Gods beeld en gelijkenis

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De wereld is, was totdat de mens hem met zijn verstand in vraag gesteld heeft en de huidige wereld kan men dan inderdaad zien als de gecorrumpeerde emanatie van het 'ego', waar het daarvoor, volgens mij, de zuivere emanatie van het instinct kan zijn geweest.
Het doel is, volgens mij, door die in vraag stelling, om het gehele gegeven naar een hoger bewustwordingsplan op te Voeren.

Ik wil niet zomaar tegenspreken en wel of niet gelijk halen; ik wil door het op het scherp zetten van mijn Eigen ideeën en de ideeën van andere tot meer inzicht komen.

Ik ontvouwde mijn gedachten en wil voorop stellen dat ik het gewoon niet weet wat de bedoeling is. Ik heb wel een voorkeur er van uit te gaan dat ik als god zijnde mijzelf wil ontmoeten en dat ervaar ik ook te doen wanneer ik niet mij zelf ben en een ander ook niet zichzelf is. Kortom datgene dat wij als ons zelf beschouwen is dat niet, sterker nog het voorkomt dat wij god in elkaar kunnen ontmoeten.

Dus zou de wereld niet op een hoger plan komen indien wij allen dat wel konden? En is het dan geen zaak om in de hoogste versnelling proberen te achterhalen waarom het zo nodig is dat zelf te hebben? Zouden we er niet beter aan doen zelfonderzoek te doen dan onze blik op de wereld te richten en te kijken wat we aan de veranderlijke verschijnselen zouden kunnen verbeteren die het in zich hebben al zo vaak veranderd te zijn?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik ontvouwde mijn gedachten en wil voorop stellen dat ik het gewoon niet weet wat de bedoeling is. Ik heb wel een voorkeur er van uit te gaan dat ik als god zijnde mijzelf wil ontmoeten en dat ervaar ik ook te doen wanneer ik niet mij zelf ben en een ander ook niet zichzelf is. Kortom datgene dat wij als ons zelf beschouwen is dat niet, sterker nog het voorkomt dat wij god in elkaar kunnen ontmoeten.

Dus zou de wereld niet op een hoger plan komen indien wij allen dat wel konden? En is het dan geen zaak om in de hoogste versnelling proberen te achterhalen waarom het zo nodig is dat zelf te hebben? Zouden we er niet beter aan doen zelfonderzoek te doen dan onze blik op de wereld te richten en te kijken wat we aan de veranderlijke verschijnselen zouden kunnen verbeteren die het in zich hebben al zo vaak veranderd te zijn?

Mag ik vertalen in mijn woorden?
Het 'zelf' hier het 'ego' staat in de weg dat wij God in elkaar ontmoeten en dus indien we erin slagen om dat 'zelf' op te doeken, (ik zou eerder zeggen te doorgronden, waardoor, het, als vanzelf, zichzelf oplost) dan komt, volgens mij, de hele wereld inderdaad op een hoger plan.

Voor mij is het wel van belang om in de hoogste versnelling proberen te achterhalen waarom we dat zelf gewoonweg hebben.

Voor de komst van de mens bestond God, bestond de wereld en bestond alles in peis en vree; waarom heeft de evolutie of God gemaakt dat er mensen kwamen met een verstand dat de hele boel zo in vraag stelt.

Waarom wou God dat er überhaupt mensen waren is voor mij omdat hij de scheppende krachten wou verenigd (of misschien herenigd) zien met de geschapen wereld; dus dat hij; zichzelf aan de éne kant en de wereld, de schepping aan de andere kant wou verenigen en daarvoor moest de kroon van de schepping tot bewustzijn komen; vandaar het verstand.

Maar het mensenkind is te vroeg tot het verstand gekomen, vandaar de gecorrumpeerde wereld die wij door ons verstand ervaren. Misschien is zelf dat wereldbeeld nodig opdat de mens door Eigen ervaring tot diepgaand inzicht zou kunnen komen.

In het evangelie van Thomas staat duidelijk, alles wat binnen is, is ook buiten, wat boven is, is onder....
Dus zichzelf veranderen is de buitenwereld veranderen en de buitenwereld doorgronden is zichzelf doorgronden; het zijn gewoon spiegelbeelden van elkaar.
Mijn verlossing kan alleen maar zin hebben indien het de verlossing van de hele wereld dichter bij brengt; anders is het, voor mijzelf, genoegen nemen met egoïstisch ter plaatse trappelen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Mag ik vertalen in mijn woorden?
Het 'zelf' hier het 'ego' staat in de weg dat wij God in elkaar ontmoeten en dus indien we erin slagen om dat 'zelf' op te doeken, (ik zou eerder zeggen te doorgronden, waardoor, het, als vanzelf, zichzelf oplost) dan komt, volgens mij, de hele wereld inderdaad op een hoger plan.

Voor mij is het wel van belang om in de hoogste versnelling proberen te achterhalen waarom we dat zelf gewoonweg hebben.

Voor de komst van de mens bestond God, bestond de wereld en bestond alles in peis en vree; waarom heeft de evolutie of God gemaakt dat er mensen kwamen met een verstand dat de hele boel zo in vraag stelt.

Waarom wou God dat er überhaupt mensen waren is voor mij omdat hij de scheppende krachten wou verenigd (of misschien herenigd) zien met de geschapen wereld; dus dat hij; zichzelf aan de éne kant en de wereld, de schepping aan de andere kant wou verenigen en daarvoor moest de kroon van de schepping tot bewustzijn komen; vandaar het verstand.

Maar het mensenkind is te vroeg tot het verstand gekomen, vandaar de gecorrumpeerde wereld die wij door ons verstand ervaren. Misschien is zelf dat wereldbeeld nodig opdat de mens door Eigen ervaring tot diepgaand inzicht zou kunnen komen.

In het evangelie van Thomas staat duidelijk, alles wat binnen is, is ook buiten, wat boven is, is onder....
Dus zichzelf veranderen is de buitenwereld veranderen en de buitenwereld doorgronden is zichzelf doorgronden; het zijn gewoon spiegelbeelden van elkaar.
Mijn verlossing kan alleen maar zin hebben indien het de verlossing van de hele wereld dichter bij brengt; anders is het, voor mijzelf, genoegen nemen met egoïstisch ter plaatse trappelen.

Als je vertaling geen afbreuk doet aan het door mij gestelde is het prima om het ook eens anders dan zoals door mij gedaan te belichten.

En dan valt op dat ik het niet over het 'opdoeken van ego' heb gehad, maar het doorgaans heb over het verdwijnen van zaken wanneer ze zijn doorzien, dus dat opdoeken is alvast een verkeerde vertaling. Maar zoals blijkt verschilt mijn idee niet van de jouwe, doorgronden of doorzien is hetzelfde.

Dat 'zelf' is niet alleen ego, het is ook instinct en eigenheid of geaardheid en het is niet zozeer van belang waarom wij dat lijfsbehoud dan wel die eigenheid hebben als wel de vraag waarom wij een ego ontwikkeld hebben dat zichzelf instinctmatig is gaan bewaken alsof dat het leven is dat het kan kwijtraken door niet op zijn hoede te zijn. En dat is dus ook zo, het is een ding van niks dat helemaal niets voorstelt en belaagd snel het leven laat.

Wat bedoel je met verstand of bedoel je het denken? Je bent de eerste hier niet als je het denken als de bron van al het kwaad ziet. En er zit wat in, want als je het 'ik' onderzoekt blijkt het niet meer te zijn dan een bundel gedachten. Maar een entiteit om van uit tegaan doet de wereld geen kwaad, het is zijn overontwikkeld ego dat dat doet. Dus waarom moet 'ik' er onder leiden wat 'ego' doet?

Het antwoord op de vraag waarom God enzovoort... is spelen. Waarom vond je verstoppertje spelen vroeger zo leuk omdat je je mocht verstoppen en gevonden kon worden, waarom Carnaval omdat je je kunt verkleden en onherkenbaar maken en niet makkelijk gevonden kon worden. God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis, dus ondervindt god dezelfde vreugde als wij aan het zoeken en vinden van elkaar, en moest zichzelf in ons dus wel eerst onherkenbaar maken en heeft hij zich als jou vermomd. Daarom is de primaire opdracht in het leven de vraag 'wie' of liever 'wat' ben ik beantwoorden. Want als je je ware gezicht niet kent hoe kun je jezelf dan elders vinden.

De vraag 'waarom god' moet je altijd bezien in het licht van zijn oppermacht, er is niets wat god niet is of kan. En hoe kan een eenling zichzelf nou ontdekken zonder een tweede en het daarvoor benodigde verschil? God kan uiteraard aan die voorwaarde voldoen want hij is almachtig. Maar zou God in zijn almacht niet in staat zijn krachten te bundelen als hij ze gebundeld wilde hebben? Dus de goddelijke vraag is tot welk doel zou de spreiding van die kracht moeten dienen en zou hij dat wat hij beoogde niet anders kunnen oplossen?

Heb je daar een idee over?

Wat bedoel je met de mens is te vroeg tot verstand gekomen, als iets er is, is het toch bedoeld zo te zijn? Waarom dat anders scheppen? Het ego is ook zo bedoeld te zijn, het moet ons voor elkaar verstoppen, zodat we een handicap hebben om te vinden. Niet weeklagen over dat wat er is maar als zelf scheppers zijnde de intentie van God vinden.

Met de woorden uit het evangelie van Thomas kan ik het wel eens zijn, een wereld waar het voor eenieder fijn toeven is, is een wereld zonder egocentriciteit van ik wil meer van al het moois hebben dan ik voor jou wil, dus moet de aard van het ego worden onderzocht opdat er een mooie wereld kan ontstaan waarin het voor eenieder fijn toeven is.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als je vertaling geen afbreuk doet aan het door mij gestelde is het prima om het ook eens anders dan zoals door mij gedaan te belichten.

En dan valt op dat ik het niet over het 'opdoeken van ego' heb gehad, maar het doorgaans heb over het verdwijnen van zaken wanneer ze zijn doorzien, dus dat opdoeken is alvast een verkeerde vertaling. Maar zoals blijkt verschilt mijn idee niet van de jouwe, doorgronden of doorzien is hetzelfde.

Dat 'zelf' is niet alleen ego, het is ook instinct en eigenheid of geaardheid en het is niet zozeer van belang waarom wij dat lijfsbehoud dan wel die eigenheid hebben als wel de vraag waarom wij een ego ontwikkeld hebben dat zichzelf instinctmatig is gaan bewaken alsof dat het leven is dat het kan kwijtraken door niet op zijn hoede te zijn. En dat is dus ook zo, het is een ding van niks dat helemaal niets voorstelt en belaagd snel het leven laat.
.

Is het in het vet gedrukte nu juist niet de toestand in de dierenwereld waar elk dier zichzelf instinctief moet bewaken want anders kost het hem zijn leven?
Wat is het verstand anders dan een verder (dikwijls verkeerd) uitgewerkt instinct en heeft het verstand die, eens broodnodige eigenschap van het instinct dwaas uitgebreid naar de andere domeinen van zijn wezen?
Misschien, eens dat duidelijk doorzien, zal het verstand die overdreven verdedigingshouding laten vallen?

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat bedoel je met verstand of bedoel je het denken? Je bent de eerste hier niet als je het denken als de bron van al het kwaad ziet. En er zit wat in, want als je het 'ik' onderzoekt blijkt het niet meer te zijn dan een bundel gedachten. Maar een entiteit om van uit tegaan doet de wereld geen kwaad, het is zijn overontwikkeld ego dat dat doet. Dus waarom moet 'ik' er onder leiden wat 'ego' doet?

Voor mij is het 'ego' inderdaad het produkt van ons denken en daar de mens een veel te belangrijke plaats gegeven heeft aan zijn denkwereld is het 'ego' ook overontwikkeld.
Voor de gewone mens is het 'ik' en het 'ego' hetzelfde en dus lijdt het 'ik' onder het 'ego'.
De mens heeft zichzelf tot slaaf gemaakt van zijn denken, zijn verstand, ipv van dat hij het denken, het verstand dirigeert en dat is wat ik bedoel met dat de mens te vlug, als kind, tot het verstand gekomen is want hij was nog niet in staat het te beheren en werd er dus door opgeslokt.
Het zelfde met het beheren van of het beheerd worden door het vuur. Er zijn vermoedens dat toen de eerste mensen in staat waren om zelf vuur te maken er vermoedelijk een paar enorme rampen hebben plaatsgevonden omdat ze juist in het begin misschien wel vuur konden maken maar het nog niet beheerden.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het antwoord op de vraag waarom God enzovoort... is spelen. Waarom vond je verstoppertje spelen vroeger zo leuk omdat je je mocht verstoppen en gevonden kon worden, waarom Carnaval omdat je je kunt verkleden en onherkenbaar maken en niet makkelijk gevonden kon worden. God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis, dus ondervindt god dezelfde vreugde als wij aan het zoeken en vinden van elkaar, en moest zichzelf in ons dus wel eerst onherkenbaar maken en heeft hij zich als jou vermomd. Daarom is de primaire opdracht in het leven de vraag 'wie' of liever 'wat' ben ik beantwoorden. Want als je je ware gezicht niet kent hoe kun je jezelf dan elders vinden..

Spelen wordt ook in 'gesprekken met de engelen' als heel belangrijk gezien
; dieren leren al spelenderwijze hoe ze zich later moeten gedragen; in de bijbel staat 'wie niet wordt als deze kinderen treedt het rijk der hemelen niet binnen'.

Spelen wordt in de eerste zin als belangrijk gezien omdat al spelenderwijs de mens zichzelf, zijn 'ego' vergeet en alzo kan opgaan in een groter geheel.
Spelenderwijze is de beste, de diepgaanste en de vlugste manier om veel te leren.
En in de bijbel wordt, volgens mij, het kind zo opgehemeld, omdat het kind nog open staat voor vernieuwing, de starheid van de volwassenen volkomen mist.

Maar heel de wereld, heel de evolutie afdoen als (egoïstisch) spel van God, gaat voor mij een paar stappen te ver.
Dan vind ik het idee, ergens gelezen, waar God schepte maar buitenstaander bleef, zich niet volledig kon inleven in het leven van zijn schepselen en daarom besloot om zelf in dat leven af te dalen en dat zo goed deed dat hij zichzelf volkomen heeft afgesloten van de weg terug; een betere uitleg.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De vraag 'waarom god' moet je altijd bezien in het licht van zijn oppermacht, er is niets wat god niet is of kan. En hoe kan een eenling zichzelf nou ontdekken zonder een tweede en het daarvoor benodigde verschil? God kan uiteraard aan die voorwaarde voldoen want hij is almachtig. Maar zou God in zijn almacht niet in staat zijn krachten te bundelen als hij ze gebundeld wilde hebben? Dus de goddelijke vraag is tot welk doel zou de spreiding van die kracht moeten dienen en zou hij dat wat hij beoogde niet anders kunnen oplossen?

Heb je daar een idee over?

Het enige dat ik kan zeggen is, dat op die ogenblikken dat je werkelijk leeft, dat je 100% leeft en dus alleen maar leeft; dat je van leven doordrongen bent, en dus zuiver leven bent; op zulke ogenblikken ben je van een zodanig geluksgevoel doordrongen, op zulke ogenblikken stel je jezelf geen vragen meer en op zulke ogenblikken is alles goed zoals het is.

Misschien is dat het doel van de hele schepping; die ogenblikken bereiken... en misschien kan dat alleen maar op de weg die God uitgestippeld heeft?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Spelen wordt ook in 'gesprekken met de engelen' als heel belangrijk gezien
; dieren leren al spelenderwijze hoe ze zich later moeten gedragen; in de bijbel staat 'wie niet wordt als deze kinderen treedt het rijk der hemelen niet binnen'.

Spelen wordt in de eerste zin als belangrijk gezien omdat al spelenderwijs de mens zichzelf, zijn 'ego' vergeet en alzo kan opgaan in een groter geheel.
Spelenderwijze is de beste, de diepgaanste en de vlugste manier om veel te leren.
En in de bijbel wordt, volgens mij, het kind zo opgehemeld, omdat het kind nog open staat voor vernieuwing, de starheid van de volwassenen volkomen mist.

Van dat spelen wilde ik geen hoofdzaak maken. Het gaat om het verstoppen en vinden dat al zo'n grote rol speelt vanaf dat we nog maar heel klein waren. Juist dat specifieke spel.

Maar heel de wereld, heel de evolutie afdoen als (egoïstisch) spel van God, gaat voor mij een paar stappen te ver.
Dan vind ik het idee, ergens gelezen, waar God schepte maar buitenstaander bleef, zich niet volledig kon inleven in het leven van zijn schepselen en daarom besloot om zelf in dat leven af te dalen en dat zo goed deed dat hij zichzelf volkomen heeft afgesloten van de weg terug; een betere uitleg.

Je hebt je onvoldoende (separaat) als een god zijnde die zichzelf wil ervaren ingeleefd in de mogelijkheid van deze gedachte. Dit een egoïstisch spel noemen is absurd, iemand die alleen is kun je niet van egoïsme betichten. Je moet ook uitgaan van zijn almacht. Een iemand die alleen en almachtig is en zichzelf wil ervaren, hoe doet die dat als eenling zonder vergelijk, zonder spiegel?

Een almacht wiens schepping hem niet bevalt, die buitenstaander bleef, kan die schepping toch onmiddellijk weer ongedaan maken. En niet terug kunnen doet ook afbreuk aan zijn almacht. Voor mij moet je met een betere komen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het enige dat ik kan zeggen is, dat op die ogenblikken dat je werkelijk leeft, dat je 100% leeft en dus alleen maar leeft; dat je van leven doordrongen bent, en dus zuiver leven bent; op zulke ogenblikken ben je van een zodanig geluksgevoel doordrongen, op zulke ogenblikken stel je jezelf geen vragen meer en op zulke ogenblikken is alles goed zoals het is.

Misschien is dat het doel van de hele schepping; die ogenblikken bereiken... en misschien kan dat alleen maar op de weg die God uitgestippeld heeft?

Ik vind dit maar een mager resultaat op de vraag 'Dus de goddelijke vraag is tot welk doel zou de spreiding van die kracht moeten dienen en zou hij dat wat hij beoogde niet anders kunnen oplossen?
Doe eens beter je best, het is een goddelijke vraag, dus beeld je eens in god te zijn.

Dus god dacht hup laat ik Marie maar eens scheppen, om haar 'werkelijk' te laten leven, dat was zijn grootste verlangen, opdat zij van een geluksgevoel doordrongen kon zijn. Dat zou hij als eenling doen omdat hij zichzelf anders niet kan ervaren? En zorgen dat alles goed voor Marie is? En Marie laat zich dat aanleunen. Over egoïsme gesproken, dat is pas egoïsme, hoe moet het dan met de rest van de schepping die geen Marie heet?

Je stoeit wat met engelen terwijl dit de meer wezenlijke vragen zijn.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Van dat spelen wilde ik geen hoofdzaak maken. Het gaat om het verstoppen en vinden dat al zo'n grote rol speelt vanaf dat we nog maar heel klein waren. Juist dat specifieke spel.

Je hebt je onvoldoende (separaat) als een god zijnde die zichzelf wil ervaren ingeleefd in de mogelijkheid van deze gedachte. Dit een egoïstisch spel noemen is absurd, iemand die alleen is kun je niet van egoïsme betichten. Je moet ook uitgaan van zijn almacht. Een iemand die alleen en almachtig is en zichzelf wil ervaren, hoe doet die dat als eenling zonder vergelijk, zonder spiegel?

Een almacht wiens schepping hem niet bevalt, die buitenstaander bleef, kan die schepping toch onmiddellijk weer ongedaan maken. En niet terug kunnen doet ook afbreuk aan zijn almacht. Voor mij moet je met een betere komen.

Iemand die alleen is kun je niet van egoïsme beschuldigen? Iemand die alleen is en daarom maar vanalles schept om zijn Eigen eenzaamheid op te lossen ook als dat enorm veel verdriet voor die geschapene zou kunnen betekenen is voor mij het toppunt van egoïsme.

Ik ben alleen en om mijn éénzaamheid op te lossen nodig ik dan maar vriendjes uit; mij totaal niet bekommerend of ze een aangename tijd bij mij gaan doorbrengen of niet? Sorrie, ik zal er eerst en vooral voor zorgen dat die vrienden ook een goede tijd doormaken bij mij zodat ze daarna terug willen komen en ik niet de hele tijd nieuwe foefjes moet uitvinden om mijn éénzaamheid draagbaar te maken.

En vreemd, maar ik voel inwendig een enorme weerstand om mijzelf als god te zien; god en éénzaamheid gaan voor mij niet samen; god is volheid van zijn; éénzaamheid is juist het omgekeerde.
Misschien ook al daarom dat ik inwendig heel deze redenering van de éénzame God die uit verveling de wereld geschapen heeft verwerpt.

Als ik al een scheppingsbeeld van God kan voorstellen dan is het een God, die als een vrouw zwanger is van geluk, van volheid, van grootsheid en dat niet meer voor zichzelf kon houden zodat hij in volle extase een wereld baarde met wie hij zijn geluk verdubbeld verder zou kunnen beleven.

U zegt :
Een almacht wiens schepping hem niet bevalt, die buitenstaander bleef, kan die schepping toch onmiddellijk weer ongedaan maken.

Wie zegt dat de schepping hem niet beviel? Zich afgescheiden voelen, de belevingswereld van zijn schepping niet kunnen doorvoelen zoals zijn schepselen het voelden, juist omdat hij God, almachtig, was. Dat ja, vandaar dat hij in zijn schepping geboren wou worden om dan alles te doorvoelen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik vind dit maar een mager resultaat op de vraag 'Dus de goddelijke vraag is tot welk doel zou de spreiding van die kracht moeten dienen en zou hij dat wat hij beoogde niet anders kunnen oplossen?
Doe eens beter je best, het is een goddelijke vraag, dus beeld je eens in god te zijn.

Dus god dacht hup laat ik Marie maar eens scheppen, om haar 'werkelijk' te laten leven, dat was zijn grootste verlangen, opdat zij van een geluksgevoel doordrongen kon zijn. Dat zou hij als eenling doen omdat hij zichzelf anders niet kan ervaren? En zorgen dat alles goed voor Marie is? En Marie laat zich dat aanleunen. Over egoïsme gesproken, dat is pas egoïsme, hoe moet het dan met de rest van de schepping die geen Marie heet?

Je stoeit wat met engelen terwijl dit de meer wezenlijke vragen zijn.

Wat de engelen betreft, maak je daar geen zorgen over, ze geven tot in het kleinste detail antwoord op de juiste vragen.

Vervang hier Marie door de hele schepping en het verhaal is compleet.

Alles, ook de verlichting, alles draait om 'zijn' en wij mensen zijn maar een afkooksel van wat dat 'zijn' werkelijk betekent of kan betekenen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Iemand die alleen is kun je niet van egoïsme beschuldigen? Iemand die alleen is en daarom maar vanalles schept om zijn Eigen eenzaamheid op te lossen ook als dat enorm veel verdriet voor die geschapene zou kunnen betekenen is voor mij het toppunt van egoïsme.

Inderdaad iemand die alleen is heeft met niemand rekening te houden. Als deze persoon alleen aan zichzelf denkt en er is helemaal niemand wie hij daar kwaad mee kan doen, welke egoïstisch handelingen zijn er dan nog uitvoerbaar? Je laat me hiermee zien dat je maar slecht kunt loskomen van je vaste denkpatroon, je wilt meteen al sociaal zijn en gaat hem van alles verwijten wat er aan de schepping niet goed is. Dat is natuurlijk baarlijke nonsens want het verdriet dat is ontstaan heeft de mens geschapen niet hij.

Ik gaf je helemaal niet de optie dat hij zo maar van alles schept om zijn eenzaamheid op te lossen. Hij schept om zichzelf te kunnen ervaren en is dat ook aan zijn almacht verplicht dat te doen want iets dat een almacht niet kan ontneemt de titel almachtig te zijn, want dan kan hij niet alles. Maar misschien is het verzoek je dat voor te stellen al te hoog gegrepen.

Ik ben alleen en om mijn éénzaamheid op te lossen nodig ik dan maar vriendjes uit; mij totaal niet bekommerend of ze een aangename tijd bij mij gaan doorbrengen of niet? Sorrie, ik zal er eerst en vooral voor zorgen dat die vrienden ook een goede tijd doormaken bij mij zodat ze daarna terug willen komen en ik niet de hele tijd nieuwe foefjes moet uitvinden om mijn éénzaamheid draagbaar te maken.

Marie je draaft door als Marie en niet als God. Als hij, zoals ik vermoed dat hij gedaan heeft zichzelf niet kan ervaren is dit zijn enige oplossing om dat te kunnen doen. Het is ook nog eens een mooie en sympathieke daad voor de geschapene zelf, de mens om de god in elkaar te leren ont'dekken. Dat wij deze mogelijkheid niet hebben benut en elkaar naar het leven zijn gaan staan is niet aan God verwijtbaar.

En vreemd, maar ik voel inwendig een enorme weerstand om mijzelf als god te zien; god en éénzaamheid gaan voor mij niet samen; god is volheid van zijn; éénzaamheid is juist het omgekeerde.
Misschien ook al daarom dat ik inwendig heel deze redenering van de éénzame God die uit verveling de wereld geschapen heeft verwerpt.

De laatste zin herbergt hier een grote misvatting ik heb je nergens de optie gegeven de wereld te scheppen uit verveling. Ik gaf je de optie je bent de enige bestaande, almachtig en wilt weten wie je bent hoe los je dat op? Je komt alsmaar niet los van je vooropgezette gedachte, je grasduint in je perceptie over het onbehagen omtrent het aanzien in de wereld. Je hebt verwijten aan God over datgene waaraan de mens zich schuldig maakt.

Als ik al een scheppingsbeeld van God kan voorstellen dan is het een God, die als een vrouw zwanger is van geluk, van volheid, van grootsheid en dat niet meer voor zichzelf kon houden zodat hij in volle extase een wereld baarde met wie hij zijn geluk verdubbeld verder zou kunnen beleven.

Deze optie gaf ik je niet en het is ook baarlijke vrouwelijke nonsens die betekenis wil geven aan de zwangerschap.

U zegt :
Een almacht wiens schepping hem niet bevalt, die buitenstaander bleef, kan die schepping toch onmiddellijk weer ongedaan maken.

Wie zegt dat de schepping hem niet beviel? Zich afgescheiden voelen, de belevingswereld van zijn schepping niet kunnen doorvoelen zoals zijn schepselen het voelden, juist omdat hij God, almachtig, was. Dat ja, vandaar dat hij in zijn schepping geboren wou worden om dan alles te doorvoelen.

Jouw scheppingsverhaal rammelt want hij zou niet meer terug kunnen, wat is er dan over van god zijn almacht als hij niet meer terug kan, dat is geen almacht. Vandaar als het hem niet bevalt maakt ie de zooi weer ongedaan, daar mist ie qua almacht niets aan. Maar als hij zichzelf wil kunnen ervaren en dat is hij aan zijn almacht verplicht anders is hij niet meer almachtig kan hij niet meer terug want als hij zichzelf niet kan ervaren is hij niet almachtig.
Maar ik zie al wel dat ik je te veel gevraagd heb. Misschien dat iemand anders hierover een boom wil opzetten? Dan maak ik er een draadje van.

Ik vind het scheppingsverhaal nogal wezenlijk, het kan je inzicht verschaffen over wat er waarschijnlijk de intentie van moet zijn geweest, in ieder geval wezenlijker dan een paar engeltjes die je komen vertellen hoe je hebt te leven.