Wat is zelfonderzoek?

[Aart]

Er wordt mij op dit forum zelfonderzoek aangeraden maar kan iemand mij vertellen wat dat is en hoe ik dat doe en waar ik mee beginnen moet.

Hoe doe jij als zelfonderzoeker dat.

HELP, wijs mij de weg naar zelfonderzoek alsjeblieft.

[Mihaela]

Laatst vroeg je heel nadrukkelijk aan Renoir of hij vond dat jij een ego hebt. Op mij kwam dat ietwat afhankelijk over. Alsof jij (toch) belangrijk vindt wat iemand anders over jou denkt.
Volgens mij is zelfonderzoek de bereidheid om het onder ogen te zien in hoeverre je ego (nog steeds)je leven beïnvloed en stuurt.
Je zou je je af kunnen vragen of bij jou juist het ontbreken van een ego niet een teken van alsnog een ego hebben is (een zwakke ego kan nog steeds een teken zijn van niet altijd in het NU zijn).
En dan weer vraag ik me af: Zijn al de linken naar de mensen die satsang geven voor jezelf? Ben je daar verslaafd aan, kan je ook zonder de steun van al de 'wetende' op internet?
Ieder geraaktheid, of trigger, of kindmeschanisme is een gelegenheid voor zelfonderzoek, ook het ontbreken van geraaktheid kan soms een teken zijn van onderdrukken van gevoelens en gekwetstheid zijn.
Iemand die vrij is hoef niets meer te onderzoeken, gewoon in het hier en nu zijn behoef geen onderzoek meer. Als men vrij is van de overheersing van zijn ego, en als men gebruik maakt van een gezonde ego valt niets meer te onderzoeken.
Wat mij bij jou opvalt is een 'toon' van IK behoef geen onderzoek meer, ik ben er. Of dat zo is kan jij alleen antwoorden, maar soms denk ik bij mijn eigen als ik je lees: Ja ja.. makkelijk zo een verlichte imago op een forum neer zetten, maar is Aart echt iemand die voor zijn eigen leven kan zorgen, of heeft hij een uitkering en dus een ''zieke ego'' die nog steeds gesteund moet worden?
Ik zeg maar wat in mij opkomt, als ik naast zit neem me niet kwalijk.
Nou, als men iets beweert kan je dat op waarheid onderzoeken, als het je niets doet, en als jij altijd in het NU bent Aart, geniet ze van!.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ieder geraaktheid, of trigger, of kindmeschanisme is een gelegenheid voor zelfonderzoek, ook het ontbreken van geraaktheid kan soms een teken zijn van onderdrukken van gevoelens en gekwetstheid zijn.
Iemand die vrij is hoef niets meer te onderzoeken, gewoon in het hier en nu zijn behoef geen onderzoek meer.

Ik zie dat onderzoeken als iets wat van de geest/denken is. Dat is inherent aan zijn aard. Dat is iets dat het graag doet en behoefte aan heeft. (Referentie)kaders waarbinnen je dingen kunt plaatsen om tot inzicht en overzicht te komen. Die beweging van zelfonderzoek is m.i. een permanente beweging. Die houdt dus nooit op. En als dat gezien is, zie je ook triggers en kindmechanismen voor dat wat ze zijn. Als dat wat onderdeel is van die beweging. Maar het is niet de beweging zelf. En vanuit het weten dat je meer bent dan de beweging of een onderdeel daarvan, is het zelfonderzoek daarmee, in zekere zin tot een einde gekomen, zou je kunnen zeggen, hetgeen niet wegneemt dat de triggers en mechanismen zich, nach wie vor, zullen blijven voordoen omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van die onderzoekende geest. Nou ja, zoiets. Voor mij snijdt het hout en daar gaat het maar om, toch?

[Mihaela]

Wat voor mij zelfonderzoek is: 18 jaar geleden na een paranormale ervaring waarbij angst vrij kwam besloot ik om op zoek te gaan naar de reden van mijn angst. Omdat ik toen besefte dat ik bang van mijn eigen felheid was, van mijn eigen oppervlakkigheid, en eigenlijk dat ik bang voor mezelf was, en dat vooral omdat ik mezelf niet kende, besloot ik om mezelf te leren kennen.
En niet alleen omdat ik mezelf niet kende deed ik dat, maar vooral omdat ik ineens besefte dat mijn ego, mijn persoonlijkheid, mijn leven volledig bepaalde en dat ik volledig aan mij ego overgelaten was. Alsnog groeide het besef dat ik niet alleen mijn ego ben, dat ik niet alleen mijn persoonlijkheid ben.. maar wat is dat meer dan alleen mijn ego en persoonlijkheidzijn is voor mij nog steeds onbekend.
Voor mij is zelfonderzoek een combi: Mijn ego leren kennen, en vervolgens daaruit dieper doordringen tot de kern vraag: Wat ben ik?
Zelfonderzoek is voor mij mezelf echt leren kennen, als persoon met al mijn emoties, geraaktheid en kwetsbaarheden, en vervolgens mezelf leren kennen als drager van de ziel, en de bron van mijn oorsprong binnen mijn vermogen verkennen.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Zelfonderzoek is voor mij mezelf echt leren kennen, als persoon met al mijn emoties, geraaktheid en kwetsbaarheden, en vervolgens mezelf leren kennen als drager van de ziel, en de bron van mijn oorsprong binnen mijn vermogen verkennen.

Mooi!

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

HELP, ...

Wat het eigene is van de persoon, is het zelf van die persoon. Onderzoek is het ontstaan van iets (hier het zelf) bekijken en nagaan wat er precies mee aan de hand is.
Hoe ontstaat het zelf en wat is ermee aan de hand, is voor mij wat zelfonderzoek is.

Daarbij ga ik uit van alles wat in dat eigene voorkomt: de gewone werkelijkheid van de persoon die ik in de wereld ben maar ook het visionaire dat de ziener aanreikt als de dromer die ik ben; het normale, het paranormale en het buitengewone dat mijn bestaan raakt en vormt doorheen de veranderingen waarin ik voortdurend leef.

Het zelf is een complex geheel waarin bewustzijn zich voordoet als gelegenheid om dit zelf te beleven als bestaan.
Door na te gaan (onderzoek) wat deze beleving is, breng ik begrip op voor wat ik ben en wat anderen zijn.
Omwille van het bestaan in vergankelijkheid en lijden is een juist begrip van de werkelijkheid nodig. Juist begrip doet juist handelen.
Het is wat juist is dat het zelf verheft tot boven zichzelf en zich realiseert in de echte werkelijkheid.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Er wordt mij op dit forum zelfonderzoek aangeraden maar kan iemand mij vertellen wat dat is en hoe ik dat doe en waar ik mee beginnen moet.

Hoe doe jij als zelfonderzoeker dat.

HELP, wijs mij de weg naar zelfonderzoek alsjeblieft.

Heb het nooit als iets gevoeld wat moet maar als iets wat ontstaat vanuit een natuurlijk verlangen achter de schermen te willen kijken. Te weten waar je vandaan komt, wie je bent en wat dat wonderlijke leven is in zonder zich te moeten beperken tot halfslachtige verklaringen.

Vanaf kindzjinde wilde ik al weten wat achter de wereld zat en al onze materie. Geloofde vanaf kleins af aan niet in de gedachten en patronen die mensen scheidden of in bepaalde hokjes indeelden. In begin had ik nog niet door dat ik gewoonweg deze gedachten door mijn eigen protestgedachten invulde. Omdat dit mij hinderde in mijn ontplooiing en waar ik dus dan ook niet mee akkoord ging.

Pas veel later kwam ik dat te weten. Doordat mensen mijn soms extreme protest niet begrepen. En zich daaraan weer stoorden. Toen pas drong door dat ik nog steeds mijn eigen persoonlijke belang dus de illusie diende i.p.v. het geheel te doorzien. Maar ook dat dit persoonlijke protest wel degelijk die functie had, om zover te kunnen komen.

Veel inzichten waren er zomaar. Geen idee waar ze vandaan kwamen. Ik heb er wel veel over nagedacht. En zocht het in weer andere gedachten dingen. En steeds vaker kwam er opeens een flits, die ik soms ook zomaar weer kwijt was. Totdat ik het wel begon door te dringen.

Zelfonderzoek kwam voor mij steeds meer bewust gang toen ik via energiewerk ontdekte, dat alles wat mij scheidde van anderen illusie is en eigenlijk alleen maar manifestatie van alles en nog wat Een en dezelfde energie. En toen begon ook de uitspraak te leven jij bent ik in een ander jasje. Toen begon ik dus mijn "jasjes" en voorkeuren/angsten e.d. serieus te onderzoeken. En ook de jasjes van anderen steeds meer te begrijpen en te doorzien. Veel gebeurde vanzelf tijdens het het opgaan in de energie.

Maar ook door te voelen/onderzoeken waarom ik uitgerekend dit jasje draag/droeg en niet dat van mijn buurman. Al levende/doende in allerlei situaties onderzocht ik op die manier mijn gedachten/waarden/patronen enz. Meestal vliegt er nu er een soort van helikoptertje met mij mee, die kijkt waarom ik zo en niet anders reageer. Die vliegt dan mee en vertelt mij dat soms ook letterlijk. Het lijkt dan soms alsof het grote geheel met mijn persoonlijke zelf praat. En mij toespreekt. Iets wat gewoonweg gebeurt. Geen idee hoe deze daar tegenwoordig komt. Het voelt soms ook zo alsof het (noem het dan God) naast mijn gemanifesteerde ikje staat. Het onpersoonlijke geweten, het alles en niets.

Het helpt mij te begrjipen wat mijn persoonlijke zelf scheidt van al wat is. Mijn angsten te doorzien, te doorbreken. En daar waar nodig is ook te benoemen, te uiten, waardoor sommige dingen vanzelf al oplossen en sommige dingen toch wat meer werk vergen. Het helpt mij te doorzien ook al vertoon ik reacties die voortkomen uit het kleine zelf. En waardoor dingen die hinderen/knellen sneller oplossen.

En die (nog) niet opgelost zijn in ieder geval zichtbaar zijn. Helpt mij ook bij de acceptatie van dingen die mij nog hinderen maar waarvan ik mij (nog) niet in staat voel daar nu iets mee te doen of te willen. En daardoor hinderen ze niet meer of steeds minder. En daardoor zie ik ook wat mij niet hindert en waar ik wel gewoon reageer vanuit een soort vanuit het Niets. Een niets dat goed vind wat er gebeurt en zich niet verzet. En dat wat ik mogelijk niet weet weet ik gewoon (nog) niet. En het is ook niet aan de orde dat wel of niet te moeten.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

En vanuit het weten dat je meer bent dan de beweging of een onderdeel daarvan, is het zelfonderzoek daarmee, in zekere zin tot een einde gekomen, zou je kunnen zeggen, hetgeen niet wegneemt dat de triggers en mechanismen zich, nach wie vor, zullen blijven voordoen omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van die onderzoekende geest. Nou ja, zoiets. Voor mij snijdt het hout en daar gaat het maar om, toch?

Ik weet dat er ook een staat is waarin men volledig vrij is van elke vorm van autoriteit, van afgunst, angst, of eenzaamheid. Dat houdt voor mij in ook vrij zijn van triggers (kindmechanisme). Ik ben hier niet vrij van, en ik weet het niet of ik me hier ooit vrij van zou gaan voelen. Het lijkt voor mij ook een ander dimensie te zijn dan de dimensie waarin de gemiddelde mens zich bevindt.

Dat wat jij noemt dat ''in zekere zin het zelfonderzoek tot een einde gekomen is'', voelt voor mij als een afgeronde fase dat juist een nieuw begin vraagt.
Alsof er een fase afgerond is, maar zonder verdere verdieping nog steeds vlak is, het komt op mij over als 'comfort zone'. Zo beleef ik dat als ik je lees, alsof het nog steeds het verdiepen/verlossen van triggers wacht, hoe licht en voldaan het leven door jou ook wordt ervaren.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Voor mij snijdt het hout en daar gaat het maar om, toch?

Hoe rumoerig ons contact nu en dan ook geweest is, is er nu een punt voor mij gekomen dat ik het verschil in dat wat ons beweegt duidelijk zie.
Tot een tijd geleden ervoer ik een soort druk vanuit jouw visie op mij, vervolgens oefende ik een soort druk op jou. Ik zeg niet dat het werkelijk ook zo was, maar zo ervoer ik het.
Nu bevind ik me op een punt dat ik besef dat wij het echt anders zien, en daar leg ik me er bij neer.
Ik ervaar op dit moment geen gevoel van conflict naar jou toe, en ik hoop dat mij tekst ook zodanig op je overkomt.

Ik meen een nuance verschil op te merken in dat wat ons beweegt, en hoe wij het zien, en dat is nu Ok voor mij.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik zie dat onderzoeken als iets wat van de geest/denken is. Dat is inherent aan zijn aard. Dat is iets dat het graag doet en behoefte aan heeft. (Referentie)kaders waarbinnen je dingen kunt plaatsen om tot inzicht en overzicht te komen. Die beweging van zelfonderzoek is m.i. een permanente beweging. Die houdt dus nooit op. En als dat gezien is, zie je ook triggers en kindmechanismen voor dat wat ze zijn. Als dat wat onderdeel is van die beweging. Maar het is niet de beweging zelf. En vanuit het weten dat je meer bent dan de beweging of een onderdeel daarvan, is het zelfonderzoek daarmee, in zekere zin tot een einde gekomen, zou je kunnen zeggen, hetgeen niet wegneemt dat de triggers en mechanismen zich, nach wie vor, zullen blijven voordoen omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van die onderzoekende geest. Nou ja, zoiets. Voor mij snijdt het hout en daar gaat het maar om, toch?

Nou je kan zo naast Renoir gaan staan die is zo ongeveer op het zelfde punt blijven stil staan. Wat een flauwekul ben je hier toch weer aan het uitkramen foei toch.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik weet dat er ook een staat is waarin men volledig vrij is van elke vorm van autoriteit, van afgunst, angst, of eenzaamheid. Dat houdt voor mij in ook vrij zijn van triggers (kindmechanisme). Ik ben hier niet vrij van, en ik weet het niet of ik me hier ooit vrij van zou gaan voelen. Het lijkt voor mij ook een ander dimensie te zijn dan de dimensie waarin de gemiddelde mens zich bevindt.

Dat wat jij noemt dat ''in zekere zin het zelfonderzoek tot een einde gekomen is'', voelt voor mij als een afgeronde fase dat juist een nieuw begin vraagt.
Alsof er een fase afgerond is, maar zonder verdere verdieping nog steeds vlak is, het komt op mij over als 'comfort zone'. Zo beleef ik dat als ik je lees, alsof het nog steeds het verdiepen/verlossen van triggers wacht, hoe licht en voldaan het leven door jou ook wordt ervaren.


Hoe rumoerig ons contact nu en dan ook geweest is, is er nu een punt voor mij gekomen dat ik het verschil in dat wat ons beweegt duidelijk zie.
Tot een tijd geleden ervoer ik een soort druk vanuit jouw visie op mij, vervolgens oefende ik een soort druk op jou. Ik zeg niet dat het werkelijk ook zo was, maar zo ervoer ik het.
Nu bevind ik me op een punt dat ik besef dat wij het echt anders zien, en daar leg ik me er bij neer.
Ik ervaar op dit moment geen gevoel van conflict naar jou toe, en ik hoop dat mij tekst ook zodanig op je overkomt.

Ik meen een nuance verschil op te merken in dat wat ons beweegt, en hoe wij het zien, en dat is nu Ok voor mij.

Hoi Nadje,
Wat mij heel interessant lijkt is dat ik zou gaan proberen om uit te leggen wat ik bij jou als ''comfort zone'' zie. Het is nu van mijn kant niet meer bedoeld als jou op iets te willen attenderen uit boosheid en teleurstelling.
Jouw toenadering in de laatst teksten zie ik als een bewuste daad, en het nodig mij ook uit om te proberen uit te leggen hoe ik het zie, en dat jij vervolgens door mij ogen kijkt. Als het uiteindelijk blijkt dat alleen mijn 'stellige onbuigzame kijk op jou is' dan is het zo uiteraard, maar als het blijkt dat ik iets zie waar jij iets mee kan is alleen maar mee genomen toch? Of zelfs zou kunnen blijken dat wij simpelweg op een andere golflengte bevinden, is het ook Ok, want wie zou het kunnen zeggen welke ingang het beste is?
Hoe dan ook, hoop ik dat wij dit gesprek aangaan op welke manier dan ook. Misschien is het een tweegesprek een goed idee? Elkaars reacties hier op het draadje volgen, in de roemer om ons heen, is ook goed voor mij, ik laat het aan jou over.
Wat mij ook interessant en zeer mooi lijkt, is als ik ook door je ogen ga zien, en daarin waarin ik mogelijk me in zou kunnen vergissen, of het complete beeld niet kunnen krijgen door allen reacties om ons heen van allen betrokkenen hier, anders jouw zienswijze kan (en zou willen) zien.