luisteren naar wat wij wezenlijk zijn. Dat is de Stilte zelf. Het wezenlijk begrijpen, het wezenlijk communiceren, het wezenlijk geluk is de Stilte zelf, die niets te maken heeft met de afwezigheid van geluiden. Het is de Stilte die een ander woord is voor de Vrijheid zelf, voor het volkomen bevredigd zijn zelf. Het is een Stilte die, wanneer men ze leert beluisteren in de diepte van het eigen hart, een universele stilte blijkt te zijn, die er altijd geweest is, ook al hebben we ze overschreeuwd en ?overluisterd? en over het hoofd gezien. Wij hebben tot onze schade en schande geleerd verder te kijken dan onze neus lang was en zelfs dat was al veel te ver. Doordat de oude gewoonten om mijzelf te beschouwen als honderd en één dingen zo ingehamerd zijn, vraagt het tijd en lang en scherp kijken, voordat we helemaal doorzien hebben dat wij om de tuin geleid zijn, en dat wij in werkelijkheid iets zijn dat niets gemeen heeft met al die dingen. Er is enige tijd nodig voordat al die dingen opgelost worden in het Licht van Ikzelf, die de weg en de waarheid en het leven ben... maar een wezenlijke moeilijkheid is er niet.

Een vraag aan jou Laurens? Waarom onderstaande reactie op de quote van Ramesh geplaatst door Puppetji als bovenstaande voor jou een feest van herkenning is? Waarom het oordeel dat hij er niets van begrijpt? Waarom geen bemoediging? Wees niet bang iemand te weerhouden het zelf te doen. Anders kan niet, maar een aanmoediging van publiek aan de kant is geen plaatsvervanging, maar wel een enorme steun en bevestiging van de éénheid die we zijn. Misschien kan je dit meenemen in het zelfonderzoek.

Tot stilte komen lijkt mij per definitie het einde van vragen stellen en ook het einde van zelfonderzoek.

Misschien is het nog beter om te begrijpen dat tot stilte komen, Het tot einde komen is van "vragen beantwoorden". Wat het einde is van de nood om vragen te stellen, omdat ze bevredigend beantwoord zijn in de stilte van afwezigheid van eigen antwoorden die nooit vrede brengen.

Een quote uit acim: "Resign as your own teacher".

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

RAMESH: So, you have been sitting here listening to my concepts . Tell me, do you truly accept that nothing happens unless it is God?s will or the will of the Source? Is it possible to accept that?
SEEKER: I can accept that, yet I don?t know.
RAMESH: Of course you don?t know. I told you it?s a concept. It is a concept that points to the truth. If you don?t want a concept there?s only one thing you can do.
SEEKER: What is that?
RAMESH: Sit still. Don?t ask questions.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

(Reactie van Laurens op bovenstaande quote van Ramesh)

Met dank voor weer eens een bevestiging.

Dit gaat over overgave, over accepteren dat je niks in de melk te brokkelen hebt. De zoeker kan dan wel accepteren dat het niet zijn wil is die geschiede maar hij is daar twijfelachtig over, het is namelijk niet zijn intrinsiek 'weten'. Twijfel is goed dat is de aanleiding tot onderzoeken maar nee Ramesh, die er zoals gewoonlijk weer niks van begrijpt, zegt dat ie stil moet zijn en geen vragen stellen. Ergo in de man blijft de twijfel zich manifesteren of wordt onderdrukt en hij komt zonder zelfonderzoek helemaal nergens.

Oorspronkelijk geplaatst door Alliswell

Een vraag aan jou Laurens? Waarom onderstaande reactie op de quote van Ramesh geplaatst door Puppetji als bovenstaande voor jou een feest van herkenning is? Waarom het oordeel dat hij er niets van begrijpt? Waarom geen bemoediging? Wees niet bang iemand te weerhouden het zelf te doen. Anders kan niet, maar een aanmoediging van publiek aan de kant is geen plaatsvervanging, maar wel een enorme steun en bevestiging van de éénheid die we zijn. Misschien kan je dit meenemen in het zelfonderzoek.

Dat Puppetji's ego gevoelig is voor vleierij betekend niet dat ik hem tegemoet ga komen dan wel uiting ga geven aan iemands wens ergens toe overgehaald te worden. Ik kom nooit tegemoet aan ego vereisten want dan komen we sowieso nergens. Daarnaast blijkt Puppetji's beker, zoals Osho het zou zeggen, volledig gevuld en kan er niets meer tot hem toetreden, alles wat hem niet bekend klinkt is tegen dovemansoren gesproken. Technisch gesproken moet er dus eerst wat uit en die flauwe kul van Ramesh kan hij wel missen. Maar ja hij heeft deze man en aanhang al ge?dealiseerd en is niet bereid om zelfs maar mee te kijken waar deze in zijn uitspraken bekritiseerd kan worden. Ik kan zolang deze zelfvervulling aanhoudt zelfonderzoeks-technisch helemaal niks voor Puppetji betekenen, ik reageer alleen nog ten behoeve van anderen die mogelijk nog wel (middels de vreugde van herkenning) ontvankelijk zijn.

Tot stilte komen lijkt mij per definitie het einde van vragen stellen en ook het einde van zelfonderzoek.

Misschien is het nog beter om te begrijpen dat tot stilte komen, Het tot einde komen is van "vragen beantwoorden". Wat het einde is van de nood om vragen te stellen, omdat ze bevredigend beantwoord zijn in de stilte van afwezigheid van eigen antwoorden die nooit vrede brengen.

Een quote uit acim: "Resign as your own teacher".

Misschien kun jij op deze wijze nog iets voor hem betekenen.