Lijden.

[Naadje]

We moeten van ons geloof af dat lijden onontkoombaar is, aldus Renoir. Lijden is niet nodig en vloeit voort uit onbewustheid. Ik wil niet de discussie aangaan over het (mogelijke) verschil tussen pijn en lijden. Maar me toespitsen op de vraag of lijden nodig (of onontkoombaar) is. Ik ken niemand die nooit ergens onder (of aan) geleden heeft. Byron Katie kan dat altijd mooi verwoorden door te zeggen: hoe weet ik dat iets nodig is? Simpel, omdat het er is. Daar kan ik me wel in vinden. Waarom zouden we er iets anders van moeten maken? Vanuit een beperkt, persoonlijk perspectief, kan het wellicht zo lijken dat lijden niet nodig is, of zou moeten zijn, maar wat weten wij van de (mogelijke, achterliggende) bedoelingen? Zo, die er al zijn.

Het is mijn persoonlijke ervaring dat acceptatie lijden draaglijk maakt en doet afnemen. Terwijl m.i. juist het verzet tegen (de aanwezigheid) van lijden, het alleen maar verergert. Hoe zien jullie dit?

[Naadje]

Speciaal voor Rennie, die nogal belang hecht aan wat er in advaitakringen beweerd wordt.

"Wat je eigenlijk zegt is: ik wil verlost worden van het lijden van het bestaan. Maar daar is niet aan te ontkomen".

Jan van den Oever.
(Advaitist die al meer dan twintig jaar spreekt over non-dualiteit).

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Speciaal voor Rennie, die nogal belang hecht aan wat er in advaitakringen beweerd wordt.

"Wat je eigenlijk zegt is: ik wil verlost worden van het lijden van het bestaan. Maar daar is niet aan te ontkomen".

Jan van den Oever.
(Advaitist die al meer dan twintig jaar spreekt over non-dualiteit).

Met z' n nieuwe boek (verlangen om een autoriteit te zijn ?) 'Ik weet niet wie ik ben', blijkt het uitgangspunt al verschillend.

Wat betreft het vertoeven in dualiteit kan ik beter met Osho meekijken die zei dat we vol overgave aan onze eigen gevangenis werken dan een loze bewering aanhangen dat er geen gevangene zou zijn en er dus ook geen bevrijding is.

Ik heb wat op de site gelezen, interviews wie Jan is en welke bijzondere ervaringen hij heeft gehad. Deze imagebuilding ken ik maar al te goed, recentelijk nog ene Remon die zich in een bijzonder daglicht liet plaatsten door ene Kicken.

Wat Jan van jou verwacht is een LIEFDEVOL HART en PASSIE voor dit onderwerp en 90 euro's voor drie DVD's.

Dit heeft niks met Advaita te maken en het ontbreek me daarom ook volledig aan lust om de ideeën van deze man te lezen. Die paar die ik wel gelezen heb kunnen de toets van de kritiek niet doorstaan.

De verwijzing naar deze man maakt mij alleen duidelijk dat je bij zijn ideeën beter aansluiting kun vinden. Ik ga niet in discussie over wie er gelijk heeft, mijn ideeën zijn het niet.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

We moeten van ons geloof af dat lijden onontkoombaar is, aldus Renoir. Lijden is niet nodig en vloeit voort uit onbewustheid. Ik wil niet de discussie aangaan over het (mogelijke) verschil tussen pijn en lijden. Maar me toespitsen op de vraag of lijden nodig (of onontkoombaar) is. Ik ken niemand die nooit ergens onder (of aan) geleden heeft. Byron Katie kan dat altijd mooi verwoorden door te zeggen: hoe weet ik dat iets nodig is? Simpel, omdat het er is. Daar kan ik me wel in vinden. Waarom zouden we er iets anders van moeten maken? Vanuit een beperkt, persoonlijk perspectief, kan het wellicht zo lijken dat lijden niet nodig is, of zou moeten zijn, maar wat weten wij van de (mogelijke, achterliggende) bedoelingen? Zo, die er al zijn.

Het is mijn persoonlijke ervaring dat acceptatie lijden draaglijk maakt en doet afnemen. Terwijl m.i. juist het verzet tegen (de aanwezigheid) van lijden, het alleen maar verergert. Hoe zien jullie dit?

Het is juist vanuit het beperkte persoonlijk perspectief dat wij denken dat het lijden nodig zou zijn. LIJDEN IS NIET NODIG en denken dat het wel nodig is is een totale misvatting of laten we zeggen een klein minimaal denkfoutje.

Echter dat lijden bestaat, ook al is dat lijden dan ontstaan vanuit een denkfoutje, is iets wat ieder van ons zonder enige twijfel dagelijks kan zien/ervaren. Lijden en pijn wil echter alleen maar zeggen dat er weerstand is tegen de waarheid. Wordt de waarheid erkent/aanvaard dan verdwijnt ook de pijn en daarmee het eeuwige lijden.

Pijn en lijden heeft geen bedoeling/functie en het is juist dat wat e.e.a. zo pijnlijk maakt.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Met z' n nieuwe boek (verlangen om een autoriteit te zijn ?) 'Ik weet niet wie ik ben', blijkt het uitgangspunt al verschillend.

Wat betreft het vertoeven in dualiteit kan ik beter met Osho meekijken die zei dat we vol overgave aan onze eigen gevangenis werken dan een loze bewering aanhangen dat er geen gevangene zou zijn en er dus ook geen bevrijding is.

Ik heb wat op de site gelezen, interviews wie Jan is en welke bijzondere ervaringen hij heeft gehad. Deze imagebuilding ken ik maar al te goed, recentelijk nog ene Remon die zich in een bijzonder daglicht liet plaatsten door ene Kicken.

Wat Jan van jou verwacht is een LIEFDEVOL HART en PASSIE voor dit onderwerp en 90 euro's voor drie DVD's.

Dit heeft niks met Advaita te maken en het ontbreek me daarom ook volledig aan lust om de ideeën van deze man te lezen. Die paar die ik wel gelezen heb kunnen de toets van de kritiek niet doorstaan.

De verwijzing naar deze man maakt mij alleen duidelijk dat je bij zijn ideeën beter aansluiting kun vinden. Ik ga niet in discussie over wie er gelijk heeft, mijn ideeën zijn het niet.

Ik had niet anders verwacht dan dat je het met de uitspraken van deze man niet eens zou zijn. Toch hoort hij wel degelijk bij het rijtje advaitaleraren (waarvan hij overigens niet de enige is die beweert dat lijden onontkoombaar is). Maar ja dan kom je bij de vraag wat is advaita en wat niet? Het is duidelijk dat de advaitisten onderling niet tot eenduidigheid kunnen komen. Maar misschien lijkt dat maar zo.

Je kunt zeggen: ik weet wat ik ben of: ik weet niet wat ik ben. Dan lijkt dat verschillend, maar in feite zeg je hetzelfde. Afhankelijk van of je je focus wilt legggen op de verschillen of de overeenkomsten. Voor een discussie op het forum is dat eerste het leukst, in essentie zegt iedereen hetzelfde. By the way, wat is jouw ervaring met advaita eigenlijk?

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Wordt de waarheid erkent/aanvaard dan verdwijnt ook de pijn en daarmee het eeuwige lijden.

Dit lijkt me een contradictio in terminis. Iets wat eeuwig is, verdwijnt niet.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Ik had niet anders verwacht dan dat je het met de uitspraken van deze man niet eens zou zijn. Toch hoort hij wel degelijk bij het rijtje advaitaleraren (waarvan hij overigens niet de enige is die beweert dat lijden onontkoombaar is). Maar ja dan kom je bij de vraag wat is advaita en wat niet? Het is duidelijk dat de advaitisten onderling niet tot eenduidigheid kunnen komen. Maar misschien lijkt dat maar zo.

Je kunt zeggen: ik weet wat ik ben of: ik weet niet wat ik ben. Dan lijkt dat verschillend, maar in feite zeg je hetzelfde. Afhankelijk van of je je focus wilt legggen op de verschillen of de overeenkomsten. Voor een discussie op het forum is dat eerste het leukst, in essentie zegt iedereen hetzelfde. By the way, wat is jouw ervaring met advaita eigenlijk?

Zoals gezegd 'Wat betreft het vertoeven in dualiteit..' kun je vinden wat je wilt, zeggen wat je wilt, filosoferen, geloven, denken wat je wilt, het heeft niets met Advaita te maken. Het uithangbord 'advaita' van deze man heeft niets met z'n uitspraken van doen. Oftewel anders gezegd het is filosofie geen advaita.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Dit lijkt me een contradictio in terminis. Iets wat eeuwig is, verdwijnt niet.

Ik lees 'eeuwige lijden' als het alsmaar opnieuw weer opduikende leed.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Echter dat lijden bestaat, ook al is dat lijden dan ontstaan vanuit een denkfoutje, is iets wat ieder van ons zonder enige twijfel dagelijks kan zien/ervaren. Lijden en pijn wil echter alleen maar zeggen dat er weerstand is tegen de waarheid.

Even voor mijn helderheid. Wat versta jij onder de waarheid? Als we onder waarheid verstaan de beschikbaarheid voor het bestaan, hoe kun je daar dan weerstand tegen hebben?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

We moeten van ons geloof af dat lijden onontkoombaar is, aldus Renoir. Lijden is niet nodig en vloeit voort uit onbewustheid. Ik wil niet de discussie aangaan over het (mogelijke) verschil tussen pijn en lijden. Maar me toespitsen op de vraag of lijden nodig (of onontkoombaar) is. Ik ken niemand die nooit ergens onder (of aan) geleden heeft. Byron Katie kan dat altijd mooi verwoorden door te zeggen: hoe weet ik dat iets nodig is? Simpel, omdat het er is. Daar kan ik me wel in vinden. Waarom zouden we er iets anders van moeten maken? Vanuit een beperkt, persoonlijk perspectief, kan het wellicht zo lijken dat lijden niet nodig is, of zou moeten zijn, maar wat weten wij van de (mogelijke, achterliggende) bedoelingen? Zo, die er al zijn.

Het is mijn persoonlijke ervaring dat acceptatie lijden draaglijk maakt en doet afnemen. Terwijl m.i. juist het verzet tegen (de aanwezigheid) van lijden, het alleen maar verergert. Hoe zien jullie dit?

Ik bestrijd telkenmale gewoon de standaard opvatting dat er, in het duale, niets gedaan kan worden. Dat laat onverlet dat er geen lijden is en er geen moer gedaan kan worden, want dat moet niet je opvatting maar je realiteit zijn. En wanneer dat werkelijk je realiteit is scherm je niet met deze 'weten' schap.