Geen oordelen

[Mihaela]

Terug na mijn werk loop ik eerst een klein stukje door de industrie terrein.
Er zijn vaak buitenlandse vracht-wagen-schauffeurs die ik tegen kom, die de weg aan het zoeken zijn.
Ik ben nu gewend om de mensen de weg uit te leggen, want ze kunnen daar tussen de straten niet altijd direct hun bestemming vinden, ook al zitten ze maar 50 meter vandaan.
Vandaag weer zo iemand. De man liep naar me toe, en ik ging gelijk op zijn papieren kijken. Het adres was me helaas niet bekend. Ik vroeg of hij Engels sprak, Roemeens, Frans? Russisch zei hij, maar ik spreek geen Russisch.
Hoe dan ook begreep hij dat ik de weg niet kende, ook al deed ik heel erg mijn best om iets te bedenken.
Hij zei: Tanks, glimlachte, en ging verder zoeken.

Slanke man, hij liep best sportief, geen lelijke man.
Hoeveel hij glimlachte toen hij me bedankte, in zijn ogen zag ik iets hard. Mijn gedachten gingen gelijk: Zo een man zou mogelijk met gemak iemand kunnen verkrachten.
Direct daarna dacht ik: Zelfs als iemand zoiets doet, het is het dierlijke in de mens die ik nu meen te zien.
Direct maakte ik contact met het dierlijke in mezelf, en ervoer ik dat voor heel even als mens eigen.
Het besef dat ik echt allen gevoelens en belevingen ken, die ieder mens op aarde ook beleeft, gaf me een gevoel van menselijkheid, en alsof allen oordelen ineens weg vielen.
Want als ik dit allemaal ken, dat wat in de menselijke aard schuilt, hoe kan ik ooit nog iemand oordelen, vroeg ik me af..

Mijmerend ging ik verder wandelen, en het besef dat ik niet de vorm ben, en mijn gedachten ook niet, en ook niet mijn gedrag , drong dieper tot me door.

Wat dan wel, gilde de vraag in mijn binnenste?

Het antwoord kan ik in woorden niet weergeven, maar het was weer rust wat in mij daalde..

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Mijmerend ging ik verder wandelen, en het besef dat ik niet de vorm ben, en mijn gedachten ook niet, en ook niet mijn gedrag , drong dieper tot me door.

Wat dan wel, gilde de vraag in mijn binnenste?

Het antwoord kan ik in woorden niet weergeven, maar het was weer rust wat in mij daalde..

Hartstikke mooi, wat een geweldige bevindingen, indien er sprake is van een weg zit jij er voor mijn gevoel op. Op de vraag wat je wel bent krijg je geen antwoord omdat er geen invulling voor is, er geen woorden voor zijn. Blijf je doorspitten omdat je daar geen genoegen mee neemt kom je in de leegte, het NIETS en zie je dat alles daarom kan ontstaan en dus eigen schepping is.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het besef dat ik echt allen gevoelens en belevingen ken, die ieder mens op aarde ook beleeft, gaf me een gevoel van menselijkheid, en alsof allen oordelen ineens weg vielen.
Want als ik dit allemaal ken, dat wat in de menselijke aard schuilt, hoe kan ik ooit nog iemand oordelen, vroeg ik me af..

Er is niks mis met een oordeel, in de zin van een mening, ergens over hebben. Veroordelen is edoch een andere zaak. Dat betreft afwijzing. In mijn definitie/interpretatie.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Er is niks mis met een oordeel, in de zin van een mening, ergens over hebben. Veroordelen is edoch een andere zaak. Dat betreft afwijzing. In mijn definitie/interpretatie.

Ik meen dat het wel iets mis is met een mening, of een oordeel.
Stel dat jij door iets wat ik hier schrijf erdoor geraakt wordt.
Iets wat duidelijk mijn ''fout'' is. Als jij op dat moment in plaats van van mij onvoorwaardelijk te kunnen houden, en in het contact met mijn ziel te kunnen blijven, als jij je je terug trekt, en een mening vormt dan verbreek je de verbinding. Gedachten komen er tussen ons.
Het is heel menselijk, maar het is geen teken van volledige vrijheid.

Ik ben niet volledig vrij, dus als iemand iets doet wat in mijn beleving ''fout'' is, sluit ik me direct voor degene. Op dat moment oordeel ik het gedrag van de ander als ''fout''. Ik heb zelfs dan ook een mening waarin ik volledig gelijk heb volgens de normen en waarden van ons maatschappij op dat moment. Een ieder zou ook beamen, want het is zo duidelijk als wat dat de ander een ''fout'' is begaan.
En toch doe ik de ander tekort, door gedachten te vormen die het gedrag van de ander oordelen, en vervolgens door me er voor af te sluiten.

Ik zeg niet dat wenselijk is om ieder gedrag te tolereren vervolgens. Daar gaat het helemaal niet over. Daar gaat het niet om.
Waar het wel om gaat is dat een mens die volledig vrij is geen mening nodig heeft om zichzelf te rechtvaardigen in zijn onvermogen.
Het onvermogen om de ander onvoorwaardelijk Lief te hebben, ongeacht wat het gedrag van de ander is, is een teken van uit geraaktheid leven.

Wij doen dat allemaal, is geen schande, maar het is nog steeds een tekort.

Ik besef dat ik anderen tekort doe door niet volledig vrij en verlicht te zijn, zoals anderen mij ook tekort doen door niet volledig vrij te zijn.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik meen dat het wel iets mis is met een mening, of een oordeel.
Stel dat jij door iets wat ik hier schrijf erdoor geraakt wordt.
Iets wat duidelijk mijn ''fout'' is. Als jij op dat moment in plaats van van mij onvoorwaardelijk te kunnen houden, en in het contact met mijn ziel te kunnen blijven, als jij je je terug trekt, en een mening vormt dan verbreek je de verbinding. Gedachten komen er tussen ons.
Het is heel menselijk, maar het is geen teken van volledige vrijheid.

Ik ben niet volledig vrij, dus als iemand iets doet wat in mijn beleving ''fout'' is, sluit ik me direct voor degene. Op dat moment oordeel ik het gedrag van de ander als ''fout''. Ik heb zelfs dan ook een mening waarin ik volledig gelijk heb volgens de normen en waarden van ons maatschappij op dat moment. Een ieder zou ook beamen, want het is zo duidelijk als wat dat de ander een ''fout'' is begaan.
En toch doe ik de ander tekort, door gedachten te vormen die het gedrag van de ander oordelen, en vervolgens door me er voor af te sluiten.

Ik zeg niet dat wenselijk is om ieder gedrag te tolereren vervolgens. Daar gaat het helemaal niet over. Daar gaat het niet om.
Waar het wel om gaat is dat een mens die volledig vrij is geen mening nodig heeft om zichzelf te rechtvaardigen in zijn onvermogen.
Het onvermogen om de ander onvoorwaardelijk Lief te hebben, ongeacht wat het gedrag van de ander is, is een teken van uit geraaktheid leven.

Wij doen dat allemaal, is geen schande, maar het is nog steeds een tekort.

Ik besef dat ik anderen tekort doe door niet volledig vrij en verlicht te zijn, zoals anderen mij ook tekort doen door niet volledig vrij te zijn.

Met een oordeel/mening hoeft in die zin niets mis te zijn. Soms is het ook gewoon nuttig of zinvol. B.v. om schade te beperken of te voorkomen.

Maar dat tekort in die zin is er wel. Omdat er soms ook "nood" aan dat zogenaamde tekort is.

Wat zou er moeten gebeuren dat het (uitleven) van een oordeel/mening niet meer nodig is? Even los ervan of het haalbaar is. Dan kom je in de buurt van vrijheid, je vrij voelen, zonder dat je de ander ergens in hoeft te beknotten of hem/haar nadeel te berokkenen. Een oordeel/mening wordt dan gewoon overbodig en heft zichzelf op.

[Esradha]

Mihaela, het lijkt op een taalkwestie. Nadje zegt dat met oordelen niets mis is en veroordelen een ander verhaal is. Wat jij noemt is gedrag veroordelen, het benoemen als fout en onjuist. Er is een verschil tussen een mening hebben en iets afkeuren. Dat is het subtiele verschil tussen een oordeel en een veroordeling.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Stel dat jij door iets wat ik hier schrijf erdoor geraakt wordt.
Iets wat duidelijk mijn ''fout'' is. Als jij op dat moment in plaats van van mij onvoorwaardelijk te kunnen houden, en in het contact met mijn ziel te kunnen blijven, als jij je je terug trekt, en een mening vormt dan verbreek je de verbinding. Gedachten komen er tussen ons.
Het is heel menselijk, maar het is geen teken van volledige vrijheid.

Ik ben niet volledig vrij, dus als iemand iets doet wat in mijn beleving ''fout'' is, sluit ik me direct voor degene. Op dat moment oordeel ik het gedrag van de ander als ''fout''.

Ja, zie ik ook zo. Alleen wat bedoel je met dat duidelijk jou fout is?
Weet je dat dan zeker dat het jou fout is? Als ik erdoor geraakt wordt?
Is dat niet gewoon iets wat je schrijft en wat mij raakt? Als je het fout noemt, is het dan niet ook weer een soort van waarde oordeel.

Kan het niet ook gewoon iets zijn wat je (meent) gezien te hebben?

Meningen kunnen er gewoon zijn toch in menselijk contact? Is daar echt iets mis mee? Ik heb hier al vaker over gedacht en kom daar niet altijd verder mee. Wat ik eerder al schreef, m.i. verliezen meningen aan gewichtigheid en vervagen. Als je beseft dat deze er niet toe doen. Hooguit voor je eigen voorkeuren, maar meer ook niet.

[Mihaela]

Ik heb de indruk dat jullie niet begrijpen wat ik naar voren wilde brengen. Ik wilde de nadruk leggen op het ''niet volledig vrij zijn'' en wat dat voor een invloed op elkaar heeft. Dat men daardoor elkaar continue tekort doet. Je kan het mening verschil noemen, of oordeel, of waarneming noemen, of indruk, maar ik wilde benadrukken dat in de kern over elkaar tekort doen gaat, en het denken als afscheiding ertussen te zetten, in een vorm van mening of wat dan ook.
Ik vond mijn uitleg zelf niet geslaagd, dus kan me voorstellen dat jullie ook de kern niet uit mijn tekst eruit konden halen.
Ik ben trouwens vaak verbaasd als iemand me wel begrijpt, mezelf vaak terug lezend

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb de indruk dat jullie niet begrijpen wat ik naar voren wilde brengen. Ik wilde de nadruk leggen op het ''niet volledig vrij zijn'' en wat dat voor een invloed op elkaar heeft. Dat men daardoor elkaar tekort continue doet. Je kan het mening verschil noemen, of oordeel, of waarneming noemen, of indruk, maar ik wilde benadrukken dat in de kern over elkaar tekort doen gaat.
Ik vond mijn uitleg zelf niet geslaagd, dus kan me voorstellen dat jullie ook de kern niet uit mijn tekst eruit konden halen.
Ik ben trouwens vaak verbaasd als iemand me wel begrijpt, mezelf vaak terug lezend

Oke, ik had idd juist wel het idee, maar begreep niet dat je iets fout doet, als ik mij bv. geraakt voel door iets wat je zegt. Gelijktijdig vroeg ik mij wel af of je het niet fout doen als metafoor gebruikte en niet zo zwaar bedoelde, dan ik het mogelijk begreep.

[Mihaela]

Ik kom meer en meer op uit dat het denken, in de vorm van een mening of een oordeel, hoe onschuldig dat ook mogen zijn, vaak in de weg zit om de wisselwerking echt aan te gaan. Men is dan zo overtuigd van zijn gelijk, dat er niet meer gezien wordt dat daardoor de verbinding verbroken wordt.