Rob Ek

[Rennie]

Het blog van Rob Ek gaat deze week op zwart.
(Hetgeen niet het geval blijkt te zijn, vandaag 7 oktober 2014)

Ik heb wat stukjes geknipt en geplakt om op te reageren voordat het blog sluit.
Ze doen hier zeker ook opgeld al heb ik hier en daar een kanttekening.

Deze Blog gaat over zelfonderzoek en niet over theorieën of andere vormen van kennis vanuit diverse geestelijke stromingen en de moderne wetenschap. Er valt daar over meer te lezen dan je dit leven aan kan.

Veel lezen zo is mij al snel gebleken is de weg niet.
Je gaat kennis dragen maar 'weet' per saldo nog niks.

Zelfonderzoek is de weg, wanneer totaal niets doen voor jou niet de weg is. Zonder tijd, zonder doel, zonder weg, zonder concepten - dus: zonder denken - valt er niets te zoeken. Geen vragen, geen antwoorden. Je bent er al. Je bent al alles. Altijd. Als de Waarnemende Aanwezigheid en alles wat wordt waargenomen. Er valt niets meer te doen door en voor (n)iemand.

Helemaal waar, zelfonderzoek is de weg 'wanneer totaal niets doen voor jou niet de weg is'. Zonder tijd, zonder doel... Maar er is nou eenmaal tijd, een doel, een weg, er zijn concepten, er is denken, er valt iets te zoeken en er zijn vragen en antwoorden. En ook al ben je er al, je bent er ook niet. Al ben je alles, je bent ook niets. Dus is de conclussie 'Er valt niets meer te doen door en voor (n)iemand' een verkeerde.

Rob kwam er toen niet uit en is er ook daarna niet uitgekomen want hij was vergeten dat hij er zelf in zit en nu geeft hij het, moe geworden van zijn eigen woorden, op. Zijn encyclopedie Chakraplein is al enige tijd verdwenen.

Er is nou eenmaal een iemand en die iemand moet nou eenmaal eerst worden herleid tot een niemand, oftewel de inhoud van alles moet eerst blijken het niets te zijn. En met alleen het zeggen 'er valt niets te doen' doet dat zich niet.

Maar het is maar de vraag of er een 'je' is die dit zelf kan in-zien. Wanneer je ' het' niet ziet dan rest je -bij voorkeur- alleen nog maar zelfonderzoek.

Datgene wat denkt dat een 'ik' (of je) is kan vanuit dat denken een oorsprong in dat 'ik' proberen te vinden. Ik noem het daarom liever maar 'het leven in een vermeende wereld'. Hij bestaat immers voor je, echter niet langer dan dat het tegendeel bewezen is. Dat zie je zomaar niet lieve kijkbuiskinderen, dus vraagt dat zelfonderzoek.

Zelfonderzoek is het innerlijke onderzoek naar wie je in feite bent. En dit niet als beeld of als overtuiging, maar het onmiddellijke zien, ofwel het realiseren van de levende essentie van wie je bent. En deze is dichterbij dan de ademhaling, dichter bij dan de gedachten.

Nee. Rob maakt hier een denkfout, het zelfonderzoek maakt een eind aan de veronderstelling dat je iets bent. Ga je op zoek naar 'wie' je bent dan ga je je bezig houden met het breed uitmeten van het verschijnsel dat je 'meent' te zijn. Om die reden halen de meeste zelfonderzoeken dan ook helemaal niets uit er wordt aan de bestaande omgevingsvariabele iets toegevoegd in plaats van afgehaald.

Hier wordt ook niet zoiets geclaimd of beloofd als het hebben of verwerven van Verlichting, om iets Fantastisch, dat wordt toegevoegd aan jouw dagelijkse aanwezigheid. Het gaat om het ont-dekken van wat je nu al bent, waarbij je juist vrij bent van alle verzamelde toevoegingen. Je ontdekt dat je stil gewaarzijn bent. Wat daarna gebeurt is niet aan de persoon, die doorzien is als ook slechts een object in het zien.

Door dit verkeerd voorgestelde inzicht moet er wéér uitdrukkelijk verklaard worden dat je niets krijgt anders komt er verkeerd gemotiveerd volk (ego's die altijd iets willen krijgen) op af. Het ont'dekken wat je nu al bent is een actieve bezigheid van elimineren wat je nu juist niet bent. Dat punt wordt overal veel te weinig benadrukt.

Beroemde leraren als Zenji dágen of Sri Ramana zeiden ooit dat het zelfonderzoek in feite zelf al de de zozeer gezochte verwerkelijking is. Dat-wat-zoekt blijkt n.l. uiteindelijk het Gezochte zelf te zijn. Het Gezochte is dus nooit afwezig tijdens het zoeken. Ook wanneer het niet gezocht wordt. Maar is juist niet 'aanwezig' als ding.....

Dat je het gezochte zelf al bent is een vingerwijzing, het is nooit bedoeld geweest te bevorderen dat met het verraden van het plot het zoeken achterwege zou worden gelaten.

Wat valt er dus te verwerven?

Er is alleen maar gewaarzijn. Zien. Dat ben je... En niemand is dat niet.

Laat je motivatie niet het verwerven zijn.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Door dit verkeerd voorgestelde inzicht moet er wéér uitdrukkelijk verklaard worden dat je niets krijgt anders komt er verkeerd gemotiveerd volk (ego's die altijd iets willen krijgen) op af. Het ont'dekken wat je nu al bent is een actieve bezigheid van elimineren wat je nu juist niet bent. Dat punt wordt overal veel te weinig benadrukt.

Is de zelfrealisatie alleen maar een kwestie van inzicht of visie? Bijvoorbeeld de beslissing om het monisme te aanvaarden en het duale te verwerpen.
En hoe kan je elimineren wat je niet bent wanneer je niet weet wat je wel bent?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Is de zelfrealisatie alleen maar een kwestie van inzicht of visie? Bijvoorbeeld de beslissing om het monisme te aanvaarden en het duale te verwerpen.

En hoe kan je elimineren wat je niet bent wanneer je niet weet wat je wel bent?

Zelfrealisatie is geen mentale aangelegenheid *) en dus noch een kwestie van inzicht noch een kwestie van visie. Ergens moet er een aanvang worden genomen en dat kan niet anders dan vanuit de alsdan geldende positie van het vermeende bestaan of het vermeende zijn en uiteraard alleen met de argumenten die daar op dat moment geldend voor zijn. Zo is bijvoorbeeld het voorgestelde inzicht dat de 'ik' niet bestaat geen geldende positie om van uit te kunnen gaan.

Ad 2. Loop na want je meent te zijn, een huisvader, een hardwerkende medevenoot, een scribent op een forum en ga ten diepste van alles wat je tegenkomt na of dat juist is. Met andere woorden onderzoek (maar ervaar dat ook ten diepste) dat je dat alles niet bent, dat het maar ideeën waren die je er over hebt gevormd, die je bent gaan geloven. Juist om redenen dat je geloof ten principale datgene wat je niet bent behelst kun je dat 'wat' je wél bent niet ten volle ervaren. Je ziet dat er een bron is van het licht maar kunt als het ware door de bewolking de rechtstreekse ervaring van de zon niet doen.

*) Het moet niet weer opnieuw een redeneren daarover worden het moet gedaan.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Zelfrealisatie is geen mentale aangelegenheid *) en dus noch een kwestie van inzicht noch een kwestie van visie. Ergens moet er een aanvang worden genomen en dat kan niet anders dan vanuit de alsdan geldende positie van het vermeende bestaan of het vermeende zijn en uiteraard alleen met de argumenten die daar op dat moment geldend voor zijn. Zo is bijvoorbeeld het voorgestelde inzicht dat de 'ik' niet bestaat geen geldende positie om van uit te kunnen gaan.
*) Het moet niet weer opnieuw een redeneren daarover worden het moet gedaan.

Wat je bedoelt is dat zelfrealisatie een onveranderlijk toestand is en mentale toestanden dat niet zijn. Mentale toestanden gebruiken ervaringen en ideeën als grondstof voor het redeneren in denkprocessen.
Zelfrealisatie is bijgevolg niet vanzelfsprekend omdat wat ik waarneem, ervaar en bedenk een gebeuren in verandering is, in ontwikkeling uit aanleg.
In aanvang is 'het ik' die het veranderlijke waarneemt, ervaart en bedenkt een gewoon ik die zijn of haar persoon als een identiteit beleeft. Het zelf van de persoon is dan zijn persoonlijkheid, de essentie (ziel) van zijn leven en bestaan.
Zelfonderzoek gaat vragen stellen bij 'dat ik' door de identiteit en de betekenis van de persoon zelf ten diepste te bevragen.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ad 2. Loop na want je meent te zijn, een huisvader, een hardwerkende medevenoot, een scribent op een forum en ga ten diepste van alles wat je tegenkomt na of dat juist is. Met andere woorden onderzoek (maar ervaar dat ook ten diepste) dat je dat alles niet bent, dat het maar ideeën waren die je er over hebt gevormd, die je bent gaan geloven. Juist om redenen dat je geloof ten principale datgene wat je niet bent behelst kun je dat 'wat' je wél bent niet ten volle ervaren. Je ziet dat er een bron is van het licht maar kunt als het ware door de bewolking de rechtstreekse ervaring van de zon niet doen.

Wat je hier stelt is de vraag of het zinvol is te geloven en vast te houden aan ideeën die nooit uitdrukken 'wat' de essentie van dit zijn is, laat staan dat het ik dit ten volle kan ervaren. Welke rol de persoon ook opneemt, in die rol kan hij nooit zichzelf ten diepste ervaren. Ik schrijf hier om te weten wat zelfrealisatie inhoud en tegelijk besef ik dat ik nooit dat wat het is zal kunnen beschrijven.

Is dit vragen wel de juiste benadering? Mag ik die twee toestanden samen passen: van wat ik kan ervaren en de onmogelijkheid om de essentie echt te ervaren. Mag ik dat wel doen die twee toestanden in dezelfde vraag betrekken?

In al die rollen die je in de quote opnoemt heeft het ik een herkenbaarheid en betekenis voor de omstandigheden van het ervaren. Dat ervaren is een eigen taal met een eigen taalgebruik.
In de toenadering tot het essentiële is er een andere herkenbaarheid en een meer universele taal waarin betekenis gevonden wordt voor de diepste vragen van het leven en het bestaan.

Door die twee talen in dezelfde vraag te betrekken en samen te passen komen we tot 'eigenaardige besluiten'.
Met de universele taal zeggen we dat het ik en de wereld illusie zijn omdat alles bestaat in de onveranderlijkheid van het onpersoonlijke zelf.
Maar is dat juist, of in welke context is dat juist.
Is de illusie niet reeds een feit door die twee toestanden met elkaar in verband te brengen ?

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Is de zelfrealisatie alleen maar een kwestie van inzicht of visie? Bijvoorbeeld de beslissing om het monisme te aanvaarden en het duale te verwerpen.
En hoe kan je elimineren wat je niet bent wanneer je niet weet wat je wel bent?

Als je niet weet wat suiker is en er niemand is om het je te vertellen, dan kun je slechts te werk gaan volgens de methode van reductie.
Dat lijkt wellicht op het eerste gezicht heel flauw maar het is een beproefde en betrouwbare methode die in de traditie welbekend is.

Reductie als methode is echter niet een zelfstandig tovermiddel dat tot het einddoel leidt.
Het is slechts een hulpmiddel voor de de kandidaat onderzoeker dat hem van de eerste, grofste identificaties kan verlossen.

De vuistregel in deze methode luidt:

Dat wat ik kan zien ben ik bijgevolg niet

IK BEN DE EEUWIGE GETUIGE


Hab

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat je bedoelt is dat zelfrealisatie een onveranderlijk toestand is en mentale toestanden dat niet zijn. Mentale toestanden gebruiken ervaringen en ideeën als grondstof voor het redeneren in denkprocessen.
Zelfrealisatie is bijgevolg niet vanzelfsprekend omdat wat ik waarneem, ervaar en bedenk een gebeuren in verandering is, in ontwikkeling uit aanleg.
In aanvang is 'het ik' die het veranderlijke waarneemt, ervaart en bedenkt een gewoon ik die zijn of haar persoon als een identiteit beleeft. Het zelf van de persoon is dan zijn persoonlijkheid, de essentie (ziel) van zijn leven en bestaan.
Zelfonderzoek gaat vragen stellen bij 'dat ik' door de identiteit en de betekenis van de persoon zelf ten diepste te bevragen.

Wat je hier stelt is de vraag of het zinvol is te geloven en vast te houden aan ideeën die nooit uitdrukken 'wat' de essentie van dit zijn is, laat staan dat het ik dit ten volle kan ervaren. Welke rol de persoon ook opneemt, in die rol kan hij nooit zichzelf ten diepste ervaren. Ik schrijf hier om te weten wat zelfrealisatie inhoud en tegelijk besef ik dat ik nooit dat wat het is zal kunnen beschrijven.

Is dit vragen wel de juiste benadering? Mag ik die twee toestanden samen passen: van wat ik kan ervaren en de onmogelijkheid om de essentie echt te ervaren. Mag ik dat wel doen die twee toestanden in dezelfde vraag betrekken?

In al die rollen die je in de quote opnoemt heeft het ik een herkenbaarheid en betekenis voor de omstandigheden van het ervaren. Dat ervaren is een eigen taal met een eigen taalgebruik.
In de toenadering tot het essentiële is er een andere herkenbaarheid en een meer universele taal waarin betekenis gevonden wordt voor de diepste vragen van het leven en het bestaan.

Door die twee talen in dezelfde vraag te betrekken en samen te passen komen we tot 'eigenaardige besluiten'.
Met de universele taal zeggen we dat het ik en de wereld illusie zijn omdat alles bestaat in de onveranderlijkheid van het onpersoonlijke zelf.
Maar is dat juist, of in welke context is dat juist.
Is de illusie niet reeds een feit door die twee toestanden met elkaar in verband te brengen ?

Het is bij wetenschappelijk onderzoek niet ongebruikelijk om met de niet zichtbare omtrekkende bewegingen een aanwezigheid te duiden, anders gezegd er is meer dan de ratio kan bevatten, oftewel laat de ratio niet ten koste van alles je leidraad zijn. Beredeneer gewoon niet alles of staak de poging de missing link te vinden of te beschrijven.

Het blijft alsmaar de vraag 'wie' wil dat weten en het is zaak aan dat willen van het 'wie' zo weinig mogelijk aandacht te geven. Wie heeft altijd een belang nodig en voorkomt daarmee het doen van dat onderzoek. In dat kader bezie ik je vragen over het leven en het bestaan.

Sinds wanneer zou het ten koste van alles willen weten 'wat' je bent een betekenis nodig hebben ? Onderzoek ook je motivatie, je belang.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Als je niet weet wat suiker is en er niemand is om het je te vertellen, dan kun je slechts te werk gaan volgens de methode van reductie.
Dat lijkt wellicht op het eerste gezicht heel flauw maar het is een beproefde en betrouwbare methode die in de traditie welbekend is.

Reductie als methode is echter niet een zelfstandig tovermiddel dat tot het einddoel leidt.
Het is slechts een hulpmiddel voor de de kandidaat onderzoeker dat hem van de eerste, grofste identificaties kan verlossen.

De vuistregel in deze methode luidt:

Dat wat ik kan zien ben ik bijgevolg niet

IK BEN DE EEUWIGE GETUIGE


Hab

Methode, traditie, vuistregel, ... zijn er om waar niemand is toch verder te kunnen en de identificatie af te leggen. (Ik duw een beetje om te zien of we elkaar begrijpen.)
Ik kan het ook zo zeggen: het ik is niet zijn ervaring maar de beleving ervan en door in die beleving het onechte, de identificatie te elimineren moet tenslotte het onechte wegvallen en het ware verschijnen. Ik ben ook niet dat wat elimineert maar de getuige.
Het feit dat je de eeuwige getuige aanhaalt wil zeggen dat het zich telkens in dit ogenblik voordoet.

Mijn probleem is niet tegen die methode en traditie gericht maar tegen het onderscheidingsvermogen dat het tot gevolg heeft: dat er illusie is en het ware naast het onechte voorkomt.
Hoe kan er sprake zijn van een vermeende wereld wanneer jij en ik verschillende opvattingen kunnen hebben over hetzelfde?
Neem het voorbeeld van de suiker. De eigenschap van suiker is een zoete smaak. Het feit dat wij beiden verschillende individuen zijn en een verschillende opvatting kunnen bezigen om wat zoet is aan te duiden, wijst er toch op dat het bewustzijn altijd iets anders heeft dan waartoe het herleid kan worden.
Dat andere vergezellend aspect kan er evengoed op wijzen dat ik niet mijn ervaring ben maar de beleving ervan. Dan kom ik op geheel andere wijze tot de achtergrond van wat ik ben. In dit geval maak ik geen onderscheid tussen het onechte en het ware. Beide verschijnen in het bewustzijn als aspecten die elkaar vergezellen in de veelheid van beleving.
Dan ben ik geen getuige maar diegene die uiting geeft aan die veelheid.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Als je niet weet wat suiker is en er niemand is om het je te vertellen, dan kun je slechts te werk gaan volgens de methode van reductie.

Daarbij komt dat niemand je de smaak van suiker effectief kan leren proeven door deze te duiden, het is zaak zelf te leren proeven.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Methode, traditie, vuistregel, ... zijn er om waar niemand is toch verder te kunnen en de identificatie af te leggen. (Ik duw een beetje om te zien of we elkaar begrijpen.)
Ik kan het ook zo zeggen: het ik is niet zijn ervaring maar de beleving ervan en door in die beleving het onechte, de identificatie te elimineren moet tenslotte het onechte wegvallen en het ware verschijnen. Ik ben ook niet dat wat elimineert maar de getuige.
Het feit dat je de eeuwige getuige aanhaalt wil zeggen dat het zich telkens in dit ogenblik voordoet.

Mijn probleem is niet tegen die methode en traditie gericht maar tegen het onderscheidingsvermogen dat het tot gevolg heeft: dat er illusie is en het ware naast het onechte voorkomt.
Hoe kan er sprake zijn van een vermeende wereld wanneer jij en ik verschillende opvattingen kunnen hebben over hetzelfde?
Neem het voorbeeld van de suiker. De eigenschap van suiker is een zoete smaak. Het feit dat wij beiden verschillende individuen zijn en een verschillende opvatting kunnen bezigen om wat zoet is aan te duiden, wijst er toch op dat het bewustzijn altijd iets anders heeft dan waartoe het herleid kan worden.
Dat andere vergezellend aspect kan er evengoed op wijzen dat ik niet mijn ervaring ben maar de beleving ervan. Dan kom ik op geheel andere wijze tot de achtergrond van wat ik ben. In dit geval maak ik geen onderscheid tussen het onechte en het ware. Beide verschijnen in het bewustzijn als aspecten die elkaar vergezellen in de veelheid van beleving.
Dan ben ik geen getuige maar diegene die uiting geeft aan die veelheid.

Uiteraard ben je niet méér dan de getuige, maar veronderstel je niet méér te zijn dan dat ? Dus wat is je uitgangspunt hier, dat getuige zijn of het méér zijn dan dat.

Vandaar..

Ergens moet er een aanvang worden genomen en dat kan niet anders dan vanuit de alsdan geldende positie van het vermeende bestaan of het vermeende zijn en uiteraard alleen met de argumenten die daar op dat moment geldend voor zijn.

Dringt dat tot je door of viert de wens daarover te discussiëren en/of te begrijpen de boventoon. En wat is dat dat alsmaar wil begrijpen, voila het onderwerp van zelfonderzoek en hetgeen waarmee het alsmaar dat onderzoek probeert te traineren.

Uiteraard is het zo dat beiden verschijnen maar voor de goede orde moet het toch even ten tijde van dat onderzoek van elkaar afgescheiden worden ander wordt het te complex.

Merk op dat we nog steeds verkeren in de 'redeneren daarover en uitstellen het feitelijk te gaan doen' modus, hetgeen hier de tot nu toe enige voorkomende modus is. Kortom maak een aanvang met het proeven in plaats van het beredeneren van de smaak van suiker.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dringt dat tot je door of viert de wens daarover te discussiëren en/of te begrijpen de boventoon. En wat is dat dat alsmaar wil begrijpen, voila het onderwerp van zelfonderzoek en hetgeen waarmee het alsmaar dat onderzoek probeert te traineren.

Wat alsmaar blijft discussiëren en wil begrijpen is het verzet om van een dwaling uit te gaan en het zijn, de wereld, het fysieke, het materiële als uitgangspunt van vermeendheid aan te nemen. Wat wil begrijpen is het begrip voor het redelijke, het gewillige, het gevoelige, het verstandelijke, het gelovige, .... er is zoveel waarvoor begrip is.
Dat alles komt samen in de persoon die een identiteit heeft maar ook een individualiteit die de achtergrond is van ik ben, de laatste grond van het ik-zijn. De individualiteit wordt algemeen herkend als het eigen zelf.