Verandering

[Rozenhart]

Volgens mij ligt de verandering in het feit dat we verlichting niet langer zoeken als een object of afwijzen als iets wat verzonnen is door bijvoorbeeld een Boeddha.
We kunnen dat wat heilig is niet claimen maar ook niet echt afwijzen. Hoe kun je iets afwijzen wat gewoon bij het leven hoort?
Dat wat heilig is, is vrij, ook vrij van alle bemoeienissen.
Ik kan het nimmer realiseren. Het ik heeft er niets mee te maken.
Jezelf bewust zijn met alle eigenaardigheden is voldoende om een weg te open voor vrijheid. Niet dat vrijheid dan bereikt kan worden maar dat vrijheid dan jou kan bereiken. Vrijheid is een geschenk. Je kan en hoeft er niets voor te doen. Want vrijheid is al volmaakt in en als zichzelf.

[Rozenhart]

Ananda betekent net als bliss, gelukzaligheid.
Deze bliss kun je blijkbaar ervaren wanneer je organen en geest optimaal functioneren, in harmonie zijn.
Niet dat de mens bliss kan creeren... Behalve dan op zijn eigen verzonnen manier...
Nee, bliss is niet van deze wereld. Net als de zon niet van de aarde is maar wel door de aarde ervaren kan worden.
Als de aarde de zon niet ervaart, dan is het niet zo dat de zon verdwenen is. Zo is het ook met ananda.

Er bestaat een gelukzalige innerlijke vrede, die spontaan zal opduiken als je er klaar voor bent.
Je kunt haar niet Realiseren, eigen maken maar jouw houding, handelen en denken heeft er wel alles mee te maken. Je kunt je er namelijk voor afsluiten.

[Rozenhart]

Wat is en onze kijk op wat is.
Eerst was de wereld plat, dachten we.
Eerst draaide de zon om de aarde, dachten we.
...
Dan past onze kijk zich aan, zien we de dingen voor wat ze zijn.
Zo hebben we ook een kijk op verlichting, God, moksha, nirvana,...
De Waarheid trekt zich niets aan van onze kijk maar onze kijk beinvloedt wel onszelf als menselijk wezen. Zo kun je angsten hebben die nergens opslaan. Zo kun je hoop koesteren, die zonder enige werkelijkheid is.
We hoeven niet de Waarheid opnieuw uit te vinden maar wel leren onze geest te richten op de feiten.
Een feit is bijvoorbeeld, je geslacht, je behoefte aan eten en drinken, en dergelijke. Of dat je kinderen wel hasj roken en spijbelen...
Met ons denken kunnen we de feiten verdraaien, onszelf en anderen voor de gek houden.

Ik ken niet de Waarheid maar ik ken wel mezelf. En omdat ik niet in conflict leef met mezelf kan de Waarheid zich daar openbaren, zijn.
Een spiegel zonder stof kan dat wat is weerkaatsen. Dat wat is kan dan helemaal in de spiegel zijn maar de spiegel kan niet dat wat is vangen.

[Rozenhart]

Ik ben wat ik waarneem...
Zeg je: Ik ben het bewustzijn waar alles zich in openbaart...
Dan zeg ik: Het bewustzijn is zijn inhoud.

Er is geen middelpunt, geen centrum, geen zogenaamd zelf...
Zeg je: Ik ben God, ik ben het Zelf...
Dan zeg ik: Nee, maar dat wat we God noemen of Zelf kan zich wel openbaren, aanwezig zijn, binnen mijn menselijk wezen. Het ik heeft niets met 'God' te maken.
Het ik kan het niet claimen, zeggen dat dat ik juist het Zelf is, dan ga je voorbij het feit van het denken zelf, het zogenaamde ego.

Als ik zeg: Ik ben mens, dan beweert mijn denken* dat.
(*De denker en het denken zijn Een.)
Als ik zeg: Ik ben God (Zelf, Bewustzijn, Liefde, Waarheid,...), dan beweert tevens het denken dat.
(Het denken hoort bij het mens zijn maar hoort het denken ook bij God?)

God is God. Bewustzijn is bewustzijn.
Als het ik niet het bewustzijn zelf is, dan behoort God iedereen en niemand toe. Kun je het niet claimen.

Je kunt Bewustzijn niet waarnemen, als er sprake is van Zijn, is er geen sprake van ik. Later het Bewustzijn als iets van jezelf claimen, is kinderachtig.

Ik ben de wereld die ik waarneem. Daarmee zeg ik: Mijn manier van waarnemen is onderdeel van wat ik waarneem. Hoe meer ik, hoe minder ruimte voor wat is. Ben ik wat is, dan is er op dat moment geen denken, dan enkel het waargenomene.

Je kunt misschien je auto claimen maar niet bewustzijn zelf.
Bewustzijn is zijn inhoud. Er is geen sprake van twee. Dat krijgt enkel het ego voor elkaar. Afstand betekent denken.

Enkel bewustzijn ervaren kan maar dan is er geen sprake van denken.
Ook al zie je op dat moment dat er enkel bewustzijn is, zal dit volle ervaren toch weer plaats maken voor het denken zelf over dit volle ervaren, bewustzijn zelf.
De conclusie willen binden aan jezelf, ik ben bewustzijn, slaat volgens mij nergens op. Want je bent alles. Waarom het bewustzijn willen scheiden van alles?
Scheiden doet het ego, niet het bewustzijn zelf. Dat's de valkuil.

Door enkel oog te hebben voor je mens zijn, zonder deze te willen onderwerpen aan welke ideologie ook, betekent vrij zijn, open zijn. Je opent dan een deur naar, voor bewustzijn (God, liefde, waarheid,...) zelf. Zonder deze weer te willen scheiden, door Het te willen Realiseren.

Ik verwijs hier naar de Waarheid maar deze verwijzing is beslist niet de Waarheid zelf. Daarmee zeg ik dan weer niet, dat je het dan maar in de prullenbak moet gooien.

[Rozenhart]

Ik ben de wereld die ik waarneem.
Zo niet, dan wordt het ik achtergehouden. Dan wordt het ik en de wereld die ik waarneem.
Bewustzijn is zijn inhoud, daarin is er geen sprake van een centrum.

Wanneer je beweert dat het ik het bewustzijn zelf is, dat je bewustzijn bent waarin alles verschijnt en verdwijnt, heb je het ik op die manier veilig gesteld. Op die manier is er sprake van conflict in je leven, met jezelf. Ik en mijn menszijn, moet wel conflict vertegenwoordigen.
Afstand betekent afgescheidenheid, niet alleen naar jezelf maar ook naar de rest van de wereld.

[Rozenhart]

Gautama de Boeddha leerde geen zelf.
Sommige boeddhisten zeggen dan: ja dat klopt, maar we hebben een veranderlijk zelf.
Maar... sunyata (leegte), anatta (geen-zelf) en nirvana (uitblussen) zijn belangrijke boeddhistische begrippen die verwijzen volgens mij toch echt meer naar geen zelf.
Het hele struikelblok in zijn tijd was het begrip van de hindoes van de goddelijke vonk, atman.
Er is geen zelf binnen het zelf, dat laatste zelf is de verwijzing naar ons mens zijn.
Met 'ik' wijs je naar jezelf, de mens...
Deze mens is een bundeling van organen, gedachten, gevoelens,...

Omdat bewustzijn gelijk zijn inhoud is, is er automatisch geen centrum in werkelijkheid. Het ervaren van een centrum moet dan wel een illusie zijn.

[Rozenhart]

Verzet betekent geen overgave.
Ik en de wereld... houdt verzet in.
Je bent mens met alles erop en eraan. Afstand tot jezelf is verzet.
Je bent de wereld die je waarneemt.
Ik en mezelf staat voor dualiteit en niet voor non-dualiteit.

[Rozenhart]

Omdat er geen sprake is van een centrum ben je alles, alles wat je innerlijk en uiterlijk waarneemt. De waarnemer is het waargenomene. Dit is een actuele 'staat'.
Je bent de diepste vrede, als deze zich voordoet. Je bent je ademhaling als je deze bewust bent. Maar er is geen zelf, afzonderlijk ik ten opzichte van dit alles.
Hier en nu ben je vrij.

[Rozenhart]

Volgens mij is atman een illusie.
Denken dat je atman bent, maakt hoogstens van je ego (denken) atman.
Ja, volgens mij staat het ego voor ons denken.
Kun je werkelijk vrij zijn in je denken?
We kunnen denken dat we god zijn maar zijn we dan ook god?
We kunnen denken dat de zon om de aarde draait, maar is dat dan ook zo?
Ons denken verandert maar sommige mensen kunnen bepaalde denkbeelden gebaseerd op bepaalde zogenaamde objectieve ervaringen niet loslaten.
Je kunt je overal mee identificeren, dus ook met Dat. Zeggen, beweren dat je bewustzijn zelf bent.
Ik ben Dat...
Maar je bent alles.
Bewustzijn is zijn inhoud.

Het denken verschijnt en verdwijnt (komt tot rust) binnen ons menszijn.
Ons denken is nimmer de Waarheid.
De Waarheid kan zich wel openbaren binnen ons denken, zoals de zon zijn licht laat schijnen op de maan. Maar de maan kan het licht niet vasthouden.
We kunnen van alles herinneren, maar de herinnering is niet hetzelfde als ervaring en ervaren zelf.
Bij ik en de boom spreek je over ervaring. Is er geen denken op het moment van waarnemen dan ben je het waargenomene. Dan spreek je over ervaren.
Vlucht je steeds in herinneringen, kun je het verleden niet loslaten, dan is het denken (ego) tot probleem.

Het denken kan zich oneindig versplinteren in diverse zogenaamde ervaringen. Ervaringen zelf oproepen. Je ziet dan wat je wilt zien. Ook kun je denken, geloven dat de denker en het denken twee verschillende zaken zijn.
Ik en het denken zijn altijd hetzelfde. De denker en het denken zijn Een.
Je gaat aan het denken vanzelf voorbij, als je openstaat voor alles. Wanneer je lichaam ademt en je dat ervaart. Dat je iemands woorden hoort en begrijpt. Dat je volkomen bewust handelt. In het handelen opgaat. Niets is sterker dan dit moment en onze liefde in ons hart voor dit moment.

[Rennie]

Hier maak je een denkfoutje met Dat Altijd Tegenwoordige kun je je niet identificeren. Je bent bewustzijn zelf dat hoef je niet te beweren. Wat je wel kunt beweren is van je ego verlost te zijn. Maar met een klein beetje oplettende beschouwer val je door de mand.

Ik denk niet dat denken tot rust komt, het zal mogelijk enigzins tot bedaren kunnen komen door niet aan iedere gedachte aandacht te besteden, voorts bestaat het dat beelden aan betekenis verliezen.

Waarheid openbaart zich nooit, waarheid moet ontdekt worden, alleen door eliminatie wat het niet is blijft waarheid over. De metaforen laat ik maar voor wat ze zijn, ze tonen het waarheidsgehalte er niet mee aan.

Je spreekt van je ervaring wanneer een gebeurtenis een (vaste) plek heeft gekregen zonder een ervaarder die de gebeurtenis naar zich toetrekt is het gewoon ervaren. Herinneringen zijn gedachten ze komen op en gaan af, zolang je ze niet grijpt is er niks mee aan de hand.

Wat heb je er aan wat het denken allemaal kan of niet kan ? Laat het denken gewoon met rust, het doet z'n ding, denken. De identificatie met het denken is hetgeen een ego opwerpt, ook niks mis mee tenzij je meent te weten dan wel te geloven dat je het denken bent.

Je hebt verder helemaal niets aan de vereniging van de opsplitsingen binnen het denken. Wat maakt het uit of de denker en het denken al dan niet een zijn, je bent het denken toch niet. Psychologisch zal het waar zijn dat je aan het denken voorbij gaat door open te staan voor alles.

Indien er sprake is van vergetelheid rond het volgen van specifieke gedachten door concentratie op één.

De vraag die je verhaal oproept is waarom je je je toevlucht neemt tot het scheppen van gedachtenconstructies wanneer de dingen die je noemde van nature jou al 'gegeven' zijn.

Wanneer je datgene wat je zo zegt te begeren (waarheid, vrijheid, illusie, allesomvattendheid, bewustzijn, god, vrede, liefde) gewoon kunt 'zijn' door het kunstmatige (je)zelf juist volledig af te leggen.