Advaita en non-dualiteit in de praktijk

[Rob]

Het doel van werkelijke spiritualiteit is niet dat 'je' een leuker of fijner leven krijgt, of dat allerlei deelprobleempjes worden opgelost, of dat het een fijn gevoel oplevert. Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid.
En de werkelijkheid is Advaita: niet-twee, niet afgescheiden dus.

Zelfverbetering is gebaseerd op afgescheidenheid, Zelfrealisatie niet.

Zo is er dus ook geen praktijk van non-dualiteit, en kun je advaita niet toepassen in het dagelijks leven. Wakker-zijn en slaapwandelen zijn niet te integreren.

Er zijn drie opties:

1. Er wordt spontaan ingezien (gerealiseerd) dat er niemand is en dat 'alles' een spontaan en onpersoonlijk functioneren is. Dat kan zomaar gebeuren of bijvoorbeeld door een interactie, of door iets wat binnenkomt uit een boek etc.

2. Er wordt serieus spiritueel zelfonderzoek gedaan naar de aard van de Werkelijkheid en de waan van afgescheidenheid.

3. Er wordt totaal onbevangen ervaren (gezien en gevoeld) wat zich maar manifesteert, zonder afweer, rationalisatie, weerstand, controle, of andere op angst gebaseerde bijbedoelingen.

Anyway. Spontane herkenning, grondig spiritueel onderzoek en/of alles onbevangen ervaren zoals het is, zijn dus de drie echte opties wat mij aangaat. Vrijwel alle andere vormen van psychologisch spiritueel bezig-zijn, zijn slechts voortzettingen van en bezigheden voor het afgescheiden, illusoire 'ik' dat op zoek is naar een prettiger leventje, en verbetering en voortzetting van 'zichzelf' of een permanent fijn spiritueel gevoel (wat niet bestaat: gevoelens en ervaringen komen en gaan, right?). Het maximale wat dit soort activiteiten kan opleveren is enige volwassenheid. De drie opties zoals hierboven beschreven echter zullen sowieso tot meer volwassenheid leiden.

Realisatie maakt hier een radicaal einde aan. Radicaal, dus niet gradueel.

Tot slot: is er evenwel teveel gaande, ben je nog veel te onvolwassen om de werkelijkheid onder ogen te komen, je overtuigingen te ontmantelen en onbevreesd alles tegemoet te treden, zorg dan eerst dat je dat op orde hebt vooraleer je met advaita bezig te houden. Doe lichaamswerk, innerlijk kind werk, core dynamics, therapie, energie werk, whatever. Zodra je enige stevigheid hebt ontwikkelt en een beetje volwassener met emoties, overtuigingen en het lichaam kunt omgaan, is het wellicht tijd voor de confrontatie met de Werkelijkheid (en een echte leraar en bij voorkeur een die bijt!). Ik zeg het maar effe.

B well, (aug. 2014)

http://www.hanslaurentius.nl/advaita...n-de-praktijk/

http://www.hanslaurentius.nl/events/

[Looro]

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk? Dat er geen tweeheid is of dat het niet-twee het andere is van, ja van wat?
Je zegt verder dat je een onderzoek doet naar het realiseren van de waarheid en nog enkele zinnen verder is dat onderzoek reeds gerealiseerd en is er niets te duiden of te ontdekken. Volgens mij realiseer je hier het niets-zijn van het ik. Door alles te ontmantelen is er niets.
Het niet-twee is een manier van spreken dat anders is dan het gewone spreken over de wereld en de werkelijkheid. Tussen de tweeheid en de niet-twee is er een onderliggend verband. Wanneer je zegt dat er geen afgescheidenheid is, is er ook niets te ontmantelen. Het onderliggend verband is wat klaarte geeft aan de verwerkelijking.
Looro

[Ulla]

https://www.youtube.com/watch?v=jOsLt0Qbl_4

Toch is dit (ook) oud nieuws. Loslaten wat er gebeurt, laten gebeuren. Zoals hij het beschrijft. Niet alleen de frustratie, vreugde. Ook je (de!) eventuele
aanvankelijke verzet/weerstand die verdwijnt net zo goed weer. Met een grote maar, dat wel. Die maar is als het verzet vastgehouden wordt eneigen wordt gemaakt. Verder verdwijnt het toch ook net zo goed weer in de oceaan van het Niets. Golfjes zullen blijven opkomen totdat het klaar is.

Wordt dat onderscheid tussen verzet/angst en zoal en al die andere frustraties gemaakt omdat dat het ik benadrukt? Dat mag dan m.i. alleen nog maar middel zijn om het daarna ook weer te laten verdwijnen.


Bedankt Rob voor je uiteenzetting. Bijzonder bedankt overigens!

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk? Dat er geen tweeheid is of dat het niet-twee het andere is van, ja van wat?
Je zegt verder dat je een onderzoek doet naar het realiseren van de waarheid en nog enkele zinnen verder is dat onderzoek reeds gerealiseerd en is er niets te duiden of te ontdekken. Volgens mij realiseer je hier het niets-zijn van het ik. Door alles te ontmantelen is er niets.
Het niet-twee is een manier van spreken dat anders is dan het gewone spreken over de wereld en de werkelijkheid. Tussen de tweeheid en de niet-twee is er een onderliggend verband. Wanneer je zegt dat er geen afgescheidenheid is, is er ook niets te ontmantelen. Het onderliggend verband is wat klaarte geeft aan de verwerkelijking.
Looro

Wat de bedoeling is van het accentueren van onderscheid is vaak uitgelegd. Het is nodig onderscheid te maken omdat je nog niet in staat bent te doorzien. Vóór realisatie verkeer je nou eenmaal in deze duale positie dat de tegenstellingen aangescherpt moeten worden.

Er staat 'Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid.' en daarvan is de uitslag dus vooralsnog onbekend zo lang je je niet op het pad van het spiritueel onderzoekt begeeft.

Dus wat je doet is anticiperen, c.q. filosoferen over de uitslag waar dat mogelijk heen zal leiden en kom je door verhalen die de sluier iets oplichten op het niets-zijn en het verlies van ik. De angst niets te zijn of aan ik te verliezen wordt je weerstand om er überhaupt aan te beginnen en vervolgens laat je je niet aansporen om nog even iets verder te kijken. Want uit niets is alles geboren en in dat hervonden niets zul je weer betekenis gaan geven aan de dingen, maar nu niet langer vanuit indoctrinatie en geloof maar zoals het bedoeld is zich te ontwikkelen vanuit 'wat' je bent. Een nieuw geboren worden als het ware.

Er is ook al eens gezegd dat je gerust je stokpaardjes van vóór het gedegen zelfonderzoek weer kunt oppakken indien je vooraf al zo angstig bent dat je aan jezelf en die belangstelling zult verliezen. Het is alleen de vraag of je dat nog op dezelfde wijze zult doen.

De afgescheidenheid is een ervaren omstandigheid en de ontmanteling gebeurt vanzelf door het ont'dekken van waarheid en dat er geen afgescheidenheid is zal blijken en is niet te realiseren met een een vooraf getrokken conclusie die op kennis blijft steken.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het doel van werkelijke spiritualiteit is niet dat 'je' een leuker of fijner leven krijgt, of dat allerlei deelprobleempjes worden opgelost, of dat het een fijn gevoel oplevert. Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid.
En de werkelijkheid is Advaita: niet-twee, niet afgescheiden dus.

http://www.hanslaurentius.nl/advaita...n-de-praktijk/

http://www.hanslaurentius.nl/events/

Voor mij gooi je het kind weg met het badwater en blijft er inderdaad 'niets' over.

Voor mij is een van de opdrachten van het mensdom om zijn sentimentaliteit te ontgroeien en daar kunnen de regels van advaita hem wel bij helpen, maar niet om in het niets terecht te komen maar wel om hem het verschil te laten inzien tussen zijn vermeende, door aardse kluisters veroorzaakte, alles verdraaiende gevoelens en het zuivere en echte 'ZIJN' dat zeker het gevoel niet schuwt, in tegendeel.

Als ik de LIEFDE niet ken, ben ik niets.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor mij gooi je het kind weg met het badwater en blijft er inderdaad 'niets' over.

Voor mij is een van de opdrachten van het mensdom om zijn sentimentaliteit te ontgroeien en daar kunnen de regels van advaita hem wel bij helpen, maar niet om in het niets terecht te komen maar wel om hem het verschil te laten inzien tussen zijn vermeende, door aardse kluisters veroorzaakte, alles verdraaiende gevoelens en het zuivere en echte 'ZIJN' dat zeker het gevoel niet schuwt, in tegendeel.

Als ik de LIEFDE niet ken, ben ik niets.

Wanneer je Waarheid bent, ben je Werkelijkheid en ben je Liefde.

Als je liefde bent hoef je hem niet te kennen, alleen als je geen liefde bent moet je hem (leren) kennen.

De kleinmenselijke liefde is overwegend ten gevolge van sentimentaliteit en vaak het enige contact dat er met liefde is. Ontdek je niet dat je liefde bent is er met het verliezen aan sentimentaliteit helemaal geen liefde meer. Dus dit is geen optie.

Advaita ken geen regels en kan een direct inzicht in wat je bent realiseren dan wel kent de kortste weg via zelfonderzoek daar naar toe. Dus de vraag is wil je zonder poespas weten wat je bent dan kun je de verzamelde kennis op het gebied van advaita benutten.

Bewandel je die weg kom je uit in het niets en van daaruit kun je dat zoals in de vorige quote al verwoord weer invullen door zingeving maar nu vanuit het 'wat' je bent en, zonder ballast die er door je opvoeding en dergelijken op je is gelegd, vrij van handelen.

[Rob]

Om te beginnen, hartelijk dank voor de reacties maar ik heb de tekst niet zelf geschreven. Onderaan staat een groet van de schrijver en links naar de plekken waar ik de tekst heb weggehaald.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En de werkelijkheid is Advaita: niet-twee, niet afgescheiden dus.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk?

Looro, het woord Advaita komt (als ik goed heb gekeken) 1 x voor in de tekst en had er ook weg kunnen blijven. Ik heb de tekst niet geschreven en wat de schrijver stelt is (als ik het woord Advaita weg laat):

"En de werkelijkheid is: niet-twee, niet afgescheiden dus."

Het is dus geen betoog voor 'Advaita als de werkelijke spiritualiteit'.
Je zou je om te beginnen kunnen afvragen hoe het komt dat je dat er in leest.

A-dvaita betekent letterlijk: niet - twee.

En als je niet-twee zegt wat zeg je dan eigenlijk, is je vraag? Het verwijst naar de illusie van afgescheidenheid. Het denken veroorzaakt die afgescheidenheid door achteraf het gezien te willen interpreteren. Het is ook wat we (tijdens onze opvoeding) geleerd hebben: er is een 'ik en de ander', een 'ik en de wereld'. De centrale vraag is of die 'ik' wel bestaat in de zin zoals we dat geleerd hebben (als een afgescheiden identiteit). Alle onderzoeken van wat we 'waarheid en werkelijkheid' kunnen noemen, begint daar.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor mij gooi je het kind weg met het badwater en blijft er inderdaad 'niets' over.

Voor mij is een van de opdrachten van het mensdom om zijn sentimentaliteit te ontgroeien en daar kunnen de regels van advaita hem wel bij helpen, maar niet om in het niets terecht te komen maar wel om hem het verschil te laten inzien tussen zijn vermeende, door aardse kluisters veroorzaakte, alles verdraaiende gevoelens en het zuivere en echte 'ZIJN' dat zeker het gevoel niet schuwt, in tegendeel.

Als ik de LIEFDE niet ken, ben ik niets.

Dat is inderdaad de angst van een 'ikje' om met het badwater weggespoeld te worden en dat er 'niets' overblijft. Maar dat 'ikje' is niet het kind dat gered moet worden van door het putje weggespoeld te worden; dat 'ikje' (of liever: het geloof in een ikje als een zelfstandige afgescheiden grootheid) is de verduistering die door het wassende water mag verdwijnen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Om te beginnen, hartelijk dank voor de reacties maar ik heb de tekst niet zelf geschreven. Onderaan staat een groet van de schrijver en links naar de plekken waar ik de tekst heb weggehaald.

Gezien , was blij met het delen.