Advaita in de praktijk, deel 2

[Nadje]

Ik denk dat ik advaita wel "snap". Ik weet niet wat ik ben. Ik heb werkelijk geen idee. Ik kan wel zien dat ik meer ben dan een lichaam , geest, gedachtes, gevoelens, dat waarin dat verschijnt. Maar ook dat ben ik. Ik ben het allemaal. En misschien is dat alles wel helemaal niks.

Voor mij betekende advaita een verschuiving van perspectief. Van de persoon(lijkheid), een tijdelijk verschijnsel, naar een eeuwig Zijn. Het betekent(de) een meer en meer kunnen loslaten van de identificatie met die persoon. Waardoor de persoon minder kramp(achtig) ervaart.

Vannacht nog even in een boek van Jan Koehoorn gelezen. En hoe glashelder ik Jan enerzijds vind, Jan stelt zich op het standpunt, dat als je weet wat je bent, er verder niets verandert voor de persoon. Alles gaat gewoon door, ups, downs...

Dat riep bij mij de vraag op, maar als je weet wat je bent (of niet bent) dan weet je ook dat jij, en jij alleen, verantwoordelijk bent voor hoe het verschijnsel persoon zichzelf ervaart, of wenst te ervaren.

Ik had er zojuist een discussie over met Rob. En het voert te ver om dat hier nu allemaal weer te geven, maar je zou kunnen zeggen stap 1 is weten wat je bent. Stap 2 is iets gaan doen met dat inzicht/ die kennis.

Ik zie mensen vanuit verschillende standpunten hierover discussiëren. Ik voor mezelf zie een soort van integratie tussen stap 1 en 2 .


Ik zie ook wel allerlei leuke dingen hier gebeuren. Maar ik ben in de minderheid begrijp ik. De meesten zijn voor een reces. Zul je net zien. Net nu ik op dreef kom. Maar ja, waarom zou de wet van de meerderheid moeten gelden? Zo zijn er, met elkaar, denk ik best een hele hoop leuke dingen te onderzoeken voor onszelf.

Er zijn hier zoveel mooie mensen, die allemaal van alles gezien en beleefd hebben. Waarom kiezen we er niet voor om elkaar te inspireren? Elkaars talenten naar boven te brengen en elkaar stimuleren om daar wat mee te gaan doen? Vertrouwen in elkaar uitspreken, ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Elkaar bemoedigen en ondersteunen. Juist in ieders eigen(heid) en specifieke verlangen en talenten?

Neem Mihaela. Een temperamentje. Met issues omtrent geweld. Toch is zij zeer goed in staat om de vinger op de zere plek te leggen. Juist vanwege haar issue. Datzelfde geldt voor Vagebond. Uiteraard alles vanuit mijn perceptie, dat spreekt. Ik meen overigens bij beiden een andere energie waar te nemen, maar dat zal ongetwijfeld slechts iets zeggen over mijn eigen energie. En dat klopt ook. T.a.v. hun beider bijdrages is er voor mij een verschuiving in perspectief opgetreden. Zo zou je het kunnen noemen. En natuurlijk zijn het ook drekbakken van het eerste uur. En tuurlijk mogen ze daar op gewezen worden. Maar mbt het hele Danique/Niets verhaal, vind ik hun observaties messcherp. Dames, een oprechte buiging.

Mihaela was gisteren weer aan het uitdagen. Dat neemt echter niet weg dat zij temperamentvol als ze is, een storm, zeg maar orkaan, kan ontketenen en door daar spontaan uiting aan te geven, is ze het ook onmiddellijk weer kwijt, de anderen in totale verbijstering en schok achterlatend. dan wordt er gesteld dat er een spelletje wordt gespeeld. En dat klopt soms of ten dele, maar dat doet niet per definitie iets af aan de oprechtheid van bepaalde gevoelens op dat moment. Dat roept de vraag op: Wat is wanneer waar? En aan wie/wat is dat ter beoordeling?

Tuurlijk is het uitstekend om iemand erop te attenderen dat hij/zij vlucht voor zichzelf dor de aandacht af te leiden naar een ander. Dat neemt niet weg dat de observaties mbt die ander derhalve onjuist zouden zijn. Integendeel, zou ik willen zeggen.

Vragen die hier simpelweg spelen nav de gebeurtenissen en die m.i. de moeite waard zijn om bij onszelf en elkaar te toetsen, zijn: Was ingrijpen door Renoir in desbetreffende situatie werkelijk noodzakelijk? En het gaat dan niet om het handelen van Renoir hierin ter discussie te stellen, maar hoe zie jij (ik) dat? Wat zou jij gedaan hebben? Wat zouden jouw overwegingen geweest zijn? En waarom, hoezo?

Kun je zeggen, dat heeft allemaal geen fuck met advaita te maken. Want dit zijn allemaal zaken die de persoon(ego) betreffen, maar daar stel ik dan tegenover dat er zonder persoon überhaupt niks is dat iets ook maar zou kunnen betreffen.

Nou ja, voor nu maar even genoeg denk ik. Het zijn dingen die hier spelen en zo je wilt waar ik mee "worstel" en tuurlijk is dat niet het juiste woord. Ik wil er geen gezeik en geouwehoerdraadje van maken. Daar zijn er genoeg van. Maar voor "serieuze" reacties sta ik volgaarne open. Het is iets wat ik graag voor mezelf wil onderzoeken.

Bij voorbaat dank. Ik reken op jullie medewerking.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik denk dat ik advaita wel "snap". Ik weet niet wat ik ben. Ik heb werkelijk geen idee. Ik kan wel zien dat ik meer ben dan een lichaam , geest, gedachtes, gevoelens, dat waarin dat verschijnt. Maar ook dat ben ik. Ik ben het allemaal. En misschien is dat alles wel helemaal niks.

Het is mooi dat je advaita snapt maar dan snap je het als methode. Het moet echter gedaan worden om te weten te komen wat je bent.

Je kunt, nogmaals, bij Zelfonderzoek niet uitgaan van wat je 'allemaal' bent. Het Zelfonderzoek is een eliminatieproces van hetgeen je niet bent, en met 'het allemaal zijn' neem je te veel hooi op je vork. Om diezelfde reden is het ook niet zo zinnig om aan Zelfkennis de eis te stellen dat je ego buiten schot moet blijven.

Je bent er nu al zo vaak op gewezen dat je met een ego niet onbeperkt kunt zien, met ego kijk je door de gekleurde bril van ego. Je ziet dat Renoir uitdaagt en je ziet Niets daar op reageren. Ik heb geen ego, ik zie iets heel anders. Ik zie eigenlijk onvoorstelbaar veel in één enkele quote en vraag me dan ook af waarom je er genoegen mee neemt zo onvoorstelbaar kortzichtig en beperkt te willen zien.

Ik kan je mijn ogen niet geven maar ik kan wel met je meekijken, maar je weigert mee te kijken, je wilt door je bril zien.

Je kunt hier wel weer een schitterende, zei het beperkte, kijk op advaita los laten maar ik geef niks om je kijk. Ik zie onnoemelijk veel meer en kan alleen maar zeggen je hebt geen idee wat je allemaal mist door door je egobril te kijken. Ook nu neem je dit op en komen je standaard gedachten en egobeperkingen weer roet in het eten gooien.

Je kunt zo veel lezen als je wilt kennelijk want je hele oeuvre aan schrifturen blijft maar de blik van je ego ademen. Ook als je Jan Koehoorn leest laat je er je interpretatie op los. Het is inderdaad zoals Jan zegt 'zodra je weet 'wat' je bent je omstandigheden niet veranderen en je leest dat wellicht als 'waarom zou ik er dan nog aan beginnen', want het is een kenmerk van ego dat het wat wil hebben voor z'n inspanningen.

Maar goed je hebt al een conclusie, het roept een vraag op die geen vraag is en er feitelijk nog helemaal niet toe doet. Je gaat hypothetiseren over de toestand die je niet kent, je weet immers niet 'wat' je bent. Het is ook een rare conclusie want wie bekommerd er zich in dit stadium over verantwoordelijkheid ? Ik kan je vanuit weten wat ik ben wel antwoord op je vraag geven maar wat heb je er aan ? Je moet inzien dat je aan het theoretiseren bent over hoe het moet of zal zijn als.... Het enige belangrijke in dit stadium is 'wil ik echt tot de bodem uitzoeken wat ik ben' want een beetje filosoferen daarover heeft geen enkele zin !!

Doe stap 1 en de rest wijst zich vanzelf.

discussiëren is geen zelf onderzoek. Er valt ook helemaal niks tussen standpunten te integreren, Waarheid is Waarheid of is dat niet, een tussenweg is niet mogelijk. Wat we hier doen gaat niet over waarheid alleen al omdat het discutabel is of het wel Waarheid is. Ik heb bijvoorbeeld mijn waarheid en Niets heeft zijn waarheid geen van beiden is Waarheid. Waarheidvinding vraagt van je dat je je waarheid elimineert opdat je bij Waarheid komt, maar dat doe je niet, je wilt consensus, je wilt dat de waarheid ergens in het midden komt te liggen. Dat is geen Waarheid.

Op het intermenselijke vlak en in het verkrijgen van inzicht gebeuren hier wel leuke dingen inderdaad maar dat heeft gewoon met psychologie, menskunde, relationele problemen en dergelijken te maken, helemaal niks met advaita. Leuke dingen onderzoeken is geen zelfonderzoek en al helemaal geen Zelfonderzoek, het is een heel klein beetje priegelen in de marge, eutelen met de verschijnselen. Je kunt je mening vervolmaken en zien 'wie' je bent.

Inspireer elkaar gerust, priegel in de marge, eut met verschijnselen maar het is GEEN zelfonderzoek. Maar beweeg je dan ook niet op het terrein waarmee ik bezig ben en frustreer niet een zelfonderzoek wat anderen bereid zijn aan te gaan door mijn woorden te misvormen en tegen mij te gebruiken. Ga lekker vertrouwen in elkaar uitspreken, bemoedig en ondersteun elkaar, of scheld elkaar uit voor rotte vis in je eigen draadje en laat het forum er zijn voor mensen die ECHT bereid zijn te werken.

Als je gezelligheid en vrijblijvendheid wil ben je bij mij aan het verkeerde adres. Ik laat me niet uit over het gepriegel in de marge door Mihaela of wie dan ook, het heeft niets met advaita en zelfonderzoek te maken. Ik neem, waar ik denk dat het zin heeft, nog wel eens deel aan de discussie want anders verveel ik me hier toch maar kapot.

Verder heb ik, helaas, de beheerderstaken te vervullen die ik scheid van mijn deelnemers rol. Het zal me onderhand worst wezen hoe iedereen er tegen aan kijkt want alle reacties ontspringen aan onwetendheid, het onvermogen tot zien en de eigen egostuff. Ik kan daar geen rekening mee houden en het boeit me ook niet hoe jij het anders gedaan zou hebben. Zelfs als deelnemer vindt ik je mening, overweging en anders denken, totaal oninteressant.

Ik zal dit draadje moeten hernoemen en ook naar elders moeten verplaatsen want het heeft nul komma helemaal niks met advaita te maken.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik denk dat ik advaita wel "snap". Ik weet niet wat ik ben. Ik heb werkelijk geen idee. Ik kan wel zien dat ik meer ben dan een lichaam , geest, gedachtes, gevoelens, dat waarin dat verschijnt. Maar ook dat ben ik. Ik ben het allemaal. En misschien is dat alles wel helemaal niks.

Voor mij betekende advaita een verschuiving van perspectief. Van de persoon(lijkheid), een tijdelijk verschijnsel, naar een eeuwig Zijn. Het betekent(de) een meer en meer kunnen loslaten van de identificatie met die persoon. Waardoor de persoon minder kramp(achtig) ervaart.

Vannacht nog even in een boek van Jan Koehoorn gelezen. En hoe glashelder ik Jan enerzijds vind, Jan stelt zich op het standpunt, dat als je weet wat je bent, er verder niets verandert voor de persoon. Alles gaat gewoon door, ups, downs...

Dat riep bij mij de vraag op, maar als je weet wat je bent (of niet bent) dan weet je ook dat jij, en jij alleen, verantwoordelijk bent voor hoe het verschijnsel persoon zichzelf ervaart, of wenst te ervaren.

Ik had er zojuist een discussie over met Rob. En het voert te ver om dat hier nu allemaal weer te geven, maar je zou kunnen zeggen stap 1 is weten wat je bent. Stap 2 is iets gaan doen met dat inzicht/ die kennis.

Ik zie mensen vanuit verschillende standpunten hierover discussiëren. Ik voor mezelf zie een soort van integratie tussen stap 1 en 2 .


Ik zie ook wel allerlei leuke dingen hier gebeuren. Maar ik ben in de minderheid begrijp ik. De meesten zijn voor een reces. Zul je net zien. Net nu ik op dreef kom. Maar ja, waarom zou de wet van de meerderheid moeten gelden? Zo zijn er, met elkaar, denk ik best een hele hoop leuke dingen te onderzoeken voor onszelf.

Er zijn hier zoveel mooie mensen, die allemaal van alles gezien en beleefd hebben. Waarom kiezen we er niet voor om elkaar te inspireren? Elkaars talenten naar boven te brengen en elkaar stimuleren om daar wat mee te gaan doen? Vertrouwen in elkaar uitspreken, ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Elkaar bemoedigen en ondersteunen. Juist in ieders eigen(heid) en specifieke verlangen en talenten?

Neem Mihaela. Een temperamentje. Met issues omtrent geweld. Toch is zij zeer goed in staat om de vinger op de zere plek te leggen. Juist vanwege haar issue. Datzelfde geldt voor Vagebond. Uiteraard alles vanuit mijn perceptie, dat spreekt. Ik meen overigens bij beiden een andere energie waar te nemen, maar dat zal ongetwijfeld slechts iets zeggen over mijn eigen energie. En dat klopt ook. T.a.v. hun beider bijdrages is er voor mij een verschuiving in perspectief opgetreden. Zo zou je het kunnen noemen. En natuurlijk zijn het ook drekbakken van het eerste uur. En tuurlijk mogen ze daar op gewezen worden. Maar mbt het hele Danique/Niets verhaal, vind ik hun observaties messcherp. Dames, een oprechte buiging.

Mihaela was gisteren weer aan het uitdagen. Dat neemt echter niet weg dat zij temperamentvol als ze is, een storm, zeg maar orkaan, kan ontketenen en door daar spontaan uiting aan te geven, is ze het ook onmiddellijk weer kwijt, de anderen in totale verbijstering en schok achterlatend. dan wordt er gesteld dat er een spelletje wordt gespeeld. En dat klopt soms of ten dele, maar dat doet niet per definitie iets af aan de oprechtheid van bepaalde gevoelens op dat moment. Dat roept de vraag op: Wat is wanneer waar? En aan wie/wat is dat ter beoordeling?

Tuurlijk is het uitstekend om iemand erop te attenderen dat hij/zij vlucht voor zichzelf dor de aandacht af te leiden naar een ander. Dat neemt niet weg dat de observaties mbt die ander derhalve onjuist zouden zijn. Integendeel, zou ik willen zeggen.

Vragen die hier simpelweg spelen nav de gebeurtenissen en die m.i. de moeite waard zijn om bij onszelf en elkaar te toetsen, zijn: Was ingrijpen door Renoir in desbetreffende situatie werkelijk noodzakelijk? En het gaat dan niet om het handelen van Renoir hierin ter discussie te stellen, maar hoe zie jij (ik) dat? Wat zou jij gedaan hebben? Wat zouden jouw overwegingen geweest zijn? En waarom, hoezo?

Kun je zeggen, dat heeft allemaal geen fuck met advaita te maken. Want dit zijn allemaal zaken die de persoon(ego) betreffen, maar daar stel ik dan tegenover dat er zonder persoon überhaupt niks is dat iets ook maar zou kunnen betreffen.

Nou ja, voor nu maar even genoeg denk ik. Het zijn dingen die hier spelen en zo je wilt waar ik mee "worstel" en tuurlijk is dat niet het juiste woord. Ik wil er geen gezeik en geouwehoerdraadje van maken. Daar zijn er genoeg van. Maar voor "serieuze" reacties sta ik volgaarne open. Het is iets wat ik graag voor mezelf wil onderzoeken.

Bij voorbaat dank. Ik reken op jullie medewerking.

Nadje, waarschijnlijk bestaat er zoiets als 'weten wat je bent' en 'zijn wat je bent'.

Mijn inziens is 'weten wat je bent' een verstandelijk opstapje naar 'zijn wat je bent'.

Het leven is een praktisch iets, een praktische uitdrukking van wat je bent of wat je denkt te zijn.

Als gezien/ervaren wordt wat het ego/de persoonlijkheid is dan stort dat kaartenhuis als vanzelf in want het heeft geen nut/functie meer.

Ego/persoonlijkheid is enkel een beschermlaag (wat hersenschakelingen die ontstaan zijn door ervaringen) en die vanuit dat ego/persoonlijkheid echt de beleving hebben noodzakelijk te zijn om te kunnen overleven.

Als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is, dan lost dat ego/die persoonlijkheid als vanzelf op daar hoef je niets voor te doen, het bewust zijn van hoe de dingen werken doet zijn ding.

Als gezien wordt dat een rij bij de kassa niet bedreigend is waarom zou er dan irritatie of boosheid optreden.

Irritatie, boosheid (ups en downs) kunnen enkel bestaan vanuit een gevoel van bedreiging.

Dat is wat ik Zelfonderzoek noem.

Waar het mij enkel om gaat is die verschuiving van perspectief en dat heeft niets met ene Mihaela, Aart of Jip te maken.

Door die verschuiving is ene Mihaela, Aart niet meer of minder dan de rechter of linker vinger die nu wat toetsen zitten in te drukken.

Door die verschuiving zijn er geen persoonlijke verhaaltjes meer, er is dan enkel het moment.

Dat is 'weten/zijn wat je bent'.

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Als gezien wordt dat een rij bij de kassa niet bedreigend is waarom zou er dan irritatie of boosheid optreden.

Irritatie, boosheid (ups en downs) kunnen enkel bestaan vanuit een gevoel van bedreiging.

Ik wou hier een beetje tegeningaan, maar... dat is eigenlijk een te specifiek hoekje in een te specifieke applicatielaag.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Nadje, waarschijnlijk bestaat er zoiets als 'weten wat je bent' en 'zijn wat je bent'.

Mijn inziens is 'weten wat je bent' een verstandelijk opstapje naar 'zijn wat je bent'.

Het leven is een praktisch iets, een praktische uitdrukking van wat je bent of wat je denkt te zijn.

Als gezien/ervaren wordt wat het ego/de persoonlijkheid is dan stort dat kaartenhuis als vanzelf in want het heeft geen nut/functie meer.

Ego/persoonlijkheid is enkel een beschermlaag (wat hersenschakelingen die ontstaan zijn door ervaringen) en die vanuit dat ego/persoonlijkheid echt de beleving hebben noodzakelijk te zijn om te kunnen overleven.

Als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is, dan lost dat ego/die persoonlijkheid als vanzelf op daar hoef je niets voor te doen, het bewust zijn van hoe de dingen werken doet zijn ding.

Als gezien wordt dat een rij bij de kassa niet bedreigend is waarom zou er dan irritatie of boosheid optreden.

Irritatie, boosheid (ups en downs) kunnen enkel bestaan vanuit een gevoel van bedreiging.

Dat is wat ik Zelfonderzoek noem.

Waar het mij enkel om gaat is die verschuiving van perspectief en dat heeft niets met ene Mihaela, Aart of Jip te maken.

Door die verschuiving is ene Mihaela, Aart niet meer of minder dan de rechter of linker vinger die nu wat toetsen zitten in te drukken.

Door die verschuiving zijn er geen persoonlijke verhaaltjes meer, er is dan enkel het moment.

Dat is 'weten/zijn wat je bent'.

Ik reageer hier op want het is niet correct wat je Nadje vertelt.

Weten wat je bent is, nogmaals, geen kennis maar een zijnstoestand die zich kenmerkt door een onmiddellijk zien van hetgeen je niet bent (wat doorgaans ego betekend).

Uiteraard draag je dat 'wat' of 'wie' je bent uit in je zijn en is dat, zoals je meent, dus geen opstapje tot iets. Weet je 'wie' je bent dan treedt je de wereld tegemoet met het idee over wie je denkt te zijn, Weet je 'wat' je bent dan is er geen sprake van enig idee omtrent 'wie' je bent en is er afwezigheid van de kleuring van wat je niet bent (ego).

Wat het leven is heeft daar helemaal niks mee te maken, het bestaan doet z'n ding en jij interfereert daarmee. Het maakt alleen voor je gedachtewereld verschil hoe jij, als idee over je zelf, daar mee omgaat. Heb je geen ideeën dan sta je er anders in dan wanneer je ideeën hebt over hoe het zich behoort af te wikkelen.

Als je dat ego of persoonlijkheid noemt kan ik daar niet over vallen. Dat een idee (en ego is een idee) bescherming nodig heeft ook daarin kan ik je bijvallen. Als je stelt dat 'als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is en dat het ego/ die persoonlijkheid als vanzelf oplost' dan reik je behalve al geen hulpmiddelen aan om dat te bereiken, maar belangrijker, dan onderschat je de zaak schromelijk.

Je zegt dat er geen beschermlaag nodig is maar je zegt er niet bij dat ego er alles aan doet zichzelf te beschermen. Dus kom je niet zo makkelijk weg met 'geen beschermlaag nodig hebben'. Ego denkt daar anders over dan jij.

Het voorbeeld van die kassa is te kinderachtig om los te lopen, dat is een kleinmenselijke alledaags ergernisje, weerstand van ego doorbreken, beste kerel is een zware klus en zoals je hier op het forum al ziet geen sinecure.

Irritatie en boosheid bestaan om veel meer redenen dan een gevoel van bedreiging. Ook bedreiging is een egoding, ego voelt zich omdat het maar een fragiel idee is dat het continu onder vuur ligt.

Dus als je bij irritatie en boosheid onderzoek gaat doen en uitkomt bij bedreiging en vervolgens als resultaat kindmechanismen vindt dan ben je al bezig met een zelfonderzoek dat uiterst halfslachtig is en absoluut, helemaal, niets uitstaande heeft met Zelfonderzoek.

Een verschuiving van perspectief is gewoon een ander mindsetting aannemen. Dat werkt (inderdaad) maar het is niet meer dan een gedachte over een onaangename situatie omzetten in een gedachte die jou aangenamer is. Op die manier (Byron Katie doet dat beter) kun je al je onaangename gedachten omzetten naar gedachten die aangenamer zijn, gewoon de ene waarheid voor een andere inruilen. Maar let wel deze acties hebben totaal NIETS met Waarheid te maken. NIETS uitstaande met weten 'wat' je bent. Helemaal niks.

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Neem Mihaela. Een temperamentje. Met issues omtrent geweld. Toch is zij zeer goed in staat om de vinger op de zere plek te leggen. Juist vanwege haar issue. Datzelfde geldt voor Vagebond. Uiteraard alles vanuit mijn perceptie, dat spreekt. Ik meen overigens bij beiden een andere energie waar te nemen, maar dat zal ongetwijfeld slechts iets zeggen over mijn eigen energie. En dat klopt ook. T.a.v. hun beider bijdrages is er voor mij een verschuiving in perspectief opgetreden. Zo zou je het kunnen noemen. En natuurlijk zijn het ook drekbakken van het eerste uur. En tuurlijk mogen ze daar op gewezen worden. Maar mbt het hele Danique/Niets verhaal, vind ik hun observaties messcherp. Dames, een oprechte buiging.

Jouwkennis zou kunnen zijn dat je je identificeert met deze dames, en dat je hun acties sneller zal "goedpraten" omdat je er zelf ook niet vies van bent.

Kindpijnen van er niet mogen zijn en zich nu op een bepaalde manier manifesteren.(of je noemt het drekbak)

Ik weet niet of je dit onder medewerking rekent,....

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik reageer hier op want het is niet correct wat je Nadje vertelt.

Weten wat je bent is, nogmaals, geen kennis maar een zijnstoestand die zich kenmerkt door een onmiddellijk zien van hetgeen je niet bent (wat doorgaans ego betekend).

Uiteraard draag je dat 'wat' of 'wie' je bent uit in je zijn en is dat, zoals je meent, dus geen opstapje tot iets. Weet je 'wie' je bent dan treedt je de wereld tegemoet met het idee over wie je denkt te zijn, Weet je 'wat' je bent dan is er geen sprake van enig idee omtrent 'wie' je bent en is er afwezigheid van de kleuring van wat je niet bent (ego).

Wat het leven is heeft daar helemaal niks mee te maken, het bestaan doet z'n ding en jij interfereert daarmee. Het maakt alleen voor je gedachtewereld verschil hoe jij, als idee over je zelf, daar mee omgaat. Heb je geen ideeën dan sta je er anders in dan wanneer je ideeën hebt over hoe het zich behoort af te wikkelen.

Als je dat ego of persoonlijkheid noemt kan ik daar niet over vallen. Dat een idee (en ego is een idee) bescherming nodig heeft ook daarin kan ik je bijvallen. Als je stelt dat 'als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is en dat het ego/ die persoonlijkheid als vanzelf oplost' dan reik je behalve al geen hulpmiddelen aan om dat te bereiken, maar belangrijker, dan onderschat je de zaak schromelijk.

Je zegt dat er geen beschermlaag nodig is maar je zegt er niet bij dat ego er alles aan doet zichzelf te beschermen. Dus kom je niet zo makkelijk weg met 'geen beschermlaag nodig hebben'. Ego denkt daar anders over dan jij.

Het voorbeeld van die kassa is te kinderachtig om los te lopen, dat is een kleinmenselijke alledaags ergernisje, weerstand van ego doorbreken, beste kerel is een zware klus en zoals je hier op het forum al ziet geen sinecure.

Irritatie en boosheid bestaan om veel meer redenen dan een gevoel van bedreiging. Ook bedreiging is een egoding, ego voelt zich omdat het maar een fragiel idee is dat het continu onder vuur ligt.

Dus als je bij irritatie en boosheid onderzoek gaat doen en uitkomt bij bedreiging en vervolgens als resultaat kindmechanismen vindt dan ben je al bezig met een zelfonderzoek dat uiterst halfslachtig is en absoluut, helemaal, niets uitstaande heeft met Zelfonderzoek.

Een verschuiving van perspectief is gewoon een ander mindsetting aannemen. Dat werkt (inderdaad) maar het is niet meer dan een gedachte over een onaangename situatie omzetten in een gedachte die jou aangenamer is. Op die manier (Byron Katie doet dat beter) kun je al je onaangename gedachten omzetten naar gedachten die aangenamer zijn, gewoon de ene waarheid voor een andere inruilen. Maar let wel deze acties hebben totaal NIETS met Waarheid te maken. NIETS uitstaande met weten 'wat' je bent. Helemaal niks.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Nadje, waarschijnlijk bestaat er zoiets als 'weten wat je bent' en 'zijn wat je bent'.

Mijn inziens is 'weten wat je bent' een verstandelijk opstapje naar 'zijn wat je bent'.

Dat is het niet, zoals hieronder uitgelegd.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Uiteraard draag je dat 'wat' of 'wie' je bent uit in je zijn en is dat, zoals je meent, dus geen opstapje tot iets. Weet je 'wie' je bent dan treedt je de wereld tegemoet met het idee over wie je denkt te zijn, Weet je 'wat' je bent dan is er geen sprake van enig idee omtrent 'wie' je bent en is er afwezigheid van de kleuring van wat je niet bent (ego).

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Het leven is een praktisch iets, een praktische uitdrukking van wat je bent of wat je denkt te zijn.

Dat heeft er niets mee te maken, zoals uitgelegd.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat het leven is heeft daar helemaal niks mee te maken, het bestaan doet z'n ding en jij interfereert daarmee. Het maakt alleen voor je gedachtewereld verschil hoe jij, als idee over je zelf, daar mee omgaat. Heb je geen ideeën dan sta je er anders in dan wanneer je ideeën hebt over hoe het zich behoort af te wikkelen.

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Als gezien/ervaren wordt wat het ego/de persoonlijkheid is dan stort dat kaartenhuis als vanzelf in want het heeft geen nut/functie meer.

Ego/persoonlijkheid is enkel een beschermlaag (wat hersenschakelingen die ontstaan zijn door ervaringen) en die vanuit dat ego/persoonlijkheid echt de beleving hebben noodzakelijk te zijn om te kunnen overleven.

Als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is, dan lost dat ego/die persoonlijkheid als vanzelf op daar hoef je niets voor te doen, het bewust zijn van hoe de dingen werken doet zijn ding.

Dat is een grove onderschatting zoals hieronder uitgelegd.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als je dat ego of persoonlijkheid noemt kan ik daar niet over vallen. Dat een idee (en ego is een idee) bescherming nodig heeft ook daarin kan ik je bijvallen. Als je stelt dat 'als er gezien/ervaren wordt dat geen enkele beschermlaag een noodzaak is en dat het ego/ die persoonlijkheid als vanzelf oplost' dan reik je behalve al geen hulpmiddelen aan om dat te bereiken, maar belangrijker, dan onderschat je de zaak schromelijk.

Je zegt dat er geen beschermlaag nodig is maar je zegt er niet bij dat ego er alles aan doet zichzelf te beschermen. Dus kom je niet zo makkelijk weg met 'geen beschermlaag nodig hebben'. Ego denkt daar anders over dan jij.

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Als gezien wordt dat een rij bij de kassa niet bedreigend is waarom zou er dan irritatie of boosheid optreden.

Irritatie, boosheid (ups en downs) kunnen enkel bestaan vanuit een gevoel van bedreiging.

Wat een onzin om de rij bij de kassa en bedreiging te noemen, zoals hieronder is verwoord een richting in zelfonderzoek die op niks uitloopt.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het voorbeeld van die kassa is te kinderachtig om los te lopen, dat is een kleinmenselijke alledaags ergernisje, weerstand van ego doorbreken, beste kerel is een zware klus en zoals je hier op het forum al ziet geen sinecure.

Irritatie en boosheid bestaan om veel meer redenen dan een gevoel van bedreiging. Ook bedreiging is een egoding, ego voelt zich omdat het maar een fragiel idee is dat het continu onder vuur ligt.

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Dat is wat ik Zelfonderzoek noem.

Waar het mij enkel om gaat is die verschuiving van perspectief en dat heeft niets met ene Mihaela, Aart of Jip te maken.

Door die verschuiving is ene Mihaela, Aart niet meer of minder dan de rechter of linker vinger die nu wat toetsen zitten in te drukken.

Door die verschuiving zijn er geen persoonlijke verhaaltjes meer, er is dan enkel het moment.

Dat is 'weten/zijn wat je bent'.

Dat is helemaal geen zelfonderzoek het heeft er zelfs nog niet naast gelegen, zoals ik hieronder al heb verwoord.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dus als je bij irritatie en boosheid onderzoek gaat doen en uitkomt bij bedreiging en vervolgens als resultaat kindmechanismen vindt dan ben je al bezig met een zelfonderzoek dat uiterst halfslachtig is en absoluut, helemaal, niets uitstaande heeft met Zelfonderzoek.

Een verschuiving van perspectief is gewoon een ander mindsetting aannemen. Dat werkt (inderdaad) maar het is niet meer dan een gedachte over een onaangename situatie omzetten in een gedachte die jou aangenamer is. Op die manier (Byron Katie doet dat beter) kun je al je onaangename gedachten omzetten naar gedachten die aangenamer zijn, gewoon de ene waarheid voor een andere inruilen. Maar let wel deze acties hebben totaal NIETS met Waarheid te maken. NIETS uitstaande met weten 'wat' je bent. Helemaal niks.

Beter lezen dan ik gedaan heb kan ik niet voor je waarmaken. Laat ik het dan maar vragen. Wat denk jij dat ik niet heb begrepen ?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik kan je mijn ogen niet geven maar ik kan wel met je meekijken, maar je weigert mee te kijken, je wilt door je bril zien.

Kijk eens met me mee dan. Laat ik het anders proberen uit te leggen. Voordat advaita in beeld komt zijn de meeste mensen inderdaad bezig met psychologie, filosofie, het verbeteren van de persoon(lijkheid). Dan ontdek je dat er niet zoiets bestaat als een persoon, althans niet als zelfstandig opererende entiteit. Door die ontdekking nemen weerstand en conflict als vanzelf af, zou je kunnen zeggen. Omdat je je steeds minder gaat identificeren met die persoon. Het afstemmen op, of met de aandacht/focus bij dat wat je bent te blijven, maakt als het ware ook weer vanzelf, dat je je meer en meer gaat richten op dingen waar je, als persoon, blij van wordt.
Ervaringen die in het verleden als vervelend werden ervaren, hebben niet meer die lading. Er ontstaat als het ware een genieten, zelfs van onprettige ervaringen. Maar ervaringen lijken zich ook te bewegen in de richting van gebeurtenissen die beter aansluiten bij de unieke persoon die je nu eenmaal ook bent. Je komt als mens beter tot je recht. Dat lijkt meer een gevolg te zijn. Wat lastig uitleggen zeg. Pfffff, ik hoop dat je er iets van snapt. Voor zover maar even.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Vragen die hier simpelweg spelen nav de gebeurtenissen en die m.i. de moeite waard zijn om bij onszelf en elkaar te toetsen, zijn: Was ingrijpen door Renoir in desbetreffende situatie werkelijk noodzakelijk? En het gaat dan niet om het handelen van Renoir hierin ter discussie te stellen, maar hoe zie jij (ik) dat? Wat zou jij gedaan hebben? Wat zouden jouw overwegingen geweest zijn? En waarom, hoezo?

Dit is wel interessant.

Ik zie het zo:

Men deed/doet nav de eigen bewustzijnsgraad. Vanuit het standpunt waar vanuit gehandeld werd is/was uitermate logisch of zelfs liefdevol zoals gehandeld werd bladiebla ect, maar het was m.i. niet overstijgend.

Bij een hoger bewustzijn, waarbij het ego werkelijk overstegen zou zijn, zou er anders, meer bewust gehandeld zijn dan nu het geval was.

Dus kon er op dat moment anders gehandeld worden? Nee dat kon niet. Binnen de bewustzijnsgraad was het handelen logisch en gerechtigd.

Zou men mbt bewustzijn/wording iets kunnen hebben of hebben gehad aan de feedback die daarna kwam? Ja zeker....Dat ja zeker hangt natuurlijk af van in hoeverre men bereid is aan bewustwording te doen mbt zichzelf, bladiebla ect.

Maar goed dat ben ik, Gekke Loetje die van toeten nog blazen weet.....

Tja...