Meister Eckhart

[diane]

Dag Looro,
Toevallig vond ik onderstaande tekst. Het betekent veel voor me. Hier vind ik datgene waar ik steeds tegenaan liep in ongeloof, twijfel in vergelijking met hetgeen ik in de non-dualistische visie als Waarheid aanvoel.
Het begrip God bracht me in verwarring, het voelde voor mij niet als het uiteindelijke..
Vanuit de overige delen van de tekst (zie link) begrijp ik dat eerst die ?ontlediging? c.q. niet-identificatie van het zintuigelijke/persoonlijke via God moet plaatsvinden; dat God eerst in de ?mij? a.h.w. geboren moet worden, althans de ruimte hiervoor beschikbaar moet zijn. Dat ik door overgave God uitnodig om Zijn Wil te laten geschieden. Wat vanzelfsprekend een terugtreden van de 'ik' impliceert. Niet alleen af en toe als ik eraan denk?, maar bij voortduring.
Het is me in elk geval duidelijk dat God een soort ?tussenstap? kan zijn, bij het non dualisme is dit het Zijn.., om een opgaan in het uiteindelijke te kunnen laten plaatsvinden.

Ik zie dit niet als een streven om iets te krijgen of hebben, maar spreek vanuit een diepgevoeld verlangen waar ik sinds mijn vroege jeugd geen weerstand aan kan bieden.
Die voor mij idt nogal angstaanjagende Nietsheid vond ik tijdelijk bij een meditatie over een tekst van Steven Norquist. Uiteraard benoemde ik het als zodanig nadat er een kortstondige blik op was geworpen?Ja de persoon was in volle glorie teruggekeerd.
Hoe dan ook beste Looro, ik beperk me tot onderstaande alinea's en hoop dat jij jouw licht erop wilt laten schijnen.
Waarvoor dank.

*****

161. Ook die goddelijke levendigheid, datgene wat wij ?Verlichting" noemen, moet totaal oplossen wil zij in God?s diepste Essentie komen, daar waar hij niet-doet. Daar is zij uitgevloeid in de diepste Dimensie: de in ZichZelf rustende Godheid. Welnu, merk op. De Godheid (het Goddelijke) is leeg in ZichZelf, Het is bodemloos. God is daarom - als Godheid - het allerlaatste, dat wat het menselijk begrip totaal te boven gaat. Immers het Zelf trok Zich eerst terug uit haar geschapen functies, oversteeg zichZelf (zijn ongeschapen wezen) om vervolgens met de goddelijke Natuur (Verlichting) samen te vallen. Hij kan echter niet in het Uitendelijke opgaan, zonder ook dit laatste - de Verlichting - te verliezen. Hier sterf je je uiteindelijke dood, hier verdwijnt niet alleen al je verlangen, alle voorstellingen, alle weten en alle vormen, hier verdwijnt alle Zijn, het hele bestaan. Hier is zelfs Verlichting opgegaan in de Duisternis. En wees er bij God van verzekerd: evenmin als een lichamelijk dode zichzelf kan bewegen, kan de geest die dus spiritueel gestorven is, Zich aan andere mensen nog vertonen. Deze geest is dood en in het Goddelijke begraven. En het Goddelijke leeft voor niemand, noch voor zichzelf. Deze getuigenis is alleen bestemd voor diegenen voor wie dit het ware leven is, of er tenminste in zijn hart naar verlangt. Dat ons dit geopenbaard wordt, daartoe helpe ons God.

162. Ik smeek God dat hij mij van God verlost en ontledigt. Want het Niet-Zijnde Zijn is aan gene zijde van God en alle onderscheid. Daar was alleen Ik, daar beminde Ik Mijzelf en zag Ik Mijzelf als degene die mijzelf gemaakt heeft. Zo ben ik dan de oorzaak van mijzelf, zowel wat het eeuwige als het tijdelijke van mijzelf betreft. Alleen hierom ben ik geboren. In mijn eeuwig geboren worden, kan ik ook nooit sterven. Vanuit mijn eeuwige Geboorte ben Ik in alle eeuwigheid geweest, Ben Ik en zal eeuwig zijn. Alleen het tijdelijke in mij zal sterven en vergaan, want het telt de dagen en daarom moet het, evenals de tijd verdwijnen. In mijn Geboorte werden ook alle dingen geboren. Ik was tegelijkertijd mijn eigen alsook de oorzaak van al het geschapene. En zou ik willen, dan was ik er niet noch de wereld. Zonder Mij geen God.

163. Toen ik uit het Goddelijke tevoorschijn kwam, hoorde ik iedereen zeggen: ?God bestaat". Nu heb ik daar niet veel aan, want op die manier bekijk ik het vanuit mijn sterfelijke persoon. In de Doorbraak echter, daar waar ik ontledigd ben in de wil van God, ontledigd ook van deze wil-zelf, evenals van zijn werkzaamheid, ja zelfs van hemzelf - daar ben ik meer dan al het geschapene, daar ben ik God noch schepsel. Ik ben wat ik was en zal blijven, nu en altijd. Plotseling komt er zoveel rijkdom in mij, dat God voor mij niet genoeg is, niet met datgene wat hij als God is, noch met alles wat hij bewerkstelligt. Want in deze Doorbraak ga ik op in datgene waar zowel God als ik vandaan komen. Hier ben ik wat ik altijd al was, hier neem ik toe noch af, want hier ben ik het Onbeweeglijke dat alle dingen beweegt. Hier vindt God geen woonplaats meer in de mens, want hier is de mens door zijn ontlediging opgegaan in datgene wat hij in eeuwigheid was en altijd zal zijn. Hier is ook God in de Oergrond, in het Grote Niets opgegaan.
Bron: http://the-great-learning.com/Meditatie/2-Eckhart.htm

Met hartelijke groet!

[diane]

Het was toch leuk om me erin te verdiepen en te schrijven.WiNk

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Het was toch leuk om me erin te verdiepen en te schrijven.WiNk

Ik kan begrijpen waarom dat is.
Het maakt wel wat los.

Moet het later nog maar eens lezen.
Bedankt voor het delen van deze 'verdieping'!

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Ik kan begrijpen waarom dat is.
Het maakt wel wat los.

Moet het later nog maar eens lezen.
Bedankt voor het delen van deze 'verdieping'!

Het verzoende me met de ogenschijnlijke tegenstelling tussen het ZELF van het non dualisme en God en de Godheid van de christenen.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Het verzoende me met de ogenschijnlijke tegenstelling tussen het ZELF van het non dualisme en God en de Godheid van de christenen.

Zag je ook dat het 1 pot nat was?
Of bleef de 'ogenschijnlijkheid'?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Dag Looro,
Toevallig vond ik onderstaande tekst.

Hallo Diane,

Het blijft een onderneming en zal dat altijd blijven om over 'god' te spreken.

Het uitdrukken van Han Marie Stiekema (het weinige dat ik van zijn grote oeuvre gelezen heb) is voor mij een gigantisch druppelende spons, soms lavend, soms verfrissend maar altijd verbluffend, zowel in het navolgbare als waar geen mens kan gaan.

Ik geef je hier gaarne ?mijn begrijpen? van deze testfragmenten.
Vooraf nog even iets over de stijl (de nummering) van de tekst. De opbouw ervan zie ik als een levende verstrengeling waarbij de losse nummers het geheel kunnen reproduceren. Ik bedoel dat vanuit de drie tekstfragmenten die je hier geeft de overige nummers een herschikking krijgen en wel zo dat zij een uitleg zijn van de fragmenten waarvan je bent uitgegaan.
Het voordeel van verlichting is dat in alles klaarte is.

Het Godsbegrip maakt waarschijnlijk in de ontwikkeling van elke mens, van welke tijd of achtergrond ook, een ontwikkeling door, gaande van vanzelfsprekend behorend tot de levensruimte over twijfel daaraan, tot afwijzing ervan.

De tekstfragmenten die je hier aanhaalt maken een ?omgekeerde beweging? vertrekkend vanuit het goddelijke. Ik kan het niet genoeg zeggen, de omgekeerde beweging uitvoeren is de motor, het hart van leven.

Het uitgangspunt is telkens een speculatieve negatieve theologie (niet-doen -161- en niet-zijn -162- brengen de ?doorbraak?-163- in de Oergrond).
De negatieve theologie biedt de mogelijkheid om in taal de werkelijkheid van de mens (ik ben in de wereld) te verbinden met de goddelijke werkelijkheid (het grote niets als niet-zijn en niet-doen).
Het gaat dus om een wijze van spreken (een dialoog) over het menselijke dat zich verbindt met het goddelijke, het zijnde met het niet-zijnde.
Deze dialoog is meer dan een stijlfiguur. Dialoog is een levenshouding om zich in verbondenheid met alles te verenigen.

De hoeksteen van deze onderneming (dit leven l?ven) is het maken van die omgekeerde beweging in het godsbegrip die ik had en heb. Ook al geloof ik helemaal ?niets? en is god dood, dan nog maakt die omgekeerde beweging het ?niet-doen? open, want het leven draait niet om een begrip maar om vereniging.

In 161 is die beweging al gemaakt en is er sprake van ?goddelijke levendigheid? als verlichting.
Dat is de uitkomst van wat in 30 en 31 begint met het ontdekken van het lichtpunt in de ziel en het zich ontvankelijk maken voor de ware verinnerlijking, de dialoog opnemen.
Door ?enkelvoudig? (zegt de auteur) dicht bij God te blijven (32) wordt het licht ontstoken en komen we gaandeweg bij 161 en is er sprake van goddelijke levendigheid.
Die ?enkelvoudigheid? is wat wij hier al zo vaak genoemd hebben ?Uw wil geschiede?.

In de levendigheid is verbondenheid maar nog geen vereniging. Om het met Matth?us te zeggen: Ik ben in mijn binnenkamer gekomen maar de deur is nog niet helemaal dicht. Ik ben dicht bij de Vader die in het verborgene ziet en kan Hem alles vragen en daarnaar leven.
Dit wil zeggen ?Uw wil geschiede? is nog een taak gebleven die weliswaar zonder moeite wordt opgenomen. Het is nog altijd een overgave bewerken, mogelijk maken. Begrijp je, het is nog geen grond van overgave. Het is nog een uitspreken van liefde ook al is dit spreken woordeloos geworden en is de persoon vol en ledig tegelijk van die liefde, die overgave, ?

Door die innige verbondenheid te verliezen komt 162 opgang.
Dat verlies komt er als smeking (Vraag ! Vraag het aan de Vader) om voorbij aan God in de diepste grond van mijn innerlijk (het verborgene zelf) verenigd te zijn.
In dat verlies is er geboorte als openbaring (163), de doorbraak in de vereniging met God als een ontlediging (geboorte) in de Oergrond. God en ikzelf zijn versmolten en opgegaan in wat altijd was en is en zal zijn.

De Nietsheid (Oergrond) die hier wordt uitgedrukt is onuitsprekelijk, niet omdat zij woordeloos is of stilte of zwijgen of leven of liefde; zij is het onthechte, het Ene, geboorte zonder sterven. De Oergrond is voorbij aan het onderscheid.

Uit deze levensvisie spreekt voor mij een nabijheid, van mens en God die strevend ?n stervend in elkaars verlangen één zijn. Zoals het 'ik' een deur is om in het innerlijk binnen te komen, is God de deur om in de verborgenheid van het Een zijn te versmelten.
Eerst de dialoog zoeken (van aangezicht tot aangezicht leven), dan binnengaan in de levendigheid van het goddelijke (Uw wil geschiede) om onthecht te worden in de ware aard van leven (geboorte in ontlediging).

Met heel veel dank,


Looro

[diane]

Dag Toon,

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het uitdrukken van Han Marie Stiekema (het weinige dat ik van zijn grote oeuvre gelezen heb) is voor mij een gigantisch druppelende spons, soms lavend, soms verfrissend maar altijd verbluffend, zowel in het navolgbare als waar geen mens kan gaan.

Ik heb met Han Stiekema een aantal jaren geleden een korte correspondentie gevoerd. Ook heb ik idt wat teksten van hem gelezen als gevolg waarvan ik contact zocht. Maar ik wist toen niet dat hij ook over Eckehart had geschreven. Was dus blij verrast zo'n duidelijke weergave van het werk van Eckehart van hem tegen te komen.
Overigens werd ik niet veel wijzer van hem, aangezien hij - laten we zeggen - een man van weinig woorden, althans in RL was.

De via negativa van de christelijke mystici hebben me altijd geboeid. Ik herken daarin veel waar ik ook in het non dualisme mee geconfronteerd ben. Niettemin blijft het Goddelijke me aantrekken, misschien als gevolg van m'n katholieke opvoeding. Zelfs al wordt er in wezen naar hetzelfde verwezen.
Wat me bij Eckehart aanspreekt is het feit dat de mens niets "uit zichzelf" kan "doen" en er de voortdurende roep is voor het openstaan c.q. opengaan vóór het Onkenbare.

Ik vind je tekst zeer de moeite waard om daar eens rustig voor te gaan zitten.
Vandaar eerst deze korte reaktie want ik wil er wel met alle aandacht bij aanwezig zijn.
Intussen alvast hartelijk dank!

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Zag je ook dat het 1 pot nat was?
Of bleef de 'ogenschijnlijkheid'?

Op diepste niveau is er geen verschil.
De benadering vanuit het non dualisme kán anders lijken of overkomen.
Want ook daar zijn weer diverse richtingen ten slotte..
Wat ik heel essentieel vind is de bereidheid te erkennen dat het persoonlijk zelf, de "ik", in feite niets kan bereiken.
Alle verkrampingen..kunnen zijn opgelost, men kan een geëntegreerd individu zijn (geworden), het meest essentiële wordt misschien te weinig benadrukt.
N.l. het diepe volledige besef dat het Uw Wil geschiede, de machteloosheid van de persoon om iets te "bereiken", enigszins verdoezeld wordt.
Voordat de leerling daarachter komt bevindt hij zich al vaak ver op de weg om verlichting in de wacht te slepen.
Een onbegonnen zaak tenslotte.
En alweer een uiting van weliswaar een verlangen, maar vaak voortkomend uit de ego-denkgeest.
Het verlangen van "zichzelf" verlost te worden kan ook op een vermijding van eigen problematiek of angst voor de wereld gebaseerd zijn.
Terwijl bij de via negativa meteen volslagen duidelijk is dat niet ik, maar God (of Bewustzijn in n-d-termen),de uitnodiging in het hart plant. In feite nooit afwezig is geweest.
Waar ik al dan niet gehoor aan kan geven zonder enige aanspraak op wat dan ook.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Alle verkrampingen..kunnen zijn opgelost, men kan een geëntegreerd individu zijn (geworden), het meest essentiële wordt misschien te weinig benadrukt.
N.l. het diepe volledige besef dat het Uw Wil geschiede, de machteloosheid van de persoon om iets te "bereiken", enigszins verdoezeld wordt.
Voordat de leerling daarachter komt bevindt hij zich al vaak ver op de weg om verlichting in de wacht te slepen.

Hierin zie ik het steeds 'herschapen' van mezelf.
Steeds mezelf de vragen stellen of het waar is en er alertheid, bewustheid laten zijn.
Mezelf 'betrappen' op overtuigingen en geloof.
Steeds weer afbreken en opbouwen.
Maar daar de stenen zo langzamerhand opraken, wordt het 'heilige huisje' steeds kleiner.
Ik zie dat gebeuren...mooi proces.

[Looro]

Dag Diane,

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ik heb met Han Stiekema een aantal jaren geleden een korte correspondentie gevoerd. Ook heb ik idt wat teksten van hem gelezen als gevolg waarvan ik contact zocht. Maar ik wist toen niet dat hij ook over Eckehart had geschreven. Was dus blij verrast zo'n duidelijke weergave van het werk van Eckehart van hem tegen te komen.
Overigens werd ik niet veel wijzer van hem, aangezien hij - laten we zeggen - een man van weinig woorden, althans in RL was.

Ik mag niet zeggen dat ik een kenner ben van het kennisgeheel van Meister Eckhart. Ik las en bestudeerde enkele keren ?De Preken?, over verschillende tijdsperioden.

Wat HMS hier poogt te bundelen zijn een veelheid van invalshoeken (meditaties). Daarin gaat hij naar mijn aanvoelen veel verder en anders georiënteerd, dan Meister Eckhart voor wat betreft de vereniging in de Oergrond. Meister Eckhart ervaar ik van in het begin als onthecht in elk woord dat hij schrijft. Bij Han Stiekema word ik dat gaande weg pas bewust.
Voor iets wat onuitsprekelijk is, vind ik het verder toch aardig wat invulling meekrijgen.
Aan de andere kant maakt hij (HMS) vele inzichten toegankelijk door de caleidoscoop van zijn nummering. Dit is een stijlfiguur dat in de Tractatus door Ludwig Wittgenstein ook werd gehanteerd en onnoemelijk veel lezingen mogelijk maakt van éénzelfde redenering.
Ook de typisch ?speculatieve? methode van meister Eckhart in de opbouw van een preek is verlaten, waardoor het geheel bij HMS één lange inademing wordt. Als je dus een tijdje doorleest, loopt het al vlug over.

Oorspronkelijk geplaatst door diane

De via negativa van de christelijke mystici hebben me altijd geboeid. Ik herken daarin veel waar ik ook in het non dualisme mee geconfronteerd ben. Niettemin blijft het Goddelijke me aantrekken, misschien als gevolg van m'n katholieke opvoeding. Zelfs al wordt er in wezen naar hetzelfde verwezen.
Wat me bij Eckehart aanspreekt is het feit dat de mens niets "uit zichzelf" kan "doen" en er de voortdurende roep is voor het openstaan c.q. opengaan vóór het Onkenbare.

Misschien helpt het je om niet meer in eerste instantie in termen van goddelijk en menselijk te denken, maar in realiteiten van buiten en binnen, uiterlijk leven en innerlijk leven. Het uiterlijk leven, het leven buiten in de wereld, is het rijk van het ik. Het innerlijk leven, het leven binnen in de innerlijkheid van zichzelf, is het rijk van God. Het leven op zich werkt naar vereniging en vruchtbaarheid. Het is voor mij van groot belang om deze werking als een concrete werkelijkheid te ervaren en niet als een context of een gedachte of een gevoel. Ik ?wil? dit alles beleven als leven.

Een mens kan inderdaad, zoals je met Meister Eckhart zegt, ?niets uit zichzelf doen? maar hij kan wel in die ?roep? om te zijn, zich omkeren en zich losmaken om zich te verenigen. Hij of zij kan dat niet uit zichzelf doen, het gebeurt niet automatisch. Door het uit mijzelf te willen doen, bots ik op de muur of beland ik in de dikke mist en kan ik onmogelijk volhouden wat ik wil bereiken. Er is een omkeer nodig naar een leven in het innerlijk.

Verlichting werpt het eerste licht op die innerlijk wereld en vult het leven aan door verbondenheid. Verlichting is niets anders dan de ontdekking ?verbonden? te zijn, door een lichaam met de wereld en door een bewustzijn (ziel, geest) met het innerlijk.
In die verbondenheid merk ik al vlug dat ik mijzelf en alles afmeet aan mijn gelijkheid, aan mijn wil en ik daardoor gebonden ben, onvrij ben in mijn willen.
?Verlichting? laat zien dat ik een slaaf en een huurling ben, en geen vrije mens.

Wanneer ik een begin maak om de maat van mijn gelijkheid op te geven en de gelijkheid van het ware innerlijk tot maatstaf neem, ervaar ik het goddelijke en mij, zoals ik voorheen de wereld en mijzelf ervoer. Door bezit op te geven in de uiterlijke wereld ?n in de innerlijke wereld, wortelt zich een nieuw ervaren dat niet meer wil gebonden zijn, maar zich wil onthechten en verenigen in de ware aard van zichzelf.
Dat is wat ik ervaar als je zegt ?open gaan voor het Onkenbare?. Het is het hart (de innerlijkheid zelf) dat zich wil openen.
Daar komt ?vreugde? en ?loven?, geweldloosheid in het leven.

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ik vind je tekst zeer de moeite waard om daar eens rustig voor te gaan zitten.
Vandaar eerst deze korte reactie want ik wil er wel met alle aandacht bij aanwezig zijn.
Intussen alvast hartelijk dank!

Neen gerust een bakje troost en een beschuitje ? gebruik de ascese van het huis !

Een hartelijke groet,

Looro