Is er leven na de dood?

[Rennie]

Antwoord Tandem

Uiteraard, als jij sterft doen anderen gewoon voort met het leven.



Omdat dit waargenomen leven er niet is (niet tot de werkelijkheid behoort) kan er geen dood zijn, en als er geen dood kan zijn kan er ook geen leven na de dood zijn. Dit hoeft niet waar te zijn, maar dit is wat de logica dicteert, als het leven niet werkelijk is, dan is de dood ook niet werkelijk en kan het leven na de dood ook niet werkelijk zijn.

[Mars]

Van andersom ben ik iets meer overtuigd.

[Looro]

Leven en dood betekenen een tweeheid dat het ik als een individu beleefd. Ik leef het leven als leven krijgende uit wat mij tot subject maakt in de wereld.

Elke dag weer word ik wakker in dit subject dat mijn ik is in de wereld.

Deze 'subjector' is de ziel waarin ik tot bewustzijn kom van de tweeheid van alles (het ik in de wereld) maar ook van de niet-tweeheid van de schepper (van het bewust zijn) van de subjector. Want bewustzijn is zowel zich bewust zijn dat men zijnde is, als het zijn van bewustzijn.

Aan dat wat de subjector maakt en ondervindt, voelt en wilt is de tijd een natuurlijk ritme om de schepping van het ik in de wereld te laten worden in het zijn. In deze tijd kan het zijnde zich bewust zijn en tot het bewustzijn komen van het zijn.

Na de tijd is er eeuwigheid waarin de subjector niet-maakt, niet-ondervindt, niet-voelt en niet-wilt en in de niet-twee verkeert van het zijn.

Wanneer tijd en eeuwigheid hun volkomenheid bereiken en zich verenigen is het zijn, bewust zijn in het Ene dat doorheen en boven alles is.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer tijd en eeuwigheid hun volkomenheid bereiken en zich verenigen is het zijn, bewust zijn in het Ene dat doorheen en boven alles is.

Wanneer de bewuste tijd in de tweeheidsbeleving 'leven' genoemd wordt, dan is de niet-bewuste tijd daarvan de eeuwigheid of 'dood'.

De dood is tijd maar op een ander niveau, het niveau van de niet-twee.

De dood is de vereniging van de tijd en is eeuwigheid.

"Ik leef maar niet in mijzelf,
En mijn hopen is zo hunkerend,
Dat ik sterf van niet te sterven.
...
Sint Jan van het Kruis

Looro

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer de bewuste tijd in de tweeheidsbeleving 'leven' genoemd wordt, dan is de niet-bewuste tijd daarvan de eeuwigheid of 'dood'.

De dood is tijd maar op een ander niveau, het niveau van de niet-twee.

De dood is de vereniging van de tijd en is eeuwigheid.

Looro

Da's heel mooi!

hab

[Mars]

Eingelijk..., eigenlijk is t nooit -voor-, -na-, of -elders-.

[Mihaela]

"Ik leef maar niet in mijzelf,
En mijn hopen is zo hunkerend,
Dat ik sterf van niet te sterven.''
...

Treffend.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Eingelijk..., eigenlijk is t nooit -voor-, -na-, of -elders-.

Wat nooit is of ooit was, zal altijd 'onvolledig' zijn. Omdat het precies de verschillen zijn die de tijd verdeeld en het loon doet ontvangen van leven en van dood.
Het komt van Boven en maakt één ogenblik oneindig. In deze eenheid maakt de wens om te geven 'Leven' (overheen de dood).

Wat heb ik dan nu nodig om de wens om te geven te vervullen? Hoe kan ik hechten aan 'Het komt van Boven'? Hoe kan ik leven dat 'Leven overheen de dood' is? ...
In het 'Eingelijk..., eigenlijk is het ' van de quote is het eigen (het ego) een lijk bevonden, iets wat gedood is en is teruggekeerd in het gelijk van het Ein-de (wat alles bevat zonder het te vatten).
Aan die kracht die alles bevat zonder het te vatten vraag ik mij te hechten, niet om te ontvangen maar om te geven.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Da's heel mooi!

hab

Maar niet voor het ego, het ik dat niet de zintuigen bezit om het mooie ook als het goede te zien van aangezicht tot aangezicht. Het ik zoekt de rede omdat het niet weet.

Het goede doen is het mooie zien omdat men weet.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

"Ik leef maar niet in mijzelf,
En mijn hopen is zo hunkerend,
Dat ik sterf van niet te sterven.''
...

Treffend.

Het raakt (treft) de kern van de wens om te geven. Om aan die kern te zijn moet ik terug, doorheen mijzelf (mijn ik leef), doorheen mijn hopen en hunkeren en mijn sterven opdat mijn ego zou sterven. Daar valt het egoïsme van mijzelf af en sterft het ik in het niet-sterven van het altruïsme, van het geven om de ander.
Het zo hunkerend zijn is bidden om de kracht van de Schepper om het ik, het ego te laten sterven.
Looro