Mag het concreet?

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Als we het daar over eens zijn, dan kunnen we door naar stap 2. Of vraag 2. Die vraag zou kunnen zijn, waarom je blijft vasthouden aan iets/iemand, waarvan je kunt zien, (als dat vogeltje vanuit de lucht, en van daaruit dus hebt kunnen constateren niet enkel het waargenomene te zijn, maar ook dat, wat daar de waarnemer van is, stap 1 dus), dat het geen werkelijkheid(swaarde) heeft, in die zin van op/uit zichzelf bestaand.

Vasthouden aan iets niet (op zichzelf) bestaands? Hoe kan dat? Dat kan toch helemaal niet? Daarmee wordt toch ogenblikkelijk gezien hoe absurd dat is? Of vergis ik me daarin? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat dan niet gebeurt. Daar moet je toch terstond het absurde van kunnen inzien? Ergo, er is geen houvast, er is niks om je aan vast te houden, het idee, de gedachte dat jij denkt dat het wel zo is, is absurd. Het is een gedachte, meer niet. Wat je volledig tot je moet laten doordringen is het besef dat er NIETS is. (om je aan vast te houden, om hier even bij te blijven).

Goed, het vogeltje vanuit de lucht en absurditeit. Om jezelf (de mens, de persoon, de vrouw Esradha) als jezelf te kunnen kennen/ervaren/voelen, moet het gezien worden. Gekend worden. Herkend. Het geziene heeft het zien nodig voor de bevestiging van zijn bestaan.

Vertaalt naar de normen van de tegenwoordige tijd, het is een kwestie van zien en gezien worden.

Je hebt geen keuze in de programmering, maar bent wel baas over de afstandsbediening. Voor jou wordt het onderhand wel tijd om eens volwassen te worden Esradha. En daarmee bedoel ik te leven naar je overtuigingen en talenten. Good for you dat je lekker gedanst hebt. Blij en dankbaar dat ik dat in je heb losgemaakt. Maakt mij ook weer blij. Everybody happy. Don't worry, be happy.

Eigenlijk moet je gewoon een schop onder je kont hebben. Je weet godverdomme donders goed hoe het zit, maar je blijft je maar wentelen in die rol van de underdog, het slachtoffer, de afhankelijke, het kind........de therapiebehoeftige, de kan het niet alleen, het leven is zo zwaar, heb ik ook nog eens geen werk, doet mijn moeder weer vervelend, wil mijn lijf weer eens niet meewerken en het verleden speelt mij partenrol.

Het is heel simpel, je kunt (in) het leven, klagen of dragen. Beklaagd of gedragen worden. Je bent te slim, te wijs, te talentvol, te lief en betrokken om dit allemaal maar te blijven ontkennen en er niet volledig uiting aan te (durven)geven. Het leven is hier en nu. Het is vrijheid en vreugde en het staat je ter beschikking. Het kent geen beperkingen, het biedt ongekende mogelijkheden, alle materiaal is voorradig en daarin wordt je voortdurend voorzien. Welk materiaal je wilt gebruiken en in welke vorm je het wilt gieten/kneden is aan jou. Waarom dan nog langer wachten met er iets moois van te maken? Dat zou toch absurd zijn? En iets voor idioten?

[Esradha]

Uiteraard is het allemaal zwaar idioot. Ik ben ook al veel volwassener geworden met meer verantwoordelijkheid, sturing, kracht en loslaten. Maar als een kindpijn geraakt wordt, weet ik me nog niet altijd raad met de energie van die emotie. Hoe meer ik er moeite mee heb, hoe meer ik die energie naar binnen laat slaan naar een stukje zelfvernietiging en die hele rol zoals je hem omschrijft. Versterk ik de kindpijn en alle overtuigingen daar omheen en lijkt het of ik nooit ook maar iets vooruit kom. Ik ben op zo'n moment slimmer dan goed voor me is, omdat ik het dan allemaal perfect doorzie en er geen fluit mee kan, hetgeen weer frustratie en wanhoop voedt.

Vanmorgen werd ik wakker en merkte ik aan mijn gezicht en buik dat iets me dwars zat. Door na te gaan hoe mijn gezicht en buik voelden, ontdekte ik dat het angst was. Pas daarna nam ik het ook bewust als angst waar. Ik besloot de angst te observeren, maar dwaalde constant af in allerlei gedachtengolven. Bij iedere rust in die golven, was het angstgevoel weer bewust aanwezig. Maar waar was ik bang voor? Er was geen van die gedachtengolven die de angst versterkte, ze leidden enkel tijdelijk af. Ik merkte wel met momenten wat wanhoop op omtrent mijn omgang met mijn emoties de afgelopen week. Pas toen ik me een gevoel van eerder deze week herinnerde was het jackpot. Zo'n gevoel van, wat moet ik nu met mijn leven? Waar ben ik nu mee bezig? Wat biedt vandaag mij nu? Ik begin, de dag eindigt en we zijn weer een dag verder. Me leeg voelen en er niets uit kunnen halen. Dat gevoel. Bang voor het leven en bang voor mezelf.

Daarvan wist ik ook dat het absurd was. Ik heb genoeg ervaren dat ik mijn leven vorm kan geven en er wat moois van kan maken. Zodra ik mezelf in een andere energie zet. Vanuit die energie ben ik zo'n ander mens. Maar die angst zit nog wel in mij en houdt me tegen er vol voor te gaan. Het wordt niet meer om iedere kleinigheid getriggerd, maar bij extremere situaties wordt toch al die oude energie ook weer wakker. Juist door het jarenlang naar binnen laten slaan van die emotie-energie zit mijn lijf er propvol mee.

Sinds een week of twee ben ik die energie aan het onderzoeken, wat denk ik, hoe voelt het, welke sensaties geeft het, wat doe ik? De ontwijkmechanismen vliegen me om de oren. De absurditeit van alle plaatjes rondom de emoties ook. Dat dit zo vast kan zitten in mijn lijf. En ja, dan moet ik juist dansen. Dansen tot ik erbij neerval. Alles wat vastzit weer los dansen.

[Maria]

Ben jij dat de ene keer angst, de andere keer moois en energiek, of ben jij dat waarin dat allemaal plaatsvindt, dat wat alles in zich draagt? Draagmoeder.... :-)

[Esradha]

Mooie metafoor, draagmoeder .
Het kan soms wel voelen of ik het allemaal ben. Kan me dan ook behoorlijk gespleten voelen, doordat de tegenstelling ervan zo groot is.

[Maria]

Dan zit je "in" de verschijnselen (en ja, daarin zijn altijd tegenstellingen) en ben je "uit" je draagmoederschap gevallen
Rustig blijven kijken, wachten en doorademen. Niks aan de hand.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Juist door het jarenlang naar binnen laten slaan van die emotie-energie zit mijn lijf er propvol mee.

En ja, dan moet ik juist dansen. Dansen tot ik erbij neerval. Alles wat vastzit weer los dansen.

QLB. of zoals je zelf al schrijft; 'dansen tot ik erbij neerval'.

FIJN te lezen dat het goed met je gaat.

[Guy]

Daar sluit ik me bij aan. Mooi dat je dit proces met ons deelt.

[Esradha]

Vandaag een aantal workshops gevolgd, eentje genaamd "De moed om te falen".
Van fouten genieten, een diepe buiging maken en applaus in ontvangst nemen.
Tijdens de oefeningen lachen, daarna steeds toch even slik.

Bij de tweede workshop te laat. Deur al dicht, lokaal bomvol.
Vriendin zei, dat kunnen we niet maken, nu nog naar binnen te gaan.
Tot er iemand van organisatie voorbij kwam, die deur opengooide en zei, hier, ga naar binnen.
Even later kwam nog iemand naar binnen, van die eerste workshop.
Toen viel het kwartje... falen mag!

De tweede workshop ging over onderpresteren en uitstelgedrag. De derde over mindsets. Door iemand die de voorbereiding dermate uitgesteld had, dat hij het die middag pas gedaan had. Dat was wel te merken tijdens zijn presentatie. Maar gaf meteen een voorbeeld van falen mag WiNk.

Alle drie gevolgde workshops hadden eigenlijk beetje als kern; wat je ook denkt, wat je ook voelt, belangrijkste is dat je gaat handelen. Verandering kan traag gaan, maar volgt wel op ervaren en doen. Je kunt ook handelen voordat je het voelt/gelooft. Niet nieuw, toch bijzonder het weer op andere manieren te ervaren en erop gewezen worden.