Tweegesprek Rob en Mihaela - Pagina 10

Mihaela · 16 October 2011, 10:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het eerste wat me opvalt is dat zo zeker je was in het begin van het tweegesprek was (overkwam) toen het over mij ging, zo onzeker ben je nu het over jou gaat.

Zeker ben ik onzeker als het over mij gaat, vooral over een gebied waarin de mogelijkheid is dat ik iets over het hoofd zie.

Toen ik over jou had, zag ik het gewoon helder en duidelijk en liet dat ook aan jou zien. Ik sta mezelf toe om onzeker en kwetsbaar te zijn als het nodig is,en laat ik dat ook zien.
Ik wil gewoon dit aangaan, en onzekerheid hoort bij mij erbij.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het tweede wat me opvalt is dat je het hebt over 'onzekerheid en kwetsbaarheid op onbewust niveau'. Hoezo onbewust niveau? Als je het kunt benoemen is het toch niet onbewust meer?

Ja dat klopt, het is geen onbewust meer omdat ik me daar bewust van ben. Daar wilde ik mee pronken, hoe ver gevorderd ik ben. Hoogmoed en ijdelheid zijn ook stukken die mij op mijn weg vergezellen. Ben jij daar vrij van?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Verder schrijf je dat die gevoelens waar je last van hebt zich wel 1000 keer per dag voordoen en dat het routinewerk is geworden. Het begint natuurlijk allemaal met acceptatie, bewustworden, benoemen. Maar als dat helder is en het maakt zo'n groot deel uit van je bestaan, zou het dan niet eens tijd worden om er afscheid van te nemen?

Ik zou blijkbaar nog aan gehecht zijn, aan het ''er aan werken''. Ben me er van bewust dat het overbodig is, maar het lukt me nog niet om me daar helemaal vrij van te maken.

Mihaela · 16 October 2011, 10:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ho, ho, we hadden geen tarief afgesproken anders zou ik zeggen: stuur de rekening maar! En verder ben ik een enorme arrogante klootzaak. Kun je daar mee overweg? Ik vind het één van mijn leukere eigenschappen.

Als ik aan het einde van het gesprek volledig verlicht en gerealiseerd ben, ben jij ook schuld vrij. Goeie deal?

Maar serieus nu Rob, heb je een plan, en een directie voor het gesprek?
En wat beweegt jou om dit gesprek aan te gaan?

Rob · 16 October 2011, 11:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Als ik aan het einde van het gesprek volledig verlicht en gerealiseerd ben, ben jij ook schuld vrij. Goeie deal?

Maar serieus nu Rob, heb je een plan, en een directie voor het gesprek?
En wat beweegt jou om dit gesprek aan te gaan?

Lekker ben jij ...
De onderwerpen liggen voor het oprapen.
Ik heb het wat in de rug, dus ik mag niet te veel tillen van de dokter.
Dus ik stel voor dat jij er ééntje oppakt en de richting bepaald.
Had ik al gezegd dat ik lui ben?

Mihaela · 16 October 2011, 14:24

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Had ik al gezegd dat ik lui ben?

was me al opgevallen..

Mihaela · 16 October 2011, 14:52

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Mijn indruk:
Mihaela heeft de behoefte om een redder te zijn voor diegenen die in nood verkeren. Ik zal het toelichten. Er is een theorie die er van uitgaat dat als er een conflictsituatie (dan moet je dus eerst iets als een conflict benoemen, maar dat heb je als gedaan, dus dat is het punt niet) is, dater dan 3 mogelijke rollen zijn, nl die van dader, slachtoffer en redder. Nou ja, dan is vervolgens de indruk dat Marijke het slachtoffer is, ik (en/of Renoir) de dader en dat jij je geroepen voelt om de redder te zijn. Hoe zie jij dat?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik zou je willen vragen om net iets verder te kijken.
Is dat wat jij scherp en aanvallend noemt in jouw ogen altijd verkeerd?
Als ik het scherp en to the point noem, is het dan beter te plaatsen?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik vraag me wel af waar je ongemak vandaan komt. Ongemak ontstaat daar waar je spanning ervaart. Misschien zouden we kunnen kijken waar die spanning in zit? Ik vermoed in een soortgelijk dilemma als wat de mijne was.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Volgens jou is er dus een bepaalde sfeer nodig als voorwaarde dat er aan zelfkennis en bewustwording kan worden gedaan. Welke sfeer is dat? Aan welke voorwaarden moet er aan voldaan zijn?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Maar misschien heb je wel een verleden van conflicten en geweld en ben je geneigd om de mensheid te verdelen in daders en slachtoffers en zie je voor jezelf een rol als redder weggelegd?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik kijk gewoon wat het gesprek met mij doet, en vooral: waar gaat het bij mij over.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En, waar kom jij op uit?

Op verzoek van Mihaela aangepast, al is me de reden niet duidelijk (noot Gargamel).

zie voor de reactie 102

Rob · 16 October 2011, 16:20

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

was me al opgevallen..

Nou, volgens mij heb jij het hardlopen ook niet uitgevonden ...

Rob · 16 October 2011, 16:22

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

ik heb de vragen opgezocht, en kwam ik uit op de volgende vragen dat jij gesteld had.
Is er volgens jou nog iets wat ontbreekt? Of als je het anders wilt formuleren, voel je je vrij.

Heb ik die vragen echt allemaal bedacht?
Gossie, dan ben ik nog knapper dan ik al dacht ...

Mihaela · 16 October 2011, 17:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Heb ik die vragen echt allemaal bedacht?
Gossie, dan ben ik nog knapper dan ik al dacht ...

Je gaat jezelf echt overtreffen in dit gesprek. Ik heb je arrogantie voorbij zien flitsen, en nu je (gebrek) aan bescheidenheid laat je ook met gemak zien.

Mihaela · 16 October 2011, 17:44

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Nou, volgens mij heb jij het hardlopen ook niet uitgevonden ...

oeps..zal ik op mijn gemak met antwoorden beginen?

Mihaela · 16 October 2011, 19:44

Even een korte inleiding..

Mijn vader stierf toen ik 6 was. De wijze van sterven is een beetje onduidelijk, geweld had zeker een rol in gespeeld.
Tussen de leeftijd van 6 jaar en 8 jaar heb ik nu en dan honger gekend. Ik kan me een paar flarden herinneren dat ik op school gepest werd door de nette schone kinderen. Ik ging bijna nooit naar school, en mijn eerste schooljaar bleef ik zitten.
Op de leeftijd van 8 jaar ben ik naar een kindertehuis gebracht. Mijn moeder kon niet meer voor haar 6 mooie kinderen zorgen.
De (fysieke) armoede was vanaf dat moment voorgoed voorbij uit mijn leven.
Ik de kinderentehuis was een sfeer van spanning wegens het vele verdriet dat de kindertjes mee droegen. Materieel ontbrak ons niets, maar er werd geen specifieke aandacht gegeven, dus hoe je met je verdriet verder mee om ging was puur instinct
Ik koos ervoor om goed te leren, en veel te sporten. Ik was een fel kind geworden, als iemand met vijandige intenties op mij af kwam zorgde ik ervoor dat ik als eerste sloeg. Ik was snel, fel, en sloeg hard, en soms onnodig.

Wij gingen naar een gewone school. Op school was ik pienter, uitmuntend in sporten, en ik was een sociaal kind dat makkelijk vrienden maakte.
Mijn aanpassing vermogen was groot. Waar geweld was, was ik de felste, waar netheid was, was ik een leuk intelligent kind.
Tijdens het spelen in het kinderentehuis had ik een reputatie dat ik eerlijk was, en als een beslissing twijfelachtig was in het spel was ik degene dat moet beslissen of de bal in of uit was. Ik vond inderdaad de waarheid uitdagender dan liegen, ook al leek de waarheid in mijn nadeel te zijn.

Mijn moeder stierf toen ik 12 was. Gewelddadige dood.

De meeste meisjes werden op hun 14de door een brutaal kereltje ''gered'' en kregen ze een paar kindertjes en veel klappen. De behoefte om geliefd te zijn maakte ze een makkelijke prooi.
Ik had heel snel door dat ik er voor moet zorgen, voor mijn geluk. Ik bleef leren, sporten, en dansen. Ik geloofde in mezelf, en in mijn eigen kracht. Veel tegenslag in mijn jonge jaren heeft mijn geloof in mensen niet doen verdwijnen, wel heb ik geleerd om niet iedereen te vertrouwen.

Spanning (gevoel van conflict), en een gevoel van gebrek aan geborgenheid is het rode draad in mijn leven geweest. Tot op mijn 30ste heb ik alleen uit het gevoel van boven mijn verdriet staan geleefd.
Vanaf mijn 30ste ben ik heel bewust mijn reis begonnen naar zelfkennis en bewustwording, en ik ben voorzichtig maar doeltreffend op mijn pijn af gegaan. Het was diep verborgen, en nu is helemaal aan de oppervlak.
Ik zie het nu heel snel en duidelijk in als ik reageer/voel/handel uit de illusie dat het leven karig is.
Vanaf mijn 30ste is er veel indrukwekkends gebeurd. Het verliezen van het geloof in mijn kracht is de meest indrukwekkende voor mij. Gelukkig heb ik God daar in plaats van gekregen, en weet dat ik de wereld niet meer op mijn schoudertjes hoef te dragen.
En zeker geloof ik nog steeds in mezelf.. maar ik hoef het niet meer alleen te doen.

16 October 2011, 19:44	#100
Mihaela Kasuaris Geregistreerd: 9 July 2011 Berichten: 626	Even een korte inleiding.. Mijn vader stierf toen ik 6 was. De wijze van sterven is een beetje onduidelijk, geweld had zeker een rol in gespeeld. Tussen de leeftijd van 6 jaar en 8 jaar heb ik nu en dan honger gekend. Ik kan me een paar flarden herinneren dat ik op school gepest werd door de nette schone kinderen. Ik ging bijna nooit naar school, en mijn eerste schooljaar bleef ik zitten. Op de leeftijd van 8 jaar ben ik naar een kindertehuis gebracht. Mijn moeder kon niet meer voor haar 6 mooie kinderen zorgen. De (fysieke) armoede was vanaf dat moment voorgoed voorbij uit mijn leven. Ik de kinderentehuis was een sfeer van spanning wegens het vele verdriet dat de kindertjes mee droegen. Materieel ontbrak ons niets, maar er werd geen specifieke aandacht gegeven, dus hoe je met je verdriet verder mee om ging was puur instinct Ik koos ervoor om goed te leren, en veel te sporten. Ik was een fel kind geworden, als iemand met vijandige intenties op mij af kwam zorgde ik ervoor dat ik als eerste sloeg. Ik was snel, fel, en sloeg hard, en soms onnodig. Wij gingen naar een gewone school. Op school was ik pienter, uitmuntend in sporten, en ik was een sociaal kind dat makkelijk vrienden maakte. Mijn aanpassing vermogen was groot. Waar geweld was, was ik de felste, waar netheid was, was ik een leuk intelligent kind. Tijdens het spelen in het kinderentehuis had ik een reputatie dat ik eerlijk was, en als een beslissing twijfelachtig was in het spel was ik degene dat moet beslissen of de bal in of uit was. Ik vond inderdaad de waarheid uitdagender dan liegen, ook al leek de waarheid in mijn nadeel te zijn. Mijn moeder stierf toen ik 12 was. Gewelddadige dood. De meeste meisjes werden op hun 14de door een brutaal kereltje ''gered'' en kregen ze een paar kindertjes en veel klappen. De behoefte om geliefd te zijn maakte ze een makkelijke prooi. Ik had heel snel door dat ik er voor moet zorgen, voor mijn geluk. Ik bleef leren, sporten, en dansen. Ik geloofde in mezelf, en in mijn eigen kracht. Veel tegenslag in mijn jonge jaren heeft mijn geloof in mensen niet doen verdwijnen, wel heb ik geleerd om niet iedereen te vertrouwen. Spanning (gevoel van conflict), en een gevoel van gebrek aan geborgenheid is het rode draad in mijn leven geweest. Tot op mijn 30ste heb ik alleen uit het gevoel van boven mijn verdriet staan geleefd. Vanaf mijn 30ste ben ik heel bewust mijn reis begonnen naar zelfkennis en bewustwording, en ik ben voorzichtig maar doeltreffend op mijn pijn af gegaan. Het was diep verborgen, en nu is helemaal aan de oppervlak. Ik zie het nu heel snel en duidelijk in als ik reageer/voel/handel uit de illusie dat het leven karig is. Vanaf mijn 30ste is er veel indrukwekkends gebeurd. Het verliezen van het geloof in mijn kracht is de meest indrukwekkende voor mij. Gelukkig heb ik God daar in plaats van gekregen, en weet dat ik de wereld niet meer op mijn schoudertjes hoef te dragen. En zeker geloof ik nog steeds in mezelf.. maar ik hoef het niet meer alleen te doen.