Stelling van de dag

[Darsho]

Vrienden,

Als we het idee van 'probleem' onderzoeken, wordt het vaak duidelijk dat het pas ontstaat in de geest, door interpretaties, verlangens en identificaties. In essentie is alles wat we ervaren denkbeeldig—een mentale constructie die voortkomt uit gedachten en overtuigingen. Wat we als een probleem ervaren, is vaak niet iets wat vaststaat of objectief bestaat, maar een interpretatie van een situatie, beïnvloed door onze verlangens, angsten of overtuigingen.

Wanneer we kijken naar wat er werkelijk is, zonder de mentale lading van "goed" of "slecht," "probleem" of "oplossing," kunnen we zien dat alles gewoon is, zonder een vaststaand conflict. Het is het denken dat van alles een probleem maakt, maar in de kern is er misschien niets dat werkelijk een probleem is, tenzij we er een van maken.
In die zin kun je zeggen dat er geen werkelijk probleem is, en dat alles denkbeeldig is in de zin dat het een tijdelijke, veranderlijke ervaring is, voortgebracht door de geest.



Ook volgens Nāgārjuna zijn er geen lijden en problemen.

Nāgārjuna’s filosofie, zoals uiteengezet in de Mūlamadhyamakakārikā, benadrukt de leegte (śūnyatā) van alle dingen, inclusief concepten zoals lijden en problemen. Hij stelt dat niets een inherent, zelfstandig bestaan heeft; alles ontstaat in afhankelijkheid van andere dingen (pratītyasamutpāda).

Wanneer je dit ten diepste begrijpt, zie je dat lijden en problemen geen vaste, objectieve realiteit hebben. Ze bestaan slechts relatief, afhankelijk van concepten, overtuigingen en onze gehechtheid aan ideeën over een "zelf" dat zou lijden. Zonder die gehechtheid vallen de begrippen lijden en problemen weg, zoals golven die verdwijnen als je ophoudt ze water te noemen.

Volgens Nāgārjuna is het idee van een probleem daarom een projectie van een verkeerd begrepen realiteit. Het inzicht in leegte leidt tot bevrijding van deze projecties, en daarmee ook tot het doorzien van lijden als een illusie. Het lijden is er slechts zolang we vasthouden aan een idee van dualiteit—zoals goed en kwaad, mij en de ander, probleem en oplossing. In de ultieme zin is er geen scheiding, geen vaststaand zelf, en daarmee ook geen lijden.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Denken, gedachten, filosoferen, woorden, woorden en nog is woorden, menslief toch...
Ik krijg er een punthoofd van! ::)

Ja.
Je geraakt steeds verder van huis.

Wanneer je dit ten diepste begrijpt, zie je dat lijden en problemen geen vaste, objectieve realiteit hebben. Ze bestaan slechts relatief, afhankelijk van concepten, overtuigingen en onze gehechtheid aan ideeën over een "zelf" dat zou lijden. Zonder die gehechtheid vallen de begrippen lijden en problemen weg, zoals golven die verdwijnen als je ophoudt ze water te noemen.

Het zit allemaal in de gedachtewereld. Zo lang daar een zelf in vertegenwoordigd is zijn de gebeurtenissen persoonlijk. Een andere mindset kan de ervaring veranderen. Dus ja wil je niet lijden verander de minset (doe the work van Byron Katie). De vraag naar 'werkelijk bestaan' echter vraagt een dieper onderzoek dan slechts het vervangen van de ene gedachte door een andere. Zit er een obsessie (bijvoorbeeld het opheffen van lijden) dan ligt de focus verkeerd en dan kom je daar niet.

Dat is ook het grote struikelblok bij gedegen zelfonderzoek. Het aanwezige zelf moet dat onderzoek (of zoals hier de verandering) waar maken. Als het zelf graag verandering wil vanwege het lijden werkt het mee, maar zodra het dreigt aan zichzelf te verliezen gaat het dwars liggen. Je kunt, zoals voorgesteld, proberen het zelf weg te redeneren maar het gaat onherroepelijk weer opspelen.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Ook volgens Nāgārjuna zijn er geen lijden en problemen.

Dat lijkt er meer op.

Oorspronkelijk geplaatst door ervaringsgetuige/Darsho

Het is maar hoe je het bekijkt hé. ;)
Is er nog is een "ik" dan is er lijden en zijn er problemen, is er geen "ik" meer dan is er liefde.

Er is altijd een 'ik' als zijnde de kapitein op het schip en ook die overkomt gebeurtenissen die te maken hebben met lijden. Zo'n uitspraak als hierboven heeft weer alle schijn van neo-advaita prietpraat. Advaitisch bezien is er niemand, dus ook niemand die iets overkomt, dat wil niet zeggen dat 'overkomen' geen voorbijtrekkend of langskomend fenomeen is.

De omstandigheid dat je de oceaan bent wil niet zeggen dat er geen golven zijn.

Het is zo dat het woord lijden een beladen woord is en dan gaat de lading er van pijn veroorzaken. Vervang je dat door een woord met een minder beladen connotatie zoals 'liefde' dat is het minder zwaar te ondergaan of beter gezegd wordt het gretig ontvangen. Wordt het geen 'liefde' of 'lijden' genoemd dan is er slechts een gewaarwording die een al dan niet plezierige omstandigheid aangeeft waarmee de gedachten niet onmiddellijk op de loop zijn gegaan.

[Darsho]

Niemand denkt.
Denken gebeurt.
Gedachten verschijnen spontaan, als golven in de oceaan.
Je bent niet de eigenaar van die golven, maar je bent de oceaan waarin ze opkomen en weer verdwijnen.
Dit betekent dat het denken onderdeel is van het grotere geheel van bewustzijn, zonder dat er een "denker" als afzonderlijke entiteit nodig is.

In Nāgārjuna’s leer van de Mādhyamaka maakt hij duidelijk dat alle verschijnselen, inclusief lijden en problemen, leeg (śūnya) zijn van inherente bestaan. Dit betekent niet dat ze niet verschijnen, maar dat ze geen onafhankelijke, vaste kern hebben. Alles ontstaat en verdwijnt door afhankelijk ontstaan (pratītyasamutpāda), zonder een "zelf" dat ergens aan ten grondslag ligt.

In dit perspectief wordt lijden niet ontkend als ervaring, maar doorzien als relatief, afhankelijk van onze gehechtheid aan het idee van een vast "ik" dat lijdt. Wanneer dat idee wegvalt, valt ook de substantie van lijden weg. Zoals Nāgārjuna zei:

"Waar geen essentie is, daar is geen geboorte, geen sterven, geen lijden, geen einde van lijden."

[Laurens]

Ik kan dat wel onderschrijven.

Maar, in die setting van niet zijn, daar is niemand.
In de letterlijke betekenis, maar niet in de persoonlijke ervaring. Dus dit, het kennis dragen hoe het in elkaar steekt, is helemaal niet de kwestie. De kwestie hier is duidelijk hoe kom ik 'los' van de persoonlijke ervaring, of feitelijk hoe word ik die 'niemand'. De vraag 'wie ben ik' of eigenlijk 'wat ben ik' nou feitelijk komt op en die vraag, zowel als de omstandigheid, vraagt om oplossing.

Gaan we nu de weg van psychedelica of gedegen zelfonderzoek?
In jouw optiek is het de weg die al voor je was uitgeschreven en maken in jouw optiek anderen met hun reeds uitgestippelde weg geen schijn van kans als dat niet in de sterren is geschreven. Wat is dan de betekenis van jouw aanwezigheid want je kunt dus op geen enkele wijze dienstig zijn.

Mijn versie is, als we menen te zijn, hebben we in die omstandigheid namelijk ook de keus.

Zelf had ik na verloop van tijd wel genoeg van al dat beschrijven zonder ook maar het geringste effect op de omstandigheid en ben de weg van Waarheidvinding gegaan.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door ervaringsgetuige

In de laatste boeken van Stanislav Grof die hij op 88 jarige leeftijd schreef in 2019 is dit te lezen...

Blablabla.....................

Fragment uit: The Way of the Psychonaut Volume One: Encyclopedia for Inner Journeys
Copyright © 2019 by Stanislav Grof, M.D., Ph.D.

Hoe kan iets dat 'Waarheid' toebehoort nou het eigendom van iemand zijn?
Oftewel zo'n eigendomsrecht kan onmogelijk dat wat 'Waarheid' is vertegenwoordigen.

Copyright © at all times by no one else but Waarheid and without the possesion of any titel.

[Laurens]

Wanneer censuur vrijheid van expressie beperkt, wordt het moeilijker voor individuen om dieperliggende eenheid te ontdekken. Het vrije uitwisselen van ideeën kan helpen dualistische overtuigingen te bevragen en los te laten.

Ach welnee. Dat bevragen vergt geen publiekelijke inquisitie.

Je kan jezelf in je eigen besloten gebeuren bevragen.

Censuur zelf komt voort uit een dualistische overtuiging: een idee wordt als "juist" of "onjuist" beoordeeld, en wat als bedreigend wordt ervaren, moet worden onderdrukt. Dit proces bevestigt het dualistische wereldbeeld door het scheppen van duidelijke grenzen tussen wat mag bestaan en wat niet.

Ach welnee. Je typeert het als 'censuur' dat wil zeggen met een negatieve connotatie. Alsof datgene wat je te zeggen hebt van belang is weg van jouw persoonlijke merites. Wanneer je jezelf traint Waarheid te ontdekken is het alom gesprokene op persoonlijke titel alleen maar flauwekul. Ook de suggestie dat het als 'bedreigend' wordt ervaren is een valselijke toebedeling. Alleen een mening kan onder vuur komen, echter dat wat je bent is Waarheid en geen mening.

Waarom dan toch iemand weren?

Wel wanneer je contraproductief bent aan een forumdoelstelling. Dat is hier wanneer je iets anders propageert dan het doen van gedegen zelfonderzoek. Op een Boeddha forum een oneigenlijke teneur tracht in te voeren dan het forum wenst voor te dragen. Je kunt je ook in schaapskleren voordoen door je als geïnteresseerd in Boedhisme te gedragen om als een wolf de heersende cultuur te ondermijnen. In zulke gevallen wordt je voortdurend in de gaten gehouden.

[Laurens]

Als je je wat socialer had opgesteld, invoelend en begripvol, net als jouw medezelfkenners dat hadden kunnen doen (en wat ze niet hebben gedaan), dan was je geen strobreed in de weg gelegd. Maar omdat jullie je niet kunnen gedragen hier, worden je schrijfsels vooraf bekeken om te voorkomen dat je opnieuw de fout in zal gaan.

Op dit forum was het gebruikelijk om ego-eigenschappen bloot te leggen of aan te tonen om redenen dat het ego aantoonbaar kan worden aangewezen als de oorzaak waarom er geen gedegen zelfonderzoek kan plaatsvinden. Zoals bekend is ego de beschermheer van het 'ik'. Het ik is een kwetsbaar ballonnetje van gedachten omtrent het hebben van een zelfstandig bestaan dat heel makkelijk is door te prikken en dus bescherming behoeft. Daardoor is er in de intermenselijke verhoudingen een cultus ontstaan om elkaars 'ik' te respecteren en niet te frustreren.



Dat doet zich, zoals is gebleken, ook op het Boeddhaforum gevoelen. Je dient elkaar daar met alle egards te behandelen en bovenal niet te kwetsen. In het kader van het gedegen zelfonderzoek kan zoiets uiteraard niet bestaan. Het gaat hier om dat 'ik' dat het zicht op datgene 'wat' je bent belemmerd en dus aangetoond moet worden als zijnde de veroorzaker.

Het Boeddhisme is wat betreft de bescherming van 'ik' geen uitzondering. Nagenoeg de hele traditie van spirituele leraren schonk geen specifieke aandacht aan de kapitein op het schip. Wellicht dat dat in de oosterse wijsheid ook niet echt een rol speelde, maar in onze westerse cultuur neemt de rol van het 'ik' een prominente plaats in en staat het respect ervoor hoog op de ranglijst.

[Laurens]

Voel jij dat dan niet als een basis instinct? De meeste verlichte mensen zeggen toch dat liefde de kern van de mens is, als je echt zegt jezelf te hebben gerealiseerd dan zou je dat toch moeten hebben kunnen merken. Mildheid en liefde als de basis van je communicatie met anderen…

Ja liefde is je ware aard, maar liefde is niet wat jou het beste uitkomt, niet datgene wat jou het meest welgevallig is. Er zijn uitingen van liefde bekent die tegen alle gekende opvattingen daarover ingaan. Als gevolg van liefde toont zich ook betrokkenheid in relatie met anderen. Maar een forum is een gemeenschap bestaande uit gedachtewerelden en gedachten zijn nou eenmaal onderwerp van onderzoek. Het zijn ook maar gedachten over hoe je denkt dat je elkaar dient te bejegenen en ook het daarover gekwetst voelen zijn maar gedachten. Wat je bent is helemaal niet te kwetsen.

Wat ik merk als ik jou berichten lees is een zekere botheid, een kil gevoel.

Ja dat ervaren van een zekere botheid en kilte zal zich voordoen indien je je als persoon niet voelt gekend. Maar op een forum waar het onderzoek zich uitstrekt tot je ware aard zal er een tijdelijke miskenning moeten zijn van de gebruikelijke vormvoorschriften. Dat wil niet zeggen dat de uitingen die gedaan worden op het forum een beeld geven van je leven in de werkelijkheid.

Als je niet eens met mildheid kan schrijven, kan ik je zeker niet serieus nemen als je zegt gerealiseerd te zijn.

Ook het ego is geen lieverdje. Als het zich gedraagt zal het wat van je gedaan willen hebben. Het is maar beter door te krijgen welke trucjes het in petto heeft om gedaan te krijgen wat het wil.

Mij serieus nemen wanneer ik me gedraag alsof ik gerealiseerd bent is naïef. Het kan mijn ego zijn die je bewerkt om met mijn gedachten mee te gaan. Juist om redenen dat geen externe invloeden vat op je krijgen doe je gedegen zelfonderzoek in je eigen besloten kring zonder invloed van buitenaf.

[Laurens]

Het is goed om te zien dat je, ondanks je inzicht dat er geen ‘ik’ is, toch blijft oefenen. Dit is namelijk het doel van boeddhistische bevrijding: niet alleen het inzicht krijgen dat het ‘ik’ niet bestaat, maar ook het effectief verminderen van de neiging te blijven identificeren met wat zich ondanks dit inzicht voort blijft doen. Dit kost tijd en oefening. Het blijven oefenen, zelfs als het lichaam aan het sterven is, draagt daartoe bij. Ook als het lichaam nog niet gestorven is, draagt oefening bij aan het uithollen van zulke neigingen. Door deze beoefening, en niet alleen door inzicht, zal wat zich voordoet geleidelijk aan zijn pluimen verliezen (in plaats van er nog meer bij te krijgen) en kan bevrijding een feit worden, niet door wat zich voor blijft doen dat gaat wanen al bevrijdt te zijn.

Het stokpaardje van Dorje 'ben je er, dan ben je er nog niet'. De neigingen hebben je nog in zijn greep dus blijf vooral oefenen. Echter realisatie is geen gefragmenteerd gebeuren, je doorziet of doet dat niet. Maar dan struikelen we weer over het boeddhistisch bevrijden en is daar dan wel realisatie mee bedoelt? Bevrijden is voor mij een werkwoord en als de identificatie ermee is en je van alle ongerief verlost wil worden is dat een levenslang bezigheid. Dat is omdat er een 'iemand' is die iets overkomt en dat heet geen realisatie te zijn. Kortom het streven naar bevrijding is geen realisatie.

Spreken we over neigingen dan hebben we het namelijk over de honger van het 'ik' naar een comforttabel leven, aanzien en vervolgens macht. Doen we gedegen zelfonderzoek dan zijn deze neigingen, gezien de aard van dat onderzoek, al 'doorzien'. Er is daarvan geen na-ijlen of iets dat nog weer een grondige beoefening behoeft. Je moet dat onderzoek nog wel eerst doen.

Om kennelijk reden van twijfel over zichzelf was Dorje op dit forum gebrand op het wijzen van de valkuil tot ego neigingen zonder deze ooit aan te tonen want dat kon hij niet. Dit forum heeft als speerpunt het onderzoeken van egoneigingen (omdat deze het doen van zelfonderzoek ondermijnen) en deze werden dan ook herhaaldelijk voor het voetlicht gebracht. En dit dan zonder interesse voor het aantonen daarvan door Dorje want dat zou hem dan z'n stokpaardje kunnen ontnemen.

Al dit geschrijf is noodzakelijk vanwege het niet in Waarheid zijn.
Waarom is het verlangen daar dan niet op gericht in plaats van op het alsmaar meer kennis daarover opdoen om er eindeloos op een forum over te kunnen blijven oreren?