| Laurens |
21 September 2024 11:02 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Budhha Amitabha
Boeddha kon niet zonder zelfkennis? Geen autoriteit in boeken zoeken? Gautama de Boeddha kwam er in zijn Ontwaken achter dat er geen vast en/of substantieel zelf kan bestaan. Dat alles van elkaar afhankelijk is en niets op zichzelf staat. Alles is onafgebroken aan verandering onderhevig, dus kan er geen afzonderlijk "zelf" bestaan als entiteit. Dus hoe kun je dan beweren dat de Boeddha niet zonder zelfkennis zou hebben gekund? Zelfkennis is kennis van het zelf. Maar als er geen zelf is of kan bestaan als substantiële entiteit, hoe kun je dan nog spreken van "zelfkennis"? Als iets niet als zodanig kan bestaan of onwerkelijk is, hoe kun je er dan ware kennis over of van hebben. Dat is nogal tegenstrijdig in mijn optiek.
En dan de boeken, heilig verklaard of niet. Ik durf te beweren dat iedereen hier boeken heeft geraadpleegd, spirituele boeken, filosofie, psychologie of anderszins. Vrijwel alle kennis komt van buitenaf en we refereren daaraan. Het is de kennis die anderen hebben opgedaan, soms in eeuwen. En dit is bij elkaar gebracht, af en toe zelfs in één boek. Met droge ogen dit relativeren of ontkennen is niet alleen dom, maar zelfs onrealistisch. Je kunt de kennis die je hebt aangeleerd niet ontkennen, alsof het simpelweg mogelijk zou zijn om helemaal zonder kennis tot je vermeende of echte spirituele ondekkingen te kunnen komen. Ik stel dat je zonder geleerd te hebben hoe te definiëren en te argumenteren, te onderzoeken (aangemoedigd door religie of filosofie e.a.) nooit kunt komen tot het onderzoeken naar wat waar is of werkelijk. Bodhiboem heeft wel gelijk als hij zegt dat je op een gegeven moment de keuze kunt maken om bij jezelf te onderzoeken wat je nu eigenlijk werkelijk "bent", als we al over het "zo zijn" kunnen spreken. En niet meer zo veel uit te gaan van boeken als "autoriteit".
|
Er moet onderscheid gemaakt worden in zelf en Zelf, indachtig het principe dat God de mens heeft geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Er moet acceptatie zijn dat we in dat kader dus God of Zelf zullen zijn. Die acceptatie is er niet want we denken een zelf te zijn. De kleine variant van het grote zelf zeg maar. Zelf is wat we zijn terwijl zelf datgene is wat we denken te zijn. Dus gaat de kennis over het kleine zelf dan is het zelfkennis (eveneens met een kleine letter). Gaan we op zoek naar wat we zijn, het grote Zelf (om die reden met een hoofdletter) dan gaat het over Zelfkennis. Je kunt dus op zoek zijn naar je zelf, het kleine zelf oftewel naar degene die je bent, de wie je bent, of je bent op zoek naar wat je werkelijk bent, het grote Zelf.
Nou zegt de neo advaita je hoeft niet te zoeken, je bent het al en dat klopt, alleen dat 'weet' (het intrinsieke weten niet de kennis) je niet. Dat je dat niet weet en ook niet zult 'weten' is omdat je er iets bovenop hebt gezet, namelijk je kleine 'ikje' (dat moet ontdekken God te zijn) dat het zicht op wat het is (God) heeft afgeschermd met een zelf gecreëerde entiteit (dat 'ikje dus). Om nu jezelf te kunnen ervaren als datgene wat je bent, moet je je verlossen van dat 'ikje'. Dat is makkelijk gezegd maar dat lukt welhaast niemand. Iedereen blijft ononderbroken uitgaan van de doener 'ik'. Hele fora worden er mee volgeschreven, terwijl er overal staat te lezen dat het 'ik' een illusie is. |
