Angst

[Esradha]

Ik leerde je al vroeg kennen
voelde je overal om mij heen
zo richtte je je ook op mij
en werd je mijn gevreesde vriend.

Je waarschuwde me voor gevaar
groot en klein, reëel of ingebeeld
Je hield me klein en onvolwaardig
weg van het nieuwe, weg van oordelen, weg van mogelijk falen

Ik kon me achter jou verschuilen
grenzen optrekken om niet te hoeven proberen
niet mezelf te hoeven tonen, te leven
De illusie hebben problemen te kunnen vermijden
en het risico op afwijzing te verkleinen

Ik dank je voor je bescherming
ik dank je voor de uitdaging
Het lichtje in mij kon zich sterken door moedig langs je heen te gaan
Dat lichtje kent moed, kracht en wijsheid
en zoekt verbinding met het leven.

Daarom ga ik de komende maanden afscheid van je nemen
me niet meer door je laten leiden
en zal ik niet meer jouw route wandelen.
Vaarwel... vaarwel

[Esradha]

Steeds ben je daar
klaar om me te vragen of ik wel het juiste doe
klaar om me te wijzen op alle mogelijke drama's
Eén opmerking van een ander en je zet je tentakels uit
als een monsterlijke slang sluip je naar binnen
en laat je gif achter in ieder orgaan
die verkrampen en op hol slaan
Een wervelende storm raast door mijn lijf
klaar om mijn voeten onder me vandaan te schoppen
en je waarheden dieper in mijn hoofd te planten.

Nu moet ik de film nog zien te stoppen
de band stil laten staan en het licht weer aan
terug naar het lege scherm
zodat het leven zelf de beelden weer kan bieden
en ik enkel als nieuwsgierige toeschouwer hoef te kijken

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Steeds ben je daar
klaar om me te vragen of ik wel het juiste doe
klaar om me te wijzen op alle mogelijke drama's
Eén opmerking van een ander en je zet je tentakels uit
als een monsterlijke slang sluip je naar binnen
en laat je gif achter in ieder orgaan
die verkrampen en op hol slaan
Een wervelende storm raast door mijn lijf
klaar om mijn voeten onder me vandaan te schoppen
en je waarheden dieper in mijn hoofd te planten.

Nu moet ik de film nog zien te stoppen
de band stil laten staan en het licht weer aan
terug naar het lege scherm
zodat het leven zelf de beelden weer kan bieden
en ik enkel als nieuwsgierige toeschouwer hoef te kijken

voor jou

[Esradha]

Afgelopen maand heb ik hard gewerkt
en nu moet ik afwachten
wachten op anderen die gaan beslissen
een besluit wat veel invloed op mijn leven heeft.

Afwachten, en onderwijl zelf verder leven
Morgen nieuwe dag nieuwe week
en nu word ik bang.
Bang dat alles instort.
Bang omdat ik nu geen richting heb.

Leven, hoe doe je dat?



(alsjeblieft, kom niet aan met dat ik niets kan doen, dat het aan mij gebeurt etc).

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Afgelopen maand heb ik hard gewerkt
en nu moet ik afwachten
wachten op anderen die gaan beslissen
een besluit wat veel invloed op mijn leven heeft.

Afwachten, en onderwijl zelf verder leven
Morgen nieuwe dag nieuwe week
en nu word ik bang.
Bang dat alles instort.
Bang omdat ik nu geen richting heb.

Leven, hoe doe je dat?



(alsjeblieft, kom niet aan met dat ik niets kan doen, dat het aan mij gebeurt etc).

Geen idee wat ik moet zeggen, maar ik denk aan je.
Het komt goed, ook al komt het niet goed.
Daar vertrouw ik altijd op, hoe het ook komt.

[Esradha]

Ik vertrouw soms, en dan weer niet.
Maar ik weet één ding wel.
Dat ik moet doen.
Stapje voor stapje.
In actie komen.

Soms overvalt me zo'n gevoel van vervreemding.
Wat is dat rare leven toch wat we hier doen?
De rol die we spelen in de maatschappij.
Dan is het net of ik me eraan onttrek.
En me verloren voel bij de dag die voor me ligt.
Totdat ik opsta, de ene voet voor de andere zet.
Wel of niet meer met deze onrust in mijn lijf.

[Esradha]

Ik vraag mij steeds maar, waar is mijn innerlijke kracht gebleven?
Ik ken de rust en stilte in mezelf, van waaruit ik me kan verbinden met mijn omgeving.
Van waaruit scheppen en creëren mogelijk is.
Vertrouwen en loslaten stimuleert.

Ik laat vooral de energie binnen die me klein maakt.
Afschermt van het leven.
Stilstand creëert.
Weerstand geeft.

En tegelijkertijd denk ik, ik wil te hard.

[Esradha]

Als ik even stil ben
en stop met mezelf verhalen te vertellen
dan vang ik weer een glimp op
een glimp van die rust en stilte
een glimp van hoe ik vermoed dat het bedoeld is
van wat er achter al die opgeworpen mechanismen verstopt zit.

Is dat het enige verzet wat ik te bieden heb?
Me niet laten meeslepen door angst?
Me niet te laten leven door die mechanismen?

Ik doorzie ze prima
en toch hebben ze macht over mij
Omdat ik me erachter kan verschuilen

In het spotlicht gaan staan
Mezelf laten zien!

Juist...

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

En tegelijkertijd denk ik, ik wil te hard.

Heeft het verantwoordelijkheidsgevoel je soms altijd zwaar op je schouders gelegen ?
Het lijkt wel alsof de ernst van het leven je in zijn greep heeft en dat van iets wat je te wachten staat je leven afhangt.

Het zwaard van Damocles hangt boven je hoofd en zal je doormidden klieven.

Ik ken zo'n gevoel nog van een tijd waarin ik zwaar bedrukt meende overgeleverd te zijn aan deze krankzinnige wereld waar ik domme spelletjes speel waar ik veel te intelligent voor ben.

[Esradha]

Heeft het verantwoordelijkheidsgevoel je soms altijd zwaar op je schouders gelegen?

Ik heb een verantwoordelijkheidsgevoel geleerd voor dingen waar ik helemaal niet voor verantwoordelijk kan zijn, dingen waar ik geen invloed op heb en toch verantwoordelijk voor gemaakt werd.