Advaita

[Rennie]

Uit het boek 'Subjectief Gewaarzijn' van Alexander Smit

Advaita

In advaita wordt geen enkele ervaring opgeëist als het uiteindelijke.
Dat is niet zonder reden of zomaar een aardigheidje. Het idee dat een ervaring, hoe mooi, helder of spectaculair ook, HET uiteindelijke zou zijn, is een fundamentele dwaling. De opeising van die ervaring veronderstelt een ervaarder en een opeiser. Een valkuil die duizenden zoekers naar waarheid, werkelijkheid en verlichting uiteindelijk fataal geworden is, omdat de herinnering aan de spectaculaire ervaring van het uiteindelijke als object, een verlangen naar herhaling van de ervaring in beweging zet.

Zo wordt de ervaring een huis van 'bewaring'.

De ervaring is veelal gekoppeld aan zelfbewustzijn of een fragment van zelfbewustzijn dat nog niet doorzien is als bewustzijn zelf. Dat stuk zelfbewustzijn eist de ervaring op en heeft een samentrekkende werking die in contrast staat met de vloeiendheid die werd ervaren tijdens de ervaring van het 'uiteindelijke' als object, die juist mogelijk ervaren werd door de afwezigheid van identiteiten en objecten. Die vloeiendheid in de ervaring werd alleen mogelijk omdat er geen plaats was voor zelfbewustzijn, of verdrong die aspecten van Zelfbewustzijn die nog niet doorzien zijn als bewustzijn zelf.

Alleen wanneer alle aspecten en fragmenten van zelfbewustzijn zijn herkend als bewustzijn zelf, ontstaat de blijvende vloeiendheid die eigen is aan het bewustzijn zelf.

Bewustzijn onttrekt zich aan ruimte en tijd, is onopeisbaar en onervaarbaar.

[Bassie]

Bewustzijn onttrekt zich aan ruimte en tijd, is onopeisbaar en onervaarbaar.

Dat is een mooie quote om op in te haken. Hoe noem je dan de 'ervaring' ik ben dát? Het zijn van bewustzijn is toch ook een ervaring te noemen?