Is er leven na de dood?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik hou niet van hun voorstelling dat alleen telt wat onveranderlijk is; terwijl voor mij alleen de dood onveranderlijk is; zelfs een steen leeft en verandert.

Het enige wat ik zie dat onveranderlijk is, is bewustzijn.
Maar daar ziet men nou juist weer een verruiming.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik prefereer alles te onderzoeken. Door onderzoek klaart het voor je zelf uit.

Geloven is aannemen zonder bewijs. Daarom moet je ook mij niet geloven.
Je kan wel iets oppikken van mij en dat zelf gaan onderzoeken. Maar bij het oppikken van anderen staat weer het gelijkhebbende ego je in de weg.

Dat zie je aan sommige gebruikers hier die niets willen weten van wat anderen zeggen. Zij zijn al gerealiseerd, egoloos en staken het onderzoek. Zo sluit je ook de weg voor nader onderzoek af.

Voor mij is die ongeziene wereld realiteit , voor anderen onbereikbaar.
Onbereikbaar omdat ze menen al klaar te zijn. In feite ben je een eeuwige leerling. Eeuwig in de meest letterlijke zin van het woord.

Welke anderen? Die ogenschijnlijke anderen, die je zelf, met geen ander doel dan als jouw spiegel te fungeren, in het leven geroepen hebt? Die anderen bedoel je?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En dus, waar je afkomt met een plan, zou dat plan gewoon het leven kunnen zijn, maar dan leven in diepere zin.

Het zou dit kunnen zijn, het zou dat kunnen zijn. Het ZOU KUNNEN. Maar wat zou kunnen IS niet. Je vlucht voortdurend uit de realiteit. Dat wat is. En dan klop je jezelf ook nog op de borst. Onder de noemer, ik kijk tenminste verder (dieper) dan het neusje lang is. Maar je gaat daarbij volkomen voorbij( lees, bent daar blind voor), datgene wat zich hier recht voor je neus bevindt. Je kijkt steeds aan je eigen neus voorbij. Kom Marie, zet de feestneus eens op, het is carnaval tenslotte.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het enige wat ik zie dat onveranderlijk is, is bewustzijn.
Maar daar ziet men nou juist weer een verruiming.

Hoe kan aan het enige dat jij ziet, een maar zitten?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Het zou dit kunnen zijn, het zou dat kunnen zijn. Het ZOU KUNNEN. Maar wat zou kunnen IS niet. Je vlucht voortdurend uit de realiteit. Dat wat is. En dan klop je jezelf ook nog op de borst. Onder de noemer, ik kijk tenminste verder (dieper) dan het neusje lang is. Maar je gaat daarbij volkomen voorbij( lees, bent daar blind voor), datgene wat zich hier recht voor je neus bevindt. Je kijkt steeds aan je eigen neus voorbij. Kom Marie, zet de feestneus eens op, het is carnaval tenslotte.

Ik zal het maar eerlijk bekennen. Ik had eerst feestmuts geschreven. Het zal een Freudiaanse verspreking zijn geweest. Wij vrouwen zijn nu eenmaal enorme mutsen. Maar volgens het PRI gedachtegoed en vele andere gedachtegoeden( het woord zegt het al, gedachten..) hebben we als volwassen mens de keuze tussen een ijsmuts of een feestmuts. Als we het voor het kiezen hadden was het leven 1 groot feest, maar aan ieder feestje komt een keer een eind. Maar ja, daar willen we maar niet aan met zijn allen. Maar goed, dat we niks te willen hebben. Anders zou er nooit een eind aan komen.

[Ornis]

Dit topic vind ik interessant en wil ik graag wat nieuw leven inblazen.

Ik heb alles gelezen. Veel was voor mij te wazig om te begrijpen, maar het volgende heb ik eruit gepakt, omdat ik dat zeer helder vind geschreven en ik daar net zo over denk en mee verder wil.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wezenlijk zou de vraag wat is leven, wat is dood wel moeten spelen en zou alles misschien zelfs daarrond moeten draaien...

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Zelfs op het niveau van de "waarneembare realiteit" (deze ogenschijnlijke wereld met alle mensen en dieren en planten en stenen etc erop) - kan je vaststellen dat er op een bepaald niveau geen dood bestaat.

Sowieso is er wetenschappelijk geen moment van "dood". Op het moment dat je door de arts wordt doodverklaard borrelt het in je lijf nog volop met leven. Dood is wat dat betreft een afspraak.

De atomen waaruit je bent opgebouwd die sterven niet. Het lichaam gaat in ontbinding en de atomen verbinden zich opnieuw en nemen andere vormen aan. Na een x aantal jaren (wat ik heb gelezen varieert van 50 tot 1000 jaar) bevat ELKE vorm op aarde vanaf de grootte van ongeveer een bloem atomen die nu in jouw lichaam zitten. In die zin ben je dus óók onsterfelijk. En teruggeredeneerd ben je ook nog eens ALLES wat tot 50-1000 jaar geleden er ook al was, dat zit allemaal in je lichaam nu. Je hebt cellen van de oermens tot die van Hitler in je lijf zitten. Wij allemaal.

De advaita-uitspraak "je bent nooit geboren en gaat ook nooit dood" is dus ook op dit niveau gewoon waar.

En wat is dan leven? Dat is ook maar een definitie. We noemen een mens leven en een rots niet. Maar de rots kent ook atomen die verbindingen aangaan en weer afbreken (zij het langzamer). Alleen heeft de rots geen metabolisme en kan hij zichzelf niet voortplanten, en dat is waarom we het geen "leven" noemen. Maar ga je dieper kijken dan is er geen verschil tussen de rots en de mens. Dat denken we maar.

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Klopt, er is niks anders dan dit. Geen leven, geen dood, alleen dit.

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het enige wat ik zie dat onveranderlijk is, is bewustzijn. Maar daar ziet men nou juist weer een verruiming.

Hier mijn gedachtekronkels:

Op het moment vraag ik me af hoe bewustzijn onveranderlijk kan zijn. Want het bewustzijn van een atoom wat een steen vormt lijkt me toch anders dan het bewustzijn van een atoom wat een olifant vormt. Of kan het bewustzijn van de optelsom van al het bewustzijn van atomen in een bepaalde verschijningsvorm een andere kwaliteit krijgen?

Ik heb nooit geloofd in (reïncarnatie en) een ziel. Een ziel zou dan de optelsom zijn van al het bewustzijn waaruit het wezen bestaat? Die dan na het sterven van het wezen in zijn totaliteit zou vrijkomen en ergens verblijven tot een nieuwe incarnatie? Het laat toch nooit alle atomen achter zonder bewustzijn?

Alleen atomen in"carn"eren. Carn tussen aanhalingstekens, want er is dus niet alleen vlees wat circuleert. Reïncarnatie is in dit verhaal geen goed woord. Kringloop lijkt me beter. Alles is één grote kringloop.

Misschien spreken we hierbij over bewustzijn, maar is bewustzijn uitsluitend een verschijning in complexe hersenen. Dat bewustzijn wordt gedoofd bij het stoppen van hersenactiviteit. En er is dus geen sprake van een ziel, zoals ik denk.

Als gevolg van deze gedachte denk ik opeens dat verlichting voor veel mensen dus inderdaad te hoog gegrepen kan zijn, want hoe beter en helderder iemands hersenen zijn, hoe hoger het zelfbewustzijn en dus hoe groter de afstand (ruimte) tussen het denken en zien dat er gedacht wordt.

Of zijn bewustzijn en zelfbewustzijn verschillende dingen? Of gaat het juist om de ruimte tussen zelfbewustzijn en bewustzijn?