Gedachten elimineren.

[Rennie]

Soms moet je denken voor je werk, dat is prima.

Voor de rest hoef je eigenlijk nooit te denken.

Alle andere gedachten zijn; zal dit of dat wel goed gaan?, zal ik straks als ik thuis kom mijn vriendje me nog wel leuk vinden? Dat soort gedachten. Die moet je onmiddelijk elimineren. Direct, zodra ze opkomen.

Vraag: wie is dat die dat vindt, wie is daar mee bezig ?

Meteen, want de geest blijft zwalken. Die blijft constant achter allerlei emoties en redeneringen aanhollen. Die moet je gewooon een halt toe roepen.

Meteen stelselmatig, al wordt je er helemaal gek van.
Wie wordt er gek van?

Gebruik de samourai-techniek. Het steekt de kop op en onmiddelijk: páf, de kop er af. Niet eerst gaan kijken wat het is, of het wel legitiem is, of het niet eigenlijk best een leuke gedachte is. Dan ben je al weer weg. Weer een uur verspilt.

Gewoon als het op komt, onmiddelijk: páf..

Tot slot nog een wenk.

Blijf in de stroom. Dat is het enige wat je hoeft te doen. Niet iedere keer op de kant klauteren en naar allerlei egodingetjes grijpen.

Terug ! Plons ! Erin !

Als je in de stroom blijft, drijf je vanzelf naar zee. Je hoeft niet eens te zwemmen. Er wordt alleen maar gevraagd; blijf in de stroom.

Dat is het enige.

De meeste mensen zitten liever op de oever spelletjes te doen. Dat noemen ze bijvoorbeeld spiritualiteit, de new age groepjes met al hun cursusjes...

Theekransjes zijn het.

Bron: Hans Laurentius

...

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Soms moet je denken voor je werk, dat is prima.

Voor de rest hoef je eigenlijk nooit te denken.

Precies, denken om te overleven en voor de rest is het niet nodig.
Al mag je er best lol aan beleven, toch? Sudokuutjes en zo....

[Rozenhart]

Door middel van onze gedachten kunnen we de hoogste hemel beklimmen en de diepste diepte bereiken, incarneren.
We reizen door middel van onze gedachten.

Je kunt je gedachten loslaten maar dat is relatief, want gedachten komen nu eenmaal altijd weer terug. Zoals de golven in de zee. Soms is de zee rustig, stil.

[earthling]

Een fragment van denken oefent controlle uit op het denken om het de kop in te drukken?

[Ananta]

Oorspronkelijk geplaatst door earthling

Een fragment van denken oefent controlle uit op het denken om het de kop in te drukken?

Die gedachte kwam hier ook voorbij !

[Hein]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De meeste mensen zitten liever op de oever spelletjes te doen. Dat noemen ze bijvoorbeeld spiritualiteit, de newagegroepjes met al hun cursusjes...

Theekransjes zijn het.

Ook een forum is niet een alternatief voor een ondervindelijk leven, het is het surrogaat ervan en heeft meer weg van hypothese.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hein

Ook een forum is niet een alternatief voor een ondervindelijk leven, het is het surrogaat ervan en heeft meer weg van hypothese.

Hans Laurentius ging nog een stapje verder, hij geeft geen satsang meer.

Ik denk dat Hans daarom ook een andere weg is ingeslagen.

Over ego & overgave.

De woorden die van toepassing zijn op de fase van de indalende energie, of het loskomen van ego zijn: overgave; toelaten, loslaten, ontvankelijkheid, niet-doen...

Het is van belang in te zien dat alleen een sterke persoon, of een sterk ego in staat kan zijn zich te openen voor het Hogere. Een zwak ego, zal te bevreesd zijn dit echt te laten gebeuren, uit angst te verdwijnen of het niet aan te kunnen. Het is dus noodzakelijk dat je sterk genoeg wordt om het Hogere echt in je leven toe te laten. Dit sterk maken gebeurt tijdens de fase waarin het draait om de opwaartse energie, oftewel de bewustwordingsfase. Overigens is elke fase er een van bewustwording, maar in de fase van de bewustwording is een kern punt het gaan ontdekken en accepteren van Dat, wat meer is dan jij. In de fase waar we het nu over hebben, weet je dat allang en heeft het in wezen al een zekere plek in je leven verworven.

De neiging van het 3de chakra(gebied) of van ego is vaak om zich samen te trekken (te centreren) als er iets heftigs gebeurt. Dit heeft er onder meer mee te maken dat de fixatie of identificatie met gevoelens en emoties nog te groot is. Naarmate ego sterker of heler wordt, wordt de angst voor heftige gebeurtenissen minder. Of beter gezegd de angst wordt niet perse minder maar de neiging ervoor weg te lopen of deze gevoelens te blokkeren wordt minder. Dus: de weerstand tegen de angst of de angst voor de angst verdwijnt steeds meer. Een sterke persoon kan daarom dus veel meer toelaten, meer aanvaarden. Ook kan een sterk ontwikkeld ego gemakkelijker het offer brengen dat nodig is om het Hogere toe te laten.

De transformaties die ertoe leiden dat de normale aura omgevormd wordt tot subtiele velden hebben altijd van doen met het loslaten van ego, het afzien of voorbijgaan aan gevoelens en gedachten. Je kunt alleen je plek in de kosmos innemen als je je van ego hebt ontdaan. De momenten waarop dat gebeurt worden daarom ook als zegening ervaren omdat het 'normale' patroon van spanningen, van afwijzen en grijpen, die hele verkramping, even is uitgeschakeld en er een diepe voeding plaatsvindt vanuit subtielere werelden.

Om ego los te laten kun je in wezen niets doen. En dat is dan ook het beste: niet-doen. Niet nietsdoen in de zin van luieren of je tijd verknoeien, maar op een wakkere wijze afzien van handelen, van ingrijpen, van afgeleid worden. D.w.z. jezelf openen, op een volstrekt passieve wijze toelaten, ontvangen, laten gebeuren. Een geheel geopend en helder wachten zou je kunnen zeggen. Dan, wat komt door je heen laten gaan, nergens naar grijpen, geen conclusies trekken, niet tot handelingen laten verleiden, je niet mee laten nemen door gevoelens of ervaringen, niet wegvluchten voor wat dan ook. Enkel ontvankelijk zijn, voelend en waarnemend aanwezig zijn, zodat Het zijn werk kan doen.

Begrijp het goed. Loslaten, toelaten zijn geen handelingen. Handelingen zijn agressief, dit is passief. Het is een afzien van. Je doet eerst niet-doen (ego kan niet anders dan alles opvatten als een actie, een handeling). Op het moment dat het niet-doen geen doen meer is gebeurt het. Omdat ego zo gefixeerd is op handelen is dit ook zo lastig en worden er vaak eerst allerlei handelingen verricht voordat men overgaat tot een of andere vorm van overgave. Dit soort handelingen zijn dan rituelen om de juiste voorwaarden te creëren (zoals in de cursus het mediteren, luisteren naar muziek, de aanwijzingen en inleidingen die je krijgt etc). Op deze wijze wordt ego gerust gesteld of in vervoering gebracht, zodat het hem duidelijk is dat dit alles goed voor hem is (dat er plezier valt te beleven of pijn kan verdwijnen). Ego moet dus overtuigd worden van de noodzaak, het voordeel van overgave of in het algemeen van spirituele ontwikkeling. De basis mechanismen van ego zijn het zoeken naar geluk en het willen vermijden van pijn. Ego is een on-vrij respons apparaat dat op basis van genoemde principes werkt, en is altijd uit op profijt. Dat kan zijn erkenning, kennis, vermogens, genegenheid, aandacht etc. Als iemand dus een paar keer heeft ervaren dat meditatie of het volgen van een bepaalde cursus, of het spreken met iemand over deze zaken voordeel oplevert, dan zal die persoon (of diens ego) bereid zijn zich verder te ontwikkelen, zich verder te openen. Is ego eenmaal overtuigd van het voordeel van iets dan zal hij je helpen. Dus in eerste instantie gaat het erom ego het voordeel te laten ervaren van spirituele ontwikkeling, of waar wij nu over spreken, het voordeel van Overgave, van Niet-doen.

Het is daarom ook dat ego altijd vraagt: 'hoe moet dat dan', of 'maar wat gebeurt er als' of 'hoe weet ik zeker dat'. Ego stelt voortdurend vragen, wil liefst alles van tevoren weten, wil een risico/profijt analyse hebben voor elke belangrijke gebeurtenis of beslissing. M.a.w. elke beslissing vindt plaats op basis van de afweging tussen het willen vermijden van pijn en het verkrijgen van geluk. Is ego echter eenmaal zover dat hij het spirituele ziet zitten, dan is je tegenstander - zo wordt ego immers vaak gezien - zich aan het omvormen tot een helper. En dat is nu net waar het om gaat. Dat ego zijn eigenlijke plek inneemt van dienaar, van helper, in plaats van de angstige, resultaatgerichte streber die het meestal is.

Waar het dus om gaat is ego bereid te krijgen niet tussen beide te komen - en uiteindelijk op te lossen, d.w.z. nooit meer tussenbeide te komen. Dan kan er een verandering plaatsvinden. In die context kunnen we dus ook het belang van spirituele ervaringen duiden. Niet de ervaringen op zich zijn zo belangrijk, maar het niet tussen beide komen van ego en het effect van die ervaringen op het hele systeem zijn dat wel. Elke keer als er een diepe spirituele ervaring is, wordt ego als het ware geïnjecteerd met het Hogere, en aldus steeds meer omgevormd. Waar overigens voor gewaakt moet worden is dat ego zich de spirituele ervaringen en 'verworvenheden' niet gaat toe-eigenen, want dan ontstaat het zogenaamde spirituele ego. In het begin zal dit echter onvermijdelijk zijn.

Hoe verder we komen, hoe meer we in staat zijn tot werkelijke overgave, tot een waarlijke ontvankelijkheid, des te meer kan ons wezen gevoed en getransformeerd worden door de Hogere Energieën. Vandaar het belang van 'afstand doen van de gevoelens'. De gevoelens geven als het ware de Poort aan. Wanneer het hart zich opent kunnen liefde gevoelens erg sterk zijn. De vreugde die dit oplevert is gelijk het 'gevaar'. Het gevaar daar te blijven hangen, in de ontroering te blijven steken. In het begin van de spirituele ontwikkeling is dat niet erg, is het zelfs een doorbraak te noemen als deze aanraking door Universele Liefde plaatsvindt. Verderop moeten we hier niet blijven steken, moeten we verder durven gaan. En dat kan, zoals gezegd, wanneer ego overtuigd is geraakt dat het grootste genot slechts mogelijk is wanneer het zichzelf opheft. Aangezien ego pijn wil vermijden en geluk wil hebben, zal het er op een gegeven moment van doordrongen raken dat de toestand van egoloosheid de te verkiezen toestand is. Want, alleen als 'jij' er niet bent, ben je "DAT".

Hans Laurentius

Een bijdrage van Hans Laurentius

[Ulla]

Als je echt ergens mee zit, helpt het niet om gedachten alleen maar te elimineren, wil je niet dat ze toch weer terug komen. Het kan helpen maar soms is er meer voor nodig. Soms moet je de confrontatie met (jezelf) de ander enz. aangaan, bespreekbaar maken om gedachten over jezelf voorgoed te laten voor wat ze zijn. om dat voor elkaar te kunnen krijgen. Ligt eraan hoe hardnekkig het idee over jezelf is welke ervoor zorgt, dat je dit soort gedachten überhaupt krijgt.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Als je echt ergens mee zit, helpt het niet om gedachten alleen maar te elimineren, wil je niet dat ze toch weer terug komen. Het kan helpen maar soms is er meer voor nodig. Soms moet je de confrontatie met (jezelf) de ander enz. aangaan, bespreekbaar maken om gedachten over jezelf voorgoed te laten voor wat ze zijn. om dat voor elkaar te kunnen krijgen. Ligt eraan hoe hardnekkig het idee over jezelf is welke ervoor zorgt, dat je dit soort gedachten ?überhaupt krijgt.

Volgens mij heb je niks aan een confrontatie met jezelf. Ik heb in m'n korte geschiedenis van vakantieganger in de afgelopen week bij tijd en wijlen zitten lezen in 'We zijn ons brein' van Dick Swaab. Wat omstandigheden vermogen te doen met ontwikkelingen loochen straft ieder idee daarin oppermachtig te zijn. Het is alleen maar een subjectief ondervonden realiteit.

Anders dan alleen het idee er over veranderen kun je geen moer doen, dus waarom niet gelijk het idee elimineren.

Door de illusie dat er iets te verbeteren valt ontstaat juist het 'geknoei' aan de ware aard van de verschijnselen waardoor ze niet doorzien kunnen worden.

Laat vooral niet na iets te doen waardoor er iets valt te ont-dekken, maar blijf niet hangen in een idee met nieuwe voorschriften.

[Ulla]

Ben dan ook de laatste die iets heeft met "voorschriften", dus dat moeten hoef je niet zo letterlijk te nemen. Ik zelf vind het bij tijd en wijle wel prettig, helderheid te gaan ervaren waarom en hoe er iets met mij gebeurt. Ik zie dat dan ook niet als iets dwangmatigs, het gebeurt of het gebeurt niet.
En dat noem ik dan confrontatie, het klinkt zwaarder dan het is, maar wat betekent het uiteindelijk?

Ik heb er zelf wel iets aan, als ik besef dat ik iets voel en tot de ontdekking kom, dat alles met mij te maken heeft en niet met de ander. Geeft juist opluchting en bevrijding en de zwaarte van het gevoel zowel na mezelf als ook na de ander lost gewoon op. Want dat gevoel mag er ook gewoon zijn, wat mij betreft.