Niets zijn oase

Freerider · 16 January 2014, 13:37

Een oase van Niets.

Dag lieve forumgenoten.

Ik wil hier een plekje schapen voor mijzelf om mijn mijmeringen kwijt te kunnen. Losse gedachten die opkomen en hier een plekje vinden.
Reacties stel ik op prijs, maar een discussie niet.
Toch vraag ik aan Renoir om geen reacties te verwijderen.
Het echte leven wordt immers ook niet gemodereerd.

tandem · 16 January 2014, 13:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Dag lieve forumgenoten.

Ik wil hier een plekje schapen voor mijzelf om mijn mijmeringen kwijt te kunnen. Losse gedachten die opkomen en hier een plekje vinden.
Reacties stel ik op prijs, maar een discussie niet.
Toch vraag ik aan Renoir om geen reacties te verwijderen.
Het echte leven wordt immers ook niet gemodereerd.

Alvast vraagje dan, heb je dat 'niets' zelf al ervaren? Zo ja, hoe heeft niets zich aan je geopenbaard?

Freerider · 16 January 2014, 14:01

Ik vraag mij wel eens af wat al die discussies waard zijn. Het ene brein meet zich met het andere. Als dat duidelijkheid schept in het denken, dan zie ik er wel toegevoegde waarde in. In feite gebruik je dan 'de ander' om je gedachten te ordenen. Weliswaar blijven het dan nog steeds gedachten, neuronen die rondflitsen in je hoofd. Maar het is de mens eigen om van alles te willen weten.

Wel dien je voor jezelf de grens te bewaken waar het een polemiek wordt.
Dat kan alleen, door je gewaar te worden, door bewust te zijn van wat een polemiek is. Een polemiek is eigenlijk niks anders dan een gedachte waar je je mee indentificeert. Een gedachte die het waard is om een oorlog voor te voeren is eigenlijk een tegenstelling op zich. Geen van mijn gedachtes is het waard om een oorlog om te voeren. Door een polemiek zal 'die ander' ook geneigd zijn om de loopgraven te betrekken. En zeker niet mijn gedachtes gaan overwegen, hetgeen ik eigenlijk zou willen.

En waarom wil ik dat eigenlijk? Waarom moeten Nadje, Rob, Renoir, Sterre en de anderen mijn gedachtes omarmen? Zodat ik mijzelf superieur kan voelen omdat ik van die mooie, heldere, zeldzame, niet te overtreffen gedachtes heb?
Dat strookt weer niet met mijn eigen aanname dat geen menselijk wezen de waarheid kan bezitten. Ik zelf dus ook niet. Daarnaast bleken veel van mijn gedachtes uit het verleden niet te kloppen. Ergo: ze waren zelfs idioot te noemen.

Op een mooie dag in Juli 2012 ontdekte ik 'wat ik was'. Beter gezegd: 'het' ont-dekte mij. Ik werd gevonden. Het was niet eens een prestatie van mijzelf. Als ik naar mijn denken had geluisterd -wat ik normaliter doe- dan was ik nooit ge vonden. Een beter bewijs voor de matige kwaliteit van mijn denken is bijna niet te vinden. (Ik schrijf 'matig' omdat ik 'slecht' zo zielig vind voor mijzelf)

En wat voor mij opgaat, gaat voor de anderen op dit forum ook op. Mijn eigen denken beoordeelt de gedachtes van 'jullie' in vergelijking met mijn eigen gedachtes. Is hij/zij slimmer dan ik? Of weet hij/zij meer dan wel minder dan ik? En de andere gedachtes (jullie dus) doen dat ook weer. En al die breinen menen natuurlijk de waarheid in pacht te hebben, anders zou je het immers niet denken he? Natuurlijk weten we wel beter, maar de illusie is zo aantrekkelijk om je eigen gedachten boven die van een ander verheven te voelen.

tandem · 16 January 2014, 14:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Ik vraag mij wel eens af wat al die discussies waard zijn. Het ene brein meet zich met het andere. Als dat duidelijkheid schept in het denken, dan zie ik er wel toegevoegde waarde in. In feite gebruik je dan 'de ander' om je gedachten te ordenen. Weliswaar blijven het dan nog steeds gedachten, neuronen die rondflitsen in je hoofd. Maar het is de mens eigen om van alles te willen weten.

Wel dien je voor jezelf de grens te bewaken waar het een polemiek wordt.
Dat kan alleen, door je gewaar te worden, door bewust te zijn van wat een polemiek is. Een polemiek is eigenlijk niks anders dan een gedachte waar je je mee indentificeert. Een gedachte die het waard is om een oorlog voor te voeren is eigenlijk een tegenstelling op zich. Geen van mijn gedachtes is het waard om een oorlog om te voeren. Door een polemiek zal 'die ander' ook geneigd zijn om de loopgraven te betrekken. En zeker niet mijn gedachtes gaan overwegen, hetgeen ik eigenlijk zou willen.

En waarom wil ik dat eigenlijk? Waarom moeten Nadje, Rob, Renoir, Sterre en de anderen mijn gedachtes omarmen? Zodat ik mijzelf superieur kan voelen omdat ik van die mooie, heldere, zeldzame, niet te overtreffen gedachtes heb?
Dat strookt weer niet met mijn eigen aanname dat geen menselijk wezen de waarheid kan bezitten. Ik zelf dus ook niet. Daarnaast bleken veel van mijn gedachtes uit het verleden niet te kloppen. Ergo: ze waren zelfs idioot te noemen.

Op een mooie dag in Juli 2012 ontdekte ik 'wat ik was'. Beter gezegd: 'het' ont-dekte mij. Ik werd gevonden. Het was niet eens een prestatie van mijzelf. Als ik naar mijn denken had geluisterd -wat ik normaliter doe- dan was ik nooit ge vonden. Een beter bewijs voor de matige kwaliteit van mijn denken is bijna niet te vinden. (Ik schrijf 'matig' omdat ik 'slecht' zo zielig vind voor mijzelf)

En wat voor mij opgaat, gaat voor de anderen op dit forum ook op. Mijn eigen denken beoordeelt de gedachtes van 'jullie' in vergelijking met mijn eigen gedachtes. Is hij/zij slimmer dan ik? Of weet hij/zij meer dan wel minder dan ik? En de andere gedachtes (jullie dus) doen dat ook weer. En al die breinen menen natuurlijk de waarheid in pacht te hebben, anders zou je het immers niet denken he? Natuurlijk weten we wel beter, maar de illusie is zo aantrekkelijk om je eigen gedachten boven die van een ander verheven te voelen.

Dat noem ik een mooie en congruente getuigenis Freerider, wat het 'rollebollen' betreft hebben we nog maar net een leuk oefeningetje gehad, je hoeft echt niet veel te doen om de boel op stelten te zetten, we trappen altijd in dezelfde valkuilen. Het verschil is dat niet iedereen dat door heeft en daar teveel waarde aan hecht, dan ben je absoluut verzekerd van de polemiek waar je naar verwijst, net zoals het slagvaardige ego z'n wapens boven haalt om anderen te vernietigen. Het is op zich een wonderbaarlijke dynamiek, zonder dieper besef daarvan ontaardt het in wereldoorlogen, die bestaan ook in het klein tussen twee mensen. De dynamiek is hetzelfde als die grote spektakels die meer het nieuws halen natuurlijk.

Overigens, ging 'het' door merg en been, dan begrijp je deze uitspraak wel iets beter, niet?

Rennie · 16 January 2014, 15:19

De neiging tot reageren ontstaat eerst wanneer jouw verhaal getoetst wordt aan mijn eigen bevindingen, de fascinatie van zoek de verschillen die ons allen eigen is vanaf de ontdekking van je piemul.

Ik ben al snel in de ban van gedachten waar geen 'ik' te vinden is en dus ook niet kunnen appeleren aan een 'ik' in mij om daar iets tegenover te moeten stellen in de vorm van de eigen 'ik' gedachten daarover.

Het verlangen dat je gedachten elders omarmd worden is een verlangen om in je 'ik' gezien te zijn en de vraag die vervolgens elders opkomt is dan op zijn beurt 'hoe zit het met mijn 'ik' hoe wordt er in mijn verlangen voorzien?'.

Altijd als een tekort want er is een chronische tekort aan persoonlijke aandacht en liefde in de wereld. Je staat je zelf een houden van de wereld toe maar slechts alleen dan indien je zelf daarin niet misbedeeld bent want dan wil je alle liefde voor jezelf houden.

Is dat alles echt ? Welnee het zijn alleen maar gedachten en natuurlijk blijken gedachten, je zegt uit het verleden maar de huidige zijn daarvan niet uitgesloten, bij nader onderzoek niet te kloppen. Ik weet niet of dat bij mij zou lukken maar uit onderzoek blijkt dat mensen middels manipulatie van het brein een compleet verleden is aan te meten, waar dus geloof in is maar nergens op gestoeld.

Het is dus de hoogste tijd om het waarheidsgehalte van gedachten te onderzoeken.

P.s. het is maar een formaliteit en ik ben beide maar ik wil graag gewoon deelnemer zijn aan het forum, het is I die als Gargamel beheerstaken uitvoert en Renoir als deelnemer.

Sterre · 16 January 2014, 16:05

Een oase van Niets, raakt voor/bij mij aan:

Dansen om de zon,
huilen om de maan,
drijven op de stroom,
de stromen van het leven.
Gedachten die komen
en gedachten die ook weer gaan.
Thuiskomen bij (je/het)zelf
in alles wat is.

.... even een gedachtespinsel die zomaar uit het niets kwam bovendrijven.

Eigenlijk wilde ik eerst "mooi" zeggen op zowel je wens in #1 als je verhaal in #3.... maar ik realiseer me dat dat ook niets meer en niets minder dan een soort van waardeoordeel/mening is vanuit mijn beleving ....
(toch even woorden aan gegeven, om "weet ik veel" - waarbij "weet ik veel" eigenlijk staat voor "ik weet niet veel (zeker)"....)

Freerider · 16 January 2014, 19:37

Wat is eigenlijk die oase van Niets? Hoe bereik je het totale Niets? Hoe geef je alles op wat aan 'ik' refereert?

Het is gemakkelijk gezegd: geef al je verwachtingen op, geef al je voorwaarden op en bovenal?geef je 'willigheid' op. Echt?veel moeilijker zal het niet worden.
De theorie wordt overal beschreven. In het christendom, in het boeddhisme, in het soefisme, de kabbala en weet ik veel wat voor stromingen nog meer. Wie enige studie maakt, die doorgrond heus wel waar 'het allemaal om gaat'.

Maar er zit natuurlijk een levensgroot gat tussen de theorie en de praktijk.
Hoe ga je willen om niet meer te willen? Zelfs het willen om niet meer te willen is al willen. (Kijk mij eens niet-willen) Bovenal: de mens in mij wil van alles. Ik wil eten, ik wil aandacht, ik wil seks, ik wil een betere wereld, ik wil plezier. Alles schreeuwt om te 'willen'.

Als mens ben ik een 'willend' wezen. Maar om het absolute Niets te bereiken moet er op iedere vorm van 'willen' suicide gepleegt. Alleen in het absolute Niets is het Alles te vinden en te ervaren.

Dat is de kern van Zelfkennis denk ik. Totale overgave en vertrouwen. Zodat het tastbaar wordt voor jezelf. En ik ben de eerste niet die dat ont-dekt. Vanuit je eigen kennis en ervaring kan je dat ook bij anderen her-kennen.

(her-kennen = het opnieuw kennen wat je al eerder ergens gekent hebt)

Als ego-mens zoek je automatisch naar her-kenning. Maar dat is eigenlijk dwaas. Het is voldoende dat ik ooit ge-kent heb. In die ken-ning ligt de heel-heid besloten. Wat ooit een vaag gevoel was, wordt een bewust gevoel als je (bij voorbeeld) de heel-heid van de natuur ervaart. Of als je de heel-heid met een ander mens ervaart. Het behoeft geen woorden, het hoeft alleen maar te ZIJN.

tandem · 16 January 2014, 19:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

P.s. het is maar een formaliteit en ik ben beide maar ik wil graag gewoon deelnemer zijn aan het forum, het is I die als Gargamel beheerstaken uitvoert en Renoir als deelnemer.

Was dit niet nog niet eerder geopenbaard? Het Getuigende ziet alles.

AdPoWeR

tandem · 16 January 2014, 19:49

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Wat is eigenlijk die oase van Niets? Hoe bereik je het totale Niets? Hoe geef je alles op wat aan 'ik' refereert? Het is gemakkelijk gezegd: geef al je verwachtingen op, geef al je voorwaarden op en bovenal?geef je 'willigheid' op. Echt?veel moeilijker zal het niet worden. De theorie wordt overal beschreven. In het christendom, in het boeddhisme, in het soefisme, de kabbala en weet ik veel wat voor stromingen nog meer. Wie enige studie maakt, die doorgrond heus wel waar 'het allemaal om gaat'. Maar er zit natuurlijk een levensgroot gat tussen de theorie en de praktijk. Hoe ga je willen om niet meer te willen? Zelfs het willen om niet meer te willen is al willen. (Kijk mij eens niet-willen) Bovenal: de mens in mij wil van alles. Ik wil eten, ik wil aandacht, ik wil seks, ik wil een betere wereld, ik wil plezier. Alles schreeuwt om te 'willen'. Als mens ben ik een 'willend' wezen. Maar om het absolute Niets te bereiken moet er op iedere vorm van 'willen' suicide gepleegt. Alleen in het absolute Niets is het Alles te vinden en te ervaren. Dat is de kern van Zelfkennis denk ik. Totale overgave en vertrouwen. Zodat het tastbaar wordt voor jezelf. En ik ben de eerste niet die dat ont-dekt. Vanuit je eigen kennis en ervaring kan je dat ook bij anderen her-kennen. (her-kennen = het opnieuw kennen wat je al eerder ergens gekent hebt). Als ego-mens zoek je automatisch naar her-kenning. Maar dat is eigenlijk dwaas. Het is voldoende dat ik ooit ge-kent heb. In die ken-ning ligt de heel-heid besloten. Wat ooit een vaag gevoel was, wordt een bewust gevoel als je (bij voorbeeld) de heel-heid van de natuur ervaart. Of als je de heel-heid met een ander mens ervaart. Het behoeft geen woorden, het hoeft alleen maar te ZIJN.

Weer mooi Freerider, het is misschien handig om de verschillende levels en bijhorende aspiraties in kaart te brengen. Bij zelfonderzoek raken veel mensen in verwarring door wat we de 'voor en/of na' gestalt noemen. Eenvoudig gesteld, bij zelfonderzoek is het vooral loslaten, na de realisatie is er de omarming waardoor handelingen met een heel andere doelstelling worden verricht. Zie hier het verschil tussen de zgn klimmers en dalers, het toepassen van de vingerwijzingen aan de klimmers op de dalers werkt totaal averechts en is ook een getuigenis dat er geenszins sprake is van realisatie en/of (h)erkenning van de dalers. Ook op dit niveau heerst er dus nog heel wat misverstand met in het kielzog de bijhorende meningsconflicten, alweer logisch voor wie dit ziet. Anders gezegd, het is heel fijngevoelig.

Rennie · 16 January 2014, 20:35

Niets is helemaal leeg van zichzelf en van daaruit ontspringen al je mogelijkheden om te zijn 'wat' je bent. Echter al door je ouders, op school en in de kerk wordt je ingepompt iets te zijn waarvan ze vinden dat je moet zijn en dan wordt het resultaat niet 'wat' je bent maar 'wie' je denkt te zijn.

Terug naar 'wat' is het nodig vanuit dat 'wie' je denkt te zijn jezelf helemaal te strippen en weer bij dat Niets uit te komen.

Niets is de plek waar je uiteindelijk wel weer op uit zult komen wanneer je sterft maar waarom zolang je 'wie' leven terwijl je al die tijd het 'wat' kunt zijn ?

Daar kom je vanzelf weer terug wanneer je je vermeende 'ik' of 'wie' hebt nagelopen op hetgeen je denkt te zijn. Omdat zowel 'ik' als 'wie' slechts uit gedachten bestaat gaat de weg langs onderzoek naar het waarheidsgehalte van je gedachten.

Alles wat niet waar is verwerp je, simpeler kunnen we het niet maken.

Je bent altijd beoordeeld naar de 'wie' je bent, en je streeft zoals dat door je opvoeders aan je is opgedragen naar het zijn van een vlekkeloos mens dat het inferieure heeft afgezworen en blijft afzweren, want degenen die dat niet doen, zo hebben ze je alsmaar (met voorbeelden) voorgehouden, worden gestraft.

Vergis je niet, het is nog een hele klus om je vrij te maken van al die indoctrinatie. In die trend heb je namelijk tot op heden geleefd. Inmiddels ben je de ouder van je zelf geworden en straf je je eigen (inwendige) kind wanneer het zich niet naar de geldende normen en maatstaven die gelden gedraagt.

Met je 'ego', 'ik' of 'wie je denkt te zijn', sta je onder de heersende invloed van de geldende moraal, die we elkaar ook steevast blijven opleggen, prediken, en controleren en worden wél of niet willend door de ingepeperde normen van goed en kwaad.

Vanuit dat eerder aangehaalde Niets bloei je op met belangstelling en is er voor het één meer dan voor het ander een omarming. Wanneer je spruiten niet lekker vindt heeft dat niks met 'niet willen' te maken. Opvoeders stigmatiseren dat gebeuren met niet willen. Dus van nature is niemand een 'willend' wezen. Er hoeft vanuit het Niets ook geen Suïcide gepleegd te worden op het willen want er is daar geen willen.

De zelfkennis zoals die hier wordt voorgestaan betreft de belangstelling voor het ZELF, het zijn van Bewustzijn en dat is te bereiken door het afleggen van het niet zijn, de waarheidsvinding van al hetgeen op je is gelegd maar wat je feitelijk helemaal niet bent.
Overgave doen en vertrouwen hebben is juist hetgeen je door je opvoeders geleerd is. Doe dat dus niet, ja je kan je overgeven, doe dat echter liever aan God dan aan een mens.

Een 'ego' of een 'ik behepte' is onbetrouwbaar en wil daarom graag je vertrouwen anders kan ie niks met je aanvangen, of liever gezegd omvormen tot datgene waarvan hij meent dat goed voor je is, zoals ook je opvoeders deden.

Zoals je kunt zien is dit geen moraal verhaal, het is niet mijn intentie wie dan ook te veranderen, je hoeft me niet te geloven en niet te vertrouwen. De enige vraag is ben je bereid gedegen zelfonderzoek te doen naar wat je allemaal denkt te zijn en niet bent. Je doet het helemaal zelf en voor je zelf.

Niet voor mij.

16 January 2014, 16:05	#6
Sterre Asprirant lid Geregistreerd: 5 July 2013 Berichten: 0	Een oase van Niets, raakt voor/bij mij aan: Dansen om de zon, huilen om de maan, drijven op de stroom, de stromen van het leven. Gedachten die komen en gedachten die ook weer gaan. Thuiskomen bij (je/het)zelf in alles wat is. .... even een gedachtespinsel die zomaar uit het niets kwam bovendrijven. Eigenlijk wilde ik eerst "mooi" zeggen op zowel je wens in #1 als je verhaal in #3.... maar ik realiseer me dat dat ook niets meer en niets minder dan een soort van waardeoordeel/mening is vanuit mijn beleving .... (toch even woorden aan gegeven, om "weet ik veel" - waarbij "weet ik veel" eigenlijk staat voor "ik weet niet veel (zeker)"....) Wijziging aangebracht door Sterre op 16 January 2014 om 17:17. Reden: typefout + duidelijker proberen te verwoorden

Soortgelijke discussies
Discussie	Auteur	Forum	Reacties	Laatste bericht
Valt er nou wel iets, of niets te doen ?	Rennie	Waar gaat het hier verder ook nog over?	46	1 August 2011 10:53

16 January 2014, 13:37	#1
Freerider Asprirant lid Geregistreerd: 25 March 2013 Berichten: 0	Niets zijn oase Een oase van Niets. Dag lieve forumgenoten. Ik wil hier een plekje schapen voor mijzelf om mijn mijmeringen kwijt te kunnen. Losse gedachten die opkomen en hier een plekje vinden. Reacties stel ik op prijs, maar een discussie niet. Toch vraag ik aan Renoir om geen reacties te verwijderen. Het echte leven wordt immers ook niet gemodereerd.

16 January 2014, 14:01	#3
Freerider Asprirant lid Geregistreerd: 25 March 2013 Berichten: 0	Ik vraag mij wel eens af wat al die discussies waard zijn. Het ene brein meet zich met het andere. Als dat duidelijkheid schept in het denken, dan zie ik er wel toegevoegde waarde in. In feite gebruik je dan 'de ander' om je gedachten te ordenen. Weliswaar blijven het dan nog steeds gedachten, neuronen die rondflitsen in je hoofd. Maar het is de mens eigen om van alles te willen weten. Wel dien je voor jezelf de grens te bewaken waar het een polemiek wordt. Dat kan alleen, door je gewaar te worden, door bewust te zijn van wat een polemiek is. Een polemiek is eigenlijk niks anders dan een gedachte waar je je mee indentificeert. Een gedachte die het waard is om een oorlog voor te voeren is eigenlijk een tegenstelling op zich. Geen van mijn gedachtes is het waard om een oorlog om te voeren. Door een polemiek zal 'die ander' ook geneigd zijn om de loopgraven te betrekken. En zeker niet mijn gedachtes gaan overwegen, hetgeen ik eigenlijk zou willen. En waarom wil ik dat eigenlijk? Waarom moeten Nadje, Rob, Renoir, Sterre en de anderen mijn gedachtes omarmen? Zodat ik mijzelf superieur kan voelen omdat ik van die mooie, heldere, zeldzame, niet te overtreffen gedachtes heb? Dat strookt weer niet met mijn eigen aanname dat geen menselijk wezen de waarheid kan bezitten. Ik zelf dus ook niet. Daarnaast bleken veel van mijn gedachtes uit het verleden niet te kloppen. Ergo: ze waren zelfs idioot te noemen. Op een mooie dag in Juli 2012 ontdekte ik 'wat ik was'. Beter gezegd: 'het' ont-dekte mij. Ik werd gevonden. Het was niet eens een prestatie van mijzelf. Als ik naar mijn denken had geluisterd -wat ik normaliter doe- dan was ik nooit ge vonden. Een beter bewijs voor de matige kwaliteit van mijn denken is bijna niet te vinden. (Ik schrijf 'matig' omdat ik 'slecht' zo zielig vind voor mijzelf) En wat voor mij opgaat, gaat voor de anderen op dit forum ook op. Mijn eigen denken beoordeelt de gedachtes van 'jullie' in vergelijking met mijn eigen gedachtes. Is hij/zij slimmer dan ik? Of weet hij/zij meer dan wel minder dan ik? En de andere gedachtes (jullie dus) doen dat ook weer. En al die breinen menen natuurlijk de waarheid in pacht te hebben, anders zou je het immers niet denken he? Natuurlijk weten we wel beter, maar de illusie is zo aantrekkelijk om je eigen gedachten boven die van een ander verheven te voelen.

16 January 2014, 15:19	#5
Rennie Missionaris Geregistreerd: 18 April 2010 Berichten: 275	De neiging tot reageren ontstaat eerst wanneer jouw verhaal getoetst wordt aan mijn eigen bevindingen, de fascinatie van zoek de verschillen die ons allen eigen is vanaf de ontdekking van je piemul. Ik ben al snel in de ban van gedachten waar geen 'ik' te vinden is en dus ook niet kunnen appeleren aan een 'ik' in mij om daar iets tegenover te moeten stellen in de vorm van de eigen 'ik' gedachten daarover. Het verlangen dat je gedachten elders omarmd worden is een verlangen om in je 'ik' gezien te zijn en de vraag die vervolgens elders opkomt is dan op zijn beurt 'hoe zit het met mijn 'ik' hoe wordt er in mijn verlangen voorzien?'. Altijd als een tekort want er is een chronische tekort aan persoonlijke aandacht en liefde in de wereld. Je staat je zelf een houden van de wereld toe maar slechts alleen dan indien je zelf daarin niet misbedeeld bent want dan wil je alle liefde voor jezelf houden. Is dat alles echt ? Welnee het zijn alleen maar gedachten en natuurlijk blijken gedachten, je zegt uit het verleden maar de huidige zijn daarvan niet uitgesloten, bij nader onderzoek niet te kloppen. Ik weet niet of dat bij mij zou lukken maar uit onderzoek blijkt dat mensen middels manipulatie van het brein een compleet verleden is aan te meten, waar dus geloof in is maar nergens op gestoeld. Het is dus de hoogste tijd om het waarheidsgehalte van gedachten te onderzoeken. P.s. het is maar een formaliteit en ik ben beide maar ik wil graag gewoon deelnemer zijn aan het forum, het is I die als Gargamel beheerstaken uitvoert en Renoir als deelnemer.

16 January 2014, 19:37	#7
Freerider Asprirant lid Geregistreerd: 25 March 2013 Berichten: 0	Wat is eigenlijk die oase van Niets? Hoe bereik je het totale Niets? Hoe geef je alles op wat aan 'ik' refereert? Het is gemakkelijk gezegd: geef al je verwachtingen op, geef al je voorwaarden op en bovenal?geef je 'willigheid' op. Echt?veel moeilijker zal het niet worden. De theorie wordt overal beschreven. In het christendom, in het boeddhisme, in het soefisme, de kabbala en weet ik veel wat voor stromingen nog meer. Wie enige studie maakt, die doorgrond heus wel waar 'het allemaal om gaat'. Maar er zit natuurlijk een levensgroot gat tussen de theorie en de praktijk. Hoe ga je willen om niet meer te willen? Zelfs het willen om niet meer te willen is al willen. (Kijk mij eens niet-willen) Bovenal: de mens in mij wil van alles. Ik wil eten, ik wil aandacht, ik wil seks, ik wil een betere wereld, ik wil plezier. Alles schreeuwt om te 'willen'. Als mens ben ik een 'willend' wezen. Maar om het absolute Niets te bereiken moet er op iedere vorm van 'willen' suicide gepleegt. Alleen in het absolute Niets is het Alles te vinden en te ervaren. Dat is de kern van Zelfkennis denk ik. Totale overgave en vertrouwen. Zodat het tastbaar wordt voor jezelf. En ik ben de eerste niet die dat ont-dekt. Vanuit je eigen kennis en ervaring kan je dat ook bij anderen her-kennen. (her-kennen = het opnieuw kennen wat je al eerder ergens gekent hebt) Als ego-mens zoek je automatisch naar her-kenning. Maar dat is eigenlijk dwaas. Het is voldoende dat ik ooit ge-kent heb. In die ken-ning ligt de heel-heid besloten. Wat ooit een vaag gevoel was, wordt een bewust gevoel als je (bij voorbeeld) de heel-heid van de natuur ervaart. Of als je de heel-heid met een ander mens ervaart. Het behoeft geen woorden, het hoeft alleen maar te ZIJN.

16 January 2014, 20:35	#10
Rennie Missionaris Geregistreerd: 18 April 2010 Berichten: 275	Niets is helemaal leeg van zichzelf en van daaruit ontspringen al je mogelijkheden om te zijn 'wat' je bent. Echter al door je ouders, op school en in de kerk wordt je ingepompt iets te zijn waarvan ze vinden dat je moet zijn en dan wordt het resultaat niet 'wat' je bent maar 'wie' je denkt te zijn. Terug naar 'wat' is het nodig vanuit dat 'wie' je denkt te zijn jezelf helemaal te strippen en weer bij dat Niets uit te komen. Niets is de plek waar je uiteindelijk wel weer op uit zult komen wanneer je sterft maar waarom zolang je 'wie' leven terwijl je al die tijd het 'wat' kunt zijn ? Daar kom je vanzelf weer terug wanneer je je vermeende 'ik' of 'wie' hebt nagelopen op hetgeen je denkt te zijn. Omdat zowel 'ik' als 'wie' slechts uit gedachten bestaat gaat de weg langs onderzoek naar het waarheidsgehalte van je gedachten. Alles wat niet waar is verwerp je, simpeler kunnen we het niet maken. Je bent altijd beoordeeld naar de 'wie' je bent, en je streeft zoals dat door je opvoeders aan je is opgedragen naar het zijn van een vlekkeloos mens dat het inferieure heeft afgezworen en blijft afzweren, want degenen die dat niet doen, zo hebben ze je alsmaar (met voorbeelden) voorgehouden, worden gestraft. Vergis je niet, het is nog een hele klus om je vrij te maken van al die indoctrinatie. In die trend heb je namelijk tot op heden geleefd. Inmiddels ben je de ouder van je zelf geworden en straf je je eigen (inwendige) kind wanneer het zich niet naar de geldende normen en maatstaven die gelden gedraagt. Met je 'ego', 'ik' of 'wie je denkt te zijn', sta je onder de heersende invloed van de geldende moraal, die we elkaar ook steevast blijven opleggen, prediken, en controleren en worden wél of niet willend door de ingepeperde normen van goed en kwaad. Vanuit dat eerder aangehaalde Niets bloei je op met belangstelling en is er voor het één meer dan voor het ander een omarming. Wanneer je spruiten niet lekker vindt heeft dat niks met 'niet willen' te maken. Opvoeders stigmatiseren dat gebeuren met niet willen. Dus van nature is niemand een 'willend' wezen. Er hoeft vanuit het Niets ook geen Suïcide gepleegd te worden op het willen want er is daar geen willen. De zelfkennis zoals die hier wordt voorgestaan betreft de belangstelling voor het ZELF, het zijn van Bewustzijn en dat is te bereiken door het afleggen van het niet zijn, de waarheidsvinding van al hetgeen op je is gelegd maar wat je feitelijk helemaal niet bent. Overgave doen en vertrouwen hebben is juist hetgeen je door je opvoeders geleerd is. Doe dat dus niet, ja je kan je overgeven, doe dat echter liever aan God dan aan een mens. Een 'ego' of een 'ik behepte' is onbetrouwbaar en wil daarom graag je vertrouwen anders kan ie niks met je aanvangen, of liever gezegd omvormen tot datgene waarvan hij meent dat goed voor je is, zoals ook je opvoeders deden. Zoals je kunt zien is dit geen moraal verhaal, het is niet mijn intentie wie dan ook te veranderen, je hoeft me niet te geloven en niet te vertrouwen. De enige vraag is ben je bereid gedegen zelfonderzoek te doen naar wat je allemaal denkt te zijn en niet bent. Je doet het helemaal zelf en voor je zelf. Niet voor mij.